Η χιονάτη και οι έντεκα γίγαντες εκτίθενται

Η ομάδα : Εξη Βόσνιοι, τρεις Γάλλοι, δύο Ελληνες και ένας Βέλγος. Πιο λεπτομερειακά, έντεκα άντρες κι εγώ! Ακούγεται ανομοιογενής ομάδα, το ξέρω!

Τόπος συνάντησης : Εκθεση επίπλου στις Βρυξέλλες.

Τα high lights :

Το πανώ στο περίπτερο των Βόσνιων εξηγεί ότι ο πόλεμος στην Βοσνία τελείωσε εδώ και δεκαπέντε χρόνια, άρα πλέον το Σαράγεβο είναι ασφαλές και παράγει και έπιπλα! Αμ πως? Οι υπόλοιποι, αποφασίζουμε να τους χαρίσουμε στιγμές πολέμου, μόνο που αντί για βόμβες, πέφτουν φελλοί σαμπάνιας (πρέπει να έφαγαν καμιά τριανταριά φελλούς).

Τα γειτονικά περίπτερα ακούνε ιαχές "Χααααιντεεε Μπόσνιαααα", "Don't cry for me.... Argentina"(είπαμε να το κάνουμε λίγο λάτιν το σκηνικό) και "Μπά-λκανς". Αποφασίζεται ομόφωνα του χρόνου, να κολλήσουμε έναν χάρτη των Βαλκανίων στον τοίχο και να τρελλάνουμε τους διοργανωτές της έκθεσης που ήδη, έχουν φάει ένα κολληματάκι με το πανώ του Σαράγεβο.

Ο Δημήτρης καλεί εμπλοκή το κινητό του Ζέκο, για να μπορέσουν να χορέψουν με κέφι το ring tone του, Sultans of Swing. Ο Λοράν κάνει το μπαρ ντραμς και βαράει αλύπητα. Δεύτερη ομοφωνη απόφαση, του χρόνου θα πάμε με τα οργανάκια μας και θα δίνουμε κονσερτάκια κάθε βράδυ.

Τα γέλια μας έχουν περισσότερα ντεσιμπέλ από ότι όοοολη η έκθεση μαζί. Την δεύτερη μέρα οι γείτονες παύουν να εκπλήσσονται, είναι σίγουροι ότι όλη η φασαρία γίνεται από εμάς. Αποφασίζουμε ομόφωνα, να κόψουμε τα ανέκδοτα στα αγγλικά του χρόνου. Ο καθένας στη γλώσσα του, για να γελάμε σε βάρδιες.

Πλακώνει η σεκιούριτυ να δει αν πιάσαμε φωτιά, λόγω της μυρωδιάς του βοσνιακού μπιφτέκ. Ο Ζαν Πωλ ανακοινώνει το δικό του πλάνο για του χρόνου. Ξεχωριστό ψυγείο για τις βοσνιακές λιχουδιές, εί δυνατόν έξω από το κτίριο!

Είμαι η μόνη γυναίκα της παρέας, οπότε ο Δημήτρης με ανταλλάσει με τις δύο προηγούμενες του Ομάρ, γιατί η νέα του σύζυγος είναι αδελφή του Αλέν και δεν θέλουμε να τον προσβάλουμε. Επειδή δεν φτάνω για όλους, ο Μαλίκ χωρίζει με τον Ζέκο, για τα μάτια του Δημήτρη (σας τα γράφω τόσο σοβαρά, όσο τα λέγαμε, κάνοντας τους άσχετους να μας κοιτάζουν σαν άλιεν).

Μπαινοβγαίνει ο ένας στο περίπτερο του άλλου και παραγγέλνει δέκα φορτηγά για πλάκα, με το μότο "αν δεν πουλήσουμε σε ξένους, ας τα πουλήσουμε μεταξύ μας". Το αστείο είναι ότι εθιστήκαμε τόσο σε αυτή την πλάκα , που μας ξέφυγε και το κάναμε με πελάτες παρόντες. Οι Γάλλοι μας, προσπαθούν να μας συμμαζέψουν αλλά άντε να συμμαζέψεις Βαλκάνιους. Πνίγουν λοιπόν τον πόνο τους σε σαμπάνιες. Τρεις χιλιάδες ποτήρια σαμπάνιας σε τρεις μέρες. Νοτ σο μπαντ, ε?

Αποχαιρετιόμαστε με κλάμματα και αγκαλιές στον διάδρομο, μπλοκάροντας για κανένα δεκάλεπτο την κυκλοφορία (ήμασταν και πολλοί βλέπεις!). Ο Αλέν με αγκαλιάζει με λυγμούς και πάνω που πάνε να με πάρουν κι εμένα τα ζουμιά, ακούγεται το ουρλιαχτό του "pleeeaseeeeeee, send me orders!".

Πριν αποχαιρετιστούμε, έχουμε βρει την μοναδική (?) Πολωνέζα που δεν φοράει εσώρουχο, για να μας βγάλει την φωτογραφία που βλέπετε.... Ναι, ναι , όλοι οι "άντρες μου" της έλεγαν ότι πρέπει να την τραβήξει, καθιστή, οπότε η κοπέλλα μας αποκάλυψε το πρόβλημά της! Εξού και τα τρελλά χαμόγελά τους στην φωτό.

Το καλύτερο σας το είπα? Την μέρα που φτάσαμε, προβληματιστήκαμε μήπως οι χαμηλοί τοίχοι ανάμεσα στα περίπτερά μας, έπρεπε να είναι ψηλότεροι. Την μέρα που φύγαμε, αποφασίσαμε ότι του χρόνου, ινσαλλάχ, θα έχουμε ένα, κοινό περίπτερο. Αυτό με τα ντραμς, τις κιθάρες και τον χάρτη των Βαλκανίων. Ευτυχώς που οι βέλγοι διοργανωτές δεν γνωρίζουν τα σχέδιά μας και θα μας επιτρέψουν να συμμετάσχουμε...

Γεράσαμε....

Οταν πρωτοήρθα στο εργοστάσιο πριν πέντε χρόνια, η προειδοποίηση ήταν σαφής. Το ζευγάρι των σκυλιών δαγκώνει. Μόνο ο εργάτης που τα τάιζε μπορούσε να τα πλησιάσει. Τα μικρά τους (ο Ρίτσι κι ο Τζέκυ, μόλις έξη μηνών τότε), ήταν χαδιάρικα. Η αλήθεια είναι ότι το ζευγάρι, ο Γιώργος και η Ερικα ήταν τα πιο μεγάλα σκυλιά που είχα δεί. Δεν άκουσα την προειδοποίηση και τα πλησίασα αμέσως. Δεν μου επιτέθηκαν ποτέ, απεναντίας έδειξαν να δένονται μαζί μας σαν να τα γνωρίζαμε χρόνια.

Στα χρόνια που πέρασαν, ο Γιώργος δάγκωσε πολλούς μέχρι που έφυγε και δεν ξαναγύρισε. Κάποιοι μας είπαν ότι τον είδαν δεμένο σε ένα εξοχικό σε άλλο χωριό. Η Ερικα έμεινε μόνη και έρημη. Εχω την αίσθηση, ότι αφότου χάθηκε ο Γιώργος το προσωπάκι της άλλαξε, απέκτησε μια μόνιμη θλίψη. Μεγαλώσαμε πολλά μωρά της, πλέον μεγαλώνουμε τα δισέγγονά της. Δεν την δένουμε πια. Τον τελευταίο χρόνο δεν επιτίθεται σε κανέναν, τριγυρνάει ελεύθερη παντού, παραστέκει τις μικρότερες στις γέννες τους, προστατεύει τα μωρά τους, ξαπλώνει κουρασμένη να την χαϊδέψω όταν με βλέπει. Η μαύρη μουσούδα της, έχει αρχίσει να ασπρίζει, γερνάει.

Σήμερα το πρωί την βρήκα να κινείται με δυσκολία. Δεν είχε καν το κουράγιο να ξαπλώσει για να την χαϊδέψω. Με κοιτούσε με τα κουρασμένα, τεράστια μάτια της, σαν να ήθελε κάτι να μου πει. Φωνάξαμε τον γιατρό Κίροβ να την δει. Δεν χρειάστηκε να μου πει πολλά, για να ακούσω αυτό που περίμενα. "Είναι πάνω από δέκα χρονών, ο οργανισμός της άρχισε να εξασθενεί". Δεν νομίζω ότι θα την βοηθήσουν πολύ οι ενέσεις και τα χάπια. Ούτε ότι θα γίνει ξανά η Ερικα που είχαμε. Ελπίζω να φύγει ήρεμα και ξεκούραστα, δεν θα ήθελα να χρειαστεί να επέμβουμε. Είναι πάντα το πιο έξυπνο, το πιο ξεχωριστό σκυλί μας και τώρα καταλαβαίνω γιατί. Γιατί έζησε πολύ, έζησε χαρούμενα, έζησε γεμάτα. Η πείρα της ζωής κάνει την διαφορά μας.

Χαίρομαι που γέρασε όπως έπρεπε. Με φροντίδα, αγάπη, χωρίς να της λείψει κάτι. Γι'αυτό και γράφω για αυτήν σήμερα, πριν ακόμα φύγει...

Σμύρνη, Σεπτέμβρης 2010

Είπαμε να κάνουμε μια τελευταία, καλοκαιρινή βόλτα, μιας και το φθινόπωρο μπήκε για τα κάλα (εδώ τουλάχιστον!). Τί καλύτερο από Σμύρνη, λοιπόν?

Την περασμένη Παρασκευή , τραβήξαμε προς τα νότια. Ο Μητσάκος επέμενε ότι δεν ήθελε να περάσουμε απέναντι από το Μπαντιρμά, προτιμούσε το κάμελ τρόφυ από Δαρδανέλια.

Για καλή μας τύχη, στο Ετζεαμπάτ δεν είχε κίνηση και προλάβαμε το καραβάκι για Λάμψακο, χωρίς να περιμένουμε καθόλου. Ο Δημήτρης εντυπωσιάστηκε από το ρυμουλκό της φωτογραφίας.

Επόμενη στάση λίγο πριν την Τροία, στο Troia Park. Η πείνα που νοιώθουμε με το που περνάμε κάθε φορά τα σύνορα, είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Μπουρεκάκια λοιπόν, φρεσκότατες πατατούλες, απίθανη σαλάτα με ρόδι και καρύδια και η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού! Κεφτέδες Φιλιππούπολης!! (Μην σας φαίνονται άδεια τα πιάτα, είχαμε ήδη αρχίσει την επιδρομή όταν αποφάσισα να τα φωτογραφίσω).
Ο Δημήτρης ήταν αδύνατο να φάει τα κεφτεδάκια, λόγω του ονόματος (δεν ήξερε τί χάνει, μέχρι που δοκίμασε λίγα από τα δικά μου). Γι' αυτό και πήρε τον απίθανο αρνίσιο καβουρμά που βλέπετε παρακάτω.

Μεταξύ μας, ιδέα δεν είχα ότι φημίζονται οι κεφτέδες Φιλιππούπολης. Ζω στην Φιλιππούπολη πέντε χρόνια και κανένα μαγαζί δεν φτιάχνει τέτοια ωραία κεφτεδάκια. Προφανώς ο Τούρκος "εφευρέτης" της συνταγής, έχει καταγωγή από εδώ. Να και η ταμπελίτσα που τα διαφημίζει.

