Η ιστορία της Τσεβής - Το τέλος

Το άλλο μεσημέρι χτύπησε την πόρτα της Τσεβής. Δεν του άνοιξε. «Το πήγα το μαντάτο σου» της φώναξε. «Ο Θεός να στο δίνει Γιώργη, σε ευχαριστώ» την άκουσε να μουρμουράει. Δεν την ξανάδε για μέρες. Το πιάτο με το φαί ανέγγιχτο το μάζευε κάθε μέρα. Της φώναζε και του απαντούσε βήχοντας «Καλά είμαστε, σύρε τώρα». Δυό βδομάδες πέρασαν και δεν έμαθε αν ήρθε το σόι του άντρα της. Κι ούτε του μήνυσε κανείς όπως του το χαν ταγμένο. Δεν περίμενε άλλο και μια και δυό κίνησε για το καλύβι της. Θα της το παιρνε το παιδί της ξεροκέφαλης και θα την πήγαινε στο νοσοκομείο, τέλος τα πείσματα. Δεν έφταιγε τίποτα το δόλιο το μωρό που η μάνα του τρελλάθηκε και δεν άκουγε κουβέντα.
Φτάνοντας έξω από το καλύβι άκουσε τον βήχα της. «Ζει, δοξασοι ο Κύριος!» σκέφτηκε. Χτύπησε την πόρτα, απάντηση δεν πήρε. «Τσεβή» φώναξε. Ο βήχας μόνη απάντηση. Εδωσε μια κι άνοιξε την πόρτα. Την βρήκε κατάχαμα, σκιά του εαυτού της, ένα κουβάρι κόκκαλα που τελείωναν σε ένα κατασπρο πρόσωπο. «Τσεβή, εσύ πεθαίνεις μωρή! Δεν ήρθε κανένας? Τώρα θα σε πάω στην πόλη, στο γιατρό, τέλος τα πείσματα» της φώναξε. Η γυναίκα τον κοιτούσε με δυο μάτια που μέσα τους έλαμπε ο θάνατος. Δεν έλεγε κουβέντα. Γύρισε το μάτι του στο δωμάτιο ο Γιώργης. Αδειο το δωμάτιο, όπως άδειασε από το αίμα και το πρόσωπο της Τσεβής. «Το παιδί Τσεβή! Τί το κάνες το παιδί πανάθεμά σε?» ούρλιαξε. «Το παιδί... το πήρε ο Δήμαρχος... ο ξάδελφος του Δημητρού» του απάντησε με όση φωνή της είχε απομείνει. «Τί να το κάνει το παιδί? Που το πήγε το παιδί?» ο Γιώργης φώναζε χωρίς να σκεφτεί στιγμή πως την ταράζει? «Στο ορφανοτροφείο ... στην Θεσσαλονίκη. Το βάφτισε και το πήρε. Φύγε τώρα, φύγεεεεεε» , τα λόγια της βγήκαν βιαστικά, λαχανιασμένα, να φύγει ο Γιώργης Θεέ μου, τί θέλει πια? Εκείνη πέθαινε, τί άλλο να έκανε με το παιδί? «Πανάθεμά σε Τσεβή, πανάθεμά σε!» φώναξε ο Γιώργης και βρόντηξε την πόρτα πίσω του.