After the Flu, Christmas is here!

Στα γρήγορα και βιαστικά...

αφού εδέησα να "ξεγουρουνιάσω" ....

και λίγο πριν γίνω η Γκρέτελ με τα ασημένια παγοπέδιλα...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!!!

Η καρτούλα είναι μια από τις πολλές που μας ζωγράφισαν, οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μας! Δεν είναι απίθανη???

Ιδρυμα Αζίζ Νεσίν (2)

Ο γνωστός Τούρκος συγγραφέας Αζίζ Νεσίν, δημιούργησε το 1973 , στην Τσατάλτζα της Κωνσταντινουπολης ένα ίδρυμα για άπορα παιδιά. Το ίδρυμα ξεκίνησε να λειτουργεί στην παρούσα μορφή του το 1982 και σήμερα φιλοξενεί 42 παιδιά, από διάφορες περιοχές της Τουρκίας.

Ο Αζίζ Νεσίν έζησε εκεί, μέχρι και το τέλος της ζωής του, το 1995. Πριν πεθάνει, ζήτησε να ταφεί στον κήπο του ιδρύματος, για να μπορεί καθημερινά να ακούει τα βήματα των παιδιών. Η επιθυμία του αυτή εκπληρώθηκε.
Μετά τον θάνατό του, πρόεδρος του Ιδρύματος, ορίστηκε ο γιός του Αλί, καθηγητής Μαθηματικών σε Πανεπιστήμιο της Πόλης.
Τα παιδιά που φιλοξενούνται στο ίδρυμα, προέρχονται από άπορες οικογένειες, οι οποίες δεν μπορούν να τους προσφέρουν εφόδια για εκπαίδευση. Μπαίνουν στο ίδρυμα, συνήθως κατά την προσχολική ηλικία και αποχωρούν από αυτό, όταν είναι ικανά να εξασφαλίσουν μόνα τους το εισόδημα που απαιτείται για την διαβίωσή τους. Αυτό σημαίνει, ότι τα περισσότερα παιδιά, αποχωρούν από το Ιδρυμα, μετά την ολοκλήρωση και των πανεπιστημιακών τους σπουδών και την εύρεση κάποιας εργασίας. Τα παιδιά μπορούν, εφόσον το επιθυμούν να επισκέπτονται τις οικογένειές τους και το αντίστροφο.

Οσα φοιτούν σε πανεπιστήμια της Πόλης, μένουν σε διαμερίσματα που έχουν αγοραστεί όλα αυτά τα χρόνια από το Ιδρυμα. Οταν φοιτούν σε άλλες πόλεις, το ίδρυμα καλύπτει και τα έξοδα κατοικίας τους. Το Ιδρυμα καλύπτει επίσης όλα τα έξοδα σπουδών των παιδιών, την διατροφή τους και τον ρουχισμό τους.
Τα έσοδα του Ιδρύματος, προέρχονται από δωρεές εθελοντών – φίλων του Ιδρύματος και από τα πνευματικά δικαιώματα του συγγραφικού έργου του Αζίζ Νεσίν. Παράλληλα, στο Ιδρυμα λειτουργεί ένα μικρό κατάστημα, στο οποίο πωλούνται χειροτεχνήματα των παιδιών , καθώς και αγροτικά προϊόντα από τα μποστάνια του ιδρύματος.
Υπηρεσίες στο Ιδρυμα, προσφέρουν εθελοντές, οι οποίοι μαθαίνουν στα παιδιά, ξένες γλώσσες, θέατρο, ξυλογυπτική, κεραμική τέχνη κλπ. Οποιοσδήποτε μπορεί να επισκεφθεί το ίδρυμα και να δει τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών, να παίξει μαζί τους, να μιλήσει με τους εθελοντές και να επισκεφτεί το μικρό μουσείο με τα προσωπικά αντικείμενα του Αζίζ Νεσίν.

Επειδή το Ιδρυμα το βλέπω σαν ένα δικό μου κομμάτι, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να γράψω μια ανάρτηση παρουσίασης. Μέρες τώρα σβήνω και γράφω. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται σε τέτοιες παρουσιάσεις, μου φαίνεται τυποποιημένη και ξύλινη. Σκέφτομαι ότι σε πέντε ή δέκα παραγράφους, δεν μπορώ να σας παρουσιάσω ούτε τα χαμόγελα των παιδιών, ούτε τα παιχνίδια τους, ούτε την αγκαλιά τους. Γιατί όταν βρεθείς στο ίδρυμα, δεν μπορείς πια να το δεις χωρίς συναίσθημα. Παύει να είναι οργανισμός, γίνεται ένα μεγάλο σπίτι, γεμάτο αγάπη και φροντίδα για παιδιά που έχουν πραγματική ανάγκη. Συνεπώς, ενδέχεται να σας δημιουργηθούν κι άλλες απορίες – ερωτήματα, που δεν απαντήθηκαν στην σύντομη αυτή παρουσίαση. Θα χαρώ πολύ να μου κάνετε τις ερωτήσεις σας και να σας απαντήσω.

Ιδρυμα Αζίζ Νεσίν

Χρόνια τώρα, θέλω να μιλήσω για το Ιδρυμα. Σκέφτομαι όμως ότι το Ιδρυμα, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μπλογκ από μόνο του, τόσο πολλά είναι αυτά που πρέπει να γραφούν και δεν αποφασίζω να το ξεκινήσω. Κάποτε με τον Αλί συζητήσαμε να μεταφράσουμε την σελίδα του στα αγγλικά και κατόπιν θα ήταν εύκολο για μένα να την μεταφράσω στα Ελληνικά. Απ΄ότι φαίνεται, κανένας μας δεν είχε τον χρόνο να το κάνει.
Εχω τόσο απορροφηθεί από το τρέξιμο της καθημερινότητας που δεν σκέφτηκα καν, ότι οι πλημμύρες του περασμένου Σεπτέμβρη στην Πόλη, θα έχουν καταστρέψει τα πάντα. Δεν είχα καν επισκεφθεί την σελίδα. Προχθές, μου ήρθε ένα μέηλ, τα παιδιά ήθελαν να μου στείλουν ένα βιβλίο, δώρο. Ενοιωσα την συνηθισμένη συγκίνηση που νοιώθω κάθε φορά που παίρνω ειδήσεις από τα «παιδιά μου». Μπήκα στη σελίδα, για να τα νοιώσω κοντά μου, παλιότερα το έκανα κάθε μέρα, σχεδόν.
Και είδα την απόλυτη καταστροφή! Την περιγραφή της οποίας, ο Αλί είχε μεταφράσει και στα αγγλικά, ευτυχώς. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς ένοιωσα. Ισως γιατί βλέποντας τις φωτογραφίες, το μυαλό μου γύριζε αυτόματα στον χώρο πριν την καταστροφή. Στον καταπράσινο κήπο που γιορτάζαμε την μέρα των παιδιών, στο εργαστήριο χειροτεχνίας που ξετρύπωνα απίστευτα αντικείμενα φτιαγμένα από τα παιδιά, στα σαλόνια με τους ζωγραφισμένους τοίχους, στην τεράστια βιβλιοθήκη. Ο Δημήτρης δεν άντεξε να δει τίποτα, μετά την φωτογραφία της κουζίνας, εκεί που κάποτε απολαύσαμε το πιο όμορφο δείπνο μαζί με τα παιδιά και τους εθελοντές.
Σήμερα σκέφτομαι πως το σώμα του παππού Αζίζ, δέχτηκε πάνω του τόση λάσπη, όση χρόνια πριν, μάζευε από τους επικριτές του. Και πως βέβαια, για μέρες, η ψυχή του δεν ησύχασε, ακούγοντας τα βηματάκια των παιδιών. Ασφαλώς, ο παππούς Αζίζ, ποτέ δεν φοβήθηκε την μανία της φύσης, όπως ποτέ δεν φοβήθηκε και την μανία των εχθρών του. Την φύση την λάτρεψε και γι’αυτό επέλεξε το ίδρυμα να φτιαχτεί μέσα σε αυτή και τα παιδιά να μεγαλώνουν μαθαίνοντας κι εκείνα να την αγαπούν.
Δεν θα μακρυγορήσω άλλο. Ο παππούς Αζίζ, έγραφε πάντα σύντομα και περιεκτικά. Τα σαρανταδύο παιδιά του Ιδρύματος Νεσίν, έχουν ανάγκη την βοήθεια όλων μας. Για να μπορέσει να ξαναγίνει, το μεγάλο σπίτι τους όπως ήταν πριν την πλημμύρα. Για να μπορέσουν να ξαναπαίξουν στον κήπο τους, να μελετήσουν στα δωμάτια μελέτης, να καλλιεργήσουν τα λαχανικά τους στα μποστάνια τους. Σκεφτείτε πως αυτά τα παιδιά, αμέσως μόλις κατάλαβαν τον κίνδυνο, δεν έτρεξαν να σώσουν τα παιχνιδάκια ή τα ρούχα τους αλλά το πολύτιμο αρχείο του «παππού τους». Ενα ελάχιστο ποσό από το υστέρημά μας, μπορεί να τα βοηθήσει.
Ο τραπεζικός λογαριασμός του ιδρύματος είναι ο ακόλουθος:

Λογαριασμός σε ΕΥΡΩ:

Nesin Vakfi
Ziraat Bank, Catalca branch, Branch code 130,

Account no. 952 55 01 --5003

(IBAN: TR 80000 1000 1300 9525501 5003)
Swift Code : TCZBTR2A

Εάν επιθυμείτε να στείλετε κάποια χρήματα μέσω πιστωτικής κάρτας, μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του ιδρύματος . Στην αρχική σελίδα δεξιά, θα δείτε στην κίτρινη στήλη, την ένδειξη "Click here for donations via credit card". Να τονίσω, ότι η διαδικασία αυτή είναι απόλυτα ασφαλής, απλή και ανέξοδη.
Εάν πάλι επιθυμείτε να γίνετε μόνιμοι δωρητές του ιδρύματος, στέλνοντας έτσι ένα συγκεκριμένο ποσό κάθε μήνα, μέσω της πιστωτικής σας κάρτας, συμπληρώστε το αντίστοιχο κουτάκι στην φόρμα.

Σας ευχαριστούμε πολύ!!!

Ανεκδοτάκι

Φοβερό ανέκδοτο, που άκουσα με αφορμή την χθεσινή επέτειο (βλ. προηγούμενο πόστ).

Η Βουλγάρα, πετάγεται στον ύπνο της ανήσυχη. Σηκώνεται από το κρεββάτι, κοιτάει έξω από το παράθυρο και μετά τρέχει στην κουζίνα. Ανοίγει πρώτα το φαρμακείο, κοιτάζει καλά καλά και κατόπιν το ψυγείο. Αναστενάζοντας με ανακούφιση επιστρέφει στο κρεββάτι.

Ο σύζυγος που έχει ξυπνήσει από τον θόρυβο την ρωτάει:

- Τί έπαθες και πετάχτηκες μέσα στη νύχτα?

- Αγάπη μου, τί να σου λέω! Είδα έναν φρικτό εφιάλτη!

- Δηλαδή?

- Να, είδα ότι είχαμε το φαρμακείο μας γεμάτο με όλα τα απαραίτητα φάρμακα, το ψυγείο μας, με όλα τα τρόφιμα για μια εβδομάδα, δεν χωρούσε τίποτα σου λέω! Και ο δρόμος έξω από το σπίτι μας, ήταν άδειος και καθαρός!

- Και αυτό, εσύ το λές εφιάλτη??? ρωτάει απορημένος ο σύζυγος

- Μα ναι αγάπη μου! Φοβήθηκα ότι γύρισαν οι κομμουνιστές!

Σαν σήμερα

... από τις δεύτερες πατρίδες μου...

Πριν από 20 χρόνια η Βουλγαρία αποχαιρέτησε το κομμουνιστικό καθεστώς και τον Τοντορ Ζίβκοβ. Οι Βούλγαροι αναφερόμενοι στο καθεστώς, το αποκαλούν "ο καιρός του σοσιαλισμού". Τα τελευταία 20 χρόνια, είμαστε "μετά την Δημοκρατία". Αρα η 10η Νοέμβρη του '89, ίσως μπορεί να θεωρηθεί μέρα της Δημοκατίας, λέω εγώ.

Πριν από 71 χρόνια, η Τουρκία αποχαιρετά με πόνο, τον Κεμάλ Ατατούρκ. Το τί σημαίνει ο Ατατούρκ για την Τουρκία δεν θα το αναλύσω. Οχι τώρα, τουλάχιστον. Θα πω μόνο, την σκέψη που κάνω πολλές φορές. Η Τουρκία χρειάζεται έναν Ατατούρκ σήμερα. Κι όχι μόνο αυτή...