Για όλα αυτά τα υπέροχα, μαζί με νερό, άφθονο ψωμί και δύο αϋράν, πληρώσαμε μόνο 38 Λίρες! (γύρω στα 19 ευράκια δλδ).

Κι αφού σας άνοιξα την όρεξη, η συνέχεια στο επόμενο ποστ.

ξέρω... Αγάπη

Παρασκευή βράδυ, μέσα του Ιούλη. Η γιορτή της εταιρείας, στην αυλή του Ανγκελ, στο βουνό. Για πρώτη φορά, "καταλάβαμε" όλα τα τραπέζια, δεν υπήρχε ούτε σπιθαμή για άλλο πελάτη. Μάλλον "μεγαλώσαμε". Χαζεύω τα ευτυχισμένα πρόσωπα, χαϊδεύοντας την φουσκωμένη κοιλίτσα της Γιάγκοντκα, το πρώτο "εταιρικό" μωρό, είναι καθ' οδόν. "Να στο βαφτίσουμε?" την ρωτάω. "Ναι!!!" απαντάει έτοιμη να βουρκώσει. Χορεύουμε ασταμάτητα με τον Ευλόγκι να δίνει ρεσιτάλ ροκιάς και τον Μπόυκο να πετάει χαρτοπετσέτες, υποδηλώνοντας ότι έχει γνώσεις νεοελληνισμού. Κάποια στιγμή ακούγεται ο "μπαρμπα-Γιάννης". Το τραγούδι παρότι παλιό ελληνικό, δεν το ήξερα, το πρωτοάκουσα εδώ, που παραμένει χιτ επί χρόνια. Σε κάθε γιορτή τους οι Βούλγαροι το τραγουδάνε. Τα πρώτα χρόνια στο "μα το φως τί να το κάνω, που είναι μαύρες οι καρδιές?" κατάπινα λυγμούς. Γιατί πράγματι, έβλεπα μαύρες καρδιές γύρω μου. Για πρώτη φορά, δεν σιγοτραγουδάω το ρεφρέν, για πρώτη φορά ο μπάρμπα- Γιάννης μπορεί να αναπαυτεί εν ειρήνη. Είναι τόσο πολύχρωμες οι καρδιές γύρω μου, που δεν έχω ανάγκη να ρωτήσω, τί να κάνω το φως. Ξέρω... αγάπη.

Επόμενη μέρα, μεσάνυχτα Σαββάτου. Κατεβάζουμε τις βαλίτσες μας για να φύγουμε. Για πρώτη φορά θα λείψουμε δεκαπέντε ολόκληρες μέρες. Ο Ντόμπυ είναι συνοφρυωμένος και ακούει τις τελευταίες εντολές. Η Μέτζυ προσπαθεί κλαίγοντας, να κόψει την αλυσίδα της και να έρθει μαζί μας. Δεν αντέχει να βλέπει βαλίτσες, ξέρει ότι θα λείψουμε χωρίς να ξέρει πότε θα γυρίσουμε. Είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάμματα. Για πρώτη φορά, θα μου λείψει το σπίτι, το εργοστάσιο, τα σκυλιά μας. Για πρώτη φορά δεν πετάω από χαρά, που φεύγω για διακοπές. Τελικά, η βάση μου, η ζωή μου, είναι πια εδώ. Δεν αναρωτιέμαι τί με κάνει να νοιώθω έτσι. Μου πήρε πέντε χρόνια να το καταλάβω. Τώρα, ξέρω... αγάπη.

Μέσα της ίδιας εβδομάδας, στο χωριό του πεθερού μου. Δεν τον γνώρισα ποτέ, αλλά παραδόξως τον νοιώθω πάντα, πολύ κοντά μου. Είμαι σίγουρη ότι θα ταιριάζαμε πολύ. Μου το επιβεβαιώνει γελώντας ο θείος Αρίστος, ο αδελφός του. Μεγάλο οικογενειακό τραπέζι, κουβεντούλα και γέλια, νοιώθω όπως θα ένοιωθα με δικούς μου, αγαπημένους, συγγενείς. Σκέφτομαι ότι χάθηκαν ήδη, πέντε χρόνια επαφής και επικοινωνίας, άρα πρέπει να τα αναπληρώσουμε. Είμαι σίγουρη , ότι ψηλά, στον κήπο του Παραδείσου, ο πεθερός μου χαμογελάει κι η πεθερά μου ξεροβήχει. "Θέλω να κρατήσουμε το σπίτι στο χωριό" ψιθυρίζω στον Δημήτρη. Θέλω να βρισκόμαστε πιο συχνά με τους θείους και τα ξαδέλφια του, να μαθαίνω την ιστορία τους, τους νοιώθω τόσο κοντά μου. Δεν αναρωτιέμαι τί είναι αυτό που μας τυλίγει όλους, κάνοντας τις ψυχές μας να φωτίζονται. Ξέρω... αγάπη.

Λίγες μέρες μετά, στο πατρικό μου. Οι αδελφές μου έχουν τον πανικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους κι ο πατέρας μου παραπονιέται, γιατί δεν μπορεί πια να φάει. Είναι ωχρός, καταβεβλημένος και γέρος. Για πρώτη φορά, μπορώ να τον αποκαλέσω γέρο και να το εννοώ. Δεν με σοκάρει, είναι αναμενόμενο. Με πονάει μόνο, που οι αδελφές μου δεν μπορούν να καταλάβουν, πως η ζωή είναι ακριβώς αυτή. Πώς οι ξέγνοιαστες στιγμές, μπορεί να μην είναι οι ίδιες, αλλά θα υπάρξουν και πάλι. Ολοι ήρθαμε για να φύγουμε και είμαστε πολύ τυχεροί, που ο μπαμπάς φτάνει τα ογδόντα. Και ακόμα τυχερότεροι που μας έμαθε, να νοιώθουμε και να αναγνωρίζουμε την ... αγάπη.

Τελευταία εβδομάδα του Ιούλη, στην Πόλη μας. Στο ίδιο ακριβώς τραπέζι, γιορτάζουμε την πέμπτη επέτειο του γάμου μας με δεκαεννέα φίλους - αδέλφια. Δυό μέρες πριν, στο ψαράδικο του Σαμπαχατίν, έχουμε γιορτάσει την πέμπτη επέτειο φιλίας μας με τον Ογούζ. Η Λένα κι ο Γιάννης έχουν έρθει από την Ελλάδα, ο Φρεντ από την Γαλλία, η Σεβίντς κι ο Γιασάρ από την Μπούρσα. Κι επίσης, οι Πολίτες φίλοι μας. Συγκινούμε μόλις βλέπω την Σερπίλ και τον Σερντάρ. Την Σερπίλ, γιατί έχω χρόνια να την δω και τον Σερντάρ, γιατί είναι η πλέον πετυχημένη ενσάρκωση της ιδέας του παππού Αζίζ. Μετακινούμαστε όλοι από καρέκλα σε καρέκλα, μέσα σε λίγες ώρες η παρέα έχει δέσει, παλιές γνωριμίες ανασκαλεύονται, εικοσιένα χαμόγελα λάμπουν με θέα το Βόσπορο. Κοιτάζω τον Γιασάρ και τον Δημήτρη. Λίγο πριν έχουν μοιράσει τους ρόλους τους, αγνοώντας την Ουνέσκο πατόκορφα. "Εγώ είμαι ο Χατζηαβάτης κι εσύ ο Καραγκιόζης" έχει πει ο Γιασάρ. Σκέφτομαι πως εκείνο το βράδυ, στην ταράτσα μιας φτωχογειτονιάς στην Σαμάτυα, το πλέον χειροπιαστό συναίσθημα είναι η Αγάπη.

Την ανάρτηση την έχω γράψει εδώ και μέρες. Σήμερα που μπήκα να την ανεβάσω, είδα ότι δεν χρειαζόταν να αλλάξω ούτε λέξη. Απεναντίας, αν έπρεπε κάτι να τροποποιήσω, θα ήταν να προσθέτω παραγράφους. Παρότι ο Αύγουστος συνεχίζεται λίγο ζόρικα, ξέρω πως οι πλημμυρίδες αγάπης μέσα μου και γύρω μου, δημιουργούν την καλύτερη ασπίδα ...

Μετά την Ρώμη, ήρθαν οι Νέρωνες!

Τα δεδομένα :

- Ο συντηρητής μας ο Μπάι Πέτιο και τα κατορθώματά του (έχω αναφερθεί σε παλαιότερα ποστ, πλέον χρειαζόμαστε τόμους για να τα περιγράψουμε όλα).

- Ο Ιβάν, νέος μας συντηρητής, βοηθός του Μπάι Πέτιο (στα κατορθώματα) , τον οποίον λυπηθήκαμε να απολύσουμε και τον παρακαλέσαμε, απλά να κάνει καμιά δουλειά για να δικαιολογεί το μεροκάματό του.

- Η αφόρητη σημερινή ζέστη σε συνδυασμό με αέρα.

- Η μόνιμη φοβία μου σχετικά με την φωτιά (την οποία γνωρίζουν ακόμα και τα σκυλιά μας, πόσο μάλλον το προσωπικό).

- Ενα φορτηγό , φορτωμένο με αφρολέξ.

- Τρεις λαμαρίνες, μισό τετραγωνικό μέτρο έκαστη.

- Σημαντική ποσότητα (έφτιαχνες εμπρηστικό μηχανισμό της Χαμάς) υπολειμμάτων κόλλας που είχαν συσσωρευτεί επί πέντε χρόνια στις τρεις, προαναφερθείσες λαμαρίνες.

- Το ότι ο Μήτσος αρνήθηκε να ακούσει το γεγονός και με προέτρεψε να το κάνω πόστ.

Το γεγονός :

Ακούγεται στα ξεκάρφωτα η ερώτηση της Νούσιας "μα τι φωτιά είναι αυτή δίπλα στο ξυλουργείο?" και η απαθής απάντηση της Ελένας "αααα, θα καίνε λάστιχα". Εχω ήδη πεταχτεί σαν ελαττήριο από την καρέκλα μου. "Μην ανησυχείτε σέφκα, είναι εκεί και ο Μπάι Πέτιο κι ο Ιβάν! ". Η αναφορά των ονομάτων τους, αντί να με καθησυχάσει με κάνει θηρίο και τρέχω με το δεκάποντο (μέρα που βρήκα να το βάλω!) προς την έξοδο. Η Νούσια επεξηγεί "εκεί, δίπλα στο φορτηγό με το αφρολέξ!". Λες κι έχει βαλθεί να πάθω το έμφραγμα πριν φτάσω στην πόρτα! Στο μεταξύ, καλώ τον Δημήτρη στο κινητό. "Τί καίνε?". Ακούω μερικά καντήλια ξεγυρισμένα, ο Μήτσος εκνευρίζεται με οποιαδήποτε φοβία μου, ανέκαθεν.
Βγαίνοντας, βλέπω απέναντί μου την φωτιά. Δίπλα ακριβώς το φορτηγό ξεφορτώνει κανονικά το αφρολέξ (καλός παπάρας και ο οδηγός, τεσπά), οι αποθηκάριοι κάνουν καταμέτρηση (δικοί μου παπάρες αυτοί!), ο Πέτιο κι ο Ιβάν ως σύχρονοι Νέρωνες, απολαμβάνουν το θέαμα (όχι, δεν είναι αυτή η Ρώμη του προηγούμενου ποστ, δόξα τω Θεώ!).

