Η γέφυρα που συνδέει το εργοστάσιο με το χωριό στο οποίο ανήκουμε, έχει πέσει εδώ και τρία χρόνια. Ως εκ τούτου, ο ταχυδρόμος δεν φτάνει ποτέ εδώ. Αντ' αυτού, ο οδηγός της εταιρείας, κατεβαίνει δυό φορές την εβδομάδα στο χωριό (περνώντας από άλλα δύο ενδιάμεσα χωριά !!!) και παραλαμβάνει την αλληλογραφία μας.
Είναι από τις πιο βαρετές στιγμές, η παραλαβή της αλληλογραφίας. Οι φάκελοι φθάνουν όλοι στο γραφείο μου, τους ανοίγω έναν έναν, ξεχωρίζω τί πρέπει να δώσω που. Ναι, σαφώς και υπάρχει προσωπικό να το κάνει, απλά προτιμώ να ξέρω τί μου γίνεται.
Σήμερα το πρωί όμως, η διαδικασία όχι απλώς δεν ήταν βαρετή, ήταν ευχάριστη! Πρώτον έλαβα την πράσινη κάρτα του αυτοκινήτου μας, η παλιά είχε λήξει εδώ και καμιά δεκαριά μέρες και το είχα αγχος. Και δεύτερον και κυριότερο, έφθασε ένα δεματάκι από μια συν-blogger, που μοσχομύριζε λεβάντα!!! Και η χαρά μου, δεν ήταν τόση, μόνο για τα υπέροχα σαπουνάκια που τυλιγμένα σε χρωματιστά χαρτιά, κρύβονταν στον φάκελο! Ηταν και για την πανέμορφη καρτούλα που τα συνόδευε και με γύρισε χρόνια πίσω...
Στην εφηβεία μου, αλληλογραφούσα με δεκάδες συνομίληκες κοπέλλες ανά τον κόσμο. Ο ερχομός του ταχυδρόμου, ήταν από τα πιο ευχάριστα γεγονότα, της καθημερινότητάς μου. Ναι, τότε ο ταχυδρόμος δεν έφερνε λογαριασμούς , όπως λέει και ο φίλος μου ο Κεμάλ, έφερνε νέα που περιμέναμε με ανυπομονησία.
Σε εκείνα τα χρόνια, με γύρισε το σημερινό δεματάκι. Με την ίδια λαχτάρα το άνοιξα. Κι ένοιωσα συγκίνηση, βλέποντας λέξεις γραμμένες με στυλό στην κάρτα. Οι κάρτες που παίρνουμε πια είναι ή ηλεκτρονικές, η τυπωμένες...
Ευχαριστώ!!!!
6 comments:
Γωγουλινι μου,τι ομορφα που γραφεις,απο το μεσημερι που μου εδωσε η Λενα τη διευθυνση του μπλογκ σου μολις βρω το κομπιουτερ μονο καθομαι και διαβαζω κομματια της ζωης σου.Το σιγουρο ειναι οτι το πρωι που ξυπναω πολυ νωρις θα διαβασω με την ησυχια μου!Σου εχω στειλει e mail αλλα μαλλον δεν τα ελαβες....σε φιλω και σε σκεφτομαι Ευη
Είδες που η παραλαβή της αλληλογραφίας μπορεί να γίνει ΚΑΙ ευχάριστη? Χαίρομαι που σου άρεσαν.
Οσο για την κάρτα είναι ξέρεις ένα απο τα χόμπυ μου, δλδ να έχω χειρογραφη αλληλογραφία με πολλές φίλες ανα τον κόσμο. Τίποτα απρόσωπο και τίποτα τυπωμένο.
Γιατί η ζωή, ΄΄οντας δύσκολη και πεζη μερικές φορές, χρειάζεται γλυκά κουκούλια φιλίας, ένα χέρι να σου σφίγγει το δικό σου, ένα γράμμα να σου φτιάχνει το κέφι.
Σε φιλώ.
Μαρίνα Σπυρίδωνος
Εγώ ένα χρόνο στο σπίτι το προηγούμενο δεν ερχόταν τίποτα απότ τον ταχυδρόμο για μένα. Λες και δεν έμενα εκεί. Τώρα Giorgia περιμένω πως και πως να έρθει η ΔΕΗ για να νοιώσω ότι ανήκω. Οπότε καταλαβαίνεις πού έχουμε φτάσει. Τώρα να μου στείλεις email τη διεύθυνσή σου να σου στείλω και εγώ, μου θύμησες και ζήλεψα εποχές που αλληλογραφούσα με την κολλητή μου γιατί ο πατέρας της ήταν στρατιωτικός και όλο μετακομίζανε. Φυσικά όταν ξαναβρεθήκαμε δεν ξαναμιλήσαμε. Σημασία έχει όμως τί μου άφησε...
Αγαπητή μου Giorgia, ελπίζω να είσαι καλά....
@Εύη μου, επιτέλους τα είπαμε!!! Και θα τα λέμε, τώρα που ξαναβρεθήκαμε!
@Μαρίνα,Συμφωνώ σε όλα, χρειαζόμαστε όλοι αυτή την επαφή, για να θυμόμαστε ό,τι ανθρώπινο έχουμε μέσα μας.
@Λιάννε μου, ήρθε η ΔΕΗ?:) Στείλε μέηλ με την διεύθυνση σου, να σε θυμηθώ κι εγώ!
Έχει πέσει το γεφύρι; Προς τα που πέφτει ο Μαυρογυαλούρος;
(Το σκηνικό της Ελληνικής ταινίας μου θύμισες)
:D
@Κλέαρχε, η γέφυρά μας, έπεσε με τις πλημμύρες του 2005. Μία πρόχειρη που έφτιαξε ο στρατός "επιτάσσοντας" το εργόστασιό μας, έπεσε με τα χιόνια του 2006. Η νέα θα έπρεπε να έχει παραδοθεί τον Οκτώβρη του 2007. Δεν την βλέπω πριν το 2010. Τον "Μαυρογιαλούρο" μας (πρόεδρος του χωριού) δεν τον πειράζω, γιατί μου βρίσκει εργάτες!
Post a Comment