Ιστανμπούλ

Είμαστε στην Ιστανμπούλ από χθες το μεσημέρι και απολαμβάνουμε (επιτέλους) λιακάδα. Παρ'ότι καιγόμουν στον πυρετό την ώρα που φθάσαμε και ο πονόλαιμός μου ήταν αφόρρητος, κατάφερα μετά από δύο ώρες ύπνου, να επιδοθώ στο σπορ της ρακοποσίας, με μπόλικα παγάκια.

Στο ψαράδικο Ασμαλούμεστζίτ, μας περίμενε μία έκπληξη, πέρα από τα φρέσκα ψάρια. Μια ακόμη έκθεση των υπέροχων έργων του Αλί Νεσίν, που εκτός από καλός μαθηματικός και γιος του παππού Αζίζ είναι και απίθανος ζωγράφος. Εάν βρεθείτε στην Πόλη μέχρι τις 10 του Γενάρη, επισκεφθείτε την έκθεση και θαυμάστε τα έργα του.

Η βραδυά συνεχίστηκε (και η ρακοποσία ασφαλώς) στο σπίτι του Αλί, που ότι είχε επιστρέψει από το ίδρυμα Νεσίν , μέχρι τις 3.30 το πρωί . Εκεί μας περίμενε και το δώρο μας, ένα βιβλία με ποιήματα του Αζίζ Νεσίν που συνοδεύονται από έργα του Αλί.

Και επί τη ευκαιρία,μία γιορτινή πρόταση...Οσοι από εσάς, αγαπήσατε τα βιβλία του Αζίζ Νεσίν, στείλτε την αγάπη σας στο Ιδρυμα Νεσίν, μπαίνοντας στην επίσημη ιστοσελίδα του www.nesinvakfi.org και κάνοντας μία δωρεά για τα σαράντα παιδάκια που φιλοξενούνται σε αυτό! Το ποσό δεν έχει σημασία, η χειρονομία αρκεί.

Καλές γιορτές σε όλους!

Τα δώρα του Αγιοβασίλη

Η μέρα ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Δύο φορτηγά έπρεπε να φορτωθούν σήμερα κι άλλο ένα αύριο, για να είμαστε οκ με τα μπάτζετ μας και τις παραδόσεις μας. Πώς το θελα? Συνομιλία με τον βασικό συνεργάτη:

- Νιάμαμε Γκογκό , νιάμαμεεεεε (το Γκογκό είμαι εγώ, το "νιάμαμε" σημαίνει "δεν έχουμε").

- Και τί θα κάνω εγώ βρε Μπόικο??? Πρέπει Παρασκευή τα φορτηγά να είναι κάτω!

- Δεν θέλουν οι οδηγοί να λείπουν Χριστούγεννα!

- Ποια Χριστούγεννα καλό μου? Κυριακή θα είναι πίσω! Εδώ ο Τούρκος κάνει μπαϊράμι ξεφορτώνοντας! Οι Βούλγαροι θέλουν Χριστούγεννα πέντε μέρες πριν?

- Ετσι είναι οι Βούλγαροι, τεμπέληδες, με πονάει το κεφάλι μου! (φανταστείτε να μην ήταν και Βούλγαρος ο Μποικάκος , τί θα έλεγε για τους Βούλγαρους).

Πανάθεμα το κεφάλι σου, Μπόικο. Και πέφτω στα πόδια άλλων που τόσο καιρό παρακαλούν να φορτώσουν και τους σνομπάρω. Γιατί, αν μη τι άλλο, η "εταιρειάρα" μας αποφεύγει τις απιστίες, προσπαθεί να είναι μονογαμική ως προς τους συνεργάτες. Αλλά όταν οι "σύζυγοι νιάμα", τί θα κάνει η καψερή? Θα καλέσει τον Αγιο Βασίλη!

Αγιος Βασίλης, παρτ ουάν! Να ΄ναι καλά, βρέθηκαν τα τρία καταραμένα φορτηγά. Κι αν δεν σκάσει κανένα απρόοπτο τελευταία στιγμή, όλα θα είναι τότσνο.

Πάμε στο επόμενο. Καθυστερήσεις εισπράξεων από όπου μπορείς να φανταστείς.

Λογίστρια : Πώς πληρώνουμε?

Εγώ : Με φιλιά!

Με κοιτάζει λοξά. Την κοιτάζω ολόισια.Δεν μπαίνει στον κόπο να με ρωτήσει, ποιός θα δώσει τα φιλιά, το θεωρεί δεδομένο.

Αγιος Βασίλης, παρτ του. Και σκάνε οι εισπράξεις. Από το πουθενά! Μέχρι και πελάτης που μου χρωστούσε δυό χρόνια , θυμήθηκε να πληρώσει.

Και εγώ ευχαριστώ τον Αγιο Βασίλη , που μπορεί εμένα να με ξέχασε προς το παρόν, θυμήθηκε όμως την εταιρεία και της έκανε δώρο φορτηγά και εισπράξεις. Αν έστελνε και καμιά πενηνταριά καλούς εργάτες θα του αγόραζα και νέο τάρανδο από τα φημισμένα βουνά μας.

Κι έτσι τα μεγάλα αχχχχ και βαχχχχ ξεμπερδεύουν και οδεύουμε ολοταχώς προς τις διακοπές. Αντε να δούμε μέχρι την Παρασκευή, μήπως και μου πέσει και η πίεση!

Νέα από την Μέτζυ

Επιτέλους, μπορείτε να θαυμάσετε τα μωρά μου. Δεν ήθελα να τα δείτε, πριν αποκτήσω και πάλι πρόσβαση στο μεταξωτό χαλί που κοιμόμουν πριν γεννήσω! Δεν είμαστε υπέροχη οικογένεια????

γκρρρρρρρρρ και πάλι

Αυτό θα πεί ανωμαλία!!!

Επί τρεις εβδομάδες, έχω εκνευριστεί, τσιρίξει, απογοητευτεί, στρεσσαριστεί όσο δεν παίρνει.

Περνάω μία Κυριακή ήρεμη και ξυπνάω σήμερα με το βλέμμα στραμμένο στις διακοπές.

"Οχι, δεν θα αγχωθώ ξανά μέχρι τις γιορτές", σκεφτόμουν.

Μπορεί κανένας να μου πει, πώς είναι δυνατόν,

πάνω που είπα να ηρεμήσω,

πώς διάολο με θυμήθηκε η υπέρταση???

Σαν λαθρομετανάστης στο Αιγαίο νοιώθω, πανάθεμά την.

Νεύρα, νεύρα, νεύρα

Σήμερα έδωσα την δική μου ερμηνεία στο μότο "το να διοικείς μια εταιρεία απαιτεί πολλά @@".
Δεν υποδηλώνουν ικανότητα χρυσό μου τα πολλά @@!
Απαιτεί πολλά, για να χεις να σου τα σπάνε!!!!
Αδίκως τόσο καιρό καμάρωνα, με την ερμηνεία που όλοι δίνουμε για να καμαρώνουμε! Αν δεν είχες καρδιά μου τί θα σου έσπαζαν????

Να μην υπάρχουν οι στρατοί!

