Για την ιστορία της Τσεβής

Ο παππούς μου από την πλευρά της μάνας μου, ο Γιώργης, την επόμενη κιόλας μέρα κατέβηκε στην πόλη για να ρωτήσει για τον μικρό Δημήτρη. Ο νονός του, τον καθησύχασε ότι ο μικρός Δημήτρης, είχε σταλεί σε ορφανοτροφείο στην Θεσσαλονίκη κι ότι ήταν ασφαλής. Η Τσεβή πέθανε λίγες μέρες αργότερα. Στην διαθήκη της, που κανένας δεν γνώριζε, άφησε το καλυβάκι της και το χωράφι της, στον νονό του μικρού, τον Δήμαρχο. Αμέσως μετά, αυτός τα πούλησε κι ο παππούς μου χρεώθηκε για να τα αγοράσει. Ηταν σίγουρος ότι κάποια στιγμή, θα βρει τον μικρό Δημήτρη, άρα έπρεπε να του φυλάξει την περιουσία του.
Στις αρχικές του αναζητήσεις και με όσα μέσα μπορούσε να διαθέσει ένας φτωχός, αγράμματος χωρικός την δεκαετία του σαράντα, οι πληροφορίες που πήρε, ήταν ότι ο μικρός Δημήτρης κατά τον εμφύλιο, μεταφέρθηκε μαζί με άλλα παιδιά από το ορφανοτροφείο σε χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ. Κατά πόσο ίσχυαν, κανένας δεν είναι σε θέση να πει.
Μέχρι τον θάνατο του παππού μου, το 1960, στο ραδιόφωνο παιζόταν μια αναζήτηση του Ερυθρού Σταυρού. Η μητέρα μου, η μόνη ίσως που θυμάται ακόμα, τον μικρό Δημήτρη, από όλους τους συγγενείς του, πιστεύει ότι το παιδί άλλαξε όνομα, στην πονεμένη διαδρομή του και γι’ αυτό δεν βρέθηκε ποτέ. Συντηρεί την ελπίδα,ότι το παιδί δεν πέθανε, όπως την φύτεψε στην παιδική της ψυχή, ο παππούς μου.

Μου πρωτοδιηγήθηκε την ιστορία όταν ήμουν παιδάκι και την ρώτησα γιατί ακούει κάθε μέρα, τις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού με τόσο ενδιαφέρον. Από τότε, τις άκουγα κι εγώ μαζί της, ελπίζοντας ότι κάποια, ο θείος Δημήτρης θα αναζητήσει μόνος του τις ρίζες του.
Είναι κάποιες φορές, που ο μικρός μας κόσμος γίνεται τόσο μεγάλος που σκοτώνει τις ελπίδες μας. Το «χωράφι της Τσεβής» -έτσι το λέμε μέχρι και σήμερα- παρέμεινε στην οικογένεια, περιμένοντας τον ιδιοκτήτη του.