Τί εισπράτεις εδώ

Οι φύλακές μας δεν είναι από τα τριγύρω χωριά. Είναι από μια κωμόπολη , τριάντα χιλιόμετρα από εδώ, που πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους, κατοικείτο από Ελληνες και στην οποία μετά, εγκαταστάθηκαν πολλοί Βούλγαροι πρόσφυγες από την περιοχή της Δράμας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι , που τους κάνει κάπως διαφορετικούς από τους ντόπιους.

Δούλευαν όλοι, στην εταιρεία φύλαξης που είχαμε πριν και πληρώνονταν με έναν μισθό πείνας. Η εταιρεία παρότι πληρωνόταν αδρά από εμάς, κάποια στιγμή δεν τους κατέβαλλε τους μισθούς τους. Οταν ένας - ένας άρχισαν να μας αποχαιρετούν γιατί θα έφευγαν από την εταιρεία, έσπασα το συμβόλαιο και προσέλαβα τους ίδιους. Με το ίδιο κόστος, γίναμε όλοι πιο ευτυχισμένοι. Τα παιδιά γιατί πλεόν είχαν έναν αξιοπρεπή μισθό και μια αξιοπρεπέστερη δουλειά κι εμείς γιατί η απρόσωπη εταιρεία φύλαξης, αντικαταστάθηκε από δικούς μας υπαλλήλους.

Δεν θα ξεχάσω την παιδιάστικη χαρά τους, όταν τους αγοράσαμε καινούργια ρούχα κι όταν τους γεμίσαμε με νέα έπιπλα το μικρό τους φυλάκιο. Χάρηκαν τόσο, που παρά τις αρχικές μας προβλέψεις, ότι σε λίγους μήνες το φυλάκιο θα ξαναγινόταν "τσαντήρι", εξακολουθούν να το καθαρίζουν δις ημερησίως!

Την περασμένη εβδομάδα, τους στείλαμε έπιπλα κήπου, να μπορούν να κάθονται έξω τα βράδυα. Και τα έφτιαξαν τόσο όμορφα που κατεβαίνουμε κι εμείς όταν τελειώνουμε και χαζολογάμε.

Χθες το απόγευμα, πήραμε μια τράπουλα και κατεβήκαμε στην είσοδο. Να πιούμε έναν καφέ με τα παιδιά μέχρι να γυρίσουμε να δούμε τον αγώνα. Είχε ωραία λιακάδα και η μυρωδιά από το φρεσκοκομμένο γρασίδι, σου γαργαλούσε τη μύτη. Τα μεγαλύτερα μωρά της Μέτζυς, επίσης δεμένα εκεί. Δεν προλάβαμε να καθήσουμε και κατάλαβα ότι ο Τόνυ ήταν στεναχωρημένος.

- Σέφκα, να αλλάξουμε τα ονόματα των σκυλιών. Μπορούμε?

- Γιατί βρε Τόνυ? Σε ενοχλεί να τα φωνάζεις με τα ονόματα τα δικά μας? αστειεύτηκα.

- Οχι Σέφκα. Αλλά περνάνε κάποιοι από τους εργάτες και τα βρίζουν, τα πειράζουν. Ε, δεν μου αρέσει!

- Βρε Τόνυ , οι εργάτες δεν σου βρίζουν τα σκυλιά. Εμάς βρίζουν.

- Ε, αυτό είναι που δεν μου αρέσει!

- Τα σκυλιά είναι ο Δημήτρης κι η Γωγώ. Αστους να βρίζουν, κάπως πρέπει κι αυτοί να εκτονωθούν.

Αλλάξαμε κουβέντα, αρχίζαμε να τους μαθαίνουμε δηλωτή, ήπιαμε τον καφέ μας και ανηφορήσαμε.

Κι απόρρησα με τον εαυτό μου. Στο παρελθόν, με πονούσε πολύ το να καταλαβαίνω πόσο με μισούν, κάποιοι από τους εργάτες μας. Πριν από ένα χρόνο, θα ρωτούσα τον Τόνυ "ποιός εργάτης το είπε?", όχι για να τον μαλώσω μετά, αλλά για να πονέσω περισσότερο. Πλέον το άκουσα, με "τσίμπησε" για δευτερόλεπτα και μετά μου πέρασε. Αυτό ήταν.

Τώρα πια, δεν με ενοχλεί το να αντιπαθούν ή και να μισούν, εμένα προσωπικά. Δεν με ενοχλεί να χρησιμοποιούν κοροϊδευτικές εκφράσεις όταν μιλούν για μένα. Αυτοί είναι και δεν μπορούν να σκεφτούν αλλιώς. Δεν έχω την απαίτηση να με αγαπήσουν.

Με πονάει όμως, το πόσο μίσος και κακία κρύβεται μέσα τους. Και δεν φταίνε μόνον αυτοί για όσα νοιώθουν. Μεγάλωσαν μέσα στην μιζέρια, την καχυποψία και τον φόβο. Μέσα στο μίσος και την καταπίεση. Δεν μπορούν να δώσουν κάτι διαφορετικό. Η περιοχή μας είναι πολύ υποβαθμισμένη, κοριτσάκια "πωλούνται" στους δρόμους και οι γονείς το γνωρίζουν και δεν αντιδρούν. Μανάδες, εγκαταλείπουν τα παιδιά τους στον αλκοολικό ή τεμπέλη σύζυγο και φεύγουν για το εξωτερικό, με την δικαιολογία "βαρέθηκα". Πως μπορώ να έχω την απαίτηση, αυτοί οι άνθρωποι, να αγαπήσουν έναν ξένο, όταν αδιαφορούν για τους δικούς τους. Οταν οι ίδιοι εισπράτουν απόρριψη και μίσος?

Το τραγικό είναι, ότι τους βλέπεις τόσο παραδομένους στην μοίρα τους , που αισθάνεσαι πως σε αυτά τα χωριά, η ζωή και οι νοοτροπίες , δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Κι όσο δεν αλλάζουν, θα εξακολουθούν να δέρνουν ή να βρίζουν το ανυπεράσπιστο σκυλί, μόνο και μόνο γιατί έχει το όνομα του "σέφε" ή της "σέφκας" τους. Δεν είναι και τόσο φοβερό αν σκεφτείς, πως το ίδιο κάνουν στο παιδί τους γιατί απλά τους το παράτησε η μάνα του.

Ηρθε κι έδεσε με το σχόλιο του Δημήτρη μου, στο "ό,τι δίνεις, εισπράτεις". Και συμφωνώ μαζί του ως προς το τί εισπράτεις εδώ. Το εισπράτεις όμως, από ανθρώπους που σε όλη τους τη ζωή δεν έχουν πάρει τίποτε περισσότερο. Γι'αυτό συνεχίζω να σκέφτομαι και να πορεύομαι έτσι. Οπως έλεγε ο παππούς Αζίζ "έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε"...Κι είμαστε εμείς, ένας ένας κι όλοι μαζί, που μπορούμε να αλλάξουμε τον δρόμο τους.