Ο πιλότος που χάθηκε χθες , είχε την «ατυχία», το κορμί του να το συλλέξει από την θάλασσα, ο εχθρός, ο ίδιος εκείνος εχθρός, τον οποίο φαντασιωνόταν ότι πολεμούσε, εκτελώντας την νυχτερινή του άσκηση, λίγο πριν πάθει το βέρτιγκο του...
Το αγέννητο παιδί του θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα, αλλά με πολύ μίσος μέσα του, γι’αυτούς που του τον στέρησαν. Οταν μπει στον αγώνα της ζωής και χρειαστεί την πατρική πλάτη να σταθεί πίσω του, ενδεχομένως να πει «χέστηκα που έγινες ήρωας, προτιμούσα να μην σε είχε κανένας, ποτέ ακούσει, αλλά πίσω μου».
Η πολιτεία, θα κλαίει και θα χτυπιέται, για το καινούργιο F16 της, που χάθηκε, μα τόσα λεφτά πεταμένα στην θάλασσα! Η ίδια πολιτεία, έχει ράτζα στα νοσοκομεία της, έλλειψη σε αίθουσες διδασκαλίας και διδακτικό προσωπικό, αλλά πληθώρα μνημείων ηρώων και πεσόντων. Η ίδια πολιτεία, με την λειψή παιδεία της, θα διδάξει το παιδί του ήρωα κι άλλα ακόμα, πως πρέπει να είναι περήφανα για κάποιον που δε γνώρισαν και ποτέ τους δεν θα γνωρίσουν. Με την ίδια λειψή της παιδεία , θα μάθει στα ίδια παιδιά τους εχθρούς τους, τους οποίους επίσης δεν γνώρισαν και δεν θα γνωρίσουν.
Κι όλοι μα όλοι, θα συνεχίζουμε για χρόνια, το ίδιο θέατρο του παραλόγου. Θα αγοράζουμε εξοπλισμό (εμείς τον πληρώνουμε, μην μου πείτε πως δεν το ξέρατε!), θα φυλάμε σύνορα, θα θρηνούμε ήρωες και θα τους χτίζουμε μνημεία. Και για να τα συντηρούμε όλα αυτά με λόγο και αιτία, θα έχουμε πάντα εχθρούς που θα μας προκαλούν και θα καραδοκούν να πατήσουν τα χώματά μας. Κι αυτοί οι εχθροί θα αναπαράγονται, πάλι από τα χώματά μας, όταν ο κάθε ένας «ήρωάς» μας που θα "φυτεύεται" σε αυτά θα αφήνει πίσω του ανθρώπους θρεμμένους με οργή...
Εδώ έρχεται πάλι ο Χατζής, επίκαιρος πάντα...

Να σταματήσουν είπαν τα καψόνια,
Να μην φορούν στην έξοδο χακί..
Να βάψουν άλλο χρώμα τα καμιόνια,
Να μην τους γράφουν φυλακή...
Μα κανείς δεν τόλμησε να πει,
Να μην υπάρχουν οι στρατοί.

Η πολυθρόνα του Μπέκενμπάουερ!!!

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, ο Γερμανός θρύλος του ποδοσφαίρου Μπέκενμπάουερ, χάρισε ένα υπέροχο δερμάτινο σαλόνι σε έναν Βούλγαρο συνάδελφό του. Πριν από ενάμιση χρόνο, αυτό το σαλονάκι, κατέφθασε στο εργοστάσιό μας για επισκευή. Το δέρμα του είχε φθαρεί τόσο, που η σύζυγος του Βούλγαρου, προκειμένου να απαλλαγεί από δαύτο και γνωρίζοντας πόσο σφιχτοχέρης είναι ο σύζυγός της, επέλεξε ένα πανάκριβο δέρμα για να το ξαναντύσει.

Επισκευάσθηκε πρώτα ο καναπές. Ο σύζυγος ερχόμενος να τον πάρει, ξετρελλάθηκε με το πόσο καινούργιο έγινε το πολύτιμο δώρο, του πολύτιμου φίλου του, αλλά κόντεψε να μου μείνει στα χέρια, όταν άκουσε πόσο κόστισε. Η σύζυγος τηλεώνησε κατόπιν για να με ενημερώσει ότι εν τέλει δεν θα προχωρήσουμε στην επισκευή των πολυθρόνων.

"Τότε να σας τις στείλω αμέσως", της είπα.

"Οχι, όχι χρυσό μου! Δεν χρειάζεται. Κράτησέ τες εκεί!" απάντησε όλο χαρά.

"Μα θα στεναχωρηθεί ο σύζυγος, ήταν τόσο σημαντικό δώρο γι'αυτόν"

"Δεν πειράζει, δεν έχω κι χώρο να τις βάλω πια" απάντησε η κυριούλα....

Ετσι οι θρυλικές πολυθρόνες, έμειναν μέσα στην ταπετσαρία μας.

Χθες πήγαμε για τρεις ωρίτσες στο Πλόβντιβ να ψωνίσουμε. Γυρίζοντας, ανακαλύψαμε ότι η Μέτζυ είχε χαθεί! Ο Δημήτρης βγήκε να την ψάξει. Τον άκουσα να έρχετε λαχανιασμένος...

"Η Μέτζυ... " άρχισε,

"Ζεί? Είναι καλά??" απάντησε η αγχώδης μητέρα (εγώ δηλαδή).

"Ναι, δηλαδή νομίζω.... Γέννησε!" απάντησε ο Δημήτρης έτοιμος να κλάψει.

"Το σκυλάκι μας! Γέννησε και εμείς λείπαμε! Το μικρό μου ...." ξεκίνησα την ανάμεικτη από ενοχές κλάψα. "Δημήτρη, που γέννησε το σκυλί μας?" (δεν ξέρω τί σημασία είχε να ξέρω και που γέννησε!!!)

"Στην πολυθρόνα του Ρουμενίγκε!!!" μου απάντησε ο Δημήτρης , όλο καμάρι!

"Ασχετεεεεεεεεεε! Σου έχω πει, του Μπέκενμπάουερ είναι η πολυθρόνα! Αμάν πια!" τσίριξα.

Κατόπιν ήρθε ο γιατρός, την κατεβάσαμε από την πολυθρόνα-θρύλο, γιατί έτοιμη να κουτρουβαλιαστεί αγκαλιά με τα μωρά ήταν, την αφήσαμε να τελειώσει την γέννα της (ούτε ένα , ούτε δύο, εννέα έκανε!) και από σήμερα μεταφέρθηκε έξω από το σπίτι μας και πάμε να αγοράσουμε ωτασπίδες, γιατί τα μικρά τσιρίζουν , τσιρίζουν, τσιρίζουν!

Να μας ζήσουν!

Γλάροι στο Πλόβντιβ !!!

Χθες το απόγευμα, μας έπιασε μανία να βγούμε από το εργοστάσιο-φάντασμα. Φύγαμε κατά τις έξη και γύρω στις επτά φτάσαμε στο Πλόβντιβ. Παρκάραμε τον Ντούλη στο parking του Trimontium. Το Trimontium, είναι ένα εξαιρετικά επιβλητικό ξενοδοχείο, τουρκικών συμφερόντων, στο καλύτερο σημείο της πόλης.
Περπατήσαμε στην φωτισμένη Γκλάβνα (κάτι αντίστοιχο της δικής μας Ερμού), ευτυχώς το κρύο ήταν μάλλον μαλακό. Χαζέψαμε το Λούνα Πάρκ που έχει στηθεί εν όψει των Χριστουγέννων, τις φωτισμένες βιτρίνες και χαρήκαμε πραγματικά, που τα υπέροχα νεοκλασσικά κτίρια έχουν αρχίσει να αναπαλαιώνονται. Πριν δυόμιση χρόνια, ήταν όλα ετοιμόρροπα!
Φτάσαμε στο “Heminway” , ένα πολύ ιδιαίτερο εστιατόριο, το μοναδικό σε όλη την πόλη που μπορείς να φας, πραγματικά ζουμερά φιλέτα!

