Σεϊχης είναι αυτός!

Η ώρα έχει πάει έντεκα το βράδυ και μόλις έχουμε μαζευτεί στο σπίτι από το γραφείο. Εχω κάνει μια μακαρονάδα στα γρήγορα και μαζί με τον εργοδότη μας, βλέπουμε τηλεόραση.
Τσουπ, μετά από αλεπάλληλο ζάπινγκ, πέφτουμε πάνω σε ένα ντοκυμαντέρ για το νησί Φοίνικα.
-Αααααααααααααα, θέλω να το δω! Εχω ακούσει τόσα γι’αυτό, λέει ο εργοδότης μας και επιτόπου ανεβάζει ήχο.
Και παρακολουθούμε όλη την ιστορία κατασκευής του εντυπωσιακού – πράγματι- νησιού, το οποίο «χάρισε» στο εμιράτο, κάποιες επιπλέον εκατοντάδες χιλιόμετρα ακτής.
Κολλάω κι εγώ, γιατί όπως και να το κάνουμε μετά από επτά χρόνια στις κατασκευές το σαράκι με τρώει ακόμα. Ασε που σκέφτομαι, πως για να μπορέσω να πάω εκεί κάποια μέρα, θα πρέπει να έχει γκρεμιστεί πάλι κανένας δίδυμος πύργος, συμπαρασύροντας τις τιμές.
«Ο διάδοχος Σεϊχης, αποφάσισε ότι το νησί πρέπει να κατασκευαστεί με φυσικά υλικά, δηλαδή μόνον άμμο και πέτρα» λέει ο εκφωνητής.
«Ε, καλά τώρα, το παιδί είναι ηλίθιο!» μου ξεφεύγει.
Ο Δημήτρης γελάει και πιάνω το αφεντικό μου να με κοιτάζει λοξά.
«Ενα έργο που απαιτούσε δεκαπέντε χρόνια κατασκευής, έπρεπε να κατασκευαστεί σε πέντε». (Σεϊχης- είναι- αυτός!)
«Ο διάδοχος Σεϊχης παρακολουθούσε καθημερινά την πορεία εργασιών».(Ασχετος, ξε-άσχετος, Σεϊχης- είναι- αυτός!)
«Οι μηχανικοί και τα συνεργεία εργάζονταν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο» (Εμ πως αλλιώς, θα τους μαστίγωνε ο Σείχης- είναι- αυτός!)

Ο διάδοχος Σεϊχης με λίγα λόγια, κατέβασε μια ιδέα, πλήρωσε αδρά για να του την υλοποιήσουν, ανεξάρτητα με το πόσο εφικτή ήταν κι ανεξάρτητα με το πόσο αμφίβολο είναι το μέλλον του νησιού. Να μην μιλήσουμε βέβαια για το κόστος συντήρισης ενός τέτοιου έργου. Με άλλα λόγια το παιδί ήθελε νησάκι, σε σχήμα φοίνικα παρακαλώ κι έκανε το κέφι του.
Οσο παρακολουθούσα τις φάσεις κατασκευής με είχε πιάσει τέτοιο άγχος , λες και ήμουν στο εργοτάξιο. Νύχι δεν μου έμεινε αφάγωτο. Και το αφεντικούλι μας, να κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα «Ω! Τι σκέφτηκε ο Σεϊχης!». Κάποια στιγμή έχω φτάσει στο αμήν.
«Να είσαι μηχανικός, να σου λέει ο Σεϊχης την μαλακία του και να σου έρχεται να φας τα πτυχία σου» σκέφτομαι μεγαλοφώνως.
Δημήτρης ξαναγελάει,
Αφεντικό ξανα λοξοκοιτάζει.
Συνειδητοποιώ την ομοιότητα του δικού μας με τον Σεϊχη. «Θέλω αυτό κι επειδή το θέλω εγώ, πρέπει να γίνει. Δεν με νοιάζει αν απαιτείται Χ χρόνος, εγώ το θέλω χθες. Δεν έχει μα και ξε-μα, σκάσε και κολύμπα. Είναι δυνατόν να ξέρεις περισσότερα από εμένα???»
Από την άλλη, έχουμε φάει όλη τη μέρα στον υποτιθέμενο διάλογο. «Μονολογώ δυνατά για να ακούσω αντίλογο» έχει πει σε κάποια στιγμή, το απόγευμα. Και τα κουρασμένα νεύρα μου (όχι εγώ, σας το ορκίζομαι) απάντησαν ευθαρσώς «Μονολογείτε για να σας πούμε ότι έχετε δίκιο. Οταν υπάρχει αντίλογος, θα πείτε ότι δεν γνωρίζουμε όλες τις παραμέτρους!» . Οχι, δεν με απέλυσε μετά από αυτό, άλλωστε είπαμε, τα νεύρα μου το είπαν, όχι εγώ.
Πάνω που αποφασίζω να βουλώσω το αναιδέστατο στόμα μου και να αφήσω ήσυχο και σεϊχη και αφεντικό στις μεγαλεπίβολες ιδέες τους, πετάγεται ο Δημήτρης , που όλη τη μέρα έχει υποδειγματικά κρατήσει, τις εύθραυστες ισορροπίες στους μεταξύ μας διαλόγους, σίγουρος πλέον ότι λειτουργεί καλά ως «πυροσβέστης»...
«Την νέα αποθήκη, να την κάνουμε σε σχήμα φοίνικα?????»
Δεν χρειάζεται να σας πω , ποιός λοξοκοίταξε ποιόν αυτή την φορά, εγώ πάντως, δεν γέλασα!