Το Μπανκέτι

Aύριο είναι μέρα μεγάλη! Μα πολύ μεγάλη σας λέω! Ολο το προσωπικό μας, στα σπιτάκια του, από απόψε, ετοιμάζεται για το Μπανκέτι! Αν δεν έχετε ζήσει στη Βουλγαρία, δεν έχετε ιδέα τι εστί Μπανκέτι και τί χάνετε! Εγώ το έζησα δύο χρονιές, κι ευχήθηκα ολόψυχα να μην με ξανα-αξιώσει ο καλός Θεός με τέτοια ευτυχία! Δεν μπορώ να την αντέξω. Αλλά επειδή όπως λένε στο χωριό μου, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην λες, να 'μαι και φέτος εδώ να το ξαναζήσω και να το χαρώ.
Η συνήθεια του Μπανκετιού (ωραιότατη γενική ε???) κρατάει από αρχαιοτάτων χρόνων, από κομμουνιστικών δηλαδή. Κοντά στην Πρωτοχρονιά (διότι ως γνωστόν Χριστούγεννα δεν γιόρταζαν επί καθεστώτος), κάθε "κολλεκτίβα" (ήτοι εργοστάσιο) έκανε μία γιορτή, στην οποία έτρωγαν, χόρευαν κι έπιναν μέχρι πρωϊας. Επειδή ως γνωστόν οι εργάσιμες μέρες είναι πέντε, και το σου-κου ο καθένας πρέπει να το περνάει όπως αυτός θέλει, το Μπανκέτι γίνεται πάντα εργάσιμη. Θα μου πεις, γιορτή έχουν, την θέλουν και καθημερινή? Ω, ναι, όλα τα μαγαζιά αύτες τις μέρες είναι κλεισμένα όλες τις καθημερινές, ενώ σε νορμάλ κατάσταση τα Σου-Κου. Επί καθεστώτος δε, την ημέρα που γινόταν το Μπανκέτι, το προσωπικό έφευγε από τη δουλειά κάποιες ώρες νωρίτερα (ενώ αυτές που βρισκόταν στο εργοστάσιο, συζητούσε για το Μπανκέτι, "τί θα φορέσουμε", "με ποιόν θα χορέψουμε", "τί μενού θα έχει".) Την επόμενη μέρα επίσης , το εναπομείναν προσωπικό (λέω εναπομείναν, γιατί οι στατιστικές αποδεικνύουν ότι ένα 35% του προσωπικού είναι "άρρωστο" την επόμενη μέρα), ήταν συνήθως στα πρώτα στάδια ξενερώματος από το μεθύσι της προηγουμένης.
Φέτος, επειδή τις παραμονές των γιορτών, τους ήμουν θυμωμένη, ενώ είχαμε κλείσει μαγαζί, είχαμε κανονίσει και με μαραθώνιες συνεδριάσεις το μενού, τους το ακύρωσα. Εκαναν μία στάση εργασίας άλλο πράγμα! Κι εκεί χρησιμοποίησα την ευρηματικότητά μου (ελληνικότατο προνόμιο) και τους είπα ότι φέτος αλλάξαμε συνήθεια και το μπανκέτι θα γίνει με το νέο έτος να κόψουμε και πίτα. Το έφαγαν, ασφαλώς, μόνο που τώρα σκέφτομαι, ότι ξέχασα να παραγγείλω πίτα! Λέτε να το θυμούνται? Και βεβαίως τους την έφερα κι αλλιώς, κανονίζοντας το μπανκέτι Σάββατο. Οπως και να 'ναι , όλο και περισσότεροι θα έχουν ξεμεθύσει μέχρι την Δευτέρα. Τέλος πάντων, ας σας περιγράψω την ευτυχή συνάθροιση, λίγο.
Το Μπανκέτι, μας θυμίζει σχολικό χορό Γυμνασίου στην δεκαετία του '80, σε ντίσκο. Το προσωπικό καταφθάνει στο μαγαζί ή το ξενοδοχείο όπου θα γίνει η εκδήλωση με το Λεωφορείο της Εταιρείας. Η ώρα ενάρξεως είναι όσο το δυνατόν νωρίτερα (έτσι δεν πηγαίναμε κι εμείς στους χορούς καλέ?). Για παράδειγμα, εμείς αύριο θα μαζευτούμε από τις επτά. Μέχρι τις δύο θα ξεφαντώσουν τρελλά. "Μόνο μέχρι τις δύο θα μείνουμε?" μου είπαν "Μα καλά από τις επτά μέχρι τις δύο δεν σας φτάνει?" απάντησα και κρέμασαν μούτρα. Μην πείτε γιατί μέχρι τις δύο. Το σύστημα εδώ είναι λιγουλάκι περίεργο. Οταν κλείνεις μια αίθουσα για μπανκέτι, πληρώνεις μεν με το κεφάλι, αλλά μέχρι κάποια συγκεκριμένη ώρα. Μετά από αυτή την ώρα, πληρώνεις με την ώρα! Καλέ μην γελάτε. Επίσης πληρώνεις και την είσοδο των ατόμων στην τουαλέτα (εφόσον θελήσουν να πάνε), εκτός αν είσαι γαιδούρι (ή λογικός) και πεις όποιος θέλει τουαλέτα , ας την πληρώσει μόνος του.