Ο Δημήτρης με αποκάλεσε «καθαρόαιμη Βουλγάρα», όταν παρήγγειλα μία σαλάτα για τον καθένα! Πλην της σαλάτας, παρήγγειλα δύο ειδών πατατούλες (χωριάτικες και σωτέ με δυόσμο), μελιτζάνες με ντομάτα και τυρί, φρέσκα ψωμάκια και δύο πιάτα με φιλέτο. Ολα αυτά, μαζί με τις μπύρες μας και τους καφέδες στο τέλος, στοίχησαν το εξωφρενικό ποσό των 35 ευρώ! Εν τέλει, σε κάποια μέρη, η Βουλγαρία δεν έχει ακριβύνει και πολύ.
Με είχε πιάσει μια αναπόληση παιδικών και μαθητικών χρόνων, οπότε ο Δημήτρης άκουσε (για πολλοστή φορά), ιστορίες και ιστοριούλες. Εχει υπομονή εν τέλει αυτό το παιδί, κάποιες φορές.

Γύρω στις εννιά, αποφασίσαμε να φύγουμε. Περπατώντας προς το parking, άρχισα να χαζεύω once again, το Trimontium.
Εγώ : Κοίτα πόσο όμορφο είναι! Τί υπέροχο κτίριο.
Δ: Ρε σύ, αυτά τα πουλιά που πετάνε πάνω του....τόσο μεγάλα περιστέρια?
Εγώ : Αχ ναι! Αλλά, μεγάλα δεν είναι για περιστέρια? Αυτά τα πουλιά είναι...
Δ : Γλάροι!!!
Εγώ : Τί λες μωρέ? Δεν είσαι στην Ιστανμπούλ! Που σκατά βρέθηκαν οι γλάροι στο Πλόβντιβ! Εχεις ξαναδεί ποτέ?
Εγώ (με την φωνή της Αυσιέν) : Γλάροι είναι ατά μου και γι’αυτό πετούν ΜΟΝΟ πάνω από το Τούρκικο ξενοδοχείο.
Δ: Ευτυχώς που δεν καταλαβαίνουν οι πεζοί ελληνικά, θα μας μαζέψουν με τους ζουρλομανδύες!
Εγώ : Κι όμως! Κοίτα τριγύρω! Πράγματι, τα πουλιά μόνο πάνω από το ξενοδοχείο πετούν...
Δ: Ναι, πράγματι είναι γλάροι! Πάρε τον Ξανθούλη τηλέφωνο να του το πεις:ΡΡΡ. Αλλά μωρό μου, το καλό που σου θέλω, μην το πεις σε κανέναν άλλον αυτό, ε???? Θα γελάνε και οι γλάροι!
Εγώ, σαν υπάκουο παιδί που είμαι, δεν το είπα σε κανέναν, όπως με συμβούλεψε... Μόνο ποστ το έκανα!!!

Ξέχασα κι αυτά που ήξερα!

Ηταν απίστευτο... ήταν τρα-γι-κό! Μιλούσα με πελάτισσα από την Ελλάδα...
- Ναι, φορτώνουμε σήμερα, αλλά δεν ξέρω πότε θα είναι στην μεταφορική σας. Δεν είναι στο πρώτο........στο πρώτο...... εεεεεε......
Εκεί κόλλησα. Τί unloading place μου ερχόταν, τί ρεζτοβάρεν πουνκτ μου ερχόταν, τι σημείο αν-φόρτωσης (από το un-loading αυτό!), τί σημείο ρεζ-φόρτωσης, αστα να πάνε στο διάολο.
«Σημείο εκφόρτωσης» μου έγραψε ο Δημήτρης.Και το είπα και σώθηκα.
Συμπέρασμα : Πλέον μιλάω καθημερινά, τρεις γλώσσες... Το κακό είναι ότι πλέον, τις μιλάω όλες λειψές!!!

Σάββατο απόγευμα...

Το Σάββατο το απόγευμα, λέω να σε πάρω και να πάμε στο βουνό...

Κι ας δουλεύουμε το Σάββατο το πρωί, κι ας μας πάρει η νύχτα να φτάσουμε...

Κι ας ρισκάρουμε να έχει χιόνι και να μην μπορούμε να γυρίσουμε.

Κι ας μην μπορέσουμε να κολυμπήσουμε με τόσο κρύο.

Ντύσου ζεστά, πάρε κασκόλ και γάντια,

να περπατήσουμε το χωριό, όπως το καλοκαίρι...

Δεν έχουν γαϊδούρια στον τόπο τους?

Ενας Τούρκος ξεναγός, ταξιδεύει στην Ανατολία, συνοδεύοντας έναν Αμερικανό, συλλέκτη χαλιών. Περνούν δίπλα από έναν χωρικό που κάθεται πάνω στο γέρικο, ταλαιπωρημένο γαϊδούρι του. Ο συλλέκτης, αμέσως αντιλαμβάνεται ότι η βρώμικη κουβέρτα που βρίσκεται στην πλάτη του γαϊδουριού, είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο χαλί.
- Αυτό πρέπει να το αγοράσω!. Αλλά μην πεις στον χωρικό πως θέλουμε την κουβέρτα. Αν καταλάβει πόσο πολύτιμη είναι αυτή η κουβέρτα, θα μας ζητήσει πολλά λεφτά. Πες του ότι θέλουμε να αγοράσουμε το γαϊδούρι!
Ο ξεναγός, πλησιάζει τον χωρικό και του λέει ότι ο Αμερικανός θέλει να αγοράσει το γαϊδούρι του.
- Το γαϊδούρι είναι γέρικο και αδύναμο, τον προειδοποιεί ο χωρικός.
- Εμείς, θέλουμε να το αγοράσουμε, επιμένει ο ξεναγός.
- Εντάξει, σας προειδοποίησα όμως! Η τιμή του είναι πέντε χιλιάδες δολλάρια, λέει ο χωρικός.
Βλέποντας ότι ο ξεναγός σοκάρεται με το ποσό που ζητάει, ο χωρικός του εξηγεί, πώς αν αυτός ο Αμερικανός, θέλει τόσο πολύ να αγοράσει ένα τόσο γέρικο γαϊδούρι, τότε σίγουρα έχει κάποιον πολύ σημαντικό λόγο, άρα θα πληρώσει κάτι παραπάνω.
Ο συλλέκτης είναι απογοητευμένος, αλλά και πάλι , η αξία του χαλιού είναι πολύ μεγαλύτερη από πέντε χιλιάδες δολλάρια., έτσι συμφωνεί να αγοράσει το γαϊδούρι σε αυτή την τιμή.
Οταν όμως ο χωρικός παραδίδει το γαϊδούρι στα νέα του αφεντικά, παίρνει από την πλάτη του την κουβέρτα και την ρίχνει στους ώμους του. Τώρα είναι που ο συλλέκτης, αρχίζει να απογοητεύεται ακόμα περισσότερο! Ο ξεναγός προσπαθεί με κάθε τρόπο να πείσει τον χωρικό να δώσει και την κουβέρτα, λέγοντάς του, ακόμα κι ότι, χωρίς αυτή το πανάκριβο γαϊδούρι θα κρυώσει και θα πεθάνει.
- Δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Δεν μπορώ να σας δώσω την κουβέρτα μου! λέει ο χωρικός με πείσμα.
- Μα γιατί όχι?
- Γιατί είναι η τυχερή μου κουβέρτα!
Ο ξεναγός τον ρωτάει τι σημαίνει αυτό, γιατί η κουβέρτα του γαϊδουριού είναι η τυχερή του?
- Ημουν πολύ φτωχός, του απαντά ο χωρικός. Αραιά και που, πουλούσα κανένα γαϊδούρι για να ζήσω. Μέχρι που πέθανε ο πατέρας μου. Η μόνη μου κληρονομιά από αυτόν, ήταν αυτή εδώ η κουβέρτα. Από τότε, δύο με τρεις φορές το χρόνο, ένας ξένος έρχετε και αγοράζει τα γαϊδούρια μου για πέντε χιλιάδες δολλάρια το ένα! Με την τύχη που μου έφερε αυτή η κουβέρτα, πλούτισα! Μα καλά, δεν έχουν γαϊδούρια στον τόπο τους???

