"Η Ξανθιά και η Μελαχροινή ήταν κολλητές από πιτσιρίκες. Μαζί στα παιχνίδια. Μεγαλώνοντας, μαζί στις βόλτες. Μέχρι και φαγητό μαζί έτρωγαν. Η Ξανθιά βρήκε γκόμενο. Εναν αλήτη του κερατά, αλλά ο έρωτας δεν κοιτάζει τέτοια. H Mελαχροινή ζήλεψε, είχε βάλει κι αυτή στο μάτι τον αλήτη του κερατά, αλλά τί να πει? Ζούσαν τον έρωτά τους, μέχρι που το έμαθαν οι γονείς της. Και την έκλεισαν στο σπίτι.
Ο αλήτης του κερατά τα έφτιαξε τότε με την Μελαχροινή (σιγά μην έμενε έτσι!). Η Ξανθιά από το παράθυρο, τους έβλεπε να τριγυρίζουν μαζί και υπέφερε αφάνταστα. Κάποια στιγμή βγήκε από το σπίτι. Δεν έδωσε καμία σημασία στον αλήτη του κερατά. Απλά ξεμάλλιασε την μέχρι πρότεινος κολλητή της. Από εκείνη τη μέρα η Μελαχροινή, απέφευγε τις συναντήσεις, γιατί το ξεμάλλιασμα πήγαινε σύννεφο. Απέκτησε τρία παιδιά από τον αλήτη του κερατά. Η Ξανθιά έβαλε το μίσος της στην άκρη, ως προς τα παιδιά και ήταν πολύ ευγενική μαζί τους.
Βρήκε έναν νέο έρωτα άλλωστε και πλέον αφιερώθηκε αποκλειστικά σε αυτόν. Καμία σχέση με τον αλήτη του κερατά, ο καινούργιος ήταν ευγενής και τρυφερός. Απέκτησε κι αυτή παιδιά με τον ευγενή και τρυφερό. Ωστόσο, την παλιά κολλητή ποτέ δεν την συγχώρησε.
Τα φερε η τύχη να ζουν στην ίδια πολυκατοικία και οι δύο με τα παιδιά τους. Τα παιδιά της Μελαχροινής ήταν πλέον μεγάλα. Λες και ήθελαν να υπερασπιστούν την μάνα τους, κυνηγούσαν την Ξανθιά και την έβριζαν όπου την πετύχαιναν. Αυτή τα κοιτούσε αδιάφορα και προχωρούσε. Ουδέποτε τα μάλωσε, ουδέποτε τα πείραξε. «Παιδιά είναι, κατά μάνα, κατά κύρη», σκεφτόταν. Πιο απλό θα ήταν βέβαια , την ώρα που της πετούσαν πέτρες να τους τραβήξει δυό χαστούκια.
Κάποια μέρα τα παιδιά της Μελαχροινής έπαιζαν στον ακάλυπτο. Κατέβασε και η Ξανθιά τα δικά της. Τα παιδιά της Μελαχροινής άρχισαν να βρίζουν τα μικρά της Ξανθιάς.
- Σιχαμένα, η μητέρα σας ξεμάλλιαζε την δικιά μας, μπροστά στα μάτια μας κάποτε!
Τα παιδιά της Ξανθιάς αν και μωρά ανταπέδωσαν.
- Ναι καλά, μισές αλήθειες σας έχει πει η μαμά σας! Γιατί ξεμαλλιάστηκαν σας είπε?
Κι έγινε μύλοοοοοος! Το μίσος μεταξύ των άσπονδων φίλων, πέρασε άνευ αιτίας και στην επόμενη γενιά. Το περίεργο? Οι δύο μαμάδες , την ώρα που τα μικρά τους αλληλοβρίζονταν, κάθονταν στην άκρη, κοιτάζοντας η μία την άλλη. Λέξη δεν αντάλλαξαν, λέξη δεν είπαν..."