Δακρυσμένο κάδρο

Βρυξέλλες, αεροδρόμιο, στημένη στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων. Πονάω ολόκληρη και οι δύο τσάντες που κρέμονται στους ώμους μου, το κάνουν χειρότερο. Μασουλάω το νύχι μου, χαζεύοντας το μανώ που ξέφτυσε. Οχι, αυτή τη στιγμή, βάζω στοίχημα πως δεν μπορώ να νοιώσω τίποτα, πέραν από τον πόνο στη μέση μου.
Συνειδητοποιώ ότι η ουρά έχει «μπλοκάρει» για λίγο. Σκατά, πότε θα περπατήσω μέχρι την πύλη, που είναι στου διαόλου τη μάνα? Αφήνω το νύχι μου ήσυχο και κοιτάζω προς το γκισέ.
Ενα νεαρό ζευγάρι, δεν θα είναι εικοσιπέντε χρονών. Δεν χρειάζεται να ακούσω να μιλάνε, είναι Τούρκοι. Αγκαλιάζουν μια γυναίκα γύρω στα πενήντα και κλαίνε. Δεν ακούγεται λυγμός, αλλά είναι τόσο εμφανές ότι κλαίνε και οι τρείς. Η γυναίκα ισιώνει το μαντήλι της, ένας άλλος νεαρός, την προτρέπει να προχωρήσουν. Η γυναίκα σηκώνει το πακέτο που κουβαλάει, χαμογελά δακρυσμένη και προχωρεί πίσω από τον νεαρό που μάλλον, προσφέρθηκε να την συνοδέψει μέχρι το αεροπλάνο, για να μην χαθεί.
Προχωράει κοιτάζοντας πίσω της, το ζευγάρι την παρακολουθεί να χάνεται. Πότε θα την ξαναδούν άραγε? Πόσο θα πάλεψαν για να την φέρουν για λίγες μέρες μαζί τους? Γυρίζουν για να φύγουν. Τα χέρια τους δένονται σφιχτά και τα μάτια τους είναι πλημμυρισμένα από δάκρυα. Και συμβαίνει το απίστευτο....
Ο υπάλληλος πίσω από το γκισέ, δακρυσμένος, ξεχνιέται για λίγο, δεν λέει να περάσει ο επόμενος.
Ο «επόμενος», ένας νέγρος γιάπης βγάζει ένα χαρτομάντηλο και σκουπίζει τα δικά του δάκρυα.
Εγώ που στέκομαι πίσω του, έχω ξεχάσει και τη μέση μου και τις βαρυές τσάντες μου και αφήνω το δικό μου δακρυσμένο βλέμμα πάνω στο ζευγάρι. Με το ζόρι συγκρατώ έναν λυγμό.
Για λίγα δευτερόλεπτα, ένας «άγνωστος» αποχωρισμός, έβαλε άγνωστους ανθρώπους σε ένα δακρυσμένο κάδρο.
...
Ο υπάλληλος, χαμογελώντας λυπημένα, καλεί τον επόμενο.
Ο νέγρος κρύβει το μαντήλι στην τσέπη του και προχωρεί προς το γκισέ.
Μετά από αυτόν θα περάσω εγώ, φορτωμένη με τις βαρυές μου τσάντες.

Μέτζυ ον δε μπόρντ!

Τον ανορθόδοξο τρόπο που έμεινα έγκυος ίσως τον διαβάσατε προ διμήνου. Σήμερα θέλω με μεγάλη περηφάνεια να σας ανακοινώσω, ότι έγινα μαμά! Για τρίτη φορά, παρακαλώ!
Η μαμά που ως αισιόδοξη, περίμενε ότι θα γεννήσω ακριβώς σήμερα (άρα τα μωρούλια μου θα ήταν σίγουρα του Βάλιο!), με ανέβασε το βράδυ στο σπίτι με την κρυφή ελπίδα να γεννήσω εκεί. Δεν τόλμησε βεβαίως να το πει στον μπαμπά, ο οποίος εδώ και μια εβδομάδα (ως απαισιόδοξος), έλεγε κάθε βράδυ «μην την φέρουμε σπίτι, θα γεννήσει». Αυτό που του είπε κάποια στιγμή χθες, ήταν «τί κρίμα να μην υπάρχει μαιευτήριο σκυλιών, να την πάμε!»
Επειδή σαν καλό κοριτσάκι, my heart belongs to daddy, αποφάσισα να μην γεννήσω στο σπίτι μας. Χθες τη νύχτα ταλαιπωρήθηκα πολύ, μιας και τα μωρά μου, βιάζονταν να γνωρίσουν τον κόσμο της κροκέτας! Αφού λοιπόν έκανα ότι κάνουν όλα τα θηλυκά του κόσμου πριν τον τοκετό (έχεσα και κατούρησα ανά την επικράτεια, για να είμαι καθαρή!), άρχισα να κόβω βόλτες πάνω κάτω.
Εκανα τόσο θόρυβο (είμαι και κάποιου βάρους βλέπετε!) που στις έξη ξύπνησε ο γλυκός μου μπαμπάς! Με είδε στα μαύρα μου τα χάλια, τα χαλιά μας επίσης, μου μίλησε γλυκά και ετοιμάστηκε να με βοηθήσει. Τον άκουσα να τα χώνει χαμηλοφώνως στην μαμά, που κοιμόταν η γαϊδάρα. « Η Μέτζυ έχει λερώσει όλο το σπίτι, γεννάει σου λέω! Το ταλαιπωρήσαμε το σκυλί, σου είπα να την αφήναμε έξω!». Η μαμά-γαϊδάρα του απάντησε «Δημήτρη μου, μην την μαλώσεις και την ταράξεις». Κάτι είπε μετά ο μπαμπάς αλλά δεν πρόλαβα να ακούσω, γιατί ήρθε , με πήρε κι άνοιξε την πόρτα.

Ξεχύθηκα στις σκάλες, όχι δεν θα γεννούσα σαν την χαζό Τσέτσα μας, όπου έβρισκα! Είμαι μια κυρία, εγώ. Κατέβηκα στο ισόγειο και θα έφτανα στο σπιτάκι του φύλακα (έχει ωραίο καναπέ για γέννες), αν πρώτον, ήταν η πόρτα ανοιχτή και δεύτερον τα μωρά μου μπορούσαν να περιμένουν κι άλλο! Αλλά που! Σκέφτηκα «Δία των σκυλιών, γεννάω!». Χώθηκα κάτω από την σκάλα, κοίταξα τον μπαμπά μου με ευγνωμοσύνη και του έκανα το γνωστό βλέμμα που λέει «φύγε ντάντυ, ας σεμ ντομπρέ σεγκά!». Με κοίταξε κι αυτός με ευγνωμοσύνη, γιατί έπρεπε να φύγει και να καθαρίσει το σπίτι μας, πριν ξυπνήσει η μαμά- γαιδάρα και δεν μπορέσει να φάει το πρωινό της!
Και ξεκίνησε ο τοκετός που ως γνωστόν διαρκεί και κάποιες ώρες. Ετσι στις οκτώ που κατέβηκε η μαμά (σιγά μην ξυπνούσε νωρίτερα, να με νταντέψει), είχα μόλις τα τρία πρώτα μωράκια μου. Αφού μου είπε τα γνωστά «μπράβο Μετζάκι, γκουουντ γκέρλ», μου έβαλε χέρι!
- Γιατί δεν θηλάζεις τα μωρά? Δεν τα ακούς που κλαίνε??? Πάλι θα κουβαλάμε το γάλα με τα μπιτόνια? Μα δεν θα γίνεις ποτέ σωστή μάνα?
Φόρτωσα αγρίως και μου ήρθε να την δαγκώσω, αλλά τί να της πεις? Στην εκπομπή που βλέπει με την εκπαιδέυτρια σκύλων, μαθαίνει μόνο τα «γκουουντ γκερλ» και τα «ααα αααα ααα» , δεν έμαθε ότι πρώτα πρέπει να τελειώσει ο τοκετός και μετά να θηλάσω! Αν θήλαζα κυρά – μαμά τα τρία, πώς θα γεννούσα τα άλλα τέσσερα? Γιατί άλλα τέσσερα ήρθαν μετά! Πολυμηχάνημα με πέρασες?
Φιουυυυυ... Ευτυχώς ήρθε το μεσημέρι, η Πόλια μου. Μου καθάρισε ένα δωμάτιο, μου το έστρωσε και με κουβάλησε μαζί με τα μωράκια μου. Μπόρεσα να τους κάνω και το πρώτο τους καθάρισμα, γιατί ήταν μέσα στη σκόνη και να τα θηλάσω με την ησυχία μου. Ηρθε κι ο μπαμπάς με την μαμά και μου έφεραν τα αγαπημένα μου γάλα και ψωμάκι. Σίγουρα θα σκάσει μύτη και ο γιατρός Κίροβ να καμαρώσει το κατόρθωμά του! Δεν θα του πω ποτέ, ότι ο Ογκνιάν ο τάπας, δεν με έφτανε και άρα ο Βάλιο δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο! Αφήστε τον να πιστεύει ότι η φαεινή του ιδέα, άλλαξε την ροή των γεγονότων!
Θα επανέλθω με φωτογραφίες (αν ο μπαμπάς μου, δεν ξεχάσει ξανά την μηχανή του στο αυτοκίνητο!). Πάω να φάω τώρα, έχω αυξημένες ανάγκες πια!

Πτήσηπλαν (τα γράφω για να μην μου ξεφύγουν)

30.10. 17:45 Βουλγαρικές αερογραμμές : Σόφια - Βρυξέλλες

03.11 20:15 Βρυξέλλες - Σόφια (ίδια πτηση με πέρυσι, μην χαλάσω το γούρι :Ρ)

20.11 Τούρκις Χαβά Γιολλαρί :Πρωί Ιστάνμπουλ - Μάρντιν (ακριβής ώρα , αγνοείται!)

22.11 Πρωί Μάρντιν - Ιστάνμπουλ (επίσης)

26.11 12:45 Ιζυ Τζετ (και τάιντ): Σόφια - Μάντσεστερ

28.11 06:40 Μάντσεστερ - Σόφια (σχόλιο Μήτσου : μα είσαι τρελλή? θα ξυπνήσουμε από τις τρεις? Πήγαινε μόνη σου!!!!)

Αναζητείται εξωτικός προορισμός για την εβδομάδα 46, για να διατηρήσουμε το σερί πτήσεων.

Ρε σεις, ένα ταξίδι σχεδίαζα η χριστιανή από τον Αύγουστο για τον Νοέμβρη! Επρεπε το σύμπαν να μου χώσει σφήνα άλλα δύο? Ναι Μητσάκο, ξέρω! Φταίει που το σχεδίασα μόνη μου:ΡΡΡΡΡΡ

Κορινοσκυλάκι, θα επανέλθω με το άσχετο που λέγαμε ! Πριν φύγω, Αι χόουπ!

Ω ναι, εκνευρίστηκα!

Μου τη δίνουν :

- Οι άνθρωποι που έχουν αφεθεί στην "τύχη" , που δεν υπάρχει!

- Οι άνθρωποι που έπαψαν να "πολεμούν" και περιμένουν το Θεό να τους σώσει! Αν υπάρχει ο Θεός χρυσέ μου, σε έχει ήδη διαγράψει λόγω μαλακίας, χέστηκε να σε σώσει!

- Οι άνθρωποι που σου λένε ψέματα τόσο εύκολα, προκαλώντας σε κιόλας να ελέγξεις τα λεγόμενά τους. Με τα πολλά δηλαδή, σε έχουν για τον απόλυτο μαλάκα!

- Εκείνοι πάλι, που τους αρέσει το ψέμα που άκουσαν, ενώ ξέρουν ότι είναι ψέμα και δεν αρπάζουν την πρόκληση να το ελέγξουν, επιβεβαιώνοντας συνεπώς στους παραπάνω, ότι "ναι αγάπη μου, είμαι Ο μαλάκας"

- Οι άνθρωποι που ενώ σου έχουν ζαλίσει τον έρωτα με το πόσο κοσμογυρισμένοι είναι, τρομάζουν να κάνουν την διαδρομή Προμαχώνας - Θεσσαλονίκη! Ε, μα δεν σε στείλαμε στο Τόκυο, πανάθεμά σε!

- Οι άνθρωποι που ακριβώς επειδή δεν είναι σίγουροι για τις αποφάσεις τους, τις συζητάνε, προσπαθώντας να πείσουν εσένα πρώτα, ότι είναι σωστές. "Αν δεν την κάνεις την μαλακία, δεν θα πειστείς ούτε ο ίδιος" λέω εγώ.

- Οι άνθρωποι που θέλουν να λέγονται επαγγελματίες, όταν θέματα της δουλειάς τους, τα ξέρει η κόρη τους, ο γκόμενος της κόρης τους και η άλλη γκόμενα του γκόμενου! Χρυσά μου, γιατί δεν πηδάτε τις γυναίκες σας, αλλά τους ζαλίζετε το κεφάλι με τα επαγγελματικά σας και τα επαγγελματικά των άλλων?

- Οι άνθρωποι που ασχολούνται με μαλακίες και αποφεύγουν να ασχοληθούν με τα σημαντικά. Μέχρι εδώ καλά, το θέμα είναι ότι προσπαθούν να αναγάγουν τις μαλακίες σε σημαντικά , για να αποκτήσει βαρύτητα η.... μαλακία.

- Εκείνοι, που ενώ ξέρουν ότι οι παραπάνω ασχολούνται με μαλακίες, καταναλώνουν χρόνο και ενέργεια να τους ακούσουν, δίνοντας κι οι ίδιοι βαρύτητα στην μαλακία.!

Προ καιρού, είχα γράψει ότι ελάχιστα πράγματα με εκνευρίζουν και είναι αλήθεια. Σήμερα ωστόσο, συνάντησα όοοοολα τα παραπάνω παραδείγματα και εκνευρίστηκα, μετά από πολύ καιρό. Η αντίδραση, του παρθένου από νεύρα οργανισμού μου ήταν, η "μικρή" και η "μεγάλη" μου πίεση, να δώσουν ραντεβού για να ανταλλάξουν φιλιά. Λέω να μην τους περάσει!

Επι τροχάδην...

- Μετακομίσαμε στα νέα μας γραφεία και νοιώθω εντελώς έξω από τα νερά μου! Μα είναι δυνατόν να μιλάω στην Πετούνια μέσω σκάιπ? Και γιατί δεν βλέπω απέναντι τον Μήτσο??

- Αν η μετεωρολογική δεν τα έχει παίξει, θα τα παίξουμε εμείς την Τετάρτη, που θα χτυπήσει ο υδράργυρος το πρώτο μηδενικό της χρονιάς! Μα το Σάββατο φορούσαμε κοντομάνικα!

- Η ρίζα έχει φτάσει αυτί (σχεδόν δηλαδή) και δεν προβλέπεται ούτε αυτό το σου-κου κομμωτήριο! Θα σταματήσω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη!

- Και αυτό το σου-κου, προβλέπεται εργασία άνευ χαράς. Και μέχρι μέσα Νοέμβρη, κάπως έτσι τα βλέπω όλα τα σου-κου. Μήπως να πάρω άδεια?

- Οταν σου φέρνουν δώρο από την Αττάλεια , ξύλινη καμήλα(!), συνειδητοποιείς πόσο έχει προχωρήσει η καριολέν η παγκοσμιοποίηση! Και καλά, ο βούλγαρος που την αγόρασε, την βρήκε εξωτική! Αυτός που την πούλησε έχει δει καμήλες στην Αττάλεια? (βρε λες???Επιφυλάσομαι.)

