Η Μέτζυ σας ενημερώνει...

Δεν είμαι και πολύ καλά. Η κοιλιά μου έχει γίνει τεράστια, ποτέ δεν ήμουν τόσο χοντρή. Από χθες, κάνω συνέχεια εμετό. Η Πόλια μας, τρόμαξε και το είπε στη μαμά και αυτή κάλεσε τον γιατρό Κίροβ. Δεν αγαπάω τους γιατρούς, αλλά προτιμώ τον γιατρό Κίροβ από τον θείο Ράντι. Πρώτον, γιατί μιλάει με τη μαμά σε μία άγνωστη γλώσσα, της λέει κάτι «δε λαστ», όταν μου κάνει την τέταρτη ένεση κι εγώ δεν καταλαβαίνω τί εννοεί, αλλά μετά το «δε λαστ» με αφήνουν ήσυχη. Από την άλλη με χαιδεύει και με λέει «κοτοπουλάκι του» και εγώ γελάω, όσο άρρωστη κι αν είμαι, γιατί αν και κτηνίατρος δεν ξέρει ότι δεν είμαι κοτοπουλάκι, αλλά σκυλίτσα.
Το μυρίστηκα λοιπόν, ότι κάποιος γιατρός θα έρθει, γι’αυτό το έσκασα και κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο. Η μαμά με βρήκε και ήρθε να με πάρει, αλλά εγώ ξάπλωνα και έκανα πως την δάγκωνα και την γλύτωσα, προσωρινά. Η μαμά έφυγε θυμωμένη, είχα λερώσει και το κοστούμι της, αλλά γύρισε με ενισχύσεις. Δηλαδή με την Πόλια που κρατούσε στο χέρι της ένα κομμάτι ψωμί. Το ψωμί είναι πάντα οι ενισχύσεις. Τόσο το λιγουρεύτηκα, που έτρεχα πίσω τους κι έτσι βρέθηκα κλεισμένη στο κουζινάκι! Με άφησαν πάντως κι έφαγα το ψωμάκι, μιααααμ.
Και μετά ήρθε ο γιατρός Κίροβ. Ρώτησε τί έφαγα και με πείραξε και η Πόλια του τα μαρτύρησε όλα! Μα όλα! Οτι τρώω αφρολέξ και δέρματα και νάυλον σακούλες. Ολα μου τα παιχνίδια, έπρεπε να τα ξέρει ο γιατρός! Ο γιατρός είπε ότι έχω πάθει «τοξικάτσια» και μου έκανε ενέσεις. Οχι μία, πέντε! Ευτυχώς είπε το «δε λάστ» πριν την πέμπτη κι έτσι κάθησα ήσυχη για να τελειώσει. Τι ωραία που είναι να καταλαβαίνεις ξένες γλώσσες!
Μετά είπε ότι τα μωρά μου είναι μικρά! Κι εκεί άκουσα για πρώτη φορά ότι στην κοιλίτσα μου, έχω μωρά! Μα τί τα θέλω εγώ τα μωρά, εγώ είμαι το μωρό της μαμάς και του μπαμπά και της Πόλιας και όλων των ζώων (έτσι λέει ο μπαμπάς τους εργάτες μας), δεν θέλουμε άλλα μωρά! Ομως είδα ότι η μαμά μου ανησύχησε και βάλθηκε κάτι να υπολογίζει. Αχ ρεζίλι με έκαναν, στον γιατρό Κίροβ! Η μαμά, του έλεγε πότε πήγαινα βόλτες με τον Ρίτσι, πόσες φορές πήγα και πόσος καιρός πέρασε από τότε. Κι εγώ τα είχα όλα αυτά ξεχάσει! Γιατί μου τα θύμησαν? Πάντως κατάλαβα, ότι τελικά οι βόλτες με τον Ρίτσι φταίνε, που είμαι τόσο χάλια τελευταία, δεν ξαναπάω βόλτες μαζί του, όσο κι αν μου επιτρέπει να τρώω από το φαγητό του! Θα πηγαίνω με τον Πλάμεν, που κάναμε τόσες βόλτες μαζί την περασμένη φορά και δεν έπαθα τίποτα!
Η μαμά μου, ρωτούσε τον γιατρό μήπως τα μωρά μου έχουν πεθάνει και γι’αυτό είναι μικρά και αν είναι αυτό κακό για μένα. Μα πώς να πέθαναν τα μωρά μου, αφού ακόμα δεν έχουν γεννηθεί καλέ! Τα έπνιξε το αφρολέξ που τρώω, λέτε? Ο γιατρός Κίροβ της είπε τότε να μην ανησυχεί, θα έρθει πάλι αύριο στις δέκα (τί καλά που τα είπε στα Βουλγάρικα και τα κατάλαβα, θα κρυφτώ από τις εννιά!) να με δει. Μέχρι τότε θα πρέπει λέει να πίνω πολύ νερό και να μην φάω πριν το βράδυ τίποτε! Αμ δε! Εγώ στις δώδεκα θα πάω στην ταπετσαρία και ο Ντέσιο θα με κεράσει βάφλες όπως κάθε μέρα, σιγά μην ακούσω τον γιατρό Κίροβ.
Χμμμ, έχουμε ένα πρόβλημα. Η μαμά και η Πόλια έφυγαν. Και ο γιατρός Κίροβ. Με έκλεισαν στην κουζίνα! Η Πόλια μάλιστα, πήρε και την τροφή μου και μου έφερε ένα τεράστιο δοχείο με νερό! Ποιά? Η Πόλια μου!!! Προδότρα κι αυτή! Δεν θα χοροπηδήσω ξανά πάνω της και δεν θα ξανά-μασουλήσω τα παπούτσια της, να μάθει! Κι όσο για την μαμά... αυτή να δείτε τί θα πάθει! Ολη τη νύχτα θα της χτυπάω την πόρτα! Προς το παρόν όμως, πρέπει να ανοίξω αυτή την πόρτα... Ο Ντέσιο με περιμένει με τις βάφλες. Και ο Γιάνκο θα έχει σίγουρα σαλαμάκι σήμερα... Πρέπει να βγω... Παίρνω φόρα και .... Γκουυυπ, γκουυυπ πάνω στην πόρτα... Γαααααβ, ανοίξτεεεεε!!!!