Δεν έχουν γαϊδούρια στον τόπο τους?

Ενας Τούρκος ξεναγός, ταξιδεύει στην Ανατολία, συνοδεύοντας έναν Αμερικανό, συλλέκτη χαλιών. Περνούν δίπλα από έναν χωρικό που κάθεται πάνω στο γέρικο, ταλαιπωρημένο γαϊδούρι του. Ο συλλέκτης, αμέσως αντιλαμβάνεται ότι η βρώμικη κουβέρτα που βρίσκεται στην πλάτη του γαϊδουριού, είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο χαλί.
- Αυτό πρέπει να το αγοράσω!. Αλλά μην πεις στον χωρικό πως θέλουμε την κουβέρτα. Αν καταλάβει πόσο πολύτιμη είναι αυτή η κουβέρτα, θα μας ζητήσει πολλά λεφτά. Πες του ότι θέλουμε να αγοράσουμε το γαϊδούρι!
Ο ξεναγός, πλησιάζει τον χωρικό και του λέει ότι ο Αμερικανός θέλει να αγοράσει το γαϊδούρι του.
- Το γαϊδούρι είναι γέρικο και αδύναμο, τον προειδοποιεί ο χωρικός.
- Εμείς, θέλουμε να το αγοράσουμε, επιμένει ο ξεναγός.
- Εντάξει, σας προειδοποίησα όμως! Η τιμή του είναι πέντε χιλιάδες δολλάρια, λέει ο χωρικός.
Βλέποντας ότι ο ξεναγός σοκάρεται με το ποσό που ζητάει, ο χωρικός του εξηγεί, πώς αν αυτός ο Αμερικανός, θέλει τόσο πολύ να αγοράσει ένα τόσο γέρικο γαϊδούρι, τότε σίγουρα έχει κάποιον πολύ σημαντικό λόγο, άρα θα πληρώσει κάτι παραπάνω.
Ο συλλέκτης είναι απογοητευμένος, αλλά και πάλι , η αξία του χαλιού είναι πολύ μεγαλύτερη από πέντε χιλιάδες δολλάρια., έτσι συμφωνεί να αγοράσει το γαϊδούρι σε αυτή την τιμή.
Οταν όμως ο χωρικός παραδίδει το γαϊδούρι στα νέα του αφεντικά, παίρνει από την πλάτη του την κουβέρτα και την ρίχνει στους ώμους του. Τώρα είναι που ο συλλέκτης, αρχίζει να απογοητεύεται ακόμα περισσότερο! Ο ξεναγός προσπαθεί με κάθε τρόπο να πείσει τον χωρικό να δώσει και την κουβέρτα, λέγοντάς του, ακόμα κι ότι, χωρίς αυτή το πανάκριβο γαϊδούρι θα κρυώσει και θα πεθάνει.
- Δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Δεν μπορώ να σας δώσω την κουβέρτα μου! λέει ο χωρικός με πείσμα.
- Μα γιατί όχι?
- Γιατί είναι η τυχερή μου κουβέρτα!
Ο ξεναγός τον ρωτάει τι σημαίνει αυτό, γιατί η κουβέρτα του γαϊδουριού είναι η τυχερή του?
- Ημουν πολύ φτωχός, του απαντά ο χωρικός. Αραιά και που, πουλούσα κανένα γαϊδούρι για να ζήσω. Μέχρι που πέθανε ο πατέρας μου. Η μόνη μου κληρονομιά από αυτόν, ήταν αυτή εδώ η κουβέρτα. Από τότε, δύο με τρεις φορές το χρόνο, ένας ξένος έρχετε και αγοράζει τα γαϊδούρια μου για πέντε χιλιάδες δολλάρια το ένα! Με την τύχη που μου έφερε αυτή η κουβέρτα, πλούτισα! Μα καλά, δεν έχουν γαϊδούρια στον τόπο τους???

- Αυτές τις μέρες είμαι και πάλι "χαμένη" στις αναμνήσεις του παππού Αζίζ. Δεν ήθελα να σας διαβάσω μια από αυτές, προτίμησα να σας χαρίσω ένα από τα αμέτρητα ευθυμογραφήματά του. Αν βρείτε κάπου κάποιο βιβλίο του, αγοράστε το! Να θυμάστε, ότι, όλα τα έσοδα από τα βιβλία του Αζίζ Νεσίν, διατίθενται για τις ανάγκες του ιδρύματος Νεσίν στην Τσατάλτζα της Ιστανμπούλ, που φιλοξενεί σαράντα άπορα παιδιά.