- Αυτές τις μέρες είμαι και πάλι "χαμένη" στις αναμνήσεις του παππού Αζίζ. Δεν ήθελα να σας διαβάσω μια από αυτές, προτίμησα να σας χαρίσω ένα από τα αμέτρητα ευθυμογραφήματά του. Αν βρείτε κάπου κάποιο βιβλίο του, αγοράστε το! Να θυμάστε, ότι, όλα τα έσοδα από τα βιβλία του Αζίζ Νεσίν, διατίθενται για τις ανάγκες του ιδρύματος Νεσίν στην Τσατάλτζα της Ιστανμπούλ, που φιλοξενεί σαράντα άπορα παιδιά.

Μιλάω την Παρασκευή με τον γραφίστα μας, σχετικά με τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες. Του εξηγώ ότι θέλω κάτι πρωτότυπο, που να χαρακτηρίζει και την εταιρεία....

Σ: Δηλαδή σαν τί που να την χαρακτηρίζει?

Εγώ : (προφυλακτικά ηλίθιε!) Καναπέδες δεν φτιάχνουμε? Ε, κανένα καναπεδάκι, στολισμένο Χριστουγεννιάτικα!

Σ: Α, πολύ ωραία. Κατάλαβα. Θα σου στείλω την πρότασή μου την Δευτέρα. (αυτό το παιδί μιλάει λες και κάνει πρόταση για κατασκευή αίθουσας πολλαπλών χρήσεων!).

Σήμερα το πρωί μου στέλνει την πρότασή του!!! Ανοίγω με αγωνία το αρχείο και...... βλέπω ΑΥΤΟ!

Και δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να φωνάξω ή να βρίσω! Ο κυριούλης βρήκε τον πρώτο καναπέ που έπεσε μπροστά του, τον κόλλησε και στο σιελάκι και μου το έστειλε! Αυτό βέβαια το μοντέλλο, δεν το παράγουμε πια! Δεν υπάρχει στον τελευταίο μου κατάλογο, που αυτός ο ηλίθιος έφτιαξε!!! Και βεβαίως του γράφω...

Εγώ : Αυτόν τον καναπέ που τον ξέθαψες??? Είναι απαίσιος!

Σ : Οκ, κατάλαβα (που να μην καταλάβαινες ηλίθιε κιόλας). Πες μου μόνο ποιό μοντέλλο θές να βάλω. Θα την βρω μόνος μου την φωτογραφία, μην ψάξεις! (Δύσκολοοοοο, αφού τις έχεις όλες τις φωτογραφίες ζώον!)

Εγώ : Καλά, βάλε το τάδε. Μόνο ξέρεις, δεν το είχα φανταστεί ακριβώς έτσι. Είπαμε να το κάνουμε λίγο γιορτινό το καναπεδάκι!

Σ: Εχεις δίκιο, νομίζω ότι του πάει μια κορδέλα!

Εγώ : (δεν απαντάω, δεν απαντάω που να λυσσάς!!! Ακούς εκεί κορδέλλα! Κουτί με γλυκά δεκαετίας εβδομήντα έχουμε???)

Σ: Δεν σου άρεσε η ιδέα ε? Ε, τί να βάλουμε?

Εγώ : Σου είπα, χριστουγεννιάτικα στολίδια!!! Βάλε ένα αρκουδάκι να κάθετε! Και μπάλες!!! (ε βάλε το μυαλό σου να δουλέψει ηλίθιε, δεν είμαι εγώ ο γραφίστας!)

Σ: Ωραία, σε λίγο θα σου στείλω την νέα μας πρόταση, τώρα κατάλαβα...

Και έρχετε η νέα πρόταση! Και ανοίγω με αγωνία το αρχείο... Και βλέπω... Το αρκουδάκι με τις μπάλες! Δηλαδή αυτό!

Οχι!Δεν έβαλε την φαντασία του να δουλέψει! Κόλλησε πάνω στον καναπέ το αρκουδάκι με τις μπάλες! Δηλαδή εάν του έλεγα "βάλε ένα λιονταράκι με μία βόμβα", θα έβαζε λιονταράκι με βόμβα. Προσπαθώ να το δω θετικά... καλούτσικο είναι. Ας μείνει έτσι. Μπιιιιιπ, χτυπάει...

Σ: Δεν είναι πολύ καλό???

Εγώ: Ναι, ας φτιάξουμε αυτό. Πόσο θα κοστίσει??

Σ: Για το design 250 ΛΕΒΑ.

Εγώ : Πας καλά? 250 ΛΕΒΑ για το "design"? Ποιό design, μου εξηγείς?

Σ: Είναι η χαμηλότερη τιμή που δίνω σε πελάτη μου για design...

Εγώ : (δεν απαντάω, δεν απαντάω)

Σ: Βέβαια, μπορώ να σου κάνω μια έκπτωση... Να πούμε 150 ΛΕΒΑ, άλλωστε η ιδέα ήταν δικιά σου για να λέμε την αλήθεια...

Εγώ : Ναι δικιά μου ήταν, κι από εδώ και στο εξής θα σου πουλάω τις ιδέες μου....

Ετσι, έχετε την μοναδική ευκαιρία, να θαυμάσετε σε πρώτη εμφάνιση, τις φετινές Χριστουγεννιάτικες κάρτες μας. Εγώ, ήδη ψάχνω εικονίτσα με το κοριτσάκι με τα σπίρτα, για να το βάλω να κάθεται του χρόνου στον καναπέ...

Istanbul και πάλι...

Στο χαμάμι του Cagaloglu, αγοράσαμε σαπουνάκια από σουσάμι, θυμάρι , λεβάντα και κανέλλα, ήπιαμε καφεδάκι και καπνίσαμε ναργιλέ... Ο Δημήτρης δεν πρόλαβε να απολαύσει το μπαρμπέρικο, next time...

Η μελαγχολία του Κυριακάτικου απογεματος στην Ιστανμπούλ, είναι γλυκειά, ακόμα κι αν φωτογραφίζω την "Οδό Ορφανών Παιδιών", που τόσο πολύ μου θύμισε τον παππού Αζίζ...

Ημουν απογοητευμένη που το παιχνιδομάγαζο του Εσέρ έκλεισε, αλλά στον γυρισμό, στον σταθμό του Corlu, με περίμενε η Εμινέ, που πέρασε τα σύνορα στην αγκαλιά μου... δεν είχε διαβατήριο, βλέπετε!

Το δεύτερο,"καθυστερημένο" δώρο για τα γενέθλιά μου (το πρώτο ήταν το ταξίδι από μόνο του και μου το χάρισε ο Δημήτρης), ήταν το υπέροχο μαντήλι που μου αγόρασε ο "αδελφός" μας και το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή...

...άλλο ένα ταξιδάκι στην Πόλη της ψυχής μας έγινε, χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει... Το περίεργο είναι πως παρότι μείναμε εκεί λιγότερο από 24 ώρες, φύγαμε τόσο γεμάτοι, λες και βρισκόμασταν στην αγκαλιά της Πόλης, μήνες...

Η Μέτζυ σας ενημερώνει...