Καθώς τρέχω προς το μέρος τους, ουρλιάζω "μα τί κάνετε εκεί?". Απαντούν όλοι (μα ένας καλός Θεέ μου!) εν χορώ "μην φοβάσαι σέφκα! δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, εμείς την ανάψαμε!". Το ότι άναψαν μόνοι τους φωτιά, θα πρέπει να με καθησυχάσει σύμφωνα με τα λεγόμενά τους! Πλησιάζω τον Μπαι Πέτιο - Νέρωνα με άγριες διαθέσεις. Χαζογελάει όπως κάθε φορά που του ετοιμάζω βρισίδι , μοστράροντας το χρυσό δόντι του.

- Μα μην τρέχεις σέφκα, σου είπα να μην ανησυχείς! Εγώ με τον Ιβάν την ανάψαμε!

- Γιατί την ανάψατε μπορώ να μάθω? Θα μας κάψετε όλους και μαζί και το φορτηγό του Χριστιανού! (ο Χριστιανός στα τέτοια του, οδηγός είναι, χέστηκε για το φορτηγό του κερατά του εργοδότη του, όπως και οι δικοί μου χέστηκαν για μένα!)

- Δεν βλέπεις? Την ανάψαμε για να καθαρίσουμε τις λαμαρίνες! Ηταν γεμάτες με κόλλα ταπετσαρίας! απαντάει ο Πέτιο όλο καμάρι για την νέα του ευρεσιτεχνία!

Αναρωτιέμαι αν πρέπει να πέσω στην φωτιά για να μην ακούσω περισσότερα...

- Σβήστε τη τώραααααααα!!!!!!

- Μα δεν έχει φόβο, σου λέω!

- Τώρα κουβέντα θα κάνουμε? Σβήστη είπαααααααααααα!

Πρέπει να είχα γίνει πιο κόκκινη από ότι οι φλόγες, γιατί ο Νάσκο (άλλο νούμερο αυτός), έτρεξε με το λάστιχο, παρότι με μισεί θανάσιμα και με αγνοεί επί οκταώρου βάσεως.

- Και τώρα πείτε μου, τί μαλακισμένη ιδέα ήταν αυτή! Δεν μπορούσατε να τις καθαρίσετε με διαλυτικό? Επρεπε να βάλετε φωτιά?

- Μα έχουν πολύ κόλλα, θα θέλαμε τόννους διαλυτικού και πάλι δεν θα καθάριζαν! πετάγεται ο Ιβάν, με ύφος "εμ τί ξέρεις εσύ από τέτοιες δουλειές?" . Για να μου αποδείξει τα λεγόμενά του, σηκώνει την πάνω λαμαρίνα, η οποία πράγματι έχει γίνει κατάμαυρη μεν, χωρίς ίχνος κόλλας δε. Οι αποκάτω είναι πηγμένες στην κόλλα, δεν πρόλαβαν να φουντώσουν για τα καλά.

-Να βλέπεις σέφκα? Κοίτα πως καθάρισε! καμαρώνει ο Μπάι Πέτιο.

Εχω πειστεί πλέον ότι η βλακεία τους είναι ανίκητη. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να βάλω μόνη μου φωτιά και να τα κάψω όλα , μπας και ξυπνήσουν. Γυρίζω στον προσβεβλημένο Ιβάν.

- Για να καθαρίσεις την λαμαρίνα Ιβάν, πρέπει να κάψεις όλη την εταιρεία?

- Σας εγγυώμαι προσωπικά (τώρα το πέτυχε!) , ότι δεν θα είχαμε πρόβλημα!

- Ναι ε? Δίπλα στα ξερά χόρτα, με αέρα και πέντε τόννους αφρολές δίπλα, δεν θα είχαμε πρόβλημα?

- Οχι! Σας είπα το εγγυώμαι προσωπικά! (να σου γαμήσωωωωω ηλίθιε!)

-Και τότε ο θάμνος εδώ γιατί είναι μισοκαμμένος?

- Εεεε, εκεί μας ξέφυγε λίγο πετάγεται ο Πέτιο.

- Μα είστε τόσο κουτοί πιά? Γιατί δεν λέγατε να αγοράζαμε τρεις λαμαρίνες?

- Θα μας το επιτρέπατε? πετάγεται ο Ιβάν, ο οποίος έχει φάει άπειρα βρισίδια για ό,τι άχρηστο παραγγέλνει κάθε μέρα και τώρα βρήκε πάτημα να πετάξει κι άλλη εξυπνάδα.

- Προκειμένου να μας κάψετε! Μα καλά τώρα, τί ρωτάς?

- Ναι αλλά πρέπει να αγοράσουμε λαμαρίνα και να την κόψουμε στις ίδιες διαστάσεις και....

Εχω ήδη γυρίσει να φύγω για να μην τον αρχίσω στις τακουνιές με το δεκάποντο. Μου περιγράφει το κόψιμο της λαμαρίνας σαν κάμελ τρόφυ, ενώ το να βάλει μια φωτιά για να καθαρίσει κόλλες του φαίνεται απολύτως απλό και λογικό.

Υποθέτω ότι πίσω από την πλάτη μου, έβριζαν ασταμάτητα, με την "κότα που έχει και άποψη για το πώς καθαρίζονται οι λαμαρίνες, που φοβάται τις φωτιές, που είναι αχάριστη και δεν εκτιμάει την εξυπνάδα τους και τις ευρεσιτεχνίες τους, προκειμένου να μην χαλάσουν λεφτά κλπ κλπ".

Μπήκα στο γραφείο λέγοντας μέσα μου "αφού τους ξέρεις, τί τσαντίζεσαι!". Η Πέτια με κοίταζε όλο απορία. "Μα τόση μαλακία μαζεμένη εδώ μέσα!¨ της είπα. "Χαααα, τώρα το κατάλαβες? Το φορτηγό τελικά το κάψανε ή όχι?" ήταν η απάντησή της.

:) Roma

Είναι σαν να υιοθέτησες ένα παιδί, γεννημένο στο πλέον προβληματικό περιβάλλον, μεγαλωμένο από τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους.

Παρά το αρνητικό του παρελθόν, το αγκάλιασες με τόση αγάπη και του κράτησες το χέρι στα πρώτα του βήματα. Κάποιες φορές , το μάλωσες κιόλας, σε πόνεσε και το πόνεσες.

Σήμερα βλέπω το "παιδάκι" μου να περνάει τις εξετάσεις για το "πανεπιστήμιο". Μας περιμένει αγώνας, αλλά θα τα καταφέρουμε μαζί, όπως τα καταφέρνουμε πέντε χρόνια τώρα. Και παρότι, το σημερινό βήμα, είναι το ίδιο ή και λιγότερο σημαντικό (ενδεχομένως) από όσα κάναμε μέχρι σήμερα, νοιώθω πολύ περήφανη που το "παιδί" μου πέρασε τις εξετάσεις με άριστα και πλέον θα το παλεύει σε δυσκολότερες πίστες. Και το κατάφερε αθόρυβα, χωρίς φανφάρες και περιττά λόγια.

Είναι ακόμα πιο σημαντικό , γιατί το "παιδί" μου, δεν είναι μία, αλλά εκατό ανθρώπινες ψυχές.

Μπήκαμε στην Roma!

Εκπλήξεις...

Πράγματα που μπορούν ακόμα να μου προκαλούν έκπληξη:

- Να ξυπνάει ο Δημήτρης το πρωί και να σου λέει ότι ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου! (γουάτ δε φακ???)

- Οι εργάτες σου να αποκαλούν ο ένας τον άλλο "μαλάκας", όταν βρίζονται ( δεν τους διδάξαμε την κλητική βλέπεις!)

- Ενώ χοροπηδάνε οκτώ άτομα πάνω σε έναν καναπέ για να δουν αν σπάζει, κάποιος να πετάει "σέφε, να τον δοκιμάσουμε καλύτερα, κάνοντας σεξ?". (Το πρώτο πράγμα που είχα και εγώ σκεφτεί όταν πήρα το complaint, ήταν ότι ο Αχμετ και η Φατιμά το έκαναν ασυστόλως στο ανάκλινδρο! Να που δεν ήμουν η μόνη).

Και εις άλλα με υγεία!

Αντίο ...

Πρωί της Δευτέρας του Πάσχα, στην Αχαρνών, καθ’οδόν για τον Ευαγγελισμό. «Θα πάμε μετά να ανάψουμε ένα κερί για τον Χαμίντ?». Δάκρυα μπαίνοντας , χαμόγελα, ελπίδες ψεύτικες, λόγια που κανένας μας δεν πιστεύει. Ο καθένας μας, προσπαθεί να πείσει τον άλλο ότι θα περάσει. Δεν θα περάσει και το ξέρουμε. Ο μόνος που πείθεται είναι ο Δημήτρης. «Θα ζήσει, θα δεις». Θέλω να του δώσω ένα φιλί και δεν μπορώ. Του πιάνω το χέρι και το φιλάω φεύγοντας. Αγάπη, σεβασμός, θαυμασμός, ευγνωμοσύνη, όλα σε ένα χειροφίλημα. Λυγμοί. Ποτέ πριν, δεν του έχω φιλήσει το χέρι. Οχι, δεν έχω κουράγιο να πάω στον Χαμίντ. Θέλω να περάσω τα σύνορα και να κλειστώ, στο αποστειρωμένο κλουβί μου. Εκεί που μπορώ να παίζω με ευκολία, το παιχνίδι της χαράς. Αντίο θείε μου.

Δεν το ανέβασα όταν γράφτηκε, ίσως για να ξορκίσω τον αποχωρισμό που έβλεπα να έρχεται. Οι άντρες που επηρρέασαν την παιδική μου ηλικία, που έφτιαξαν τα πρότυπα που αργότερα έψαχνα και ερωτεύτηκα, ξεκίνησαν να φεύγουν νωρίς. Για την ακρίβεια, ο θείος, αυτός που έφυγε πριν λίγες ώρες, είναι ο προτελευταίος της "ομάδας". Ο τελευταίος είναι ο μπαμπάς μου, που πριν λίγο τον παρακάλεσα να αντέξει, γιατί ακόμα τον έχουμε ανάγκη. Δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάλαβε. Οταν έμαθε ότι ο θείος είναι άρρωστος είπε "δεν θέλω να φύγει πριν από μένα".

Οταν ζεις μακρυά, όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να είσαι εκεί, ο πόνος είναι μεγαλύτερος. Οσο κι αν προστατεύεσαι από τους λυγμούς και τον πόνο που θα έβλεπες γύρω σου, τόσο ο λυγμός μέσα σου γιγαντώνεται και σε πνίγει. Τουλάχιστον εκεί, θα μπορούσες να ξεσπάσεις. Τώρα απλά ακούς "ο θείος σου έφυγε" από ένα γαμωτηλέφωνο και δεν έχεις τί να απαντήσεις. Ποιός θα καταλάβει τί ήταν για σένα ο θείος? Πόσα σου δίδαξε, πόσο καλύτερο άνθρωπο σε έκανε, πόσα του χρωστάς από αυτό που είσαι? Και πόσοι άλλοι του χρωστάνε ακόμα?