- Ο στιγμιαίος Davidoff είναι πράγματι εξαιρετικός. Πειράζει που προτιμώ τον Νες καφέ γκόλντ?

- Που πήγαν οι εξαγωγές της Ελλάδας?????

Είναι ΔΕΥΤΕΡΑ και είμαι χώμααααααα (παραδοσιακά!)

Εκλογικό

Οικογενειακή συνομιλία, νούμερο ένα:

-Ελα, σις, καλημέρα! ψήφισες?
-Ναι από τις επτά το πρωί, γιατί έπρεπε να έρθω στο νοσοκομείο.
-Μόνη πήγες?
-Ναι, ο μπαμπάς θα πήγαινε αργότερα και η μαμά δεν θα ψηφίσει.
-Ο μπαμπάς πήγε να ψηφίσει????
-Ναι, ΣΥΡΙΖΑ! Μάλιστα επέμενε να ψηφίσω κι εγώ. Η έστω οικολόγους, θέλει λέει πολυκομματική βουλή! Την μαμά πάντως δεν την έψησε. Εγώ δε, του είπα ότι αυτό δεν λέγεται δημοκρατία!
-Κοίτα που ο μπαμπάς, τώρα στα γεράματα έβαλε μυαλό!
-Εγώ πάλι, λέω ότι πέρασε απέναντι.
Οικογενειακή συνομιλία, νούμερο δύο:
-Ελα φουφούλα, ψηφίσατε?
-Οχι, δεν θα πάω καθόλου. Ο Γιώργος θα πάει αργότερα.
-Το έμαθες ότι ο μπαμπάς ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ????
-Εσύ τί λες? Μου τηλεφώνησε πρωί, πρωί για να μου υποδείξει να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ!
-Κοίτα που τώρα στα γεράματα, ο μπαμπάς κατάλαβε την μαλακία του δικομματισμού! Θετικό αυτό.
-Εγώ, ως αρνητικό το εκλαμβάνω!

-Μα γιατί?
-Πιο πολύ σύριζα στο Αλτζχάιμερ τον κόβω!!!

Οικογενειακή συνομιλία, νούμερο από μόνη της :

-Ελα μπαμπά μου, πως είσαι?
-Στεναχωρημένος!
-Ελα θεέ και κύριε! Επειδή χάνει ο Καραμανλής?
-Οχι παιδί μου, ποιός τον χ..ει τον Καραμανλή? Σας έστειλε στην Βουλγαρία, πόσο πιο μακρυά μπορούσε να σας στείλει? (το είπε με τον ίδιο τόνο που θα έλεγε ότι ο Στάλιν μας έστειλε στην Σιβηρία. Δεν μπήκα στον κόπο να του εξηγήσω ότι ο Καραμανλής ουδέποτε ασχολήθηκε με την επαγγελματική μου αποκατάσταση και ότι στην Βουλγαρία ήρθα οικειοθελώς. Τί να λες σε γέρο άνθρωπο τώρα?).
-Τότε προς τί η στεναχώρια?
-Τελικά θα βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ εγώ ήθελα πολυκομματική βουλή! Να τους βάλουν στην θέση τους οι μικροί! Να δουν τη γλύκα!
-Μια χαρά σε κόβω μπαμπά μου! Θυμάσαι που στα έλεγα κάποτε?
-Πάντως παιδί μου, εγώ όσους μπόρεσα επηρέασα. Ελεγα κι ένα ωραίο σλόγκαν!
-Για πες , για πες!
-"Οποιος δεν ψηφίσει Τσίπρα να του κοπεί το χέρι σύριζα"!
-Μπαμπάκα μου, εσύ! Μόνος σου το σκέφτηκες αυτό το πετυχημένο, μακάβριο???
-Βεβαίως!!! Σου άρεσε, ε?? Αλλά για να μην με λένε τρελλόγερο, έλεγα ότι το άκουσα από άλλους!

Ολα τα παραπάνω δεν θα ήταν άξια καταγραφής, εάν ο μπαμπάς μου :
Ποτέ δεν έλεγε τί ψήφισε, αντίθετα υποστήριζε πώς αν έπρεπε να λέμε τί ψηφίσαμε, δεν θα χρειαζόταν κάλπη και παραβάν, αλλά θα ψηφίζαμε δια βοής. «Γι’αυτό η ψήφος είναι μυστική!», ήταν το μότο του.
Ποτέ δεν μας υπέδειξε τί να ψηφίσουμε, ούτε και ρώτησε τι ψηφίζαμε, σεβόμενος τα προαναφερθέντα.
Ποτέ δεν καθόταν σε καφενεία τις μέρες των εκλογών, για να συζητήσει και με άλλους, άσε δε που τα σλόγκαν και τα συνθήματα τα μισούσε, θεωρώντας τα «περιορισμένης αντιλήψεως». (Ωστόσο το 1-1-4, το ανέφερε πολλάκις).
Το ’89-’90, τα είχε πάρει σφόδρα με τις απανωτές εκλογές και την μη ύπαρξη αυτοδυναμίας, οιασδήποτε κυβέρνησης.
Εφόσον συμπλήρωσε το εβδομηκοστό δεύτερο έτος ηλικιακά, δεν πήγε να ξαναψηφίσει διότι «νομίμως πλέον, μπορούσε να απέχει». Βέβαια είχε ήδη πάψει το υποχρεωτικό της ψήφου, αλλά προφανώς την έβρισκε που τον κάλυπτε κάποιος (απαρχαιωμένος μεν, υπαρκτός δε) νόμος !
Μου πήρε τριανταεπτά χρόνια, για να «συμφωνήσω» πολιτικά με τον μπαμπά μου. Τελικά χρειαζόταν να γίνει τρελλόγερος, για να τα βρούμε. Οταν ένας παππούς περνάει απέναντι (όπως συμπέρανε η αδελφούλα μου) , δεν ξέρεις ποτέ προς πια κατεύθυνση θα προχωρήσει. Οπότε, προτιμώ τον μπαμπά μου, σύριζα με το αλτζχάιμερ (όπως είπε η άλλη μου αδελφούλα), απ' ότι χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη!

Ο κούκλος!!!!

Διανύουμε περίοδο έμπνευσης... και εμπνευσμένης παράνοιας! Είναι η πρώτη φορά, που κάθε μέρα βγαίνει καινούργιο μοντέλλο! Ακολουθεί μεταφρασμένη συνομιλία με τον αντιπρόσωπό μας (για να καταλάβετε την παράνοια):

- Ηρθε ο Πινόκιο?

- Ναι και είναι ήδη στο χειρουργείο!

- Κιόλας?

- Ο Δημήτρης τον άνοιξε αμέσως, τώρα μάλλον του κόβει τη μύτη!

Οχι, τον Πινόκιο δεν θα σας τον δείξω. Γιατί θα παραμείνει κακάσχημος, ότι και να του κάνουμε. Τί να γίνει, αφού αρέσει σε κάποιους, θα κατασκευαστεί κι αυτός ο ταλαίπωρος.

Αλλά θα σας δείξω τον Ντόβερ! Για να δείτε την έμπνευση! Τον απόλυτο κούκλο που "γέννησε" ο Μητσάκος. Τον οποίο είμαι έτοιμη να τον κάνω μέχρι και wallpaper στο ασουδάκι μου. Η επίσημη πρώτη του, θα γίνει σε έναν μήνα στις Βρυξέλλες. Για δείτε τον και πείτε μου πως σας φαίνεται!

ΥΓ. Ω ναι, ο τίτλος δεν αφορά άντρα, σας παραπλάνησα πολύ???

Ετζεμ

Οταν μια νεφελώδης υδατογραφία*, βρίσκει την εστία** της ...

Γεννιέται η βασίλισσά μου*** !!

* Εμπρού
** Τζεμ
*** Ετζέμ

Η ομορφιά στην ερμηνεία των τουρκικών ονομάτων και η απόλυτη βασίλισσα των αγαπημένων φίλων μας, που αύριο συμπληρώνει την πρώτη της εβδομάδα...
Να ευτυχήσει!

Για το... περιβάλλον ρε γαμώτο!

Χθες βράδυ, έξω από το μεγάλο σουπερ-μάρκετ στον τσιγγάνικο μαχαλά. Είναι τόσος ο κόσμος, που δεν μπορείς να μπεις στο μαγαζί αν δεν σπρώξεις καμμιά δεκαριά. Στην είσοδο, λες και γίνεται πανηγύρι. Ενας ψηλός, καλοζωισμένος Βούλγαρος γύρω στα πενήντα-πενηνταπέντε, ακούγεται να δίνει διαταγές.
- Μάζεψέ το αυτό! Κι αυτό! Και το άλλο χαρτάκι!
Τον κοιτάζω, προσπαθώντας να καταλάβω ποιόν διατάζει. Βλέπω και τον σεκιουριτά που τον ενθαρρύνει, χαμογελώντας με ικανοποίηση.
- Τώρα, πήγαινέ τα στο καλαθάκι! Και γύρνα για τα υπόλοιπα!
Ο αποδέκτης των διαταγών, είναι ένα κοριτσάκι γύρω στα έξη. Υπακούει πειθήνια, σκύβει και μαζεύει όλο το σκουπιδαριό από ταμειακές αποδείξεις, που έχει πεταχτεί έξω από την είσοδο. Οχι, δεν τα πέταξε το κοριτσάκι. Διότι δεν είναι εκεί για ψώνια. Είναι ένα από τα παιδάκια, που σε παρακαλούν να τους δώσεις το καρότσι σου φεύγοντας, για να κερδίσουν τα είκοσι στουτίνκι που έχεις βάλει. Ωστόσο, υπακούει τον κύριο και μαζεύει τα χαρτάκια, πάει κι έρχεται στον κάδο απορριμάτων.
Εχω «φορτώσει» τόσο άγρια, που μου έρχεται να του πατήσω το μπεζ παπούτσι-φίδι! Σε δευτερόλεπτα, βρίσκομαι μέσα στο μαγαζί σπρωγμένη και γυρίζω προς τον Δημήτρη
- Τώρα μπορείς να μου πείς με ποιό δικαίωμα, έβαζε το τσιγγανάκι να μαζέψει τα σκουπίδια????
Δεν πήρα απάντηση , προφανώς γιατί δεν υπήρχε.
Ο άνετος κυριούλης, δεν έκανε παρατήρηση σε κανέναν από όσους πετούσαν τα σκουπίδια. Ούτε έσκυψε ο ίδιος βέβαια, να μαζέψει κανένα. Αν το έκανε, είμαι σίγουρη ότι δεν θα υπήρχαν σκουπίδια, τόσο άγριος ήταν. Και βεβαίως, η φτωχή μας χώρα, είναι ένα απέραντο σκουπιδαριό, παρότι υπάρχουν πολλοί άγριοι κύριοι «που την νοιάζονται»!. Εβγαλε όλο τον αυταρχισμό του στο πιτσιρίκι, υποχρεώνοντας το να μαζέψει τα σκουπίδια των άλλων! Επειδή ήταν τσιγγανάκι ασφαλώς! Σε άλλο παιδάκι δεν τολμούσε να το κάνει αυτό! Και σίγουρα γύρισε σπίτι του, περήφανος για την προσφορά του στο περιβάλλον και το κοινωνικό σύνολο.
Βγαίνοντας, δεν πέτυχα έξω τη μικρή. Είχε προφανώς φοβηθεί, ότι θα την βάλουν ΚΑΙ να σφουγγαρίσει κι έφυγε τρέχοντας, μετά το καθάρισμα. Σκασίλα της και για τα καροτσάκια! Κρίμα , όχι μόνο γιατί θα της έδινα το καρότσι μου αλλά της είχα αγοράσει κι ένα σοκολατένιο γλυκό, γαμώτο! Εψαξα μήπως πετύχω τον Ζόρο, τον άλλο κολλητό μου «καροτσάκια», αλλά προφανώς είχε πέσει σήμα ατάκτου υποχώρησης. Στην μάχη για το περιβάλλον, καμιά φορά, νικάει ο ρατσισμός!

Λίγκλα

Και οι σκέψεις σκάνε σαν πυροτεχνήματα...
Δεν έχουμε μια φωτογραφία της. Δεν την φωτογραφίσαμε ποτέ, δεν έτυχε.
Πού είναι το γιλεκάκι που της έφτιαξε ο Τόνυ, αυτό που έγραφε «SECURITY»?
Μήπως είναι χειρότερα που δεν την αφήσαμε να πεθάνει εδώ,
με όλους μας γύρω της?
Μήπως δεν νοιώθει άνετα στο σπίτι του γιατρού Κίροβ?
Δεν προλάβαμε να την κουρέψουμε και να της κάνουμε μπάνιο.
Αν φύγει αύριο, που θα λείπουμε,
ο γιατρός Κίροβ,θα σκεφτεί να την φέρει εδώ?
Θέλω να είναι δίπλα στον Πλάμεν, αν φύγει.
Να βλέπει το ποτάμι, κάτω από την μεγάλη καρυδιά.
Σε ποιόν να το πω?
Πώς θα είναι η είσοδος χωρίς αυτήν?
Ποιός θα με υποδέχεται με χαρές τα βράδυα που θα κατεβαίνω στο σπίτι?
«Οταν γυρίσει, θα την δέσουμε!» μου λέει με σιγουριά η Ελένα.
Η φράση της, πολύχρωμο πυροτέχνημα.
Πιάνομαι πάνω της.
«Θα γυρίσει, λες?»
Θα γυρίσει , μέχρι χθες περπατούσε.
Την χαϊδεύαμε και δεν πονούσε.
Της έβρεχα τα χείλη με νερό και γλυφόταν.
Μέχρι χθες το πρωί, δεχόταν τροφή και νερό.
Μόλις σήμερα παρουσίασε την αναιμία.
Το προλάβαμε?
Αν είχε κάνει μαγνητική νωρίτερα?
Αν ήταν δεμένη και δεν έβγαινε στον δρόμο?
Αν της είχα βγάλει μια φωτογραφία με το σεκιουριτάδικο γιλεκάκι της?
‘Η τότε που πασαλείφτηκε με τις μπογιές κι απέκτησε πράσινες ανταύγειες?
Ο Κραστάν την έλεγε «Κιλιμάκι», ο Κραστάν έφυγε.
Εμείς την λέμε «Λίγκλα», γιατί ξάπλωνε για χάδια με το που μας έβλεπε.
Πριν τρία χρόνια ήρθε μόνη της, διωγμένη, χαμένη, ποιός ξέρει?
Αυτή μας διάλεξε.
Και έμεινε!
Ελεύθερη, δεν την δέσαμε ποτέ.
Δεν θέλησε ποτέ να φύγει.
Γιατί να το κάνει τώρα?