Δεν είμαι και πολύ καλά. Η κοιλιά μου έχει γίνει τεράστια, ποτέ δεν ήμουν τόσο χοντρή. Από χθες, κάνω συνέχεια εμετό. Η Πόλια μας, τρόμαξε και το είπε στη μαμά και αυτή κάλεσε τον γιατρό Κίροβ. Δεν αγαπάω τους γιατρούς, αλλά προτιμώ τον γιατρό Κίροβ από τον θείο Ράντι. Πρώτον, γιατί μιλάει με τη μαμά σε μία άγνωστη γλώσσα, της λέει κάτι «δε λαστ», όταν μου κάνει την τέταρτη ένεση κι εγώ δεν καταλαβαίνω τί εννοεί, αλλά μετά το «δε λαστ» με αφήνουν ήσυχη. Από την άλλη με χαιδεύει και με λέει «κοτοπουλάκι του» και εγώ γελάω, όσο άρρωστη κι αν είμαι, γιατί αν και κτηνίατρος δεν ξέρει ότι δεν είμαι κοτοπουλάκι, αλλά σκυλίτσα.
Το μυρίστηκα λοιπόν, ότι κάποιος γιατρός θα έρθει, γι’αυτό το έσκασα και κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο. Η μαμά με βρήκε και ήρθε να με πάρει, αλλά εγώ ξάπλωνα και έκανα πως την δάγκωνα και την γλύτωσα, προσωρινά. Η μαμά έφυγε θυμωμένη, είχα λερώσει και το κοστούμι της, αλλά γύρισε με ενισχύσεις. Δηλαδή με την Πόλια που κρατούσε στο χέρι της ένα κομμάτι ψωμί. Το ψωμί είναι πάντα οι ενισχύσεις. Τόσο το λιγουρεύτηκα, που έτρεχα πίσω τους κι έτσι βρέθηκα κλεισμένη στο κουζινάκι! Με άφησαν πάντως κι έφαγα το ψωμάκι, μιααααμ.
Και μετά ήρθε ο γιατρός Κίροβ. Ρώτησε τί έφαγα και με πείραξε και η Πόλια του τα μαρτύρησε όλα! Μα όλα! Οτι τρώω αφρολέξ και δέρματα και νάυλον σακούλες. Ολα μου τα παιχνίδια, έπρεπε να τα ξέρει ο γιατρός! Ο γιατρός είπε ότι έχω πάθει «τοξικάτσια» και μου έκανε ενέσεις. Οχι μία, πέντε! Ευτυχώς είπε το «δε λάστ» πριν την πέμπτη κι έτσι κάθησα ήσυχη για να τελειώσει. Τι ωραία που είναι να καταλαβαίνεις ξένες γλώσσες!
Μετά είπε ότι τα μωρά μου είναι μικρά! Κι εκεί άκουσα για πρώτη φορά ότι στην κοιλίτσα μου, έχω μωρά! Μα τί τα θέλω εγώ τα μωρά, εγώ είμαι το μωρό της μαμάς και του μπαμπά και της Πόλιας και όλων των ζώων (έτσι λέει ο μπαμπάς τους εργάτες μας), δεν θέλουμε άλλα μωρά! Ομως είδα ότι η μαμά μου ανησύχησε και βάλθηκε κάτι να υπολογίζει. Αχ ρεζίλι με έκαναν, στον γιατρό Κίροβ! Η μαμά, του έλεγε πότε πήγαινα βόλτες με τον Ρίτσι, πόσες φορές πήγα και πόσος καιρός πέρασε από τότε. Κι εγώ τα είχα όλα αυτά ξεχάσει! Γιατί μου τα θύμησαν? Πάντως κατάλαβα, ότι τελικά οι βόλτες με τον Ρίτσι φταίνε, που είμαι τόσο χάλια τελευταία, δεν ξαναπάω βόλτες μαζί του, όσο κι αν μου επιτρέπει να τρώω από το φαγητό του! Θα πηγαίνω με τον Πλάμεν, που κάναμε τόσες βόλτες μαζί την περασμένη φορά και δεν έπαθα τίποτα!
Η μαμά μου, ρωτούσε τον γιατρό μήπως τα μωρά μου έχουν πεθάνει και γι’αυτό είναι μικρά και αν είναι αυτό κακό για μένα. Μα πώς να πέθαναν τα μωρά μου, αφού ακόμα δεν έχουν γεννηθεί καλέ! Τα έπνιξε το αφρολέξ που τρώω, λέτε? Ο γιατρός Κίροβ της είπε τότε να μην ανησυχεί, θα έρθει πάλι αύριο στις δέκα (τί καλά που τα είπε στα Βουλγάρικα και τα κατάλαβα, θα κρυφτώ από τις εννιά!) να με δει. Μέχρι τότε θα πρέπει λέει να πίνω πολύ νερό και να μην φάω πριν το βράδυ τίποτε! Αμ δε! Εγώ στις δώδεκα θα πάω στην ταπετσαρία και ο Ντέσιο θα με κεράσει βάφλες όπως κάθε μέρα, σιγά μην ακούσω τον γιατρό Κίροβ.
Χμμμ, έχουμε ένα πρόβλημα. Η μαμά και η Πόλια έφυγαν. Και ο γιατρός Κίροβ. Με έκλεισαν στην κουζίνα! Η Πόλια μάλιστα, πήρε και την τροφή μου και μου έφερε ένα τεράστιο δοχείο με νερό! Ποιά? Η Πόλια μου!!! Προδότρα κι αυτή! Δεν θα χοροπηδήσω ξανά πάνω της και δεν θα ξανά-μασουλήσω τα παπούτσια της, να μάθει! Κι όσο για την μαμά... αυτή να δείτε τί θα πάθει! Ολη τη νύχτα θα της χτυπάω την πόρτα! Προς το παρόν όμως, πρέπει να ανοίξω αυτή την πόρτα... Ο Ντέσιο με περιμένει με τις βάφλες. Και ο Γιάνκο θα έχει σίγουρα σαλαμάκι σήμερα... Πρέπει να βγω... Παίρνω φόρα και .... Γκουυυπ, γκουυυπ πάνω στην πόρτα... Γαααααβ, ανοίξτεεεεε!!!!