Χαίρομαι που τον έζησα, χαίρομαι που το περασμένο καλοκαίρι, πρόλαβε να γνωρίσει τον Δημήτρη. Λυπάμαι που δεν το έζησα περισσότερο, γιατί πάντα πίστευα ότι έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας.

Το παρόν κείμενο δεν έχει επίλογο, ίσως γιατί ολόκληρο είναι επίλογος από μόνο του. Θείε μου, έλεγες πάντα, όταν γράφω να βγάζω τα συναισθήματά μου. Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο το κείμενό μου, με τόσο πόνο μέσα μου. Συγχωρεσέ με, που δεν τήρησα τους κανόνες...

Ο καπνός και οι βλαβερές συνέπειές του :Ρ

Δυό μέρες τώρα, είμαστε χωρίς άντρα στο γραφείο (και στο κρεββάτι μου, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας). Δουλεύουμε μέσα σε απόλυτη ησυχία κι αν δεν είχαμε τα κλάμματα της Πέτιας χθες, θα έλεγε κανείς πως είμαστε κρατική βιβλιοθήκη.

Η άκρα-του-τάφου-σιωπή, κόπηκε μαχαίρι πριν από μερικές ώρες εξαιτίας μιας τσιρίδας της Πέτιας. Την τσιρίδα, ακολούθησε η αμφιλεγόμενη φράση της "μα από που βγαίνει? από που βγαίνειιιιιιιιιιιι?". Επειδή ήμουν σίγουρη ότι αποκλείεται να έψαχνε το κορδονάκι του ταμπόν της ή, να της είχε μπει ο,τιδήποτε, σηκώθηκα κι έτρεξα στο γραφείο της, το οποίο στο μεταξύ είχε εγκαταλείψει.

Κόντεψα να λυποθυμίσω, όχι γιατί δεν άντεξα στην θέα των άδειων γραφείων αλλά γιατί ένας καπνός ερχόταν με τα όλα του από την κουζίνα. Βάσει των λεγομένων του σοφότατου λαού μας, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Κι εγώ έχω μεν, πολλές φοβίες αλλά η χειρότερή μου είναι η φωτιά. Οσο απίθανο κι αν ακούγεται, την απέκτησα όταν ήρθα στην Βουλγαρία και κληρονόμησα από τον προκάτοχό μου, την υποχρέωση να εγκαταστήσω πυρανίχνευση και πυρασφάλεια στο χάλασμα (σόρρυ, το εργοστάσιο εννοούσα). Η τοπική πυροσβεστική, μού έγινε στενός κορσές επί δύο χρόνια (τόσο χρειάστηκε για να γίνουν οι εργασίες) και μέχρι να πάρω την κωλουπογραφή τους είχα εφιάλτες ότι καίγομαι αγκαλιά με τα σκυλιά μας. Δεν τους ξεπέρασα ποτέ! Ακόμα και τώρα ενώ ξέρω ότι γίνεται άσκηση πυρασφάλειας μια φορά το μήνα, τρέχω σαν παλαβή να δω σε ποιό σημείο πιάσαμε φωτιά μόλις ακούσω συναγερμό.

Επί του θέματος τώρα. Ο καπνός με έπνιξε καθώς έτρεξα προς την κουζίνα. Δεν είδα πουθενά φωτιά, αλλά είδα όλες τις παλαβές μαζεμένες να την ψάχνουν. Αρχισα εγώ τις τσιρίδες. Η πρώτη αφορούσε το να τσακιστούν να βγουν έξω από τον καπνό. Η δεύτερη για το που στο διάολο έχουν τα κλειδιά της πόρτας που οδηγούσε στο προαύλιο. Είναι ηλίθιο, σε εργασιακό χώρο να έχεις κλειδωμένη μια πόρτα που δεν ανοίγεις ποτέ και τα κλειδιά να μην είναι επάνω στην κλειδαριά! Το να σπάσω την κωλόπορτα δεν έπαιζε, είναι κομμουνιστικό κειμήλιο απίστευτου βάρους.

Ταυτόχρονα, καμιά μας δεν μπορούσε να βρει από που βγαίνει όλος αυτός ο καπνός. Αφού άνοιξα την πόρτα και ανασάναμε ελαφρώς, αρχίσαμε να μετακινούμε ψυγεία, κουζίνες, ψύκτες, καφετιέρες, φωτιά πουθενά. Η Ελλη έριξε την ιδέα ότι μπορεί να είχε πιάσει φωτιά ο πάνω όροφος κι από εκεί να ερχόταν ο καπνός. Ετρεξε λοιπόν να την ψάξει. Βγαίνοντας στο προαύλιο, ανακάλυψα ότι αυτό που έπρεπε να ψάξουμε είναι η πνευματική μας διαύγεια, γιατί επάνω όροφος στο γραφείο δεν υπάρχει! Τότε ήταν που πέρασα στον δεύτερο γύρο τσιρίδας. Να φωνάξουν τον ηλεκτρολόγο και να φέρουν για παν ενδεχόμενο πυροσβεστήρες.

Πρέπει να αποτελούσαμε ένα απίστευτο θέαμα, οι μισές στο προαύλιο κι οι άλλες μισές να συνεχίζουμε να ψάχνουμε τις πρίζες όταν έσκασε μύτη ο Μπάι Πέτιο ακολουθούμενος από καμιά δεκαριά εργάτες με πυροσβεστήρες. Στοιβιάστηκαν όλοι στην κουζίνα και περίμεναν να βρουν τις φλόγες!!!

Ο Μπαι Πέτιο (γνωστός από παλαιότερα ποστ για τις εξαιρετικές του ικανότητες) είπε ότι οι πρίζες δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Θυμήθηκα τις οδηγίες του επιβλέποντα πυροσβέστη μας (σε περίπτωση πυρκαγιάς κόψτε το ρεύμα) και τον ρώτησα εάν το έκοψε. Ισως τον είχε θολώσει ο καπνός, γιατί μου είπε "αααα, όχι ακόμα". Ετοιμη ήμουν να τον βρίσω αλλά μόλις τον είδα να κατεβάζει τον διακόπτη μαζεύτηκα. Γιατί δεν το είχα κάνει τόση ώρα μόνη μου? Χρειαζόμουν ηλεκτρολόγο για να κατεβάσω τον διακόπτη?

Είχαμε ηρεμήσει ελαφρά γιατί φλόγες δεν βλέπαμε, ήμασταν σε πανικό αφετέρου γιατί ο αγνώστου προελεύσεως καπνός γινόταν όλο και πιο πυκνός. Συν τις εργατώρες που χάνονταν (ναι, το παραδέχομαι, σκέφτηκα και αυτό, ντροπή μου!). Τότε κατέφθασε η Πόλια! Με μια μόνο ματιά της στο χώρο εντόπισε το πρόβλημα. Πέρασε ανάμεσά μας, με ένα καλαθάκι σκουπιδιών που είχε ήδη μείνει μισό από το κάψιμο. Ειλικρινά δεν περίμενα ποτέ ότι ένα τόσο μικρό καλαθάκι, μπορούσε να βγάλει τόσο καπνό! Την επαίνεσα για την εξυπνάδα της και την διαύγειά της. Το καλαθάκι καιγόταν μπροστά μας κι εμείς ψάχναμε τις πρίζες!

Αφού ξεμπουκάραμε όλοι στο προαύλιο για να ανασάνουμε , αποφάσισα να μάθω ποιά πέταξε το τσιγάρο της στο καλάθι. "Μα αφού καπνίζουμε στα γραφεία, υπάρχει λόγος να πετάμε το τσιγάρο στο καλάθι της κουζίνας? Και καλά, δεν μπορούσατε να το σβήσετε πρώτα? Ποιά το έκανε?". Αρνητικές απαντήσεις από παντού. Ημουν σίγουρη ότι καμιά δεν θα παραδεχόταν την μαλακία της. Πάνω που ετοιμαζόμουν να τις μαζέψω, επέστρεψε η Πόλια που είχε πάει να ξεφορτωθεί το καμμένο καλαθάκι. "Αχ Σέφκα, πάντοτε αδειάζω το σταχτοδοχείο σας στο καλάθι, σήμερα γιατί άναψε??". Κατάπια τους επαίνους που είχα βιαστεί να της δώσω και τραύλισα "την επόμενη φορά να ρίχνεις και νερό!".

Πριν από λίγο , τα κορίτσια με ενημέρωσαν ότι από σήμερα, η νομοθεσία απαγορεύει το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Κάτι ήξερε ο πρωθυπουργούλης μας...

Οι δολοφόνοι ξαναχτυπούν στην Γάζα

Πλέον δεν δολοφονούν μόνο Παλαιστίνιους....

Και βεβαίως, "ιδέα δεν έχουν ποιός έδωσε την εντολή"!

Μας δουλεύουν προφανώς , άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά.

Τις ανακοινώσεις της Ελληνικής Πρωτοβουλίας θα τις διαβάσετε στο :

http://www.shiptogaza.gr

Εδώ τα νεότερα από την Hurriyet (πιθανολογείται ότι οι περισσότεροι νεκροί είναι Τούρκοι ακτιβιστές) και εδώ ένα παράδειγμα του πως θα πρέπει να αντιδρούν (κατ' εμέ) οι κυβερνήσεις.

Istanbul και πάλι!

Η θέα από το δωμάτιό μας. Καινούργιο, πολύ καλό ξενοδοχείο, πανέμορφη θέα, αλλά εξακολουθώ να προτιμώ το Sirkeci και το Orient Express!

Ο αγαπημένος μας Χουλκί, μας είχε υποσχεθεί από το προηγούμενο ταξίδι μας, ηλιοβασίλεμα στο Salacak. Οπως βλέπετε, είχε απόλυτο δίκιο!

Επιστρέφοντας στο Karakoy, μπόρεσα (παρόλη την θολούρα του πράσινου Εφε) να φωτογραφήσω τον φωτισμένο σταθμό του Haydarpasa.


Λόγω του τριημέρου , αυτή τη φορά, χαρήκαμε την Πόλη λιγάκι παραπάνω...

Τα σύνορα και το διάλειμμα

Ταξιδεύοντας για την Ελλάδα πριν το Πάσχα, βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Στα βουλγαρικά σύνορα δεν υπήρχε κανένας υπάλληλος, συνοριοφύλακας και λοιπές ειδικότητες στα γκισέ. Σκέφτηκα ότι λόγω των ημερών, τα είχαν αφήσει οι άνθρωποι ανοιχτά, μην μποτιλιάρεται κι ο κοσμάκης, άλλωστε σκασίλα τους για το ποιός βγαίνει από την χώρα.

Επιστρέφοντας, την δεύτερη μέρα του Πάσχα, μας περίμενε άλλη έκπληξη. Ελληνες και Βούλγαροι αστυνομικοί, έλεγχαν ταυτόχρονα τα διαβατήρια, στα ελληνικά γκισέ. Σκέφτηκα και πάλι, ότι λόγω των ημερών, είπαν να επισπεύσουν την διέλευση των ταξιδιωτών και τακίμιασαν στην μία πλευρά.

