Λίγα απ' όλα

Σέρνομαι. Πολύ δουλειά. Νοιώθω όπως τις πρώτες μέρες που ήρθα εδώ. Και παρότι πια δεν είμαι στραβάδι όπως τότε, πάλι πελαγωμένη είμαι. Βλέπω δίπλα μου, τα κορίτσια στο γραφείο να έχουν επίσης πελαγώσει και τα λυπάμαι.

Η Ελενα μέχρι αργά το βράδυ εδώ. Πότε ζει το ταλαίπωρο?

Η Πέτια σήμερα με παρακάλεσε να φύγει κανονικά, να προλάβει να κουρευτεί. Την κοίταξα λες και την έβλεπα πρώτη φορά. Δεν είχα παρατηρήσει πως το μαλλί της είχε γίνει σαν το μαλλί της γριάς.

Στην αποθήκη τα παιδιά χαμογελούν. Φεύγουν μεσάνυχτα με χαμόγελο. Αυτοί οι ίδιοι που πριν μερικούς μήνες, δεν δέχονταν να δουλέψουν Σάββατο. Πως αλλάζουν οι καιροί εν μέσω κρίσης, ε? Είναι πτώματα όμως, το νοιώθω.

Ο Μητσάκος σε πανικό. Τρίζουν τα τζάμια, όχι μόνο από το νταμάρι δίπλα αλλά από τις φωνές μας. Δεν γαμιέται, πάντα έτσι αντιδρούσαμε, τουλάχιστον να βγει η δουλειά.

Βραχιολάκια για τον Μάρτη δεν αγόρασα. Δεν πρόλαβα να κατέβω στην πόλη. Μια εξουσιοδότηση ήθελα να κάνω σήμερα και την έκανα με "αντιπρόσωπο".

Για μαγείρεμα δεν το συζητώ. Τρώμε ψωμί με λάδι. Κι αυτό με το ζόρι. Χθες ο Μπόικο έψησε μπριζόλες στο καφέ και μας κάλεσε. Φτάσαμε όταν όλοι είχαν ήδη φάει και είμασταν τόσο κομμάτια που με μια ρακία, τα είδαμε όλα. Ούτε θυμάμαι πως γυρίσαμε, ούτε πως κοιμηθήκαμε. Μόνο το ότι σταματήσαμε να πάρουμε τσιγάρα σε βενζινάδικο με μπατσικό αραγμένο απ' έξω. Ευτυχώς ο μπάτσος έπαιζε με την υπάλληλο και δεν σκέφτηκε να κάνει αλκοτέστ.

Κάνει κρύο. Είμαστε υπό το μηδέν όλη τη μέρα. Κουτσοφλέβαρος γαμώτο.

Θέλω να κοιμηθώ, να κοιμηθώ, να κοιμηθώ...