Προ και μετεκλογικά

Είμαι μια απαράδεκτη, ξεμυαλισμένη. Τρία Σαββατοκύριακα γυρίζω σαν την άδικη κατάρα προς ανατολάς και τις καθημερινές, τρέχω να μαζέψω τα ασυμάζευτα.

Το παρακάτω ποστ, γράφτηκε την περασμένη Τρίτη αν θυμάμαι καλά, αλλά λόγω της κακοκαιρίας, όταν είχαμε ρεύμα δεν είχαμε ίντερνετ κλπ κλπ, οπότε το ανέβαζω τώρα έστω και καθυστερημένα. Ασε που στα περισσότερα επιβεβαιώθηκα.

Θα επανέλθω (ελπίζω) με τα μετεκλογικά και βεβαίως με τα βραβειάκια που μου χαρίσατε και δεν πρόλαβα να κρεμάσω :)

Είμεθα σε μουουντ εκλογών. Νοτ όνλυ μι, αλλά όλοι οι γύρω μου. Οπότε δεν μπορώ να μείνω απ’ έξω. Η Βουλγαρία είναι αυτές τις μέρες, Ελλάδα του ‘ 85. Με τις σημαίες της, με τις αφισσάρες της, με τις συγκεντρώσεις της και με έναν φανατισμό πρωτόγνωρο. Ω ναι! Διακρίνω φανατισμό, ο οποίος δεν εκδηλώθηκε παρά τούτες τις τελευταίες μέρες, πριν την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής.
Ο κολλητός μου ο Στανισλάβ είναι υποψήφιος και το έμαθα σήμερα που όλο χαρά, μας κουβάλησε ένα μάτσο αφίσσες και φέιγ βολάν και τα αράδιασε στο γραφείο. Δεν πρόκειται να βγει ασφαλώς, διότι εδώ και στις βουλευτικές υπάρχει λίστα, στην οποία ο Στάνι είναι μόλις δέκατος. Αν ο Μπορίσοβ με το «ΓΚΕΡΜΠ» του, βγάλει δέκα βουλευτές στην επαρχία μας, πάει να πει ότι πάει για απόλυτη κυριαρχία, που δεν το βλέπω. Να σημειώσω, ότι πολύ θα χαιρόμουν, το κοινοβούλιο να γέμιζε με ανθρώπους σαν τον Στανισλάβ. Ενιγούει, σήμερα το απόγευμα, μιλάει στην πόλη μας ο Μπορίσοβ υπό τον ήχο παραδοσιακών τραγουδιών και απείρων σφυριγμάτων.
Το «ΜΠΕ-ΣΕ-ΠΕ», οι παλιοί κομμουνιστές (και σημερινοί συν-κυβερνώντες), μετά τις ευρωεκλογές κατάλαβαν ότι το παιχνίδι χάθηκε και πέρασαν και την δεύτερη μασχάλη πάνω από το αγαπημένο τους δεκανίκι. Τον Ντογάν και την Ντογανιζάτσιά του. Το ότι τον φυλάκισαν κάποτε για «αντιεθνική δράση» δεν έχει καμία απολύτως σημασία ούτε για αυτούς, ούτε για τον ίδιο. Το αγαπημένο τους δεκανίκι λοιπόν, σύμφωνα με φήμες, αγοράζει ψήφους από τους τσιγγάνους. Οι οποίοι τσιγγάνοι πλέον, έχουν γίνει τα μαύρα πρόβατα. Μαύροι ήταν θα μου πεις, ως πρόβατα δεν τους ξέραμε ως τώρα.
«Πόσους τσιγγάνους έχετε στην Βουλγαρία?» ρώτησα σήμερα την ομήγυρη.
«Ενα εκατομμύριο, άρα γύρω στο δεκαπέντε τοις εκατό» απάντησε ο δικηγόρος μας, ο Βλάντι.
«Και πόσοι είναι οι τσιγγάνοι υποψήφιοι στις εκλογές?» συνέχισα.
«Ε, να μην είναι ένας – δύο» απάντησε γελώντας η Πέτια.
«Κι ύστερα απορείται γιατί πουλάνε την ψήφο τους!»
Δεν σχολίασε κανένας την διαπίστωσή μου, μόνο ο Ευλόγι κούνησε με κατανόηση το κεφάλι.
«Από την άλλη, πριν είκοσι - τριάντα χρόνια κυνηγήσατε τους Τούρκους, κρατήσατε τους τσιγγάνους και τους απομονώσατε. Δεν περιμένατε ότι κάποτε όλοι αυτοί θα αντιδρούσαν?», είπα για να τους τσιγκλίσω λίγο. Αμ, δε! Εκτός από τον Ευλόγι που συνέχιζε να κουνάει το κεφάλι, σε σημείο που φοβήθηκα ότι απέκτησε πάρκινσον, από τους λοιπούς η αντίδραση ήταν μηδενική.
Το «ΝΤΕ-ΠΕ-ΣΕ», τώρα, το τουρκικό κομματάκι , του οποίου τα «προσόντα» περιγράφηκαν και πιο πάνω, θα είναι για μια ακόμα φορά ο ρυθμιστής. Οχι, δεν είναι πρόβλεψη. Είναι γιατί ό,τι και να γίνει, καλό και κακό, υπεύθυνος θα είναι ο αρχηγός του, ο Ντογάν. Τον φοβούνται, τον μισούν, τον λατρεύουν. Τον έχουν αναγάγει σε υπερ-δύναμη, ενώ μαζεύει δεν μαζεύει δεκαπέντε τοις εκατό. Δεν ξέρω πώς τα έχει καταφέρει έτσι. Οι Γκερμπίτες, αυτές τις μέρες τον αποκαλούν «τσιγγάνο», αν και είναι χαρακτηριστική βουλγάρικη φάτσα της Μαύρης Θάλασσας. Πέραν από τις φήμες για αγορά ψήφων, κυκλοφορούν και άλλες, σύμφωνα με τις οποίες, στα τζαμιά ορκίζονται όλοι στο Κοράνι ότι θα ψηφίσουν το ΝΤΕ-ΠΕ-ΣΕ.
Το «Λίντερ» θέλει αλλαγή (αυτό κλεμμένο από τον Αντρέα είναι και πείτε μου ό,τι θέλετε. Παράλληλα θέλει «να σταματήσει η διαφθορά» (γελάσαμε!) και «να σταματήσει και η Ντογανιζάτσια»! Αυτό το τελευταίο, είναι το πιο αστείο που είδα σε αφίσσα! «Σταμάτησε την Ντογανιζάτσια» και κάτι τεράστια Χ πάνω στις μούρες του Ντογάν και των δικών του. Κάτι μου λέει ότι ο Ντογάν ξύνεται, γιατί το Χ, τον γαργαλάει στην μούρη.