Σε επόμενη κάθοδο στα πάτρια, είδα πλέον εντελώς κλειστά τα βουλγαρικά γκισέ. Κλειστά, καρακλειστά με τις ταμπελίτσες τους και τις αυτοκόλλητες ανακοινώσεις τους ξηλωμένες! Δεν λειτουργούσαν πλέον, ήταν φανερό. Στα ελληνικά γκισέ μαζί Ελληνες και Βούλγαροι, έκαναν τον έλεγχο για την είσοδο στην Ελλάδα. Μου άρεσε, γιατί χρόνια μπαινοβγαίνω στην πατρίδα, πρώτη φορά με περίμενε "καλημέρα" και χαμόγελο. Βουλγάρικα μεν, αλλά με περίμεναν. Πάντα μου την έδινε, που έμπαινα η ταλαίπωρη μετανάστης κι ένα χαμόγελο δεν έσκαγαν οι δικοί μας, μια λέξη δεν έλεγαν.

Το περασμένο Σάββατο που κατεβαίναμε, είχαμε μαζί μας και την Ελένα. Βάλθηκα λοιπόν να της εξιστορώ την κοσμοϊστορική αλλαγή και τα "κοινά" μας πλέον σύνορα. Ημουν πολύ ενθουσιασμένη, γιατί μια τέτοια κίνηση δείχνει ότι "οι λαοί μας προχωράνε, δεν αναγνωρίζουν σύνορα, συνυπάρχουν όλο και πιο αρμονικά" και άλλες τέτοιες παπαριές. Περάσαμε λοιπόν τα κλειστά Βουλγαρικά γκισέ και τσουπ, σκάσαμε σε ουρά. Μποτιλιάρισμα χαζό, μιας και στον δρόμο δεν είχαμε παρατηρήσει καμιά τρελλή προσέλευση προς τα σύνορα. Με το δεδομένο κι ότι ο έλεγχος είναι μόνο ένας πια, αυτό δεν κόλλαγε πουθενά.

- Να δεις που κάτι έγινε! είπα συμπληρώνοντας το κραγιόν μου.

- Τίποτα δεν έγινε. Μάλλον οι Βούλγαροι έμαθαν και στους Ελληνες το διάλειμμα! απάντησε ο Μήτσος.

Ακόμα γελάμε....

Η βλακεία είναι ένας κύκλος...

Η τριγύρω περιρρέουσα μαυρίλα, έκανε την είσοδό της στην ζωή μου. Οταν όλοι γύρω σου είναι αγχωμένοι και μπλοκαρισμένοι, είναι αδύνατον να συνεχίσεις να παίζεις το παιχνίδι της χαράς με ευκολία. Αντίθετα, το πρώτο που βλέπεις είναι το γκρί και το μαύρο, στα χρώματα της μέρας.

Ετσι, παρότι κανένα νέο πρόβλημα δεν έχει κάνει την εμφάνισή του και τα ήδη υπάρχοντα ή επιλύονται, ή αφού δεν μπορώ να τα λύσω τα αφήνω, πλέω σε πελάγη μαυρίλας.

Παράλληλα καθένας που σηκώνει το τηλέφωνο και με καλεί, καθένας που με συναντά, κάνει την ίδια μαλακισμένη ερώτηση : «Τί γίνεται με την Ελλάδα?». Λες και ζω στην Ελλάδα και ξέρω! Η λες και παρακολουθώ ειδήσεις ή κι αν παρακολουθούσα θα είχα την ακριβή ενημέρωση. Υποθέτω ότι οι Βουλγαρικές φυλλάδες (τις οποίες έπαψα επίσης να ξεψαχνίζω) περιγράφουν το «ελληνικό δράμα» γλαφυρότατα.

Ακουσα και το κουφό «εσείς οι Ελληνες φταίτε που ακρίβυνε το δολλάριο». Δεν απάντησα, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις απαντάω από μέσα μου «φτωχοί άνθρωποι, φτωχά μυαλά». Προς έκπληξή μου, τα πήρα βαρέως και με την ταξιδιωτική οδηγία που εξέδωσε ο καλός μας ο πρωθυπουργός, προκειμένου οι Βούλγαροι να παραμείνουν στα εδώ τουριστικά θέρετρα το τετραήμερο αργίας. Θα μου πεις, την οικονομία του πάει να στηρίξει το παιδί, αλλά μπορούσε να το κάνει χωρίς να αδειάσει έτσι την Ελλάδα.

Αλλά όπως προείπα, η έκπληξη για μένα δεν ήταν η οδηγία , αλλά ο εκνευρισμός που μου προκάλεσε. Ποτέ δεν ήμουν κολλημένη με την Ελλάδα και συνήθως, έβριζα μόνη μου για τα στραβά μας. Προφανώς, κάποια από τις ελληνικές ρίζες μου (παρά την πενταετή, ακούσια απονεύρωση), παραμένει ζωντανή κάπου βαθιά μέσα μου και με τσιγκλίζει.

Ετσι ενώ μέχρι τώρα, οι Βούλγαροι άκουγαν «Ελληνας» και μας κοιτούσαν με δέος, πλέον λένε «Ελληνας» και μετά φτύνουν (διότι τα οδοντικά σκευάσματα, τους πέφτουν ακριβά για να ξεπλύνουν το στόμα τους).

Κι εγώ, παρότι θεωρώ τον εαυτό μου, άκρως συγκρατημένο, ελέγξιμο και σπανίως ερριστικό, προχθές που άκουσα τον ταλαίπωρο Πέτιο να μιλάει με χαρά για το άνοιγμα των Τεμπών και να ονειρεύεται μια νέα Εθνική Οδό, Σόφια-Προμαχώνα, φώναξα χαιρέκακα «αυτό δεν θα το δεις ούτε σε πενήντα χρόνια!». Λες και θα έπαιρνα την ρεβάνς μου για τα βρισίδια που ακούει η Ελλάδα, μιλώντας έτσι σε έναν φτωχοδιάβολο οδηγό!
Είναι λοιπόν να απορείς. Πώς ο παλαίποτε "ισχυρός", δεν θέλει να κατέβει από την καρέκλα του, ακόμα και απόλυτα ξεφτυλισμένος και πώς ο παλαίποτε "ανίσχυρος", νοιώθει ξαφνικά ισχυρός, όχι γιατί βελτιώθηκε αλλά γιατί ξεφτυλίστηκε ο ισχυρός. Κάτι κόμπλεξ που έχουμε οι άνθρωποι! Τώρα αν καταλάβατε τί εννοώ, μου αξίζει βραβείο, αμφιβάλλω για το αν το κατάλαβα κι εγώ.

Για να μην παρεξηγήσετε το άνευ ουσίας και συνοχής κείμενό μου, θα σας παραπέμψω στο «Μπονμπον Παλάς» της Ελίφ Σαφάκ που διαβάζω αυτές τις μέρες. «Η βλακεία είναι ένας κύκλος. Δεν έχει αρχή και δεν έχει και τέλος».

.............

Οταν η Ελένα το πρωί μπήκε στο γραφείο μου και μου ανακοίνωσε ότι έχουμε πρόβλημα με μια παράδοση στην Γαλλία, πήρα το γνωστό μου ύφος. Αυτό που παίρνω κάθε φορά όταν καταλαβαίνω ότι κάποιος οδηγός το έριξε στην ξάπλα και δεν έφυγε στην ώρα του. Καθώς μου εξηγούσε, όχι απλώς άλλαξα ύφος αλλά έμεινα να την κοιτάζω χωρίς να μπορώ να πω κουβέντα.

Γιατί μου εξηγούσε αυτό. Και γιατί το δεκατριάχρονο παιδί, που τριγυρνούσε ξημερώματα Κυριακής στους δρόμους της Σόφιας και πέθανε με αυτό τον τραγικό τρόπο, ήταν ο γιος του οδηγού που βιάστηκα να κατηγορήσω. Ενός τόσο συμπαθητικού και εργατικού ανθρώπου, ο οποίος εκείνη τη στιγμή οδηγούσε κάπου στην Ουγγαρία για το μεροκάματο. Και βεβαίως ήταν αδύνατο, να ελέγξει τον μικρό γιό του.

Σήμερα, στα διάφορα φόρουμς, κάποιοι κατηγορούν τα αδέσποτα σκυλιά, κάποιοι τον οδηγό που δεν σταμάτησε και κάποιοι άλλοι (οι περισσότεροι) τους γονείς. Πόσο εύκολο είναι τελικά να κατηγορείς χωρίς να ξέρεις...

Εφριξα !!!!!!!!!

Οταν λες ότι "έκανες και τέταρτο παιδί για να διοριστείς στο Δημόσιο"...

Οταν τολμάς να δηλώσεις με υφάκι, πως "ο νόμος αίρεται, το τέταρτο παιδί δεν αίρεται"...

τότε

Γιατί αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια?

Γιατί βρίζουμε τους πάντες και τα πάντα?

Γιατί γκρινιάζουμε και κλαιγόμαστε?

Τέτοια σκατά είμαστε, τόσο μαλακισμένα σκεφτόμαστε, τέτοιοι πολιτικοί μας αξίζουν, τέτοια κατάντια θα έχουμε (και λίγη μας είναι)!

Καλά κάνω κι αποφεύγω να δω ειδήσεις. Ασε που είχα αποφασίσει να μην σχολιάσω το κλίμα των ημερών, αλλά να παραμείνω μια χαζή, ματαιόδοξη ξανθιά. Αλλά με κάτι τέτοια, δεν μπορώ να μην φρικάρω!

Και τα παιδιά σαν μόρια του ΑΣΕΠ τα βλέπετε ρε γελοίοι???????

Ανευ τίτλου (λέμε τώρα)

Ονομαστική γιορτή, επέτειος με τον Μήτσο μου (έξη χρόνια πώς πέρασαν?), η γιορτή του παιδιού στην άλλη πατρίδα... Και οργασμός φορτώσεων! Ο Μήτσος παρομοίασε την εταιρεία σήμερα, σαν μνί που χύνει ασταμάτητα! (Ξέρω, είναι πρωτότυπος σε παρομοιώσεις).

Κι αφού έχουν παρελάσει εκτός από φορτηγά, ένα κάρο προμηθευτών που την φύλαγαν για σήμερα, έχω πουλήσει δύο καρεκλίτσες χωρίς να πάρει χαμπάρι ο Μήτσος ότι του απασχολώ τους εργάτες, τα δεκατρία σκυλιά μας έχουν λυσσάξει στο γαύγισμα με τόσο κόσμο , το κεφαλάκι μου πάει να σπάσει. Η ώρα πάει δυόμιση και απ'ότι προβλέπεται δεν θα φύγουμε από την πολυοργασμική εταιρειούλα μας, πριν τα μεσάνυχτα.

Πέραν αυτού τα τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα και οι Βούλγαροι δεν καταλαβαίνουν το γιατί, αφού τον Αγιο Γεώργιο εδώ τον γιορτάζουμε στις 6 Μάη (με εθνική αργία παρακαλώ!)

Παρ' όλα αυτά, το αυριανό ταξιδάκι στην Πόλη δεν θα μπορέσουμε να το κρατήσουμε μυστικό όπως υπολογίζαμε. Κι αυτό, γιατί ξεμείναμε από μηχανισμούς και πήρα κλαίγοντας τον Τζεμ (που σήμερα γιορτάζει την μέρα του παιδιού και διακοπάρει, σαν χαζό παιδί που είναι), για να μου τους ετοιμάσει αύριο. "Με ποιά κούριερ να τους στείλω, σαββατιάτικα????" ρώτησε, "giorgia courier" απάντησα κι έτσι αύριο το πρωί, θα πρέπει να πεταχτούμε και στην ασιατική πλευρά. Κρίμα, γιατί έλεγα να ξεκινήσουμε τη μέρα με αυθεντικό Ισκεντέρ Κεμπάπ της Μπούρσας , στο Μπεσικτάς.