Χθες αναθαρρήσαμε όλοι, ο γιατρός είπε ότι γαύγιζε τις γάτες του.
Σκέφτηκα ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ, να ανεβάσω αυτό το κείμενο, που έγραψα την μέρα που την πήρε. Τελευταία αναλαμπή.
Αντεξε μια εβδομάδα. Πριν λίγο ο Κίροβ τηλεφώνησε, ζητώντας την συγκαταθεσή μας για ευθανασία. Δεν απάντησα, την έδωσε η Ελένα. Στο μόνο που απάντησα, ήταν όταν ρώτησε αν θέλουμε να την φέρει εδώ. Θέλω, να είναι δίπλα στον Πλάμεν, να βλέπει το ποτάμι κάτω από την μεγάλη καρυδιά. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν την χτύπησε άνθρωπος ή αυτοκίνητο.
Θα σκέφτομαι μόνο ότι έφυγε, τόσο απρόσμενα, όσο ήρθε.

Κοστολόγηση

Βιώνω μια περίοδο ευαισθησίας, αδιευκρινίστου προελεύσεως. Σε σημείο που αλλάζω κανάλι, επειδή η ταινία που παρακολουθώ, αναφέρεται στην αρχή στον θάνατο ενός παιδιού. Συνεπώς μην περιμένετε κάτι χαρούμενο ή αστείο. Βλέπετε, η ευαισθησία με οδηγεί πάντα σε ανάλυση άσχημων καταστάσεων και αναμετάδοση θεμάτων που με πονούν.
Ετσι σήμερα το πρωί, ανακάλυψα ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν κοστολογείται διαφορετικά από την αξία ενός καφέ. Πόσες φορές, δεν έχουμε ακούσει τις απίθανες οικονομικές «αναλύσεις» (γράφεται ακριβώς όπως αυτές των ούρων), για την τιμή του καφέ? Πώς μπορεί ας πούμε στην Αθήνα ο καφές να στοιχίζει παραπάνω απ’ ότι στη Ρώμη και γιατί είναι πιο ακριβός, ας πούμε στο Παρίσι? Για να είμαι ειλικρινής, ουδέποτε συγκράτησα αυτές τις τιμές, γιατί όταν θέλω έναν καφέ, θα τον πιώ όπου και να είμαι αδιαφορώντας με το πόσο θα κοστίσει. Για τον ίδιο λόγο, ποτέ δεν κοιτάζω τις τιμές στα σούπερ μάρκετ. Αφού θα αγοράσω έτσι κι αλλιώς, αυτά που χρειάζομαι, ποιός ο λόγος να το κάνω?
Αλλά ας επανέλθουμε στην κοστολόγηση της ανθρώπινης ζωής. Την τιμή της οποίας κοιτάζω μανιωδώς, χρόνια. Η δε μανία μου γίνεται μεγαλύτερη όταν βιώνω αυτές τις ευαισθησίες, αδιευκρινίστου προελεύσεως. Η κοστολόγηση λοιπόν μιας ανθρώπινης ζωής, στην χώρα που ζω, είναι αντίστοιχη των καθ’ όλα χαμηλότερων κοστολογίων της. Αντίστοιχη του φτηνότερου καφέ της, σε σύγκριση πάντα με την Ελλάδα. Η κυβέρνηση, έδωσε αποζημιώση (δεν είναι αυτός ο σωστός όρος, αλλά αυτός μου ήρθε στα γρήγορα) δέκα χιλιάδες λέβα για κάθε έναν από τους δεκαπέντε νεκρούς της Οχρίδας. Δηλαδή, πέντε χιλιάδες ευρώ.

Θα μου πείτε, ότι το ποσό, για τα βουλγαρικά δεδομένα είναι πράγματι μεγάλο. Οτι και πάλι καλά που έδωσε αποζημίωση, δεν ήταν άλλωστε υποχρεωμένη να το κάνει. Ναι, συμφωνώ και πράγματι θαυμάζω τον τρόπο που λειτούργησε, απέναντι σε αυτή την εθνική συμφορά. Αλλά πέντε χιλιάδες ευρώ για μια ανθρώπινη ψυχή, είναι ένα αστείο. Φαντάζεστε τί θα λέγαμε στην Ελλάδα, σε αντίστοιχη περίπτωση?
Οι συγγενείς των θυμάτων, λειτουργώντας με την ίδια σύνεση που λειτούργησε η κυβέρνηση (η οποία βράβευσε με παράσημο ανδρείας, όλους τους κατοίκους της ΠΓΔΜ , οι οποίοι βοήθησαν στην διάσωση των επιζήσαντων), θα ευχαριστήσουν την κυβέρνησή τους για αυτό το ποσό. Δεν θα ζητήσουν περισσότερα, δεν θα ψάξουν άκρη μέσω της δικαστικής οδού. Οι άνθρωποί τους, είχαν με κόπο μαζέψει τα εκατόν πενήντα λέβα για την τριήμερη εκδρομή τους και γνώριζαν ότι με αυτό το ποσό, δεν ήταν δυνατόν να ταξιδέψουν με πολυτελή μέσα, ούτε να έχουν ταξιδιωτική ασφάλιση. Γνώριζαν, ότι το ταξίδι είχε οργανωθεί άρπα-κόλλα, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν, τίποτε πιο οργανωμένο. Οχι, σαφώς και ο πνιγμός δεν ήταν στο πρόγραμμα της εκδρομής, αλλά τί αλλάζει τώρα?
Ετσι, όλοι εμείς που θα σνομπάραμε μια τέτοια εκδρομή, που δεν θα την είχαμε καν ανάγκη και θα προτιμούσαμε μια πτήση τσάρτερ για έναν πολυτελή προορισμό, θα κοστίζαμε πολύ περισσότερο εάν το αεροπλανάκι μας τσακιζόταν. Οι συγγενείς μας, επί χρόνια ολόκληρα θα απαιτούσαν αποζημιώσεις λες και με αυτές θα μας έφερναν πίσω. Μόνιμα, η καραμέλα θα ήταν «για να πληρώσουν οι υπαίτιοι», «για την μνήμη των νεκρών μας!». Και βέβαια αυτοί θα θεωρούνταν οι απόλυτα ενεργοί πολίτες! Αυτοί που θα αλλάξουν τον κόσμο, μην αφήνοντας το άδικο να περάσει! Ναι κι εδώ ίσως έχετε αντίλογο. Αν οι άνθρωποι αυτοί, δεν έκαναν αυτές τις φθηνές εκδρομές με τα ημι-παράνομα γραφεία ταξιδίων, δεν θα υπήρχε το φαινόμενο. Μπορώ όμως κι εδώ να απαντήσω, ότι αυτή η εκδρομή για αυτούς τους ανθρώπους, είναι ότι θα ήταν για μας ένα ταξίδι – όνειρο ζωής. Και ο καθένας μας που θέλει να πραγματοποιήσει το όνειρό του, φροντίζει να του φτάσουν τα λεφτά του.
Που θέλω να καταλήξω εν ολίγοις? (Και εν πολλοίς, εν τέλει). Σε μια φράση, που σίγουρα χρειάζεται διευκρίνηση, αλλά θα την αφησω να αιωρείται και να την αντιληφθεί καθένας, όπως θέλει:
Σήμερα, αντιλήφθηκα , ότι όσο πιο μεγάλο είναι το παράστημα μιας ψυχής, τόσο χαμηλότερη οικονομική αξία έχει.

Το Ιλιντεν και η Μαντόνα

Χθες, ενώ το αεροπλάνο πετούσε σε έναν ηλιόλουστο ουρανό, είπα την μαγική φράση :
- Βαρέθηκα το καλοκαίρι! Θέλω χειμώνα, με κούπες καφέ και χουχούλιασμα.
Δεν άργησα να τον δω, μόλις βρεθήκαμε πάνω από τη Σόφια. Και τον κατάλαβα για τα καλά, όταν βγήκα τρέχοντας από το αεροδρόμιο, για να καπνίσω το πρώτο μου τσιγάρο. Δεκατρείς βαθμοί , όλοι κι όλοι και ο ουρανός καταράκτης.
Η Βουλγαρία θα έπρεπε να γιορτάζει χθες, όπως κάθε 6η του Σεπτέμβρη. Δεν το έκανε. Γιατί μετά την Μητρόβα (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση), μας προέκυψε η Οχρίδα, που τράβηξε δεκαπέντε Βούλγαρους στα νερά της. Ισως γι΄αυτό, ο ουρανός συνηγόρησε με το όλο κλίμα και άνοιξε τις κανουλές του χθες. Και πέραν των ψυχών που χάθηκαν, βρήκαμε κι άλλο ένα λόγο να τα βάλουμε με τους γείτονες. Δεν ήταν και δύσκολο.
Κάτι το πόσο παλιό ήταν το σαπιοκάραβο, κάτι πόσο υπέρβαρο, κάτι οι γιατροί της γειτόνισσας που ζητούσαν να πληρωθούν από τους διασωθέντες, ήρθε κι έδεσε. Λέτε να έχουμε και κανένα βέτο πάλι?

Οπως και να έχει, ευθύνες υπάρχουν. Και διερωτώμαι, πώς μπορεί οποιοδήποτε τουριστικό πλοιάριο, να μην έχει σωσίβια! Η απλούστερη απορία που έχει κανείς, μετά από μια τέτοια τραγωδία. Το πλοιάριο βυθίστηκε μέσα σε ελάχιστα λεπτά, με τους επιβάτες να προσπαθούν να κρατηθούν από ό,τι έβρισκαν. "Δύο γυναίκες, φιλονικούσαν για μια καρέκλα, στο τέλος πνίγηκαν και οι δύο".
Ο Μητροπολίτης του Πλόβντιβ χθες, στην επιμνημόσυνη δέηση για τους δεκαπέντε νεκρούς, ανέφερε την αιτία του ναυαγίου. Η οποία αιτία, δεν είχε καμία σχέση με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης. Κατ΄αυτόν λοιπόν, «Ο Θεός τιμωρεί το Βουλγαρικό έθνος για τις αμαρτίες του και κυρίως γιατί στις 29 Αυγούστου, αντί να νηστεύουν για την γιορτή του Αγίου Ιωάννη, διασκέδαζαν στην συναυλία της Μαντόνα!!!» Μεταξύ μας, η εκκλησία είχε τόσο φαγωθεί με την εν λόγω συναυλία που κουτί της έπεσε μια καταστροφή, για να έχει να λέει.

Οχι, δεν είπε κάτι για τα παιδιά από το χωριό Αντόν που έμειναν ορφανά, ούτε για το ποιός θα τα ταϊζει από εδώ και πέρα. Αυτά τα παιδάκια, είναι αδύνατον να βρίσκονταν στην συναυλία της Μαντόνα, για να το πληρώνουν έτσι. Συν τοις άλλοις, δεν βρέθηκε κανένας να τον ρωτήσει, γιατί ο Θεός προτίμησε να τιμωρήσει τα συγκεκριμένα άτομα, καθ' οδόν για το προσκύνημά τους, στο μοναστήρι του Οσίου Ναούμ και δεν έκαψε κανένα από τα μαφιόζικα στέκια της πρωτεύουσας!

Σήμερα, ημέρα Εθνικού Πένθους για την Βουλγαρία, έχει ήδη αρχίσει να μου τη σπάει το φθινόπωρο, το οποίο διακαώς επιθυμούσα. Είναι πολύ νωρίς, για να κρυφτεί ο ήλιος, τώρα που το ξανασκέφτομαι...

Υ.Γ2. Το Παρίσι, το κρατώ σε εκρεμμότητα. Γιατί δεν πρόλαβε να με μαγέψει.

Σπάσκα Μητρόβα

Εχετε φανταστεί ποτέ, ότι μια γυναίκα, θα μπορούσε να καταδικαστεί σε φυλάκιση γιατί δεν παρείχε κλίνη στον πρώην σύζυγό της, όταν αυτός την επισκεπτόταν για να δει το παιδί τους?
Εγώ πάντως, δεν το είχα φανταστεί!

Η 23χρονη Σπάσκα Μητρόβα, Βουλγαρικής καταγωγής, καταδικάστηκε από δικαστήριο της ΠΓΔΜ, σε τρίμηνη φυλάκιση, για τον παραπάνω λόγο. Ηδη εκτίει την ποινή της, σε φυλακή της ΠΓΔΜ. Να σημειωθεί ότι η 23χρονη αντιμετωπίζει, σοβαρότατο πρόβλημα υγείας (πάσχει από καρκίνο του μαστού) και το ανήλικο παιδάκι της, φιλοξενείται πλέον σε ίδρυμα.

Ο λόγος του διαζυγίου ήταν η διαρκής άσκηση βίας, από τον σύζυγό της, κυρίως λόγω της Βουλγαρικής καταγωγής της. (Λες και δεν ήξερε την καταγωγή της, όταν την παντρεύτηκε!).

Η άρνησή της να του επιτρέπει να κοιμάται στο σπίτι της, όταν ήθελε να επισκέπτετε το παιδί τους, την έστειλε στην φυλακή.

Ο πρόεδρος της ΠΓΔΜ, δεν έκανε αποδεκτή την αίτηση χάριτος (αφού κατ'αρχάς, αρνήθηκε ότι την έλαβε).

Συγκεκριμένα, σε επιστολή του προς την μητέρα της Μητρόβα, ισχυρίζεται πως "δεν μπορεί να δώσει χάρη στην νεαρή γυναίκα, εφόσον το σύνταγμα της χώρας του, του δίνει το δικαίωμα να πράξει κάτι ανάλογο, μόνο σε περιπτώσεις, που άπτονται άμεσα, του εθνικού συμφέροντος και η συγκεκριμένη, δεν είναι μία από αυτές". Παράλληλα, συμβουλεύει την οικογένεια της φυλακισμένης, "να ζητήσει χάρη με την κανονική διαδικασία που προβλέπεται, από το υπουργείο Δικαιοσύνης"! (Κοινώς "φέξε μου και γλύστρησα").

Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, η Βουλγαρική κυβέρνηση αποφάσισε να επέμβει (μιας και η Σπάσα είναι κάτοχος Βουλγαρικού διαβατηρίου). Παρ' όλες τις επαφές ανάμεσα στις δύο πλευρές, δεν υπήρξε αποτέλεσμα.

Σήμερα το πρωί, το εθνικιστικό κόμμα της Βουλγαρίας, πρότεινε την άσκηση βέτο ως προς την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Την ίδια στιγμή, η Βουλγαρική κυβέρνηση, ανακοίνωνε, ότι εξάντλησε όλες τις πιέσεις, προκειμένου να αποφυλακιστεί η Σπάσκα. "Δεν θέλουμε να επέμβουμε στους Νόμους και την Δικαιοσύνη ενός ξένου κράτους. Θεωρήσαμε απλά, ότι θα λειτουργούσαν τα ανθρωπιστικά αισθήματα".

Οι Βούλγαροι θεωρούν ότι το μόνο που μπορούν πλέον να κάνουν, είναι να πιέσουν την ΠΓΔΜ, μέσω του Ε.Ε.

Η επιστήμη, σήκωσε τα.... πόδια.... ψηλά!

Οπως γνωρίζετε, έχουμε ένα σκυλί, την Μέτζυ. Δηλαδή δεκαπέντε έχουμε, αλλά αυτή είναι το «μωρό» μας.
Οπως επίσης γνωρίζετε η Μέτζυ ήτο επί χρόνια ερωτευμένη με τον Ρίτσι (προσφάτως ανέβασε και ποστ ο κακομοίρης!).
Το τρίτο που ίσως γνωρίζετε, είναι ότι η μεγάλη μου αδελφή είναι γιατρός. Βέβαια, με την τρέλλα που έχει με τα ζώα, απορώ γιατί δεν έγινε κτηνίατρος, αλλά στα δεκαοκτώ μας, το θέμα επαγγελματικός προσανατολισμός, είναι ολίγον τί περίπλοκον.
Και πάμε σε αυτά που δεν γνωρίζετε (ευκαιρία να τα μάθετε!).
Κατά την διάρκεια των διακοπών μας, εμφανίστηκαν στο εργοστάσιο, ένα ζευγάρι κυνηγόσκυλα. Της θηλυκιάς της μύρισε τροφή, του αρσενικού γυναίκες, ήρθαν και θρονιάστηκαν. Και βεβαίως, ως τρελλή, έδωσα τηλεφωνικώς οδηγίες, να μην τα πειράξει κανένας και να «υιοθετηθούν». Η αλήθεια είναι, ότι ένας από τους φυλακές μας, είχε την σοφή ιδέα να λύσει τα αρσενικά μας (Ρίτσι και Βάλιο), προκειμένου να μπουν τα πράγματα σε τάξη. Το θεώρησα απαράδεκτο και τους είπα, ότι επιστρέφοντας, θα έπρεπε να βρω τον Ογκνιάν και την Ισκρα, παχουλούς και απολύτως εναρμονισμένους με την αγέλη των τσοπανόσκυλων. Οπερ και εγένετο.
Ως εκεί καλά. Το θέμα είναι ότι ο Ογκνιάν, ήτο χωριάτης. Και αφού έφαγε, ήπιε, πήρε το θάρρος του και μας ανέβηκε στο κρεββάτι. Οχι στο δικό μου, διότι δεν είχε πρόσβαση. Αλλά στης Πόλιας, της Τσέτσας και εν συνεχεία της Μέτζυ! Για να καταλάβετε, οι φύλακες τον μετονόμασαν σε Δον Ζουάν. Περάσαμε στιγμές κρίσης, ούτε πρόωρες εκλογές, τέτοιο δράμα. Η Ελενα, υπεύθυνη δωρεάς των νεογνών σκυλιών μας, κοίταζε την λίστα αναμονής και ούρλιαζε ότι το «πρόγραμμά της» καταστράφηκε! «Ποιός θα δεχτεί να υιοθετήσει τα παιδιά του γύφτου??? Μα πώς το επιτρέψατε!» Λες κι ο Ογκνιάν-Δον Ζουάν μου ζήτησε την άδεια. Την παρακάλεσα να μην γίνεται ρατσίστρια, αποκαλώντας το σκυλάκι «γύφτο».
Η Ισκρα, έχοντας χάσει την εύνοια του αγαπημένου της, την έπεσε στην σκυλοτροφή με μανία , με αποτέλεσμα να γίνει σαν μπάλα.
Και η Μέτζυ, ω, η Μέτζυ, βίωνε έναν έρωτα τρελλό καθώς ο Δον Ζουάν, προσπαθούσε να την φτάσει (είναι και τάπας, ο άτιμος!).
Ο Ρίτσι και ο Βάλιο, έβλεπαν ότι έχασαν τα σκήπτρα τους και προσπαθούσαν να λιώσουν τις αλυσίδες με τα δόντια τους. Μάταιος κόπος.
Επιστρέφοντας από τις διακοπές, ήρθε μαζί μας και η αδελφούλα μου να ξεκουραστεί, στην βουλγαρική εξοχή. Εκτός από την θέα στο ποτάμι, την τρέλλανε και η Μέτζυ. Αν ήταν δυνατόν να κοιμούνται αγκαλιά, θα το έκανε. Ασφαλώς και δεν συμμερίστηκε, τον πανικό του Δημήτρη που του «πήδησε-ο-γύφτος-την-κόρη». Μεταξύ μας, ο Δημήτρης, ακόμα και με τον Ρίτσι είχε ένα θέμα, δεν του έφταιξε ο Ογκνιάν. Απλά τώρα, του βγήκε και ο ρατσιστής εαυτός του στην φόρα.
Στην δε αδελφούλα μου, βγήκε ο ιατρικός εαυτός, στην φόρα. Ετσι, αφού μάθαμε τα πάντα, για τον βελονισμό σε σκύλους και άλλα χρήσιμα, τρεις μέρες πριν την αναχώρησή της, επισήμανε ότι το στήθος της Μέτζυ ήταν –λέει- αφύσικα πρησμένο. Κι όχι μόνον το στήθος (μην μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα θέλετε χάπια μετά). Εδωσε λοιπόν εντολή να καλέσω κτηνίατρο.

Την ρώτησα εάν χρειάζεται να της κάνω παπ-τεστ, καμιά μαστογραφία ή μήπως κανέναν κολπικό υπέρηχο. Κατάλαβε ότι την δουλεύω και το επόμενο πρωί, μου μπαστακώθηκε στο γραφείο, πιέζοντάς με να τηλεφωνήσω τον ντόκτορ Κίροβ, μπροστά της. Σκέφτηκα την ξεφτύλα, να λέω στον ντόκτορ Κίροβ ότι ο μαστός της Μέτζυ έχει πρόβλημα και έχωσα την Ελένα να κάνει την βρώμικη δουλειά. Της είπα κιόλας στα Βουλγάρικα, ότι η αδελφούλα μου είναι τρελλή και πρέπει να της λέμε ναι. Κι έτσι είμασταν όλοι εντάξει. Ο ντόκτορ Κίροβ απεδείχθη «πνιγμένος» (μάλλον έκανε μαστογραφίες ο δόλιος!) και υποσχέθηκε να περάσει το Σάββατο. Ελα όμως που το Σάββατο, η αδελφούλα μου αναχωρούσε και δεν θα μπορούσε να παραστεί στην εξέταση.

Με αποχαιρετισμούς μετά δακρύων, αναχωρήσαμε το Σάββατο το πρωί για την Θεσσαλονίκη. Από τις οκτώ, η αδελφούλα μου με πίεζε να τηλεφωνήσω τον φύλακα, για να δούμε αν ήρθε ο ντόκτορ Κίροβ. Πράγμα που δεν έκανα. Στις έντεκα κι ενώ ο Δημήτρης, είχε πάει να της βγάλει εισητήριο, χτύπησε το τηλέφωνο. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος, με την αδελφή μου να απαιτεί απευθείας μετάφραση!
-Ολα καλά? Είδατε το στήθος της?
-Ναι, δεν έχει τίποτα! Ολα είναι φυσιολογικά!
-Αρα, δεν έχουμε πρόβλημα!
-Οχι, έχουμε ένα πρόβλημα και ήθελα την συγκατάθεσή σας.
-Τί πρόβλημα?
Την λέξη πρόβλημα, η αδελφή μου την κατάλαβε και ήταν έτοιμη να μου αρπάξει το τηλέφωνο από τα χέρια
- Ξέρετε εδώ έχετε ένα ξένο σκυλί.
- Ναι, αυτό το τσιγγανάκι ε? (πες πες ο Μήτσος, μου τον κόλλησε τον ρατσισμό!)
- Περί αυτού πρόκειται, ξέρετε της την έκανε την δουλειά της Μέτζυ!
- Αντεεεεεεε (το παιζα κι άσχετη!) Και τώρα?
- Εχω μια πρόταση, αλλά θέλω την συγκατάθεσή σας. Βλέπετε δεν θα είναι ωραίο να γεννήσει ημίαιμα. (μάλλον τον είχε λαδώσει η Ελένα, να το πει αυτό).
- Και ποιά είναι η πρόταση?
- Να λύσουμε τον Βάλιο!
-Και να πειράξει τον Ογκνιάν? Οχι!!!!!!! Δεν θέλω να πάθει τίποτα ο Ογκνιάν!
- Δεν είπα να φάει τον Ογκνιάν, είπα να κάνει την δουλειά στην Μέτζυ! Ξέρετε, εάν έχει επαφή με τον Βάλιο, ενδέχεται να υπερισχύσει ο Βάλιο του άλλου και εν τέλει να μείνει έγκυος από τον Βάλιο. Τα σκυλιά ξέρετε, μπορεί να μην έχουν έναν μόνο πατέρα. Λοιπόν, συμφωνείτε?
Δεν ξέρω ποιός διάολος με έπιασε κι έκανα το «μωρό» μας, έρμαιο του σεξ. Ξέρω όμως, ότι πολύ γρήγορα απάντησα,
- Οκ, κατέβαστε τον Βάλιο!
Σίγουρη ότι έκανα το σωστό, το ανακοίνωσα στην αδελφούλα μου, να ηρεμήσει. Κι εκεί με περίμενε νέα καταιγίδα! «Πως τόλμησα να αποφασίσω, χωρίς την συγκατάθεση του Δημήτρη! Πως?». Ο Δημήτρης κατέφθασε εκείνη τη στιγμή, τους είπα να μου ξεφορτωθούν και πως άν είχαν άλλη γνώμη, ας έπαιρναν τον γιατρό να το αρνηθούν. Δεν το έπραξαν ασφαλώς. Είχα γίνει εγώ ρόμπα άλλωστε, γιατί να μην μου αφήσουν το προνόμιο???
- Μα γιατί ο γιατρός σκέφτηκε τον Βάλιο? ρώτησε αφελώς η αδελφή μου.
- Γιατί ο Ρίτσι του τρώει τα λάστιχα και τον είχε άχτι, απάντησα εγώ.
- Γιατί είναι κούκλαρος και ο γιατρός Κίροβ θέλει να πάρει ένα από τα σκυλάκια του, απάντησε ο Δημήτρης.
Η Μέτζυ κι ο Βάλιο, υπό την επίβλεψη του γιατρού Κίροβ, κλείστηκαν σε δωμάτιο και θέλω να υποθέσω ότι την έκαναν την δουλειά, μέχρι τη νύχτα που επιστρεψαμε και μαζέψαμε την ξελογιασμένη, στο σπίτι της. Εκτοτε:
Η Μέτζυ είναι ερωτευμένη με τον Βάλιο (που για καιρό έφτυνε!)
Ο Βάλιο κορδώνεται στον Ρίτσι που του έφαγε την γκόμενα.
Ο Ρίτσι κάνει φιλότιμες προσπάθειες, αν και δεμένος, να φάει τον Βάλιο.
Ο Ογκνιάν, περπατά με την ουρά στα σκέλια και προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει την Ισκρα.
Η Ισκρα τον φτύνει, μιας και η αυξημένη ποσότητα σκυλοτροφής δεν την βοήθησε να ξεπεράσει το κέρατο.
Η Ελενα, σημειώνει την ημέρα που θα αποκτήσουμε τους απογόνους, για να ετοιμάσει το πρόγραμμά της, εκ νέου.
Η αδελφή μου, τηλεφωνεί κάθε μία ώρα για να δει πως προχωράει η εγκυμοσύνη (ακόμα δεν την είδαμε!).

Ο ντόκτορ Κίροβ, μας έχει για ηλίθιους!
Αυτή τη φορά, η επιστήμη, σήκωσε τα πόδια ψηλά!