Ο αλήτης του κερατά τα έφτιαξε τότε με την Μελαχροινή (σιγά μην έμενε έτσι!). Η Ξανθιά από το παράθυρο, τους έβλεπε να τριγυρίζουν μαζί και υπέφερε αφάνταστα. Κάποια στιγμή βγήκε από το σπίτι. Δεν έδωσε καμία σημασία στον αλήτη του κερατά. Απλά ξεμάλλιασε την μέχρι πρότεινος κολλητή της. Από εκείνη τη μέρα η Μελαχροινή, απέφευγε τις συναντήσεις, γιατί το ξεμάλλιασμα πήγαινε σύννεφο. Απέκτησε τρία παιδιά από τον αλήτη του κερατά. Η Ξανθιά έβαλε το μίσος της στην άκρη, ως προς τα παιδιά και ήταν πολύ ευγενική μαζί τους.
Βρήκε έναν νέο έρωτα άλλωστε και πλέον αφιερώθηκε αποκλειστικά σε αυτόν. Καμία σχέση με τον αλήτη του κερατά, ο καινούργιος ήταν ευγενής και τρυφερός. Απέκτησε κι αυτή παιδιά με τον ευγενή και τρυφερό. Ωστόσο, την παλιά κολλητή ποτέ δεν την συγχώρησε.
Τα φερε η τύχη να ζουν στην ίδια πολυκατοικία και οι δύο με τα παιδιά τους. Τα παιδιά της Μελαχροινής ήταν πλέον μεγάλα. Λες και ήθελαν να υπερασπιστούν την μάνα τους, κυνηγούσαν την Ξανθιά και την έβριζαν όπου την πετύχαιναν. Αυτή τα κοιτούσε αδιάφορα και προχωρούσε. Ουδέποτε τα μάλωσε, ουδέποτε τα πείραξε. «Παιδιά είναι, κατά μάνα, κατά κύρη», σκεφτόταν. Πιο απλό θα ήταν βέβαια , την ώρα που της πετούσαν πέτρες να τους τραβήξει δυό χαστούκια.
Κάποια μέρα τα παιδιά της Μελαχροινής έπαιζαν στον ακάλυπτο. Κατέβασε και η Ξανθιά τα δικά της. Τα παιδιά της Μελαχροινής άρχισαν να βρίζουν τα μικρά της Ξανθιάς.
- Σιχαμένα, η μητέρα σας ξεμάλλιαζε την δικιά μας, μπροστά στα μάτια μας κάποτε!
Τα παιδιά της Ξανθιάς αν και μωρά ανταπέδωσαν.
- Ναι καλά, μισές αλήθειες σας έχει πει η μαμά σας! Γιατί ξεμαλλιάστηκαν σας είπε?
Κι έγινε μύλοοοοοος! Το μίσος μεταξύ των άσπονδων φίλων, πέρασε άνευ αιτίας και στην επόμενη γενιά. Το περίεργο? Οι δύο μαμάδες , την ώρα που τα μικρά τους αλληλοβρίζονταν, κάθονταν στην άκρη, κοιτάζοντας η μία την άλλη. Λέξη δεν αντάλλαξαν, λέξη δεν είπαν..."
Νομίσατε ότι η ιστορία αφορά ανθρώπους? Γελαστήκατε! Αναφέρεται, στα σκυλιά μου! Ναι, το ξέρω, τα σκυλιά μου, είναι ζώα. Εγω έχω όμως την εξής απορία πλέον. Εμείς φερόμαστε σαν ζώα ή τα ζώα σαν άνθρωποι, εν τέλει?
5 comments:
Georgiaπραγματικά με κούφανες. Πολύ βαθιά η σκέψη σου. Εγώ λέω είμαστε χειρότεροι από τα ζώα. (μερικές φορές).
Lianne μου, ότι σε σκεφτόμουν:) Ας πούμε ότι τα ζώα κάποιες φορές είναι καλύτερα από εμάς, γιατί κακά δεν είναι τα καημένα! Μου κάνει φοβερή εντύπωση, που τα μικρά μισούνται μεταξύ τους από την πρώτη μέρα, χωρίς να έχουν αιτία. Το μίσος των μαμάδων τους πέρασε σε αυτά και δυστυχώς δεν θα μπορέσουν ποτέ να παίξουν μαζί, αν και δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.
Εμείς φερόμαστε σαν ζώα ή τα ζώα σαν άνθρωποι, εν τέλει?
this is what i call a-million-dollar-question!!!!
Ελένη μου, εγώ πάντως ακόμα την επεξεργάζομαι την απάντηση. Και μπαι δε γουέι, με την πτώση του δολλαρίου, a-million-euro-question, χαχαχαχα.
indeed!!!! : )))
Post a Comment