Σας αφήνω για να πάρω ένα ντεπονάκι και να εγκαταλείψω το γραφείο μου, προκειμένου να συμμετάσχω στο εορταστικό κλίμα του οργασμού της εταιρείας. Ω Μπόζιε, Μπόζιε!

Στηρίξτε την οικογένεια Νατζαφί

Όποιος επιθυμεί να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένεια Νατζαφί που έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης με αποτέλεσμα τον θάνατο του 15 χρονου γιού τους και το σοβαρό τραυματισμό της 9χρονης κόρης τους, μπορεί να καταθέσει χρήματα στον ερανικό λογαρισμό του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, στην Εθνική Τράπεζα, Αρ.Λ.129/341635-64, Najafi Mouhammat Isa.

Διαδώστε το!

(από http://afroditealsalech.blogspot.com/2010/04/blog-post.html )

Ντο βίζντενε

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που μπαίνουν στη ζωή σου κι αρχίζουν να την γεμίζουν χρώματα. Πράσινα, γαλάζια, κόκκινα. Κι ενώ παίρνεις και δίνεις χρώματα, κάποια στιγμή, τραβούν μια γκρίζα πινελιά. Είτε γιατί δεν έχουν άλλα χρώματα, είτε γιατί δεν θέλουν να τα χαρίσουν άλλο σε σένα. Το μάτι σου, κολλάει τόσο, σε αυτή, την μία και μοναδική γκρίζα πινελιά, που δεν βλέπει κανένα από τα υπόλοιπα χρώματα που σου χάρισαν πριν. Και τότε, τους σπρώχνεις έξω από την ζωή σου και κλείνεις με δύναμη την πόρτα πίσω τους.

Οσο κι αν την χτυπάνε διστακτικά, όσο κι αν ξέρεις ότι τριγυρίζουν απ΄έξω, η ψυχή σου έχει τόσο πολύ πονέσει στην θέα αυτής της γκρίζας πινελιάς, που δεν σκέφτεσαι καν να ανοίξεις και πάλι την πόρτα σου.

Κάποια μέρα, οι άνθρωποι αυτοί πεθαίνουν, χάνονται για πάντα. Τότε συνειδητοποιείς, ότι πλέον, ακόμα κι αν ανοίξεις την κλειστή πόρτα σου, δεν μπορούν, όσο κι αν το ήθελαν να γυρίσουν. Το αδύνατο της επιστροφής, κάνει την γκρίζα πινελιά, τόσο μικρή κι ασήμαντη μπροστά στα χρώματα που σου χάρισαν. Η ψυχή σου χαμογελάει με νοσταλγία βλέποντας τον χρωματισμένο καμβά και θεωρεί λεπτομέρεια εκείνη την μικρή, γκρίζα μουτζούρα στο τέλος του τοίχου. Ανοίγεις πάλι την πόρτα σου και να! Ετσι όπως είναι ανοιχτή, σκεπάζει την γκρίζα πινελιά και δεν θα την δεις ξανά.

Χθες το απόγευμα, τολμήσαμε για πρώτη φορά μετά από χρόνια, να ακούσουμε και πάλι, τον "τοίχο " σου. Εκείνον που μας χάρισες, όταν ζωγράφιζες με χρώματα την ζωή μας και τις ψυχές μας. Ξέρω ότι χαμογέλασες, με εκείνο το πονηρό χαμόγελο. Ξέρω ακόμα, ότι οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν στο τζάμι μας, ήταν η ψυχή σου που κατέβηκε για λίγο, για να τραγουδήσει μαζί μας. Τώρα, που η πόρτα μου είναι ξανά ανοιχτή και στον τοίχο της ζωής μου, δεν βλέπω πια την γκρίζα πινελιά σου, μπορώ για πρώτη φορά να σου πω "ντο βίζντενε".

Φύγαμεεεεεε!

Επειδή είμαστε για δέσιμο (γεγονός !)...

Επειδή η Πόλη μας, μας έλειψε (μεγαλύτερο γεγονός!)...

Επειδή όσο κι αν παραπονιόμαστε για τα χιλιόμετρα, είμαστε πάντα παιδιά του δρόμου....


Αύριο το πρωί, "καχβαλτί" στο Σιρκετζί!!!!!

Υ.Γ. 1. Η φωτογραφία είναι από την αυλή του χαμάμ του Τζαγάλογλου.
Υ.Γ.2. Εχω δύο αναρτήσεις αποθηκευμένες, μία αστεία και μία θλιβερή. Να δώ πότε θα τις ανεβάσω με τα μυαλά που κουβαλάω!

Ηταν το δικό ΜΑΣ παιδί

Κι είναι ο λυγμός. Ενας και μοναδικός, που με πνίγει από χθες το βράδυ. Κοιμήθηκα, νοιώθοντάς τον σκαρφαλωμένο στον λαιμό μου και ξύπνησα με δαύτον. Στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι ο νεκρός, ήταν «ζωσμένος με εκρηκτικά». Στιγμή δεν σκέφτηκα ότι είναι ο δράστης, αφότου άκουσα πως πρόκειται για Αφγανό. Γιατί? Γιατί κανένας Αφγανός, παιδί ή γονιός, δεν θα κυκλοφορούσε με βόμβα στην Αθήνα, μαζί με την οικογένειά του.

Οι Αφγανοί, φεύγουν χρόνια τώρα από τη χώρα τους, για να αποφύγουν την βία και – τί ειρωνεία Θεέ μου!- τις βόμβες. Κατ’ αρχάς από τους Ρώσους, μετά από τους Ισλαμιστές, πλέον από τους Αμερικάνους. Κι έρχονται στην «πολιτισμένη» γειτονιά μας, για μια ζωή καλύτερη. Και μαζεύουν τα σκουπίδια μας. Τί άλλο θα μπορούσε να κάνει, μια γυναίκα μόνη με δυό ανήλικα παιδία σε έναν τόπο ξένο και αφιλόξενο? Τίποτε άλλο, πέραν του να ψάχνει στα σκουπίδια.

Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι, τις τελευταίες στιγμές. Την πιτσιρίκα να βρίσκει το «ρολόι». Τον μικρό να λέει ότι είναι «χαλασμένο». Την έκρηξη. Την μάνα που χάνει την γη από τα πόδια της, για δεύτερη φορά. Σε έναν τόπο, που γίνεται σε δευτερόλεπτα ακόμα πιο ξένος κι αφιλόξενος. Το όνειρο της «καλύτερης» ζωής που κομματιάζεται σε ανθρώπινα μέλη. Τα παιδικά χαμόγελα, που κοκκινίζουν από το αίμα.

Το έγκλημα ξεκινάει νωρίτερα. Οταν η οικογένεια αναγκάζεται να πάρει τον δρόμο της ξενιτιάς. Οταν πληρώνει τις μετρημένες οικονομίες της στους δουλέμπορους. Οταν φτάνει στην «γη της επαγγελίας», με μια σάπια βάρκα ή μουσκεύοντας τα διαλυμένα παπούτσια της σε ένα πλημμυρισμένο ποτάμι. Οταν βρίσκεται χαμένη, κάπου στην Αθήνα. Χωρίς να μιλάει την γλώσσα, χωρίς να γνωρίζει κανέναν. Οταν ξεκληρίζεται σε μία νύχτα, χωρίς λόγο. Ενα έγκλημα σε συνέχειες. Οι φονιάδες πολλοί. Ανάμεσά τους εγώ κι εσύ. Ολοι μας.

Εμείς, που το Αφγανιστάν είναι πολύ μακρυά, για να μας πονέσουν οι πληγές του. Και τέλος αυτός, αυτοί, όποιος τέλος πάντων έβαλε αυτή τη βόμβα. Κι αυτός θέλει να λέγεται «άνθρωπος»!

Δεν θα βγει κανένας στους δρόμους. Δεν θα γίνει κανένα συλλαλητήριο. Δεν θα απεργήσει κανένας. Κι όσοι καταδικάσουν, θα το κάνουν χλιαρά και νερόβραστα, γιατί απλά, έτσι πρέπει. Οχι γιατί το νοιώθουν, πραγματικά. Ο αποτροπιασμός εύκολα αναφέρεται σαν λέξη, δύσκολο φωλιάζει στις άδειες από καιρό, ψυχές μας. Τον νοιώθουμε, μόνο όταν αφορά το σπίτι μας.

Ηταν κι αυτό δεκαπεντάχρονο. Και ξέρεις γιατί δεν θα γίνει ήρωας? Γιατί απλά, δεν είχε την πολυτέλεια να βγει να διαδηλώσει και να δολοφονηθεί από αστυνομικό. Ούτε έβαλε το ίδιο την βόμβα που έσκασε στα ταλαιπωρημένα χεράκια του. Αν είχε κάνει κάτι από αυτά τα δύο, ναι θα ήταν ήρωας. Ηταν αναγκασμένο να ψάχνει στα σκουπίδια για να ζήσει. Γιατί ήθελε να ζήσει! Αυτός ήταν ο λόγος που ήρθε στην χώρα μας. Πλέον , αυτοί που παλεύουν για να ζήσουν και σκοτώνονται σε λάθος σημείο, την λάθος στιγμή, δεν είναι ήρωες, σωστά? Δεν γίνεται το όνομά τους σύνθημα, ούτε η φωτογραφία τους σύμβολο.

Κι εμείς, τα «πολιτισμένα», τα «κοινωνικά ευαίσθητα» και «απόλυτα πολιτικοποιημένα» όντα, θα το βουλώσουμε απλά, γιατί οι βόμβες, είναι η «μορφή αντίστασης» σε μια κοινωνία που εμείς φτιάξαμε, ηλίθιοι. Εμείς οι δράστες και ως προς την κοινωνία και ως προς την αντίσταση στο τερατώδες δημιούργημά μας. Θα το ξεχάσουμε, εν όψει του πασχαλινού μας αρνιού. «Αφγανάκι ήταν, μην το κάνουμε και θέμα! Ας έμενε στον τόπο του!» Μην μου πείτε πώς κανένας δεν τόλμησε να σκεφτεί έτσι!

Θα χωριστούμε στα γνωστά μας στρατόπεδα και θα πούμε το μακρύ μας και το κοντό μας. Θα μας απασχολήσει ποιός το έκανε και γιατί. Γιατί το κάθε «στρατόπεδο» θα πρέπει να καταδικάσει το άλλο. Γιατί πάντα μιλάμε για τρομοκράτες και προβοκάτορες. Κι εκεί θα έχουμε χάσει όλη την ουσία του θέματος: το αποτέλεσμα. Ενα παιδί είναι νεκρό κι ένα άλλο σχεδόν τυφλό, αυτό είναι το αποτέλεσμα. Οποιο τέρας κι αν το έκανε, για οποιονδήποτε αρρωστημένο λόγο,αυτό δεν αλλάζει.

