Καλό μήνα

Να 'μαστε πάλι, μετά από τις "διακοπές μας". Τις μισώ, σας το είπα? Γιατί από την Δευτέρα που γυρίσαμε από το Βέλινγκραντ, επειδή ήμασταν σε "διακοπές", έκανα μόνη μου την λάντζα του εμπορικού, σκεφτόμενη ότι η νέα κοπέλλα, θα τα βρει μπαστούνια σήμερα το πρωί. Και γιατί, σήμερα με έχει πιάσει ένας πονοκέφαλος- φρίκη, συν το ότι έχω αναλωθεί πολλάκις σε κόντρες που ουσιαστικά δεν έχουν αποτέλεσμα. Δεν μου αρέσει να κοντράρομαι, ακόμα κι αν έχω δίκιο, φανταστείτε λοιπόν πόσο μου την έδωσε σήμερα, που άλλοι προκάλεσαν κόντρες, χωρίς να ψάξουν πρώτα εάν υπάρχει λάθος στην πλευρά τους. Μπάι δε γουέι, να την χέσω την "συγγνώμη" τους, όταν άρχισαν να μετρούν τις τρύπες τους. Γιατί δεν έβρισα μεν, αλλά ένα επιμελές ξεμπρόστιασμα το έκανα. Και ήρθε η συγγνώμη, που σαφώς και δεν εννοούν.Τεσπά, να που εξακολουθώ να αναλώνομαι, αντί να βάλω Χ και να τελειώνω.

Στο Βέλινγκραντ χαλαρώσαμε και πάλι, τόσο που την τελευταία μέρα θα ήθελα να μείνω κι άλλο. Βέβαια, εκεί πήρα και σημαντικές αποφάσεις, π.χ. να κόψω το κάπνισμα, αλλά έλα που σήμερα πάω για το τρίτο πακέτο ολοταχώς.

Χθες γιόρταζα κατά το Βουλγαρικό εορτολόγιο και η καλή μου Μπάμπα Νικολίνκα, μου έκανε τραπέζι τρικούβερτο με αρνάκι Αγίου Γεωργίου, φρεσκοψημένη πίτκα και ωραιότατη κολοκυθόπιτα. Δώδεκα το μεσημέρι καθήσαμε στο τραπέζι και μέχρι τις εξήμιση τρώγαμε και πίναμε (ρακία από βερύκοκα, επίσης απίθανη). Κάποια στιγμή με πόνεσε το κεφάλι μου, γιατί γλώσσα δεν έβαζε κανένας μας μέσα του, σε σημείο που για να μπορεί να τρέχει η συζήτηση, η Ντάνι φώναζε σαν πρόεδρος δικαστηρίου "Μπόικο, σταμάτα επιτέλους, μιλάμε για άλλο θέμα, εμείς από εδώ!". Κι εγώ για να παρακολουθώ το "από εδώ" και το "από εκεί", είχα γίνει σαν τα σκυλάκια που πουλούσαν οι νέγροι παλιά, ξέρετε αυτά που τα πατάς από την μια πλευρά, γέρνουν λαιμό από την άλλη και αντίστροφα. Εξαιρετικά δύσκολο, πρώτον γιατί δεν είμαι σκυλάκι, δεύτερον γιατί οι συζητήσεις γίνονταν κατά κύριο λόγο στα Βουλγάρικα και τρίτον γιατί η Μπάμπα Νικολίνκα επισκίαζε τους πάντες μιας και δεν μιλάει, αλλά φωνάζει. Ο Δημήτρης ήταν ο πλέον τυχερός, γιατί είχε πιάσει κουβέντα με τον Ρούμεν που τα ελληνικά του είναι άψογα και είχαν γραμμένους όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Μετά πήγαμε και είδαμε με την Ντάνι ένα σπιτάκι όνειρο, πάνω στο ποτάμι και γυρίσαμε όλο χαρά να στείλουμε και τον Δημήτρη να το δει, αλλά η χαρά μας διεκόπη απότομα όταν ο Μπόικο έβαλε τις φωνές, γιατί εμείς είμαστε φίλοι του και δεν είναι δυνατόν να μας ζητάνε τόσα λεφτά για ένα "κωλόσπιτο" στο χωριό του. Τί κι αν είπα ότι είναι μεγάλο, τί κι αν απαρίθμησα ένα προς ένα τα δέντρα που υπάρχουν στον κήπο, τί κι αν δελέασα τον Δημήτρη πως ακούς το ποτάμι, το σπιτάκι δεν πήγε να το δει. Ούτε το ότι είχε εσωτερική τουαλέτα και μπάνιο δεν τον συγκίνησε! "Θα περιμένουμε και θα βρούμε άλλο!" δήλωσε ο Μπόικο κι εγώ ψυθίρισα "θα περιμένουμε και θα βρούμε άλλο, με τα ίδια λεφτά, να γελάσω!". Κρίμα πάντως, γιατί όσο το κοίταζα, τόσο έκανα όνειρα πώς θα φτιάξω τί και πως θα το έκανα μια κούκλα. Μέχρι και τα βάζα με τις κομπόστες μου και τα τουρσιά μου, ονειρεύτηκα στο κελλάρι, σαν παραδοσιακή Βουλγάρα χωριάτισσα!

Σήμερα μπακ το δε ριάλιτυ, με έναν καιρό σκατένιο, άνοιξη λέμε κι άνοιξη δεν βλέπουμε. Και βέβαια, για μια ακόμη φορά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι ευχάριστο, κάτι να μου φτιάξει λίγο την διάθεση. Ο καιρός φταίει, η πολύ δουλειά φταίει, η ξερή μου κεφάλα φταίει, θα σας γελάσω. Πάντως καλά δεν είμαι.

Και το κερασάκι της τούρτας, καταφθάνει αύριο, ήτοι το αφεντικό μας. Να δω με τι κουράγιο θα καθήσω στα meetings και με τί μυαλό θα μπορώ να μιλάω. Ωρες ώρες έχω την αίσθηση ότι κουράστηκα με τα της καριέρας, αλλά από την άλλη δεν με παίρνει να κάνω κι αλλιώς.

Ετσι λοιπόν, να σας ευχηθώ καθυστερημένα καλό μήνα και καλό καλοκαίρι, για όσους το χαρούν. Γιατί εμένα με βλέπω μέχρι τον Ιούνη να φοράω μπότες και δεν μου αρέσει καθόλου η ιδέα! Ναι ξέρω, όλο γκρίνια είμαι, αλλά είπαμε, καλά δεν είμαι!