Τα χαμόγελα της αγάπης

Σάββατο βράδυ στην Ιστικλάλ.
Ανακατεμένες μυρωδιές από γεμιστά μύδια, κάστανα και βρασμένο καλαμπόκι.
Το πολύχρωμο πλήθος, σχηματίζει ένα τεράστιο χαμόγελο που ξεκινά από την πλατεία του Ταξίμ και φτάνει στο Λύκειο του Γαλατά.
Μικροί και μεγάλοι, χαίρονται τις τελευταίες καλοκαιρινές βραδυές.
Ο Δημήτρης έχει αποσπαστεί από την παρέα και έχει κολλήσει σε ένα από τα αμέτρητα πηγαδάκια ανθρώπων. Με κοιτάζει και μου κάνει νόημα να πλησιάσω.
Τί τόσο αξιοπρόσεκτο, καθήλωσε τόσο κόσμο γύρω του?
Το κοριτσάκι «των ονείρων μας», καθισμένο στην αγκαλιά του πατέρα του, χαμογελά στον ζωγράφο του δρόμου. Η οικογένεια, μαζί με τα ψημένα καλαμπόκια, θα πάρει απόψε στο σπίτι και το πορτραίτο της μικρής.
Ο πατέρας πνιγμένος στην ευτυχία, μοιράζει χαμόγελα σε όσους έχουν μαζευτεί και δεν θαυμάζουν το μπλοκ στα χέρια του ζωγράφου, αλλά την αγάπη που ξεχυλίζει από την πατρική αγκαλιά. Δίπλα, όρθια η μάνα, δύσκολο να καταλάβεις την έκφρασή της. Καλυμένη ολόκληρη, δεν μπορώ να δω τα μάτια της.
Κοιτάζω τον πατέρα και μου χαρίζει ένα χαμόγελο. Θέλω να την φωτογραφήσω. Η όψη της καλυμένης μάνας, συγκρατεί την μηχανή στα χέρια μου. Να ρωτήσω καλύτερα. Του γνέφω, "μπορώ"? «Νο πρόμπλεμ!» μου απαντά γελώντας και εστιάζω πάνω τους. Ο πατέρας κάτι ψιθυρίζει στην μικρή κι αυτή αποσπά το χαμόγελό της από τον ζωγράφο και το γυρίζει πάνω μου. Φωτεινό, αγαπημένο, αγνό. Το τελευταίο δευτερόλεπτο, ο πατέρας κάνει τα μαλλάκια της στην άκρη, για να φαίνεται το πρόσωπάκι της καλύτερα.

Αυτό ήταν! Βάζω τα χέρια στο στήθος και υποκλίνομαι "ευχαριστώ".

«Τί χαρούμενο παιδί και τί ευτυχισμένος πατέρας!» μονολογώ.
«Πνιγμένη από πατρική αγάπη, η μικρή» συμπληρώνει ο Δημήτρης που με άκουσε.
«Μακάρι να μην την καλύψει όταν μεγαλώσει, είναι τόσο όμορφη!» σκέφτομαι.

Πριάτεν πετ

Σβήνω και γράφω εδώ και ώρα.

Και δεν βγαίνει τίποτα, από όσα θέλω να πω.

Οταν χάνεται κάποιος που δέθηκες πολύ,

κάποιος που για χρόνια έβλεπες, κάθε μέρα απέναντί σου,

που σου έδωσε και του έδωσες,

ο πόνος δεν χωράει σε λέξεις.

Ανεξάρτητα με το πως χώρισαν οι δρόμοι μας,

ανεξάρτητα με το πόσο πληγωθήκαμε.

Τότε δεν πιστεύαμε,

ότι κάποια μέρα, κάποια άλλη φυγή σου,

θα μας πονέσει περισσότερο.

Ισως γιατί , αυτή η άλλη φυγή σου,

δεν τσαλακώνει εγωισμούς,

ανοίγει τρύπες στην καρδιά, που δεν τις κλείνει ο θυμός.

Αύριο το απόγευμα, θα σου ψιθυρίσουμε

τα ευχαριστώ και τις συγγνώμες,

που δεν σου είπαμε.

Η δική σου συγγνώμη, προηγήθηκε σήμερα το πρωί,

με το τηλεφώνημα της αδελφής σου.

Κι είμαι σίγουρη ότι βλέπεις, πως έγινε δεκτή.

Δεν πάψαμε να σε θεωρούμε παιδί μας.

Και τα παιδιά μας, όσο και αν μας πόνεσαν,

έχουν πάντα την συγχώρεσή μας.

Καλό ταξίδι Κραστάν,

θα αγκαλιάσω την Μαργαρίτα σου.

Ομπζόρ - Μαύρη Θάλασσα

Το φημισμένο φύκι της Μαύρης Θάλασσας, το ξέβραζε το κύμα, ενώ προσπαθούσα να το ζουμάρω. Τελικά τα κατάφερα!

Ενα από τα μπλοκ του συγκροτήματος, κάπου αριστερά φαίνεται και το μπαλκονάκι μας.

Προσπαθούσα ώρα να καταλάβω ποιός ήταν το απίθανο "πάντα" που φωτογραφιζόταν με τα παιδάκια. Χρειάστηκε να γυρίσει προφίλ, για να δω την σγουρή του αλογοουρά και να καταλάβω ότι ήταν ο νέγρος ναυαγοσώστης μας.

Η θέα από το μπαλκονάκι μας, νωρίς το βράδυ.

4!

Είχα όλες τις καλές προθέσεις, να ανεβάσω ένα τρυφερό, επετειακό ποστ αλλά που να με αφήσει!
Μητσος : kala eimaste entelos malakes!
Μητσος: fortosame thn tigra kai eipame pame na pantreftoyme sto patriarxeio!
Μήτσος: loooooooooooooooool
Γωγώ: ela reeeee
Μήτσος : exoyme provlima
Γωγώ: elaaaaaaaaaaaaa, grafw katiii
Γωγώ : ase meeeeeeee
Μήτσος: soy kovo ton oistro epitides to kano:p
…....................
Γωγώ : mou ton ekopses
Γωγώ : karagkiozh
Μήτσος :loooooooool
Γωγώ : vlammene
Γωγώ : aprosarmoste
Γωγώ: ouaaaaaaaaa
Μήτσος ti ekanaaaa?
Γωγώ : mou ekopses ton oistro mou!

Συμπληρωματικές πληροφορίες (τόσες, όσα και τα χρόνια του γάμου μας):

1.Οταν ένα ζευγάρι έχει γνωριστεί κάνοντας chat, μπορεί να επικοινωνεί γραπτώς, ακόμα κι αν βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο!

2.Οχι, δεν παντρευτήκαμε μέσα σε ρουμ, διότι πολύ απλά δεν ήταν εφικτό!

3. Εχω διαπιστώσει ότι, οι στολισμοί με κοσμητικά επίθετα όταν τσατάρεις, είναι πιο απάλαφροι!

4. Θα ξαναπαντρευόμουν? ΝΑΙ! Τον ίδιο άντρα, στην ίδια εκκλησία, με τους ίδιους καλεσμένους!

Χρόνια μας πολλά Μητσάκο μου!

Αντίσταση!

Την περασμένη Κυριακή, επισκεφθήκαμε το Mall, στο Πλόβντιβ. Την πρώτη φορά που είχα πάει, δεν ήμουν και σε μεγάλα κέφια οπότε μου είχε φανεί μάλλον αδιάφορο.

Αυτή την φορά, το βρήκα πολύυυυυ ενδιαφέρον, ίσως και λόγω εκπτώσεων. Βέβαια ο λόγος του ποστ δεν είναι το πόσο ενδιαφέρον ήταν. Είναι η αντίστασή μου!!!

Με μεγάλη περηφάνεια και αυτοθαυμασμό (Ρίτσι έγινα!), ανακοινώνω ότι αντιστάθηκα με σθένος :

- Σε δύο ζευγάρια, κοραλλί σανδαλάκια Roberto Cavalli (λέω δύο, γιατί δεν μπορούσα να επιλέξω ποιό μου άρεσε περισσότερο)

- Σε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου Christian Dior Limited Edition, λευκά με απίθανες τυρκουάζ πέτρες.

- Σε δύο ζευγάρια σκελετούς γυαλιών Roberto Cavalli (ως προς το δύο,βλέπε παραπάνω)

- Σε μία λινή τσάντα με ασημί τελείωμα, Byblos.

Βέβαια το σθένος κράτησε, μέχρι την απομάκρυνσή μου σε ασφαλή απόσταση, σαράντα χιλιομέτρων. Μετά απ΄ότι καταλαβαίνετε, άρχισα να τα αναπολώ.

Πόσο μου αρέσει, να γίνομαι ώρες-ώρες, μια ματαιόδοξη-υπερκαταναλωτική- ξανθιά!!!!

Ρίτσι : Γεννημένος Αρχηγός!

Με λένε Ρίτσι και είμαι ένα καθαρόαιμο Βουλγαρικό τσοπανόσκυλο. Το μόνο κοπάδι που έχω δει, αποτελείται από εργάτες κι όχι από πρόβατα. Και δεν χρειάζεται και να τους φυλάω, φυλάγονται μόνοι τους απο μένα, με φοβούνται βλέπεις.
Είμαι γεννημένος αρχηγός. Οι φήμες, ότι όσο ζούσε μαζί μας, ο πολυχρονεμένος πατέρας μου, ψιλοαδέλφιζα, είναι ανακριβείς. Τις διαδίδει η Γωγώ γιατί ποτέ δεν χώνεψε, ότι μεγάλωσα και σταμάτησα να τρίβομαι στα πόδια της και να χουζουρεύω στο γραφείο. Ο δε Μήτσος (άλλος πάλι αυτός!), δεν με συγχώρησε ποτέ, που του γκάστρωσα δυό φορές την Μέτζυ. Εγώ τί να έκανα, αφού πήγαινε γυρεύοντας να μπει στο χαρέμι μου? Ασε που, για αντισύλληψη η γκόμενα, άγνοια πλήρη!
Λοιπόν ναι, έχω κι εγώ το χαρέμι μου. Τις έχω συγχρονίσει και τόσο καλά που είναι διαθέσιμες σε διαφορετικές περιόδους. Ετσι, κι εγώ νοιώθω μονογαμικός (κατά περιόδους ε?) κι αυτές δεν νοιώθουν αδικημένες. Βέβαια ένα μίσος μεταξύ τους, υπάρχει, ειδικά εκείνη η Μέτζυ, ευκαιρία ψάχνει να κάνει κομματάκια την Πόλια. Τί της φωνάζω, τί της λέω να κόψει τα χαζά, αυτή εκεί. Κακομαθημένη. Θα την σούταρα λέμε, αλλά είναι η μόνη καφετιά και δεν αξίζει να χάσεις τέτοιο κομμάτι. Ασε που κάθε πρωί που ανηφορίζει, περνάει πρώτα από το παλάτι μου και μου σκάει ένα φιλί.
Για να φανταστείτε πόσο σωστός αρχηγός είμαι, εκτός χαρεμιού οι μπερμπαντιές κομμένες. Τόσες θηλυκές στα πόδια μου , τί να ψάχνω τώρα. Δεν είμαι βλάκας σαν τον πατέρα μου, που την κοπάναγε κι έψαχνε αλλού και στο τέλος τον έκλεψαν και έχασε την καλοπέραση. Ούτε μάθαμε αν ζει. Του τα’ χε πρήξει κι η μάνα μου βέβαια, αυτό να λέγεται.

Αυτός ο χαζο-Τόνυ που θα με θαυμάζει απεριόριστα, μου κουβάλησε κάποτε την δικιά του, ήταν λέει στην εποχή της. Με το που κατέβηκε η κυρία άρχισε τα κουνήματα. Είχα και την Γωγώ που έφτυνε ασύστολα «πωπω μια κούκλα! Τί θεά είναι αυτή, φτουυυ σου ομορφιά μου». Η ομορφιά ήταν ομορφιά πράγματι, γαλανό μάτι, καφετιά και τρίχωμα αλπακά η άτιμη. Περιττό να πω ότι με το που την είδαν οι δικές μου, πήγε το κλάμμα σύννεφο. Ισως αυτό με μπλόκαρε, είμαι και ευαίσθητη ψυχή. Χάθηκε να με απομονώσουν ή να με πάνε στον χώρο της ... ομορφιάς? Πάντως, δεν! Δεν μύριζε όπως οι δικές μου, δεν μπόρεσα. Σαν χάνος την κοίταζα που κόντευε να ξεβιδωθεί από το κούνημα. Εεε δεν άντεξα. Της τράβηξα ένα γρύλισμα γενναίο. «Αει από δω μωρή. Δεν γουστάρω σου λέω! Σε κάλεσα?». Πατάτες, η «ομορφιά». Τρέχοντας έφυγε και χώθηκε στα πόδια του αφεντικού της. Αναστέναξαν με ανακούφιση οι δικές μου. Η Γωγώ άρχισε τα γνωστά «μα τόσο όμορφη σκύλα! Πάλι άρχισε τα αδελφίστικα ο Ρίτσι». Για να μην πληγώσει τον Τόνυ τα λεγε. Κατά βάθος χαιρόταν, που είμαι τόσο σταθερός τύπος.
Για να τελειώσω τον αυτοθαυμασμό μου και την περιγραφή του υπέροχου εαυτού μου, θα σας πω ότι εκτός από κούκλος, σταθερός, γενναιόδωρος με το χαρέμι μου και τυπάς, έχω ένα άλλο προτέρημα. Είμαι κέρβερος! Δεν γουστάρω να μπαίνει στο προαύλιό μας κανένας που θα μπορούσε να κάνει κακό. Κάποτε έφαγα το λάστιχο ενός σιχαμένου , έσκασε δηλαδή με το πρώτο δάγκωμα το παλιολάστιχο. Ετρεχε ο καραγκιόζης με εκατό μέσα στο εργοστάσιο! Πήγε ο τύπος στον Μήτσο και τον πέταξε έξω «να μην οδηγείς σαν τρελλός κοντά στο Ρίτσι κι αει χάσου από ΄δω»του ‘πε. Κι ύστερα ήρθε και μου ‘ πε «μπράβο λεβέντη μου, πώς μυρίζεις τα καθάρματα». Κατάλαβα ότι έκανα πολύ σπουδαία πράξη. Βέβαια ήταν πικρό το παλιολάστιχο, αλλά δεν σκάω, είπαμε είμαι κέρβερος.