Για να μας δω τώρα! Ολους εμάς, με τις «φιλελεύθερες» ιδέες μας και τα «ανοιχτά» μυαλά μας. Ολους εμάς, που πέρσι τον Δεκέμβρη, νοιώσαμε ότι χάθηκε το δικό μας παιδί. Ολους εμάς, που πονάμε εξ’ ασφαλούς αποστάσεως, για τα παιδάκια της Γάζας. Θα νοιώσουμε το ίδιο τώρα? Θα δράσουμε καθόλου? Θα δώσουμε το «φως» μας, σε δυό δεκάχρονα ματάκια που τυφλώνονται, λες και προσπαθούν να ξεχάσουν όσα είδαν?

Το παιδί που χάθηκε, είναι το δικό μας παιδί. Και ξέρεις γιατί? Γιατί παρότι δεν το γεννήσαμε, επέλεξε να ζήσει ανάμεσά μας, μαζί μας... Γιατί ήρθε στην Ελλάδα, αναζητώντας την ασφάλεια που δεν είχε στη χώρα του. Αυτή την ασφάλεια που εμείς, ήμασταν ανίκανοι να του προσφέρουμε.

Οταν η Καμπούλ ήρθε στην Αθήνα...

Τώρα, θα βγει κανένας στους δρόμους?
Θα διαμαρτυρηθούμε όλοι μαζί?
Θα γράψουμε τεράστια άρθρα καταδίκης?
Θα σταθούμε στο πλευρό της οικογένειας?

Ηταν κι αυτό δεκαπεντάχρονο, ξέρετε!

Εκθεση

"Κάθε έκθεση έχει πρόλογο, κύριο θέμα και επίλογο"...
Μου το δίδαξες τόσες φορές, που το θυμάμαι ακόμα.
Ο πρόλογός μας είχε γεύση ρυζόγαλου και παιδικές ιστορίες.
Το κύριο θέμα μας, μου έδωσε ένα μεγάλο μέρος από αυτό που είμαι σήμερα και από αυτό που θα γίνω κάποτε. Ακόμα και τώρα μου δίνεις.
Πειράζει που δεν αντέχω να δεχτώ, ότι φτάνει ο επίλογος?
Εσύ πώς μπορείς να το δέχεσαι με τόση αξιοπρέπεια?

ΒέλγιοΓαλλίαΟλλανδία

Αν θέλετε να κοιμηθείτε σε αυτό το υπνοδωμάτιο, το οποίο....

βρίσκεται σε αυτό το παραμυθένιο μικρό ξενοδοχείο....

και να φάτε τόσο νόστιμο και προσεγμένο πρωινό....

θα πρέπει να πεταχτείτε εδώ

Ηταν ένα τετραήμερο καταχρήσεων! Κατάχρηση στη δουλειά, στο φαγητό, στο ποτό, στο χιλιόμετρο, στην αυπνία. Ξέχασα τίποτα? Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, μείναμε μόλις ένα βράδυ αλλά είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψουμε κι ας μην υπάρχει στους τουριστικούς οδηγούς η περιοχή.

Αλλα ωραία του ταξιδιού :

Η συνεχής εναλλαγή κρατών. "Τώρα είμαστε Βέλγιο?" "Οχι, αριστερά του δρόμου είναι η Γαλλία, δεξιά το Βέλγιο!" "Τώρα είμαστε Ολλανδία?" "Οχι, θα μπούμε σε δύο χιλιόμετρα, είμαστε ακόμα στο Βέλγιο". Τί ωραίος που είναι ο κόσμος, όπου δεν υπάρχουν σύνορα!

Το "εφηβικό" μας σκασιαρχείο από τον Ζαν Πωλ και την Αννί, για να ξημερωθούμε γελώντας και πίνοντας. Ξεκίνησε με ένα μήνυμα του Φρεντ, τρία λεπτά αφότου τον αφήσαμε στο σπίτι του. "Είστε ακόμα με τους γονείς μου?". "Οχι, έφυγαν" "Σε δύο λεπτά έρχομαι να σας πάρω!"
Ο παγωμένος αέρας της θάλασσας, στο Τερνεούζεν. Μου θύμισε χειμώνα στο Ναύπλιο!

Τα βουνά από μύδια και λοιπά οστρακοειδή που καταναλώσαμε στην Φιλιπιν.

Είναι υπέροχο συναίσθημα, να "ανακαλύπτεις" ότι συνεργάτες που γνωρίζεις χρόνια, μπορούν να είναι κολλητοί σου. Μετανοιώνεις που δεν τους "έψαξες" νωρίτερα!

Και επειδή το ταξίδι ήταν επαγγελματικό, θα σας πω ότι τόσο στην Βόρεια Γαλλία, όσο και στο Βέλγιο οι τιμές, γενικά, είναι χαμηλότερες από την Ελλάδα. Και ασφαλώς, η κίνηση στα μαγαζία (στα δεκαπέντε που μπήκαμε τουλάχιστον!), είναι τρελλή.

Και θα κλείσω με την μόνιμη πρόποση του ταξιδιού, πριν από βέλγικες μπύρες, γαλλικές σαμπάνιες και ελληνικά τσίπουρα (ω ναι! βρήκαμε ελληνική ταβέρνα στο Τερνεουζεν). "Στην υγειά της Φατιμά".

Το ποιά είναι η Φατιμά , θα το αναλύσω προσεχώς!

Τρέχωωωωωωωωωωωωω!

ΥΓ. Ο τίτλος είναι χωρίς κενά! Οπως και το ταξίδι μας...

Κορίνα, έχεις πακέτο!

Είναι εδώ η αγαπημένη μου! Η Θεία Λένα! Αχχχχ! Πως με χαϊδεύει, πώς με ταϊζει λιχουδιές! Είναι τόσο καλή μαζί μου, που έχω ξεχάσει τις τυπικές αγριάδες μου και έχω γίνει το πρώτο σκυλί-αλοιφή της Βουλγαρίας!

Βέβαια όλα τα όμορφα, έχουν έναν κακό αντίποδα. Και σε αυτή την περίπτωση, το κακό αρχίζει από Κάππα κεφαλαίο! Και ονομάζεται Κορίνα! Ναι, ναι, αυτή η ψηλομύτα σκυλίτσα της Θείας Λένας, που την περασμένη φορά που ήρθε, έκλεψε τις κροκέτες μου και με γαύγισε ξαπλωμένη στον καναπέ, που για μένα είναι απαγορευμένος. Ημουν πολύ ευγενική μαζί της, δεν την γαύγισα καν, αλλά ομολογώ ότι ευχαρίστως θα την έτρωγα για πρωινό! Μα είναι δυνατόν ένα τοσοδούλικο σκυλί να έχει τέτοια φωνή?

Αυτή τη φορά, η Θεία Λένα, δεν την έφερε μαζί της (ευτυχώς!!!!). Ωστόσο τόσο η μαμά όσο κι ο μπαμπάς μου, την αναφέρουν κάθε τόσο. Και μου κάνουν αυτή την γελοία ερώτηση "Μέτζυ που είναι η Κορίνα????". Την πρώτη φορά που με ρώτησε η μαμά, έτρωγα. Με το που άκουσα το όνομα της ακατανόμαστης, μου κόπηκε η ορεξούλα μαχαίρι. Παράτησα τις κροκέτες μου και έτρεξα στο μαξιλαράκι μου! Χθες το ίδιο έκανε ο μπαμπάς, ενώ ήμουν ξαπλωμένη στα πόδια της θείας Λένας και χουζούρευα! Ε, δεν άντεξα! Σηκώθηκα κι έφυγα, ρίχνοντάς του ένα δολοφονικό βλέμμα! Η Θεία Λένα είναι δική μου! Το μόνο που μας χωρίζει είναι η Κορίνα!

Για να ξεχαστώ, άρχισα να χαζεύω την τηλεόραση. Η μαμά με την Θεία Λένα, έβλεπαν την αγαπημένη εκπομπή της μαμάς. Αυτή με το πακέτο με τα κρεμμύδια. Γιατί σίγουρα έχει πολλά κρεμμύδια το πακέτο και η μαμά κάθε φορά που βλέπει την εκπομπή πατάει κι ένα κλάμα. Επειδή δεν μου αρέσει να κλαίει η μαμά, ποτέ δεν παρακολουθώ. Χθες όμως, που τους είχα νεύρα, το είδα όλο το πακέτο μέχρι το τέλος!

Και μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα! Γι'αυτό και σερφάρω σήμερα, για να στείλω μήνυμα στην εκπομπή να παραδώσει και το δικό μου πακέτο!

Ποιός θα είναι ο παραλήπτης??? Η Κορίνα φυσικά!

Τί θα της βάλω στο πακέτο??? Μα ένα καταπληκτικό φιλετάκι, φτιαγμένο από τα μπροστινά ποδαράκια μου!!

Δεν είναι απίθανο?

Ερώτηση, που πουλάνε ον λάιν, υδροκυάνιο???

Γααααααβ!

Πόλη και πάλι Πόλη

Αν είναι κάτι που μου προκαλεί συγκίνηση κάθε φορά που το ζω, αν και το έχω ζήσει εκατοντάδες φορές πιά, είναι η είσοδος στο φωτισμένο, νυχτερινό Ικιτελλί. Είναι οι στιγμές εκείνες, που κολλάω τα μάτια μου στο τζάμι του αυτοκινήτου, ξεχνάω τις ώρες που έχασα στα σύνορα, την πηγμένη από φορτηγά εθνική, την κούραση του ταξιδιού. Είναι που βλέπω την αγκαλιά της Πόλης μου ανοιχτή, να με προσμένει και που βιάζομαι να χωθώ μέσα της.
Κάθε ταξίδι στην Πόλη, μοιάζει και ταυτόχρονα διαφέρει απόλυτα από κάθε προηγούμενο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αυτά τα ταξίδια, ποτέ δεν θα τα βαρεθώ, ποτέ δεν θα με κουράσουν. Ετσι, το μόνο που σκέφτομαι τώρα , είναι ότι αύριο βράδυ το Ικιτελλί θα είναι εκεί ολόφωτο, κι εγώ θα τρέχω για να του ξεφύγω γρήγορα και να φτάσω στο Σιρκετζί, την γειτονιά μου.

Το είχα γράψει την Πέμπτη. Παρότι αυτή την φορά, δεν μπήκαμε από το Ικιτελλί και προτιμήσαμε το Ακσαράυ, η αίσθηση παρέμεινε η ίδια. Ο Σαββατιάτικος πρωινός ήλιος, μας πλάνεψε τόσο, που παρόλο το κρύο περπατήσαμε από το Σιρκετζί μέχρι την Ιστικλάλ χωρίς να μας κουράσουν τα ανηφορικά σοκάκια του Γαλατά. Κι ήταν τόσο το κέφι μας που ξαναγυρίσαμε στο Σιρκετζί περπατώντας.

Το "καινούργιο" αυτή τη φορά, ήταν η διαδρομή Εμινονού - Ουσκιουντάρ με το καραβάκι της γραμμής. Ο ήλιος είχε ήδη κρυφτεί και ο θαλασσινός αέρας έφερνε ανατριχίλα, αλλά ήταν τόση η ανάγκη μας να χαρούμε την διαδρομή που καθίσαμε στο κατάστρωμα. Συντροφιά μας, οι γλάροι της Πόλης που μας ακολουθούσαν καθ'όλη τη διάρκεια της "βαρκάδας" μας.