Birthday

Η μαμά μου το καλοκαίρι του ’72, δεν μπορούσε να κουμαντάρει την κοιλιά της. Ηταν τόσο τεράστια, που δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί. Η γυναικολόγος της, της έλεγε ότι το μωρό είναι αγόρι και μεγάλο, και κλωτσάει. «Μα με χτυπάει και στις δύο πλευρές!» έλεγε η μαμά μου. « Ε τότε σου χτυπάει και κουτουλιές!», ήταν η απάντηση της γυναικολόγου.
Ο μπαμπάς μου επέμενε, ότι τα μωρά ήταν δύο. Η γυναικολόγος τον αγριοκοίταζε, γιατι αμφισβητούσε την «ποδοσφαιρική» θεωρία της. Μόλις στον έβδομο μήνα , η γυναικολόγος είπε ότι τελικά ναι, τα μωρά ήταν δύο κι ο μπαμπάς μου έσπευσε να της απαντήσει «Ναι??? Πάρ’την σκούφια μου!».
Στις δεκαπέντε Νοέμβρη, οι γονείς μου και η τεράστια κοιλιά της μαμάς είχαν πάει επίσκεψη. Πάνω στο γλυκό και τον καφέ, τα νερά έσπασαν. Με όλη την ψυχραιμία που την διακρίνει, η μαμά μου πήρε την κατάσταση στα χέρια της. Ο μπαμπάς μου (που τα χάνει εύκολα, ειδικά σε περιπτώσεις σωματικών πόνων), ακολουθούσε διαταγές, υποσχόμενος να μην λυποθυμίσει τις επόμενες ώρες.
Ετσι, διένυσε σαράντα χιλιόμετρα και έφερε στο σπίτι την θεία μου, για να προσέχει την γιαγιά και την μεγάλη μου αδελφή, πήρε την μαμά, που δεν τολμούσε να πει «αχ» για να μην της λυποθυμίσει ο μπαμπάς, φόρτωσαν καθ’ οδόν και μία θεία και μετά τα μεσάνυχτα έφτασαν στο μαιευτήριο. Εκεί πλέον η μαμά, με τα νερά σπασμένα πέντε ώρες, μπόρεσε να τσιρίξει με την ησυχία της.
Σήμερα , καμιά γυναίκα τριανταεπτά ετών, με δίδυμη κύηση δεν θα γεννούσε με φυσιολογικό τοκετό. Αλλά είπαμε, δεν έγινε σήμερα αλλά το ’72. Οταν η μεγάλη μου αδελφή έκανε γυναικολογία, αντιληφθήκαμε πόσο τυχερές είχαμε σταθεί και οι τρεις Ετσι η μαμά, τσίριζε και χτυπιόταν μέχρι τις οκτώ το πρωί..
Ο μπαμπάς περιφερόταν στον διάδρομο με την θεία να βάζει στοίχημα σε πόση ώρα θα τον μαζεύει από το πάτωμα.
Στις οκτώ το πρωί, είδε το φως του κόσμου η Μαρία. Ηταν λέει μελανιασμένη, την είχα εκτοπίσει εντελώς. Ηταν περίπου τρία κιλά. Η μαμά μου ψιλο-απογοητεύτηκε, πώς να το κάνουμε, ήθελε επιτέλους έναν γιό. «Θα είναι γιος το δεύτερο» της είπε η γιατρός. Η μαμά μου είχε τόσο εξουθενωθεί που άρχισε να φωνάζει «αφήστε με επιτέλους ήσυχη, δεν έχω άλλο!!!». Η αλήθεια είναι ότι αφού πέταξα τη Μαρία έξω, γατζώθηκα όσο πιο ψηλά μπορούσα, φαίνεται ότι επιτέλους ένοιωθα άνετα , είχα τόσο χώρο μόνο για μένα, γιατί να βγώ?
Η μαγική μοναξιά, διήρκεσε μόλις είκοσι λεπτά. Στις οκτώ και είκοσι, βίωσα για πρώτη φορά πως κάποια πράγματα, θες δεν θες, τα αποφασίζουν άλλοι για σένα. Βγήκα λοιπόν κι εγώ, ένα τέρας τριάμιση κιλά και παρολίγο να πέσω από τα χέρια του άντρα της γυναικολόγου, που εκτελούσε χρέη μαίας (ναι , έτσι είναι και μην πείτε ότι μπέρδεψα τα φύλα). Ο οποίος άντρας της γυναικολόγου, φώναξε «πετάξτε το στη ζυγαριά! Πού χώρεσαν αυτά σε μία κοιλιά ?». Και με «πέταξαν» ασφαλώς στην ζυγαριά, ενώ τσίριζα με όση δύναμη μπορούσα.
Η μαμά μου με το που κατάλαβε ότι και εγώ ήμουν κορίτσι, το έριξε στον ύπνο. Οι νοσοκόμες, εξαφανίστηκαν, πώς να πουν σε έναν άνθρωπο που μετά από έντεκα χρόνια περίμενε γιο, ότι του ήρθαν άλλες δύο κόρες? Το δύσκολο έργο ανέλαβε η ίδια η γιατρός. Το αποτέλεσμα?
Η θεία που επέβλεπε τον μπαμπά όλη την νύχτα για να μην λυποθυμίσει, λυποθύμισε η ίδια , λέγοντας « έ όχι και δύο Θεέ μου!!!».
Ο μπαμπάς αφού άρχισε να σκορπάει κατοστάρικα στις νοσοκόμες, τηλεφώνησε κατ’αρχάς έναν θείο του για να τον ευχαριστήσει λέει για «την συνταγή» (ο εν λόγω θείος είχε επίσης τρεις κόρες) και κατόπιν την γιαγιά μου.
Η γιαγιά μου, με το που άκουσε το νέο, έβαλε τα κλάμματα και έβρισε τον γιό της (δηλαδή τον μπαμπά μου), ότι αυτός φταίει, γιατί ήταν «η ώρα ανοιχτή ανεπρόκοπε, όταν όλοι σου έλεγαν «άντε και με τον γιό!» την πρώτη φορά και εσύ, απαντούσες σαν χαζός «ας είναι κι άλλες δυό» για να μας το παίξεις ποιητής»!
Ο μπαμπάς καθόλου δεν ενοχλήθηκε με το γενναίο στόλισμα που του έκανε η μαμά του, της κοπάνησε το τηλέφωνο στα μούτρα και ησύχασε. Εδώ που τα λέμε, είχε για πρώτη φορά στην ζωή του, επιβιώσει σε νοσοκομείο για οκτώ ώρες, χωρίς να λυποθυμήσει, θα του χαλούσε τώρα η μάνα του την επιτυχία?
Αυτή την ιστορία , ο μπαμπάς μου χαίρετε να την περιγράφει ακόμα και τώρα, τόσο που κάποιες φορές βαριέμαι να την ακούω. Παραλείπει βέβαια τα σχετικά με τις τάσεις λυποθυμίας του, παρότι είναι κοινό μυστικό. Εχουν περάσει τριανταπέντε χρόνια, έχω ψηλώσει κατά εκατόν δεκαοκτώ πόντους και έχω παχύνει κατά πενηνταέξι κιλά (η γουρούνα!). Η Μαρία που γεννήθηκε πιο κοντή και αδύνατη από μένα , με ξεπέρασε μετά από έξη μήνες κι έκτοτε εγώ είμαι η «κοντή». Εχουμε κάνει όμορφα γενέθλια, άσχημα γενέθλια, και σήμερα κλείνουμε έναν ακόμα κύκλο και προχωράμε.
Μια φίλη μου έλεγε ότι στα τριανταπέντε θα με πιάσει μια κρίση ηλικίας, αλλά τελικά ανακαλύπτω ότι δεν είναι θέμα χρόνων, αλλά θέμα χρόνου κι εγώ δεν έχω χρόνο να πάθω κρίση ΚΑΙ με την ηλικία μου! Μου αρκούν όλες οι άλλες. Είμαι τυχερή γιατί λόγω του ξανθού, άσπρες τρίχες δεν βλέπω αν και σίγουρα υπάρχουν. Και πέρα από τις γκρίνιες μου και την κατά καιρούς απαισιοδοξία μου, σήμερα θα πω την φράση που μου ήρθε πριν από δύο-τρεις μήνες, πάνω σε ζόρι μεγάλο και ο Δημήτρης με κοίταξε λες και έβλεπε εξωγήινο....Μεγαλώνω όμορφα...

Νεότερον? Ουδέν!

Επί δύο εβδομάδες, έχω πήξει λέμεεεε! Εφυγε το αφεντικό, ήρθαν οι συνεργάτες, να 'ναι καλά, τους αποχαιρετήσαμε σήμερα κι αυτούς. Κι ενδιάμεσα, ένα ταξιδάκι Αθήνα για μισή μέρα. Για τη δουλειά δεν θα πω λέξη, και σαρανταοκτώ ώρες να είχε η μέρα, λίγες θα ήτανε.

Επί δύο εβδομάδες, μας έφαγαν τα εστιατόρια, οι συναντήσεις, έλεος. Απόψε λέω να ανέβω στο σπίτι νωρίς, να μαγειρέψω (επιτέλους) και να χουχουλιάσω με βιβλία. Δυό μέρες καιρό έχω, μέχρι τον επόμενο επισκέπτη. Τί διάολο, όλοι τώρα μας θυμήθηκαν?

Και πέραν αυτών, ετοιμαζόμαστε να αποκτήσουμε "εγγονάκια". Προς το παρόν η εγκυμονούσα (όχι κινδύνους, ελπίζω) , κοιμάται κάπως έτσι

και ροχαλίζει ασύστολα!