Λοιπόν το προσωπικό καταφθάνει, ντυμένο με τα καλά του. Οταν λέω τα καλά του, εννοώ ό,τι θα βλέπατε σε επαρχιώτικο μπουζουκερί, την δεκαετία του '90. Το λαμέ και το τακούνι στιλέτο, πάει κι έρχεται. Τα αγοράκια προτιμούν μαύρα πουκάμισα με ασημί σχέδια σε όλες τις εκδοχές (ρίγες , καρώ, μέχρι και λουλουδικό).
Κάθονται αυστηρά ανά τμήματα (πολύ κοινωνικοί αυτοί οι άνθρωποι, μην τύχει και γνωριστούν με κανέναν από άλλο τμήμα) και αρχίζει το περιδρόμιασμα σε φαγητό και ποτό. Το διοικητικό προσωπικό, καταλαμβάνει το κεντρικό τραπέζι, το οποίο φέτος το ξεχύλωσα, για να απολαύσω την παρέα των φορτηγατζήδων συνεργατών. Και ειλικρινά , πολύ το χαίρομαι.
Αγαπημένο σπορ, το θάψιμο. Οι γαζώτριες θάβουν τους ταπετσέρηδες , οι οποίοι με την σειρά τους θάβουν τους ξυλουργούς. Τί φοράνε, πως πίνουν κουλουπού. Πριν βγει το κυρίως φαγητό, αρχίζει η μουσική και ανεβαίνουν όοοοολοι στην πίστα. Για να λέμε την αλήθεια, πιο πολύ χορεύουν παρά τρώνε. Το πόσο πίνουν, θα σχολιαστεί σε άλλο ποστ. Ο ντι τζέι πέρσι, για να εντυπωσιάσει τους Ελληνες διευθυντές (δηλαδή εμάς), έπαιξε και ελληνική μουσική. Το "Ενα γράμμα να μου στείλεις απ' τον άδη", "Ή ζωή εδώ τελειώνει" και άλλα τέτοια ευχάριστα.
Μετά από μία ώρα, η πίστα θυμίζει Βελιγράδι μετά την επιδρομή των Αμερικάνων. Ως προς τί? Ως προς τα πεσμένα στο πάτωμα πουκάμισα ασφαλώς. Με τη διαφορά ότι οι κάτοχοι των πουκαμίσων δεν είναι διαμελισμένοι, αλλά χορεύουν σαν τρελλοί. Οσα μπουκάλια έχουν αδειάσει, βρίσκονται τοποθετημένα στο παντελόνι τους, υποδηλώνοντας σεξουαλικό υπονοούμενο (δεν θα πω απωθημένο, μην γίνω κακιά παραμονές γιορτής). Αγαπημένη βουλγαρική συνήθεια αλληλεγγύης προς τα γκαρσόνια προφανώς, που να μαζεύουν μπουκάλια.
Μετά από δύο ώρες, εξακολουθούν να χορεύουν, όσοι δεν έχουν βρει "ταίρι". Είπαμε, χορός γυμνασίου! Θα μου πείτε, όλη μέρα μαζί είναι, εκεί θα βρουν ταίρι? Κι όμως, η μαξιλαρού που έχει βάλει στο μάτι τον προϊστάμενό της που χου, εκεί θα του την πέσει, με το τιραντάκι της και την πέρλα της. Με την φόρμα εργασίας, το πιθανότερο είναι να μην την έχει δει καν.
Η ομιλία των διευθυντών, στην οποία συνήθως λέγεται, το "πόσο μεγάλη οικογένεια είμαστε", "το πόσο μεγάλες προοπτικές έχουμε" , υποδηλώνει το τέλος της γιορτής. Φέτος, παρότι είναι ικανοί να παραμείνουν εκεί, λέω να την παραλείψω. Θυμάμαι ότι πέρσι, συγκινήθηκα κιόλας, με πήραν τα ζουμιά, βλέποντας τις φάτσες τους να με ακούν. Τώρα πια όμως, ξέρω και λέω να το βουλώσω.
Η βραδυά θα τελειώσει με τον οδηγό του λεωφορείου, έτοιμο να κοιμηθεί, να κορνάρει δαιμονισμένα έξω από το μαγαζί για να τους μαζέψει. Τα νέα "ζευγαράκια", θα χουφτώνονται καθώς αποχωρίζονται. Κάποιο θα ζητήσουν δανεικά για να συνεχίσουν στην "ντισκοτέκα". Εγώ , για πρώτη φορά δεν θα βρίζω, γιατί η επομένη δεν είναι εργάσιμη. Κι ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, θα μετράει χρήμα επί ώρες, γιατί το βούρλο η ταμίας μου, πλήρωσε κατοστάρικα στις μισθοδοσίες και μου άφησε ένα μάτσο δεκάρικα και τάληρα για να πληρώσω...
Και του χρόνου, να είμαστε καλά...