Χθες λοιπόν, έσκασε μύτη εκείνο το απαρχαιωμένο μοντέο του Ντόκτορα Κίροβ. Μεγάλο κάθαρμα αυτός. Ο Μήτσος δεν έχει ίδια γνώμη, να οι χειραψίες και να τα αγγλικά. Του Μήτσου. Γιατί ο Ντόκτορ Κίροβ μόνο το «γιιιιες» ξέρει. Τόσο βλάκες αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα δεν τον έχουν πάρει πρέφα τον βασανιστή. Του τα ακουμπάνε κιόλας για να μας βγάζει το λάδι. Αυτουνού που μόλις έρχεται, παίρνει φόρα και να οι ενέσεις και να τα ψεκάσματα. Και να τα θερμόμετρα στον κώλο. Ολα κι όλα μεγάλε, θα μας πηδήσεις όλες τις γκόμενες με το θερμόμετρο? Καλά του έκανε ο Ευλόγκι και του πήδησε στην μούρη τις προάλλες. Γιός μου δεν είναι? Του έκανε τη μούρη ριγέ! Κι αυτός ο κάθηκος γελούσε. Δεν μπόρεσα να καμαρώσω τον γιό μου, με το γέλιο του! Ασε που μας απαγόρεψε τα ψωμιά και μας τάραξαν στην ξηρά τροφή.
Αχτι τον έχω, τον άτιμο. Αλλά δεν ήξερα τί να του κάνω χωρίς να έχω τραγικές συνέπειες από τα κουτορνήθια. Αν τον δάγκωνα ο Μήτσος θα μου χωνε κλωτσιά , μπροστά στο χαρέμι. Ξεφτίλα μεγάλη για τον αρχηγό, δικέ μου. Επρεπε να κάνω κάτι κακό για τον Κίροβ μεν, αποδεκτό από τον Μήτσο δε. Το μυαλό μου δούλεψε (όπως πάντα), γρήγορα και συνδυαστικά. Οπως έμπαινε να πάρει την στροφή για να παρκάρει, οδηγώντας σαν κλώσσα, έκανα το μεγάλο τέντωμα, ο αίλουρος. Πήγαινε και σιγά είπαμε, δεν ήθελε και κόπο. Πάτησα μια δαγκωνιά , μία χρειάστηκε μόνο. Πφφφφφ! Ο καραγκιόζης, από πότε είχε να αλλάξει λάστιχα? Ακόμα με τα χειμωνιάτικα κυκλοφορούσε. Πόσους χειμώνες είχε τα ίδια, δεν μπόρεσα να υπολογίσω. Γιατί με το που το ‘κοψα το κομμάτι έλιωσε στο στόμα μου, δεν πρόλαβα να του κάνω ανάλυση. Την ώρα που ακούστηκε το φςςςςςςςςςςςς, έφτυνα τα απομεινάρια. Πίκρα ρε πούστη μου, το κωλολάστιχο!

Παιδικά παιχνίδια (εξουσίας)

Η αγαπητή μου "Ξένη", έκανε μια ανάρτηση για τα παιχνίδια εξουσίας. Οχι αυτά που παίζουν οι πολιτικοί μας, αλλά αυτά που μας μαθαίνουν να παίζουμε από παιδιά. Οι μεγάλοι μας τα μαθαίνουν , κάποιες φορές άθελά τους, γιατί πολύ απλά κι αυτοί έτσι έμαθαν. Θυμήθηκα λοιπόν, μια δική μου "εμπειρία" που εμπεριέχει ένα παραπλήσιο παράδειγμα.

Τα περασμένα Χριστούγεννα, ήμουν προσκεκλημένη στην γιορτή του παιδικού σταθμού, του χωριού μας. Να σημειώσω ότι στο χωριό μας, οι κάτοικοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Τους φτωχούς και τους πάμφτωχους. Οικονομικά ευκατάστατο δεν έχουμε, το "πλούσιος" δε, είναι άγνωστη λέξη.

Στον σταθμό τα μισά παιδάκια είναι τσιγγανάκια. Τα οποία ανήκουν και στις δύο κατηγορίες. Τις δασκάλες τις θαυμάζω γιατί, δεν τα ξεχωρίζουν σε τίποτα. Με την ίδια αγάπη τα αγκαλιάζουν όλα, μπορώ να πω ότι στα τσιγγανάκια έχουν μεγαλύτερη αδυναμία. Λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης (και) του σταθμού, οι δασκάλες δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τα Χριστούγεννα δωράκια για τα παιδιά. Ετσι, πέραν των δώρων που πάνε οι επισκέπτες, οι δασκάλες, προκειμένου να τηρήσουν το έθιμο, ζητούν την βοήθεια των γονιών. Κι έτσι ο κάθε γονιός αγοράζει το δωράκι που θα δοθεί στο δικό του παιδί.

Εκεί γίνεται το λάθος. Κι από τις δασκάλες κι από τους γονείς. Γιατί οι φτωχοί, προκειμένου το παιδί τους να εντυπωσιάσει, ξηλώνονται (κυριολεκτικά) για να αγοράσουν ό,τι πιο ακριβό και εντυπωσιακό μπορούν (καμία σχέση με αυτά που θεωρούνται ακριβά στην Ελλάδα, μιλάω πάντα σε σχέση με τις δικές τους, περιορισμένες δυνατότητες). Οι δε πάμφτωχοι, ξηλώνονται επίσης, αλλά επ΄ουδενί δεν μπορούν να αγοράσουν κάτι τόσο όμορφο. Και η χαρούμενη ατμόσφαιρα της γιορτής, πνίγεται στα δάκρυα και τα κατσούφικα προσωπάκια.

Η μικρή τσιγγανούλα αντί να χαρεί το δωράκι της, κοιτάζε με πόνο την κούκλα της διπλανής της, γιατί αυτή ήταν συσκευασμένη.

Ο μικρούλης, δεν τσούλισε ούτε μια φορά το λιλιπούτειο αυτοκινητάκι του, το έβαλε στην τσέπη του και χάζευε το φορτηγάκι του διπλανού του.

Και τέλος, η μικρή με τα πιο γλυκά κοτσιδάκια που είδα ποτέ, πριν αρχίσει καν η διανομή των δώρων έβαλε τα κλάμματα και αποχώρησε για τον κοιτώνα στην αγκαλιά της δασκάλας της. Ηξερε ότι για αυτήν δεν υπήρχε δώρο και δεν άντεχε να μείνει άλλο.

Δεν συζητώ το ενδεχόμενο, κάποιοι γονείς να είχαν συνεισφέρει στην αγορά παιχνιδιών για τα πιο φτωχά παιδάκια, γιατί είπαμε, ευκατάστατος δεν υπάρχει. Δεν είχαν την δυνατότητα για να σκεφτούν κάτι τέτοιο.

Θα μπορούσαν κάλλιστα οι γονείς να είχαν συναποφασίσει, να δίνουν απλά κάποιο ποσό και οι δασκάλες να αγοράζουν ομοιόμορφα δώρα για τα παιδάκια. Οποιος γονιός πάλι, ήθελε κάτι ξεχωριστό για το παιδί του, ας του το χάριζε στο σπίτι, εκεί που δεν υπήρχαν άλλα παιδάκια να ζηλέψουν.

Δυστυχώς αυτή την "εύκολη" επιλογή, δεν την σκέφτηκε κανένας. Γιατί πολύ απλά, οι ήδη στερημένοι από χρόνια γονείς, θέλησαν έστω κι εκείνη την μία μέρα, να δώσουν στο παιδί τους μια νότα εξουσίας.

Φοβάμαι ότι τα ίδια παιδάκια μεγαλώνοντας, θα πράξουν το ίδιο. Και τα "παιδικά" παιχνίδια εξουσίας, θα συνεχίζονται πάντα.

Χαρούμενο ξύπνημα

Χτυπάει το κινητό, πεντέμιση η ώρα το πρωί. Βλέπει ο Μήτσος, ότι καλεί το νούμερο της εταιρείας. Παθαίνει το πρώτο σοκ (το γιατί θα το καταλάβετε από τα παρακάτω).
"Συναγερμός γαμώτο, συναγερμός"
Και ακούει:
"Εταιρεία τάδε, περιοχή τάδε, έχετε κλοπή στην αποθήκη πρώτων υλών".
Εγώ που δεν το έχω ακούσει είμαι και στο δεύτερο σοκ.
"Πες μου ότι δεν είναι φωτιά!"
"Οχι οκ, η αποθήκη".
Μέχρι να τηλεφωνήσει στον φύλακα, χτυπάει και το δικό μου κινητό.
Ξανά το ίδιο ποιηματάκι.
Σιχτιρίζω μόνη μου.
"Γαμώ την τεχνολογία μας, με τις κλήσεις του αλάρμ στα κινητά".

Τί προκάλεσε τα απανωτά σοκ, πλην της "προηγμένης" τεχνολογίας μας? Η γάτα μας η Νταφίινκα, που μάλλον ξενύχτησε και επέστρεψε ξημέρωμα.
Και αναρωτιέμαι τώρα, να απαγορέψω στην Νταφίινκα τις εξόδους, ή να αποσυνδέσω το αλάρμ από τα κινητά?? :Ρ

Καλό σου-κου

Χθες ένοιωθα άρρωστη. Οχι σωματικά, ψυχολογικά. Είχα κάνει και μια ανάρτηση, δόξασοι ο Κύριος δεν την ανέβασα, γιατί θα την έβλεπα και θα μαύριζα επ' αόριστον.

Σήμερα λοιπόν, ως κυκλοθυμικό όν, είμαι στα πάνω μου. Παρότι ο καιρός εξακολουθεί τα χαζά του. Και μετά το σου-κου στην Ιστανμπούλ, είμαι έτοιμη να περάσω για πρώτη φορά, τα σύνορα της "εν πανδημία" χώρας μας. Ορθά καταλάβατε, στην Βουλγαρία δεν υφίσταται πανδημία γρίπης, παρά μόνο ελάχιστα "εισαγόμενα" κρούσματα.

Τί με ανέβασε, λοιπόν:

- Τα νέα μας γραφεία (τα παλιά τα πήρε και τα σήκωσε η βροχή), θα είναι πανέτοιμα την άλλη εβδομάδα και όλες μας έχουμε βάλει κάτω ταπετσαρίες, χρωματολόγια και δεν ξέρω τί άλλο, για να τα διακοσμήσουμε. Αποφασίστηκε ομόφωνα, ότι δεν θα είναι κλασσικά, αυστηρά γραφεία, αλλά απολύτως κοριτσίστικα και χαρούμενα. Εξαιρείται αυτό του Δημήτρη, που ακόμα δεν έχει αποκαλύψει τις προθέσεις του.

- Παρόλες τις αντίξοες σύνθηκες, βρέθηκαν λύσεις σε πολλά βασικά προβλήματα και προχωράμε ακάθεκτοι και πιο δυνατοί από ποτέ.

- Τον Σεπτέμβρη "βγήκε" διήμερο Παρίσι και επικρατεί ενθουσιασμός όχι μόνο για το ταξίδι, αλλά και για το τί θα παρουσιάσουμε στην έκθεση. Θεωρώ ότι το πιο εντυπωσιακό θα είναι, οι μινιατούρες καναπέδων που θα χαρίσουμε στους καλύτερους πελάτες και τις οποίες θα σας φωτογραφίσω όταν ετοιμαστούν.

- Η συγκεκριμένη ημερομηνία της έκθεσης, συνέπεσε με αυτήν, κάποιας κοινωνικής υποχρέωσης που θέλαμε να αποφύγουμε και δεν μπορούσαμε! Δεν είναι τύχη, αυτό?

- Αύριο θα βάψω μαλλάκι, θα αγοράσω βιβλία για τις επερχόμενες διακοπές μας και θα συναντήσω φίλους με τους οποίους θα μιλάω ελληνικά (τείνω να τα ξεχάσω, λέμε).

- Οριστικοποιήθηκαν οι διακοπές μας! Είναι η πρώτη φορά, που θα κάνουμε διακοπές, εντελώς μόνοι μας, στην θάλασσα! Η οποία θάλασσα θα είναι η Μαύρη. (Η σκέψη της Ελλάδας απερρίφθη, γιατί κάθε φορά μας στοιχίζει σαν να ταξιδέψαμε στο Τόκυο!).

- Είναι το πρώτο καλοκαίρι, που καταφέρνουμε να την κάνουμε κάθε σαββατοκύριακο για κάπου. Λίγο είναι?

- Εχω ξαναλατρέψει ένα παιδικό μου χόμπυ, το κέντημα! Είναι απόλυτα ψυχοθεραπευτικό!!!

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους!

Προ και μετεκλογικά

Είμαι μια απαράδεκτη, ξεμυαλισμένη. Τρία Σαββατοκύριακα γυρίζω σαν την άδικη κατάρα προς ανατολάς και τις καθημερινές, τρέχω να μαζέψω τα ασυμάζευτα.

Το παρακάτω ποστ, γράφτηκε την περασμένη Τρίτη αν θυμάμαι καλά, αλλά λόγω της κακοκαιρίας, όταν είχαμε ρεύμα δεν είχαμε ίντερνετ κλπ κλπ, οπότε το ανέβαζω τώρα έστω και καθυστερημένα. Ασε που στα περισσότερα επιβεβαιώθηκα.