Θα συμφωνήσω με την φράση της Σεβίντς. Είμαστε πολύ τυχεροί, που βρεθήκαμε και πάλι εκεί, με τόσο αγαπημένους φίλους γύρω μας. Και χαίρομαι που τόσα χρόνια μετά το πρώτο μου ταξίδι εκεί, η μαγευτική επίδρασή της Πόλης επάνω μου γίνεται κάθε φορά και μεγαλύτερη.

Σου-κου εν όψει!

Παρότι χθες το βράδυ , ένοιωσα ότι καταρρέω μπροστά στην οθόνη μου, σήμερα έχω πολύ καλή διάθεση! Οχι γιατί μας πνίγει, σιγά-σιγά το χιόνι. Δυστυχώς τα τελευταία πέντε χρόνια, έπαψε να μου προκαλεί χαρά, μην σας πω ότι το απεχθάνομαι κιόλας. Οβερντόουζ κανονικό.

Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί από απόψε το βράδυ και μέχρι την Κυριακή, θα είμαι στο αγαπημένο μου ξενοδοχείο, εις το βουνό ψηλά εκεί, θα τρώω όλες τις αραβικές λιχουδιές και θα κάνω την λατρεμένη διαδρομή κρεββάτι-πισίνα-χαμάμ-τζακούζι και τούμπαλιν. Και από την τζαμαρία, θα βλέπω το χιονάκι ενώ θα ψήνομαι στους σαράντα βαθμούς των ιαματικών νερών.

Η εβδομάδα είχε τρελλό τρέξιμο και η επόμενη προβλέπεται χειρότερη από κάθε άποψη, αλλά λέω να επικεντρωθώ στο σου-κου και να πω κι ευχαριστώ!

Τα ξαναλέμε από Δευτέρα, εάν δεν κοπεί το ρεύμα με τους -20 που λένε οι προγνώσεις!

Εφορία και ευφορία!

Η καινούργια μας, ελπιδοφόρα (όπως κάθε καινούργια) κυβέρνηση, έκανε μια ωραία αναδιάταξη στις τοπικές εφορίες. Ως εταιρεία μεγάλη και τρανή (πανάθεμά μας), με το τέλος του 2009 αποχαιρετήσαμε, την μικρή τοπική μας εφορία και διαβήκαμε την είσοδο της κεντρικής, στο Πλόβντιβ. Οχι μόνοι μας, ασφαλώς. Μας συνόδεψαν άλλες ενενήντα της περιοχής μας και δεν ξέρω πόσες ακόμα από όλη την νότια χώρα.
Τί σημαίνει αυτό? Εκτός από την τιμή και το κύρος, να λέγεσαι «μεγαλο-μεσαία εταιρεία» (ξανά πανάθεμά μας), ένα δρομολόγιο μίας ώρας να πας και μιας να γυρίσεις. Αν λάβει κανένας υπ'όψιν του ότι κάθε μήνα, πρέπει να κουβαλάμε κι όοοοολα τα παραστατικά μας για τον συνήθη και λατρεμένο έλεγχο του φουπουά, η απόσταση δεν είναι και μικρή.
Επειδή εκτός από μεγάλη, φέρελπις εταιρεία, είμαστε και στυλάτοι, η Πέτια αποφάσισε ότι η τεράστια τσάντα μου, με την επιγραφή «Buy IN Paris», αγορασμένη απευθείας από το αεροδρόμιο της ομωνύμου πόλης (ήταν το μόνο που μου επέτρεπε η τσέπη μου να αγοράσω κατά το ταξιδάκι στο Παρίσι), θα πηγαινοέρχεται κάθε μήνα στο Πλόβντιβ, φιλοξενώντας τα κλασσέρ μας. Για να πάρει και το κολάι, ήδη την χρησιμοποίησε κατά τον τελευταίο έλεγχο στην μικρή μας, τοπική εφορία, προσπαθώντας να ακούσει τις ψιθυριστές βρισιές του Ιβάν που την κουβάλησε.
Σήμερα, ως στυλάτες και κυριλάτες στελεχάρες, αποφασίσαμε να πάμε την παρθενική μας βόλτα στο νέο μας κρεματόρειο (σόρρυ, εφορία ήθελα να πω) για να πάρουμε μια φορολογική ενημερότητα και να κόψουμε και κίνηση. Το πρώτο που προσέξαμε ήταν ότι μπορείς να παρκάρεις ακριβώς απ΄έξω, για να ξεφορτώνεις κάθε μήνα τα κλασσεράκια σου, κάτι που εδώ ήτο αδύνατο, η εφορία μας βρισκόταν σε πεζόδρομο. Εγώ ωστόσο, πρότεινα να χρησιμοποιούμε την ωραία μου τυρκουάζ βαλίτσα με τα ροδάκια, για να κάνουμε και λίγο θόρυβο στις σκάλες και κατ’ επέκταση, εντύπωση!
Μετά συνατήσαμε μια υπάλληλο, που μετατέθηκε εκεί από την πόλη μας και μόνο που δεν ανταλλάξαμε φιλιά! Ηταν σαν να συναντιόνταν έλληνες μετανάστες στον σταθμό του Μονάχου. Αφού όλες μας, αναπολήσαμε τις ευτυχισμένες στιγμές και βρισίδια που ανταλλάσαμε στην μικρή μας πόλη, η καλή υπάλληλος, θέλοντας να εξυπηρετήσει τις συντοπίτισες, έτρεξε να περάσει στο σύστημά της την αίτησή μας. Γελαστή έφυγε, γελαστή γύρισε, για να μας πει ότι το σύστημα-τα-παιξε-δεν-δουλεύει, άρα δεν θα μας την έκανε τη χάρη σήμερα. Επειδή είμασταν γλυκές και δεν κοβόμασταν να την πάρουμε και σήμερα, είπαμε ότι θα ξαναπάμε. Κι επειδή μας είχε συνεπάρει η ευγένεια (λέμε τώρα), ζητήσαμε να δούμε τον διεθυντή, επίσης συντοπίτη μας, για να τον ρωτήσουμε εάν τελικά θα μας επιστραφεί το φουπουά μας (κατάχλωμο). Πληροφορηθήκαμε ότι ο διευθυντής είναι ταξίδι σε γειτονική χώρα, άρα μέχρι να γυρίσει, ξεχνάμε και το φουπουά μας!
Ο Ιβάν ήρθε να μας μαζέψει και με τον άερα της πρωτευουσιάνας πια, μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Ετοιμάστηκα να πάρω τον συνηθισμένο υπνάκο μου, αλλά η Πέτια τρωγόταν :
- Ξέρεις, όλη η νότια χώρα εξυπηρετείται εδώ πλέον. Μέχρι και Χάσκοβο!
- Α ώραια, είμαστε πολλοί!
- Φαντάσου τώρα να έρθουν από το Χάσκοβο για ενημερότητα, δυό ώρες δρόμος και να τους πουν ότι δεν δουλεύει το σύστημα!
- Ε ναι, θα κοιμηθούν στο Πλόβντιβ μέχρι να δουλέψει!
- Χαχαχαχα!
- Τί γελάς? Φαντάζεσαι να ξεκινάει η λογίστρια από το Χάσκοβο κάθε μήνα και να φέρνει την βαλίτσα με τα κλασσέρ, με το λεωφορείο?
- Χαχαχαχα!
- Γέλα, γέλα! Ετσι γελούσες κι όταν βάψαμε την εταιρεία μπλε, εν όψει εκλογών! Φάτα τώρα!
- Εγώ ακόμα ελπίζω ότι η νέα κυβέρνηση, θα τα αλλάξει τα πράγματα!
- Ε ναι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ! Να το πεις και στους προμηθευτές που περιμένουν πληρωμές από το φουπουά. Μην χάσουν την ελπίδα τους!
-Χαχαχαχα!

Ηταν το τελευταίο της γέλιο, για σήμερα. Μόλις γυρίσαμε, ετοιμάστηκε να υποβάλλει την δήλωση του νέου φουπουά ηλεκτρονικά. Βιαζόταν να προλάβει, πριν πάει η ώρα πέντε και κλειδώσουν τα συστήματα της εφορίας. Τα οποία δεν θα μπορέσουν να κλειδώσουν εν τέλει. Βλέπετε, είναι πεσμένα από την ώρα που φύγαμε από το Πλόβντιβ. Υποθέτω ότι δεν έσπασε ακόμα τον υπολογιστή της, πρώτον γιατί εξακολουθεί να ελπίζει και δεύτερον γιατί νοιώθει σαφώς πιο τυχερή, από την άγνωστη Χ συνάδελφό της, στο Χάσκοβο!

Scrapping

Στα γρήγορα, μιας και στερούμαι εμπνεύσεως γενικότερα:
Καλή χρονιά, έστω και καθυστερημένα!
Η Ελλάδα δεν είναι ακριβότερη μόνο από τη Βουλγαρία, που θα ήταν λογικό! Είναι ακριβότερη και από το Αμστερνταμ!
Οι Βουλγαρικές αερογραμμές είναι πάμφθηνες και εξυπηρετικότατες (να που λέω κι έναν καλό λόγο για την «πατρίδα»)!
Ο Μητσάκος ανακάλυψε επιτέλους το σημείο G. Αδίκως σηκώνει τα χέρια ψηλά η επιστήμη, τόσα χρόνια. Κατά δήλωσή του, βρίσκεται στο τελευταίο γράμμα της λέξης shoppinG!
Χιονισμένα Χριστούγεννα, κοντομάνικο την Πρωτοχρονιά και πάλι πίσω στα χιόνια.
Τροπικές διακοπές , δεν μπορείς να πεις!
Η Εγνατία είναι α-πί-θα-νη! Ειδικά αν οδηγείς, το μόνο αυτοκίνητο που την διασχίζει!
Θενκς του Τέμπη, είδα παραθαλάσσια χωριά που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν!
Πόσο ευτυχισμένη μπορεί να είναι η μαμά μου, που σήμερα έκλαιγε γιατί ξέχασε να μου δώσει τις πυτζάμες που μας αγόρας?! Εμ, μετά τα εβδομήντα, τέτοια προβλήματα είναι σημαντικά!
Πόσο χορτάτοι είμαστε άραγε οι Ελληνες, που σε τουριστικές περιοχές, κλείνουμε τα μαγαζιά τις γιορτές????
Η Μέτζυ ενηλικιώθηκε και αρνείται πεισματικά να περάσει την νύχτα μαζί μας! Τρώει, πίνει και μετά απαιτεί ολονύχτιες εξόδους!
Ο ανηψιός μου επιτέλους κατάλαβε, πώς είμαι θεία του κι όχι φίλη της μαμάς του!
Λευκή μπύρα με λεμόνι! Το καλύτερο!
Ηταν οι καλύτερες γιορτές μας, μετά από αυτές του 2007 στην Τουρκία.
Μπάι δε γουέι, μου έλειψε η Τουρκία!
Θα γράψω βιβλίο – οδηγό πολυτελούς επιβίωσης. Τίτλος του, «Ο ζητιάνος με το κασμιρένιο παλτό». Πρώτο κεφάλαιο : «Πως να τσιμπήσετε τριακόσια λέβα κι ένα πακέτο τσιγάρα».
Αύριο ο Μήτσος μου κλείνει τα σαράντατέσσερα! (χοχοχοχο, το κρατάει μυστικό κι είπα να τον καρφώσω δημοσίως!)
Θα φροντίσω να μπω στο μουντ του μπλογκιν σύντομα, για να αφήσω και να απαντήσω σχόλια!