Too late

Εχω πάψει προ καιρού να είμαι παιδί. Για να λέμε την αλήθεια, το «νεαρόν» της ηλικίας το έχω αφήσει εδώ και χρόνια, πίσω μου. Συνεπώς, έχω πάψει και να ξεγελιέμαι, με παιδιάστικες υποσχέσεις. Ο χρόνος μου το δίδαξε, αν και θα ήταν υπέροχα, να μπορούσα να παίζω τις «κουμπάρες», χωρίς να με ενοχλεί.
Ο ίδιος χρόνος, μου διδάσκει τώρα, ότι πέρασε. Αργησα για μια ακόμη φορά. Ξεγελάστηκα, παίζοντας, ναι. Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσω ότι δεν μπορώ να περιμένω νέο «πενταετές», δεν μπορώ να ξεγελαστώ άλλο. Ο κόπος και ο πόνος αρκούσαν για μέχρι σήμερα. Δεν έχω άλλα να ξοδέψω.
Ναι, «καμιά φορά, κυνηγώντας το καλύτερο, καταστρέφουμε το καλό», ναι, «αυτό είναι αυτοκαταστροφικό». Οταν όμως έχεις ήδη το καλό και κυνηγάς το καλύτερο. Οχι όταν προσπαθείς να μετριάσεις την κόλασή σου. Και τεσπά, την δική μου «αυτοκαταστροφή», την επιλέγω ή όχι, εγώ, δεν μου χρειάζονται φωτεινοί σηματοδότες.Ετσι, αυτή την φορά «δεν θα πάρω». Ολο και κάποιος άλλος, θα βρει την όρεξη να «παίξει». Εγώ λέω να προχωρήσω ώς το τέρμα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Κρατήστε για τους άλλους τις συμβουλές και τις υποδείξεις, ίσως σε αυτούς φανούν χρήσιμες. Και για να τελειώνουμε, σε λάθος άνθρωπο προσπαθείτε να διδάξετε την έννοια της "οικογένειας". Οι δικές μου «οικογένειες» έχουν προ πολλού πιάσει ράφι...

Οι Ρομ μας

Αφότου βρέθηκα εδώ, καθημερινά συναντάω τους ίδιους εκατό άνθρώπους. Το προσωπικό μας. Κάποιων δεν γνωρίζω καν τα ονόματα, κάποιοι μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς, κάποιους δεν αντέχω να τους βλέπω. Αρκετές φορές μπαίνω στην διαδικασία να τους ψυχολογήσω, κάποιοι μου ξυπνούν ευαισθησίες. Με έχουν απογοητεύσει τις περισσότερες φορές, σε σημείο που μόλις βλέπω ένα καλό στοιχείο λέω μόνη μου "φάε την γλώσσα σου".

Πριν από ένα χρόνο χρειάστηκα εργάτες. Οχι εξειδικευμένους. Δεν ήξερα που να ψάξω και τηλεφώνησα στον Δήμαρχο του χωριού. Αν υπήρχαν άνεργοι στο χωριό , γιατί να μην έρθουν? Ο Δήμαρχος , προς τιμήν του, αγαπάει πολύ τους τσιγγάνους του χωριού (είναι το 30% του πληθυσμού του άλλωστε) και μου έστειλε τρία παιδιά Ρομ, λέγοντάς μου πως εγγυάται προσωπικά.

Ο πρώτος, ο Τσίκο, απομονώθηκε σε μία μηχανή. Μόνος του, δούλευε όλη μέρα, σε σημείο που την πρώτη εβδομάδα, δεν καταλάβαινε πότε έφευγαν οι άλλοι και μου ερχόταν δυό ώρες μετά να πει ότι ξεχάστηκε. "Και πώς θα φύγεις βρε Τσίκο?" "Με τα πόδια, σιγά!". Κάποια στιγμή, ήρθαν βόλτα οι αστυνόμοι του χωριού (το συνηθίζουν, παρέχουμε τζάμπα καφέ και τσιγάρα), και μου είπαν ότι ο Τσίκο έχει καταδικαστεί δεκαεπτά φορές για μικροκλοπές, αν θέλω να τον κρατήσω, να τον προσέχω. Τους είπα ότι ο άνθρωπος δουλεύει, δεν ενοχλεί κανέναν, δεν με απασχολεί το ότι είναι Ρομ και τους ευχαρίστησα για τις πληροφορίες τους (δηλαδή τις ρουφιανιές τους). Ο Τσίκο είναι ακόμα μαζί μας, εξακολουθεί να δουλεύει όσες ώρες χρειαστεί και όταν έπρεπε να λείψει για τον γάμο της κόρης του, δούλεψε δεκαοχτώ ώρες συνεχόμενες, για να μην ξεμείνουμε την μέρα της απουσίας του.

Οι άλλοι δύο ήταν ο Βελίτσκο και ο Τράιτσο. Δούλευαν όπου υπήρχε κενό. Ο Τράιτσο ήταν αθόρυβος, ο Βελίτσκο έλειπε κάθε τόσο. Δυό - τρείς φορές τηλεφώνησα τον Μίτκο και τον συνέτησε. Κάποια στιγμή άρχισαν να χάνονται εργαλεία. Ολοι έδειχναν τους Ρομ. Η αστυνομία όταν έγινε η δήλωση, ήταν επίσης απόλυτη "έχεις γεμίσει το εργοστάσιο γύφτους και θες να σου ψάξουμε τα κλεμμένα?" Εδωσα , πήρα, τους έδιωξα. Δεν με ρώτησαν τίποτα, δεν παραπονέθηκαν, πήραν την αποζημίωσή τους και έφυγαν.

Πριν ένα μήνα χρειάστηκα έκτακτα προσωπικό για δυό-τρείς μέρες. Ξαναπήρα τον Δήμαρχο. Ηρθαν πέντε Ρομ, ο ένας ήταν και πάλι ο Τράιτσο. Το πρώτο απόγευμα που ήρθε να πληρωθεί, ρώτησε τον Δημήτρη αν μπορεί να ξαναρχίσει να δουλεύει εδώ. Το συζητήσαμε, είχα αφήσει πίσω τις κλοπές, άσε που αυτή τη φορά το ζήτησε μόνος του, άρα είχε ανάγκη.

Εκείνο το βράδυ, εντελώς συμπτωματικά, ένας γνωστός από το χωριό , ήρθε και μας είπε ότι ξέρει ποιός κλέβει τα εργαλεία μας, που τα πουλάει και πόσο. Πέσαμε από τα σύννεφα, αυτός που έκλεβε δεν ήταν Ρομ, απεναντίας ήταν ένας που είχε εκδηλώσει ανοιχτά την άποψη ότι οι κλέφτες ήταν αυτοί. Ηταν εργατικός και από τους "χαϊδεμένους" μας. Δεν του είπαμε τίποτα, ακόμα δεν του έχουμε πει, δεν ξέρω και τί νόημα θα είχε. Ωστόσο, κατάλαβα πόσο άδικα είχα φερθεί στον Τράιτσο και τρόμαξα με το πόσο εύκολα κι εγώ πίστεψα πως ο κλέφτης θα ήταν σώνει και καλά ένας Ρομ.

Ετσι ο Τράιτσο, μας έμεινε. Προχθές τον είδα πρωί πρωί, πεντακάθαρο, ξυρισμένο, απόρησα. Θα έλειπε για να πάει να βγάλει την νέα του ταυτότητα. Το βράδυ όμως τον είδα να μπαίνει στο γραφείο. "Σέφε, σήμερα μην με πληρώσεις, έλειψα τρεις ώρες, για βοήθεια ήρθα". "Θα πληρωθείς κανονικά" του είπε ο Δημήτρης. Ηταν πράγματι περίεργο. Εδώ είναι ικανοί να σε λυντσάρουν αν πιστέψουν ότι τους έφαγες μισή ώρα υπερωρία! Και ο Τράιτσο επειδή έλειψε τρεις ώρες, δεν ήθελε να πληρωθεί καθόλου.