Θα επανέλθω (ελπίζω) με τα μετεκλογικά και βεβαίως με τα βραβειάκια που μου χαρίσατε και δεν πρόλαβα να κρεμάσω :)

Είμεθα σε μουουντ εκλογών. Νοτ όνλυ μι, αλλά όλοι οι γύρω μου. Οπότε δεν μπορώ να μείνω απ’ έξω. Η Βουλγαρία είναι αυτές τις μέρες, Ελλάδα του ‘ 85. Με τις σημαίες της, με τις αφισσάρες της, με τις συγκεντρώσεις της και με έναν φανατισμό πρωτόγνωρο. Ω ναι! Διακρίνω φανατισμό, ο οποίος δεν εκδηλώθηκε παρά τούτες τις τελευταίες μέρες, πριν την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής.
Ο κολλητός μου ο Στανισλάβ είναι υποψήφιος και το έμαθα σήμερα που όλο χαρά, μας κουβάλησε ένα μάτσο αφίσσες και φέιγ βολάν και τα αράδιασε στο γραφείο. Δεν πρόκειται να βγει ασφαλώς, διότι εδώ και στις βουλευτικές υπάρχει λίστα, στην οποία ο Στάνι είναι μόλις δέκατος. Αν ο Μπορίσοβ με το «ΓΚΕΡΜΠ» του, βγάλει δέκα βουλευτές στην επαρχία μας, πάει να πει ότι πάει για απόλυτη κυριαρχία, που δεν το βλέπω. Να σημειώσω, ότι πολύ θα χαιρόμουν, το κοινοβούλιο να γέμιζε με ανθρώπους σαν τον Στανισλάβ. Ενιγούει, σήμερα το απόγευμα, μιλάει στην πόλη μας ο Μπορίσοβ υπό τον ήχο παραδοσιακών τραγουδιών και απείρων σφυριγμάτων.
Το «ΜΠΕ-ΣΕ-ΠΕ», οι παλιοί κομμουνιστές (και σημερινοί συν-κυβερνώντες), μετά τις ευρωεκλογές κατάλαβαν ότι το παιχνίδι χάθηκε και πέρασαν και την δεύτερη μασχάλη πάνω από το αγαπημένο τους δεκανίκι. Τον Ντογάν και την Ντογανιζάτσιά του. Το ότι τον φυλάκισαν κάποτε για «αντιεθνική δράση» δεν έχει καμία απολύτως σημασία ούτε για αυτούς, ούτε για τον ίδιο. Το αγαπημένο τους δεκανίκι λοιπόν, σύμφωνα με φήμες, αγοράζει ψήφους από τους τσιγγάνους. Οι οποίοι τσιγγάνοι πλέον, έχουν γίνει τα μαύρα πρόβατα. Μαύροι ήταν θα μου πεις, ως πρόβατα δεν τους ξέραμε ως τώρα.
«Πόσους τσιγγάνους έχετε στην Βουλγαρία?» ρώτησα σήμερα την ομήγυρη.
«Ενα εκατομμύριο, άρα γύρω στο δεκαπέντε τοις εκατό» απάντησε ο δικηγόρος μας, ο Βλάντι.
«Και πόσοι είναι οι τσιγγάνοι υποψήφιοι στις εκλογές?» συνέχισα.
«Ε, να μην είναι ένας – δύο» απάντησε γελώντας η Πέτια.
«Κι ύστερα απορείται γιατί πουλάνε την ψήφο τους!»
Δεν σχολίασε κανένας την διαπίστωσή μου, μόνο ο Ευλόγι κούνησε με κατανόηση το κεφάλι.
«Από την άλλη, πριν είκοσι - τριάντα χρόνια κυνηγήσατε τους Τούρκους, κρατήσατε τους τσιγγάνους και τους απομονώσατε. Δεν περιμένατε ότι κάποτε όλοι αυτοί θα αντιδρούσαν?», είπα για να τους τσιγκλίσω λίγο. Αμ, δε! Εκτός από τον Ευλόγι που συνέχιζε να κουνάει το κεφάλι, σε σημείο που φοβήθηκα ότι απέκτησε πάρκινσον, από τους λοιπούς η αντίδραση ήταν μηδενική.
Το «ΝΤΕ-ΠΕ-ΣΕ», τώρα, το τουρκικό κομματάκι , του οποίου τα «προσόντα» περιγράφηκαν και πιο πάνω, θα είναι για μια ακόμα φορά ο ρυθμιστής. Οχι, δεν είναι πρόβλεψη. Είναι γιατί ό,τι και να γίνει, καλό και κακό, υπεύθυνος θα είναι ο αρχηγός του, ο Ντογάν. Τον φοβούνται, τον μισούν, τον λατρεύουν. Τον έχουν αναγάγει σε υπερ-δύναμη, ενώ μαζεύει δεν μαζεύει δεκαπέντε τοις εκατό. Δεν ξέρω πώς τα έχει καταφέρει έτσι. Οι Γκερμπίτες, αυτές τις μέρες τον αποκαλούν «τσιγγάνο», αν και είναι χαρακτηριστική βουλγάρικη φάτσα της Μαύρης Θάλασσας. Πέραν από τις φήμες για αγορά ψήφων, κυκλοφορούν και άλλες, σύμφωνα με τις οποίες, στα τζαμιά ορκίζονται όλοι στο Κοράνι ότι θα ψηφίσουν το ΝΤΕ-ΠΕ-ΣΕ.
Το «Λίντερ» θέλει αλλαγή (αυτό κλεμμένο από τον Αντρέα είναι και πείτε μου ό,τι θέλετε. Παράλληλα θέλει «να σταματήσει η διαφθορά» (γελάσαμε!) και «να σταματήσει και η Ντογανιζάτσια»! Αυτό το τελευταίο, είναι το πιο αστείο που είδα σε αφίσσα! «Σταμάτησε την Ντογανιζάτσια» και κάτι τεράστια Χ πάνω στις μούρες του Ντογάν και των δικών του. Κάτι μου λέει ότι ο Ντογάν ξύνεται, γιατί το Χ, τον γαργαλάει στην μούρη.

Είναι δεδομένο ότι ο Μπορίσοβ θα είναι ο νικητής. Ηταν δεδομένο, από την μέρα που έφτιαξε το κόμμα του, το οποίο για πρώτη φορά, συμμετέχει σε βουλευτικές εκλογές. Το θέμα είναι η – για όλους – πολυπόθητη αυτοδυναμία. Την οποία δεν βλέπω να επιτυγχάνει. Κι ας φωνάζουν οι δικοί του «ούτε μία ψήφος χαμένη, ο Ντογάν συσπειρώνεται!». Συνεπώς, θα χρειαστεί κι αυτός το δεκανικάκι του. Το οποίο επ’ ουδενί, δεν θα είναι ο Ντογάν. Είπαμε ρυθμιστής, ρυθμιστής, αλλά ο Μπόικο πάνω του δεν ακουμπάει. Σήμερα κιόλας, κυκλοφόρησε στον τύπο, ένα χειρόγραφο του κραταιού Μπόικο, στο οποίο δηλώνει ότι δεν θα συμπράξει με τους κομμουνιστές και τους Τούρκους.
Τον τέως τσάρο, επίσης τον βλέπω λιγούλι στραβωμένο για δεκανίκι. Αρα, μας μένει το Λίντερ (επίσης δεξιό), οι Μπλε (από το χρώμα καταλάβατε, ε?) και λαστ μπατ νοτ λιστ, το ΑΤΑΚΑ.
Και πάμε στο ΑΤΑΚΑ (κι επί τόπου). Δηλαδή το Λαος της Βουλγαρίας. Πιο δεξιά δεν γίνεται! «Δεν μπορεί να ακολουθήσω τον Χίτλερ!» δήλωσε προσφάτως ο αρχηγός του. Το είδα κι ένα κατιτίς το έπαθα. Δεν είπε «Δεν θέλω!», είπε «Δεν μπορεί»! Δηλαδή αν μπορούσε μεγάλε, θα έφτιαχνες σαπούνια? Κι επειδή εβραίους δεν κουνάς, θα έκανες τουρκο-τσιγγάνικα σαπούνια? Κι απορώ, γιατί έπρεπε να σχολιάσει περί Χίτλερ? Αποδέχεται τον συσχετισμό?
Κάτι μου λέει ωστόσο, ότι αυτό θα είναι το δεκανικάκι του Μπορίσοβ, αν δεν πάρει αυτοδυναμία. Και με φοβίζουν τα ακροδεξιά δεκανικάκια. Ειδικά όταν τους δίνεις υπουργεία. Σε μια τέτοια περίπτωση, η πολυσυζητημένη αλλαγή θα έρθει μεν, δεν θα είναι αυτή που προσδοκούσαμε δε. Μακάρι να κάνω λάθος.
Μέχρι την Κυριακή λοιπόν, μην περιμένετε από μένα, παρά εκλογολογία. Η οποία γνωρίζω ότι σας είναι παντελώς αδιάφορη, αλλά παραδόξως, για μένα έχει την πλάκα της. Ισως γιατί και αυτές τις εκλογές (όπως και τις ελληνικές πια), τις βιώνω στην απ’έξω.

Αλλαγή γυναίκας.

Πέτια : Μπορείς να μου πεις, γιατί κάνεις δίαιτα?
Εγώ : Γιατί έγινα σαν κεφτές με πόδια!
Πέτια : Μήπως σκέφτεσαι να αλλάξεις άντρα?
Εγώ: Είναι πιο πιθανό, ο σέφε σου να αλλάξει γυναίκα. Την Κυριακή δοκίμαζα μαγιώ και δεν χώρεσα σε κανένα από όσα του άρεσαν!
Πέτια : Θα του γνωρίσω τον άντρα μου! Που λέει πάντα, πόσο χαίρεται που άλλαξε γυναίκα!
Εγώ : Τί λες παιδί μου? Τριάντα χρόνια είσαστε μαζί με τον Νίκυ! Πότε άλλαξε γυναίκα?
Πέτια : Τα πρώτα δέκα είχε εμένα σαρανταεφτά κιλά και τα υπόλοιπα είκοσι έχει πάλι εμένα, αλλά εβδομήντα επτά κιλά. Αρα? Είναι σαν να άλλαξε γυναίκα!

Οχι πείτε μου, δεν είναι απίθανη η Πετούνια μας???

Δανεική

Το βλέπεις να στέκεται όρθιο, ο πατέρας δίπλα καρφώνει ασταμάτητα στο ξύλο, τον χαζεύει και δεν μιλά. Το κεφαλάκι ξυρισμένο, λες να ήταν για τις ψείρες, όχι όχι κι ο πατέρας ξυρίζει το κεφάλι. Αδύνατο, ένα κορμάκι κόκκαλα κι αγέλαστο, θα κουραστεί όρθιο, δεν περνάνε οι οκτώ γαμω-ώρες, είναι δεν είναι έξη χρονών. Τί το κουβάλησε ο μαλάκας το παιδί, δεν είχε που να το αφήσει, η μάνα έφυγε, κάθε μέρα σχεδόν μια μάνα φεύγει εδώ κι ένας πατέρας παιδί κι ο ίδιος, μένει πίσω με ένα, με δύο παιδιά. Οι γιαγιάδες αν δεν έχουν φύγει κι αυτές, δουλεύουν , όσο πιο πολλοί μισθοί πέσουν στο δυάρι του γκρίζου μπλοκ, τόσο το καλύτερο, ξέρεις πόσο πήγε το ρεύμα? Αρπάζεις την παιδική καρεκλίτσα θαλάσσης με την πασχαλίτσα , εκείνη την αστεία κοκκινόμαυρη καρεκλίτσα , να καθήσει τουλάχιστον το δόλιο, δεν περνάνε οι ώρες, είπαμε. Το απόγευμα με το σχόλασμα μπαίνει δειλά ο πατέρας, στην δίνει πίσω, όχι όχι, είναι για το παιδί, δική του είναι, του την χάρισα. Κρυμμένο πίσω από την πλάτη του πατέρα, κοιτάζει ξαφνιασμένο, δική του η καρέκλα? τότε τί του εξηγούσε ο μπαμπάς τόση ώρα, να μην την συνηθίσει, δεν είναι δικιά του, δανεική ήταν του είπε, θα την γύριζαν πίσω.
Καλύτερα έτσι, που δεν την συνήθισε και τελικά θα την κρατήσει, όχι όπως με την μαμά. Που την συνήθισε, την ήξερε δικιά του και τελικά δανεική ήταν, μάλλον την γύρισαν πίσω τη μαμά κι ας είπε ο μπαμπάς ότι έφυγε μόνη της...

Για τον Δημήτρη και τον Χάρυ

Φαντασία?

Η Ξένη μας, μου έκανε την τιμή να μου δώσει το βραβείο φαντασίας. Δεν θεωρώ ότι διαθέτω πολύ φαντασία, ειδικά στα πόστ μου. Ωστόσο, την Ξενούλα, την εκτιμώ έτσι κι αλλιώς πάρα πολύ, πέρα από τα βραβεία, οπότε θα ήθελα να την ευχαριστήσω που με σκέφτηκε για μια ακόμα φορά. Δεν κρύβω, ότι με συγκίνησε η έκφρασή της που με αφορούσε, "επειδή είναι μακριά αλλά και τόσο κοντά",

Για όσους δεν το ξέρουν, διαβάζω πολύ περισσότερα μπλογκ από όσα φαίνονται παραδίπλα και σχολιάζω ελάχιστα. Αυτό σημαίνει ότι σίγουρα υπάρχουν πολλοί , που δεν ξέρουν καν, ότι τους διαβάζω.
Ετσι όταν λόγω του βραβείου μου, κλήθηκα να βραβεύσω κι εγώ με τη σειρά μου κάποιους μπλόγκερ, είπα να μην ακολουθήσω την πεπατημένη. Τί εννοώ? Θα προσπαθήσω να βραβεύσω μπλογκς που πράγματι έχουν φαντασία (κατά την άποψή μου) ανεξάρτητα με το αν, δεν έχω ενδεχομένως αφήσει ποτέ σχόλια, στα εν λόγω μπλογκς. Πάμε?

- Την Μαρίνα, που ούτως ή άλλως διαβάζω μανιωδώς και την νοιώθω φίλη, για αυτό της το μπλογκ , που το έχει ελαφρώς παρατήσει.

- Την νεοφερμένη στον χώρο Spy'ce daughter, γιατί όλη η ιδέα της νεότερης μπλόγκερ στον κόσμο είναι φανταστική, από κάθε άποψη! Μην διανοηθείτε να την χάσετε!

- Τον Μπρο μου, για τις φανταστικές του ιστορίες, σε αυτό το μπλογκ. Επίσης "παρατημένο" μπλογκ (τώρα κάνω παράπονα μπρο!)

- Την Ξυπόλητη, για το παραμύθι της.

- Την Σίλια, που οι αναρτήσεις της, είναι πράγματι αριστουργήματα.

Εάν κάποιος από τους βραβευμένους, θελήσει να συνεχίσει την βράβευση, μπορεί να το κάνει.

6ο Φεστιβάλ Παιδιών Ρομ

6ο Φεστιβάλ "Παιδιών Ρομ" στο Βελίκο Τάρνοβο

"Ανοιχτή Καρδιά"

Ο κόσμος είναι για όλους!

Είχε και καρναβάλι!

Αυτή είναι η ομάδα που εκπροσώπησε το σχολείο μας, μαζί με τις δασκάλες τους.

Στο φετινό φεστιβάλ για παιδάκια των Ρομ, που έγινε στο Βελίκο Τάρνοβο (παλία πρωτεύουσα της Βουλγαρίας), συμμετείχαν παιδάκια απο 60 σχολεία της Βουλγαρικής Επικράτειας. Η ομάδα του σχολείου μας, εντυπωσίασε και στον χορό και στο τραγούδι και οι περήφανες δασκάλες, μου έφεραν σήμερα ένα cd με βίντεο και φωτογραφίες από την εκδήλωση, μαζί με το δωράκι μου :)