Είναι δεδομένο ότι ο Μπορίσοβ θα είναι ο νικητής. Ηταν δεδομένο, από την μέρα που έφτιαξε το κόμμα του, το οποίο για πρώτη φορά, συμμετέχει σε βουλευτικές εκλογές. Το θέμα είναι η – για όλους – πολυπόθητη αυτοδυναμία. Την οποία δεν βλέπω να επιτυγχάνει. Κι ας φωνάζουν οι δικοί του «ούτε μία ψήφος χαμένη, ο Ντογάν συσπειρώνεται!». Συνεπώς, θα χρειαστεί κι αυτός το δεκανικάκι του. Το οποίο επ’ ουδενί, δεν θα είναι ο Ντογάν. Είπαμε ρυθμιστής, ρυθμιστής, αλλά ο Μπόικο πάνω του δεν ακουμπάει. Σήμερα κιόλας, κυκλοφόρησε στον τύπο, ένα χειρόγραφο του κραταιού Μπόικο, στο οποίο δηλώνει ότι δεν θα συμπράξει με τους κομμουνιστές και τους Τούρκους.
Τον τέως τσάρο, επίσης τον βλέπω λιγούλι στραβωμένο για δεκανίκι. Αρα, μας μένει το Λίντερ (επίσης δεξιό), οι Μπλε (από το χρώμα καταλάβατε, ε?) και λαστ μπατ νοτ λιστ, το ΑΤΑΚΑ.
Και πάμε στο ΑΤΑΚΑ (κι επί τόπου). Δηλαδή το Λαος της Βουλγαρίας. Πιο δεξιά δεν γίνεται! «Δεν μπορεί να ακολουθήσω τον Χίτλερ!» δήλωσε προσφάτως ο αρχηγός του. Το είδα κι ένα κατιτίς το έπαθα. Δεν είπε «Δεν θέλω!», είπε «Δεν μπορεί»! Δηλαδή αν μπορούσε μεγάλε, θα έφτιαχνες σαπούνια? Κι επειδή εβραίους δεν κουνάς, θα έκανες τουρκο-τσιγγάνικα σαπούνια? Κι απορώ, γιατί έπρεπε να σχολιάσει περί Χίτλερ? Αποδέχεται τον συσχετισμό?
Κάτι μου λέει ωστόσο, ότι αυτό θα είναι το δεκανικάκι του Μπορίσοβ, αν δεν πάρει αυτοδυναμία. Και με φοβίζουν τα ακροδεξιά δεκανικάκια. Ειδικά όταν τους δίνεις υπουργεία. Σε μια τέτοια περίπτωση, η πολυσυζητημένη αλλαγή θα έρθει μεν, δεν θα είναι αυτή που προσδοκούσαμε δε. Μακάρι να κάνω λάθος.
Μέχρι την Κυριακή λοιπόν, μην περιμένετε από μένα, παρά εκλογολογία. Η οποία γνωρίζω ότι σας είναι παντελώς αδιάφορη, αλλά παραδόξως, για μένα έχει την πλάκα της. Ισως γιατί και αυτές τις εκλογές (όπως και τις ελληνικές πια), τις βιώνω στην απ’έξω.