Birthday

Η μαμά μου το καλοκαίρι του ’72, δεν μπορούσε να κουμαντάρει την κοιλιά της. Ηταν τόσο τεράστια, που δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί. Η γυναικολόγος της, της έλεγε ότι το μωρό είναι αγόρι και μεγάλο, και κλωτσάει. «Μα με χτυπάει και στις δύο πλευρές!» έλεγε η μαμά μου. « Ε τότε σου χτυπάει και κουτουλιές!», ήταν η απάντηση της γυναικολόγου.
Ο μπαμπάς μου επέμενε, ότι τα μωρά ήταν δύο. Η γυναικολόγος τον αγριοκοίταζε, γιατι αμφισβητούσε την «ποδοσφαιρική» θεωρία της. Μόλις στον έβδομο μήνα , η γυναικολόγος είπε ότι τελικά ναι, τα μωρά ήταν δύο κι ο μπαμπάς μου έσπευσε να της απαντήσει «Ναι??? Πάρ’την σκούφια μου!».
Στις δεκαπέντε Νοέμβρη, οι γονείς μου και η τεράστια κοιλιά της μαμάς είχαν πάει επίσκεψη. Πάνω στο γλυκό και τον καφέ, τα νερά έσπασαν. Με όλη την ψυχραιμία που την διακρίνει, η μαμά μου πήρε την κατάσταση στα χέρια της. Ο μπαμπάς μου (που τα χάνει εύκολα, ειδικά σε περιπτώσεις σωματικών πόνων), ακολουθούσε διαταγές, υποσχόμενος να μην λυποθυμίσει τις επόμενες ώρες.
Ετσι, διένυσε σαράντα χιλιόμετρα και έφερε στο σπίτι την θεία μου, για να προσέχει την γιαγιά και την μεγάλη μου αδελφή, πήρε την μαμά, που δεν τολμούσε να πει «αχ» για να μην της λυποθυμίσει ο μπαμπάς, φόρτωσαν καθ’ οδόν και μία θεία και μετά τα μεσάνυχτα έφτασαν στο μαιευτήριο. Εκεί πλέον η μαμά, με τα νερά σπασμένα πέντε ώρες, μπόρεσε να τσιρίξει με την ησυχία της.
Σήμερα , καμιά γυναίκα τριανταεπτά ετών, με δίδυμη κύηση δεν θα γεννούσε με φυσιολογικό τοκετό. Αλλά είπαμε, δεν έγινε σήμερα αλλά το ’72. Οταν η μεγάλη μου αδελφή έκανε γυναικολογία, αντιληφθήκαμε πόσο τυχερές είχαμε σταθεί και οι τρεις Ετσι η μαμά, τσίριζε και χτυπιόταν μέχρι τις οκτώ το πρωί..
Ο μπαμπάς περιφερόταν στον διάδρομο με την θεία να βάζει στοίχημα σε πόση ώρα θα τον μαζεύει από το πάτωμα.
Στις οκτώ το πρωί, είδε το φως του κόσμου η Μαρία. Ηταν λέει μελανιασμένη, την είχα εκτοπίσει εντελώς. Ηταν περίπου τρία κιλά. Η μαμά μου ψιλο-απογοητεύτηκε, πώς να το κάνουμε, ήθελε επιτέλους έναν γιό. «Θα είναι γιος το δεύτερο» της είπε η γιατρός. Η μαμά μου είχε τόσο εξουθενωθεί που άρχισε να φωνάζει «αφήστε με επιτέλους ήσυχη, δεν έχω άλλο!!!». Η αλήθεια είναι ότι αφού πέταξα τη Μαρία έξω, γατζώθηκα όσο πιο ψηλά μπορούσα, φαίνεται ότι επιτέλους ένοιωθα άνετα , είχα τόσο χώρο μόνο για μένα, γιατί να βγώ?
Η μαγική μοναξιά, διήρκεσε μόλις είκοσι λεπτά. Στις οκτώ και είκοσι, βίωσα για πρώτη φορά πως κάποια πράγματα, θες δεν θες, τα αποφασίζουν άλλοι για σένα. Βγήκα λοιπόν κι εγώ, ένα τέρας τριάμιση κιλά και παρολίγο να πέσω από τα χέρια του άντρα της γυναικολόγου, που εκτελούσε χρέη μαίας (ναι , έτσι είναι και μην πείτε ότι μπέρδεψα τα φύλα). Ο οποίος άντρας της γυναικολόγου, φώναξε «πετάξτε το στη ζυγαριά! Πού χώρεσαν αυτά σε μία κοιλιά ?». Και με «πέταξαν» ασφαλώς στην ζυγαριά, ενώ τσίριζα με όση δύναμη μπορούσα.
