Η Βενέτα, η μαξιλαρού , μία από τις τσιγγανούλες μας, ήρθε την επόμενη της μισθοδοσίας στον Δημήτρη. «Σεεεεεφεεεεεε» τσίριξε. «Χάλασα όλο τον μισθό μου και δεν έχω να πάρω αρνί για την Γκεοργκιόβντεν!». Ο Δημήτρης που δεν φημίζεται για την υπομονή του σε τσιρίδες, την κοίταξε με πρωτοφανή ηρεμία. «Αγάπη μου, ο μήνας έχει μόνο 27, η Γκεοργκιόβντεν είναι στις 6 Μάη!» της είπε. «Δηλαδή σέφεεε, θα μου δώσετε λεφτά για το αρνί, εεε?». Είπαμε ότι ο Δημήτρης δεν φημίζεται για την υπομονή του και δη σε τέτοια αιτήματα. «Αειντε στην δουλειά σου, αγάπη μου» της είπε, προ εκρήξεως πλέον. Το «αγάπη μου» το λέει όποτε είναι τσαντισμένος και το λέει στα ελληνικά, ενώ όλη η άλλη φράση είναι στα Βουλγαρικά. Λύνομαι στα γέλια κάθε φορά που το ακούω.
Την περασμένη Πέμπτη, η Βενέτα έσκασε στο γραφείο του λίγο πριν το σχόλασμα. Δεν είπε τίποτα, καθόταν και τον κοίταζε. Κλασσικά. Ο σέφε όφειλε να θυμάται! «Εχουμε 150 λέβα να της δώσουμε?» μου έγραψε στο σκάιπ ο σέφε που, ασφαλώς και θυμόταν. «Βενέτααααα, πήγαινε ταμείο» τσίριξα εγώ τώρα, για να επισπεύσω τις διαδικασίες. Δεν ήξερα γιατί ήθελε τα λεφτά κι ούτε και θα ρωτούσα.
Τσεπώνοντας το παραδάκι η Βενέτα, σταμάτησε μπροστά στον σέφε της. «Πόσα κιλά αρνί θα πάρεις Βενέτα?». Εκεί «ξύπνησα» και καρφώθηκα να τους κοιτάζω. «Είκοσι σέφε!» «Τί θα το κάνεις παιδί μου είκοσι κιλά αρνί? Το χωριό όλο θα ταίσεις?» «Εεεε σέφε, Γκεοργκιόβντεν είναι αυτή!». Μας χαιρέτησε κι έφυγε. Είχα μείνει με ένα στόμα ανοιχτό σαν το τούνελ του Βακαρέλ. Γύρισα στα κορίτσια.
«Καλέ τί λέει αυτή? Τι είκοσι κιλά αρνί»?
«Αααααα οι τσιγγάνοι έτσι το ΄χουν την Γκεοργκιόβντεν, ένα αρνί σε κάθε σπίτι!»
« !»
«Να φανταστείτε, πριν είκοσι χρόνια δεν ήταν αργία ακόμα. Ε, εκείνη την μέρα, οι τσιγγάνοι έψηναν αρνιά και δεν πάταγε κανένας σε δουλειά. Είδε κι απόειδε το κράτος και την θέσπισε αργία»
« Εξαιτίας των τσιγγάνων???»
«Ναιιι, αφού λέμε, δεν δούλευε κανένας τους!»
Την περασμένη Πέμπτη, η Βενέτα έσκασε στο γραφείο του λίγο πριν το σχόλασμα. Δεν είπε τίποτα, καθόταν και τον κοίταζε. Κλασσικά. Ο σέφε όφειλε να θυμάται! «Εχουμε 150 λέβα να της δώσουμε?» μου έγραψε στο σκάιπ ο σέφε που, ασφαλώς και θυμόταν. «Βενέτααααα, πήγαινε ταμείο» τσίριξα εγώ τώρα, για να επισπεύσω τις διαδικασίες. Δεν ήξερα γιατί ήθελε τα λεφτά κι ούτε και θα ρωτούσα.
Τσεπώνοντας το παραδάκι η Βενέτα, σταμάτησε μπροστά στον σέφε της. «Πόσα κιλά αρνί θα πάρεις Βενέτα?». Εκεί «ξύπνησα» και καρφώθηκα να τους κοιτάζω. «Είκοσι σέφε!» «Τί θα το κάνεις παιδί μου είκοσι κιλά αρνί? Το χωριό όλο θα ταίσεις?» «Εεεε σέφε, Γκεοργκιόβντεν είναι αυτή!». Μας χαιρέτησε κι έφυγε. Είχα μείνει με ένα στόμα ανοιχτό σαν το τούνελ του Βακαρέλ. Γύρισα στα κορίτσια.
«Καλέ τί λέει αυτή? Τι είκοσι κιλά αρνί»?
«Αααααα οι τσιγγάνοι έτσι το ΄χουν την Γκεοργκιόβντεν, ένα αρνί σε κάθε σπίτι!»
« !»
«Να φανταστείτε, πριν είκοσι χρόνια δεν ήταν αργία ακόμα. Ε, εκείνη την μέρα, οι τσιγγάνοι έψηναν αρνιά και δεν πάταγε κανένας σε δουλειά. Είδε κι απόειδε το κράτος και την θέσπισε αργία»
« Εξαιτίας των τσιγγάνων???»
«Ναιιι, αφού λέμε, δεν δούλευε κανένας τους!»
Ετσι θενκς του Βενέτα και στους λοιπούς ομόφυλούς της, αύριο την αργιούλα μας θα την κάνουμε. Δεν ξέρω μήπως θα ήταν καλή ιδέα να την επισκεφθούμε κιόλας, να τσιμπήσουμε κάνενα γραμμάριο από το εικοσάκιλο αρνάκι της.
4 comments:
Μα επιβάλλεται νομίζω ο σέφε να περάσει απο το τσιγγανοχωριό και να μοιρασθεί το 20κιλο (πρόβατο θα είναι), τι τάδωσε να μη πάρει και μεζεδάκι;
@Marina κι εγώ το ίδιο λέω, αλλά ο παλιορατσιστής δεν τρώει λέει, φαγητό φτιαγμένο από την Βενέτα! Μήπως να πάω μόνη μου???
Έχω βαρεθεί να τρώω αρνί τις τελευταίες μέρες!!
(Μάλλον όχι, όμως, δεν έχω βαρεθεί... μπορώ να φάω και άλλο... σήμερα!!)
Κλέαρχε και η αρνοφαγία συνεχίζεται! Ακάθεκτη όμως!
Post a Comment