Η μαμά μου με το που κατάλαβε ότι και εγώ ήμουν κορίτσι, το έριξε στον ύπνο. Οι νοσοκόμες, εξαφανίστηκαν, πώς να πουν σε έναν άνθρωπο που μετά από έντεκα χρόνια περίμενε γιο, ότι του ήρθαν άλλες δύο κόρες? Το δύσκολο έργο ανέλαβε η ίδια η γιατρός. Το αποτέλεσμα?
Η θεία που επέβλεπε τον μπαμπά όλη την νύχτα για να μην λυποθυμίσει, λυποθύμισε η ίδια , λέγοντας « έ όχι και δύο Θεέ μου!!!».
Ο μπαμπάς αφού άρχισε να σκορπάει κατοστάρικα στις νοσοκόμες, τηλεφώνησε κατ’αρχάς έναν θείο του για να τον ευχαριστήσει λέει για «την συνταγή» (ο εν λόγω θείος είχε επίσης τρεις κόρες) και κατόπιν την γιαγιά μου.
Η γιαγιά μου, με το που άκουσε το νέο, έβαλε τα κλάμματα και έβρισε τον γιό της (δηλαδή τον μπαμπά μου), ότι αυτός φταίει, γιατί ήταν «η ώρα ανοιχτή ανεπρόκοπε, όταν όλοι σου έλεγαν «άντε και με τον γιό!» την πρώτη φορά και εσύ, απαντούσες σαν χαζός «ας είναι κι άλλες δυό» για να μας το παίξεις ποιητής»!
Ο μπαμπάς καθόλου δεν ενοχλήθηκε με το γενναίο στόλισμα που του έκανε η μαμά του, της κοπάνησε το τηλέφωνο στα μούτρα και ησύχασε. Εδώ που τα λέμε, είχε για πρώτη φορά στην ζωή του, επιβιώσει σε νοσοκομείο για οκτώ ώρες, χωρίς να λυποθυμήσει, θα του χαλούσε τώρα η μάνα του την επιτυχία?
Αυτή την ιστορία , ο μπαμπάς μου χαίρετε να την περιγράφει ακόμα και τώρα, τόσο που κάποιες φορές βαριέμαι να την ακούω. Παραλείπει βέβαια τα σχετικά με τις τάσεις λυποθυμίας του, παρότι είναι κοινό μυστικό. Εχουν περάσει τριανταπέντε χρόνια, έχω ψηλώσει κατά εκατόν δεκαοκτώ πόντους και έχω παχύνει κατά πενηνταέξι κιλά (η γουρούνα!). Η Μαρία που γεννήθηκε πιο κοντή και αδύνατη από μένα , με ξεπέρασε μετά από έξη μήνες κι έκτοτε εγώ είμαι η «κοντή». Εχουμε κάνει όμορφα γενέθλια, άσχημα γενέθλια, και σήμερα κλείνουμε έναν ακόμα κύκλο και προχωράμε.
Μια φίλη μου έλεγε ότι στα τριανταπέντε θα με πιάσει μια κρίση ηλικίας, αλλά τελικά ανακαλύπτω ότι δεν είναι θέμα χρόνων, αλλά θέμα χρόνου κι εγώ δεν έχω χρόνο να πάθω κρίση ΚΑΙ με την ηλικία μου! Μου αρκούν όλες οι άλλες. Είμαι τυχερή γιατί λόγω του ξανθού, άσπρες τρίχες δεν βλέπω αν και σίγουρα υπάρχουν. Και πέρα από τις γκρίνιες μου και την κατά καιρούς απαισιοδοξία μου, σήμερα θα πω την φράση που μου ήρθε πριν από δύο-τρεις μήνες, πάνω σε ζόρι μεγάλο και ο Δημήτρης με κοίταξε λες και έβλεπε εξωγήινο....Μεγαλώνω όμορφα...