Πριν από μία ώρα μπήκε στο γραφείο. Χάιδεψε τη Μέτζυ. Ούτε είχα καταλάβει ότι δούλευε ακόμα. "Σέφκα, τελείωσα με τα υφάσματα, με θες κάτι ή να φύγω?" "Με τί θα φύγεις βρε Τράιτσο? Περίμενε να σε πάει κάποιος στο χωριό". "Σιγά καλέ, θα κατέβω στη γέφυρα και θα περάσω το ποτάμι με τα πόδια"... Να πω μόνο, ότι ακόμα και Αύγουστο μήνα, που το ποτάμι είναι άδειο, κανένας Βούλγαρος εργάτης μας δεν το περνάει με τα πόδια, απαιτούν ταξί που αντί για πέντε λεπτά θα τους πάει στο χωριό μετά από μισή ώρα.΄

Προχθές άλλος ένας Ρομ, ήρθε σταλμένος από τον Δήμαρχο. Δεν ξέρω καν το όνομά του. Επειδή ήταν προεκλογική περίοδος , τον πήραμε. Και απ'ότι δείχνουν τα πράγματα θα τον κρατήσουμε. Είναι επίσης αθόρυβο παιδί και υπάκουο. Ελπίζω να είναι τόσο συνεπής όσο ο Τσίκο και ο Τράιτσο. Και είμαι σίγουρη πώς από τους εκατό, είναι οι μόνοι που ό,τι ακριβώς δείχνουν, αυτό είναι...

Αγαπημένα (Part II)

Aυτά και τελειώνουμε !!!!

Το λατρεμένο μου notebook εντός της υπέροχης τσαντούλας του... Δυστυχώς το δερμάτινο ποντικάκι του, χάθηκε (που αλλού???) στο Βουκουρέστι.

Ενα από τα τέσσερα πακέτα τσιγάρα (με λιγότερα νοιώθω ανασφάλεια), αναπτηράκι και το αγαπημένο μου σταχτοδοχείο.

Και τώρα, όποιος θέλει, μπορεί να εκθέσει τα δικά του!!!! Αναμένω!!!

Τα πορτοφολάκια μου! Ενα για ψιλά, ένα για κάρτες και ένα κανονικό. Πως προέκυψαν όλα κόκκινα, ούτε που κατάλαβα!

"Τα παιδιά και οι μεγάλοι" του Αζίζ Νεσίν, είναι όχι το πιο αγαπημένο μου, αλλά το πιο πολυδιαβασμένο μου βιβλίο. Αγορασμένο από ένα παλαιοβιβλιοπωλείο, μου θυμίζει την παιδική αθωότητα και τα λάθη που κάνουμε ως μεγάλοι.

Η "κουκλο-οικογένεια", αγορασμένη τμηματικά από το ίδιο παιχνιδομάγαζο της Ιστανμπούλ, μας ακολούθησε στην Βουλγαρία. Απ΄ότι βλέπετε ακόμα δεν προλάβαμε να φορέσουμε τα χειμωνιάτικά μας.

Το ρολογάκι μου που το φοράω ανελλιπώς τα τρία τελευταία χρόνια. Η βέρα μου που μου την φόρεσε ο Δημήτρης όσο περιμέναμε να πρασινήσει ένα φανάρι. Το αγαπημένο μου δαχτυλίδι, δώρο επίσης του Δημήτρη, αγορασμένο από το μαγαζί του Σελτζούκ στην Κλειστή Αγορά.

Το πορτοφόλι που φιλοξενεί πάντα τουρκικά χαρτονομίσματα και μου δίνει την σιγουριά ότι θα επιστρέψω σύντομα στην Πόλη. Αγορασμένο από το Hotic στο Πέρα. Τρία από τα ζευγάρια γυαλιών μου. Εχω τόσο μεγάλη μυωπία, που την διασκεδάζω, αγοράζοντας γυαλιά.

Τα κινητούλια μου. Βουλγάρικο και Ελληνικό. Ο καημός μου είναι ότι το βουλγάρικο (που είναι κουκλί εεεε?) δεν είναι συμβατό με τις ελληνικές εταιρείες κινητής τηλεφωνίας.

Η Μαρίνα, με προσκάλεσε να "εκθέσω" τα αγαπημένα μου αντικείμενα... και τα κατάφερα. Μαρινάκι, σόρρυ για την καθυστέρηση!!!

Η Ανθρωπος

"Αυξάνεται ο πληθυσμός,

μα οι άνθρωποι λιγοστεύουνε!...",

τραγουδούσε ο Χατζής. Και συμφωνούσα μαζί του... Σήμερα, χάρη σε μία "ιντερνετική φίλη", δυό συγγενείς ξαναβρέθηκαν μετά από πολύ καιρό και είναι ευτυχισμένοι. Κι εγώ είμαι πολύ χαρούμενη, που ένας άνθρωπος , "ξένος", είχε την ευαισθησία να αφιερώσει τον χρόνο του σε μία τέτοια αναζήτηση... Σε ευχαριστούμε Α. Θα ήθελα πολύ να την "λινκάρω", αλλά δεν ξέρω αν συμφωνεί :)

Big Brother σαββατοκύριακο

Μετά από ένα ακόμα "big brother" σαββατοκύριακο... ξύπνησα με τις ακόλουθες έννοιες:

- το ταξίδι στην Ελλάδα που πρέπει να κάνω, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει

- ο θείος Τζελίλ που δεν βρέθηκε και ιδέα δεν έχω πως θα βρεθεί, είχα υποσχεθεί στη Σεβίντς ότι θα τον βρω και θα την περιμένει

- η ιστορία του θείου Τζελίλ, που στοιχειώνει τις νύχτες μου και δεν έχω καταφέρει να την καταγράψω...

- η βροχή είναι απίστευτα δυνατή, θα αντέξουν οι αποθήκες και τα σπιτάκια των σκυλιών?

- η παραγωγή παρότι τρέχει , εξακολουθεί να είναι πίσω!

- προβλέπεται βαρύς χειμώνας, το πετρέλαιο αυξήθηκε και το λειτουργικό μας θα χτυπήσει κόκκινο

- ο ανηψιός μου έχει γενέθλια την Κυριακή και δεν έχω τρόπο ούτε να προλάβω να του στείλω δώρο

- ούτε για την γιορτή του Δημήτρη προλαβαίνω να αγοράσω δώρο...

- το deadline των εκβιαστών-μιζαδόρων-υπηρεσιών, έληξε το Σάββατο και τους περιμένω να σκάσουν μύτη και να αρχίσουμε τους εναγκαλισμούς

- μια φίλη πήγε ταξίδι σε περιοχή - μάτι του κυκλώνα, και την ζηλεύω! (αυτό λέγεται μαζοχισμός)

- πρέπει να παραγγείλω χιλιόμετρα υφάσματα και δεν ξέρω από που να αρχίσω... προς το παρόν κλαίω στους προμηθευτές να παραδώσουν κάτι νωρίτερα

- θέλω ή δεν θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά, κι αν δεν θέλω τί διάολο θέλω να κάνω???

- είχα, έχω κι αν έχω, πού και ποιοί είναι οι φίλοι μου ???

Ολα τα παραπάνω, είναι οι επικεφαλίδες και μόνο μερικών από όσα σκέφτομαι... ξέρω, είναι γελοίες σκέψεις. Μάλλον πρέπει να κόψω τα big brother σαββατοκύριακα!

Τελείωσε?

Ξανθός , γαλανομάτης, φάτσα πανέξυπνη...

- Πώς σε λένε ?

- Τεό.

- Πόσο χρονών είσαι?

- Τρία - τέσσερα...

- Τρία, επεμβαίνει ο μπαμπάς.

- Και τί κάνεις Τεό μου?

- Εχετε μεγάλα σκυλάκια έξω και θα με φάνε....

Του χαμογελάω, με εκείνο το χαμόγελο που ανοίγει διάπλατα για να καταπιεί τα δάκρυα... Κάποτε το πάθαινα μόνο με κορίτσια. "Δεν είναι μητρικό ένστικτο, επιστροφή στην παιδική μου ηλικία είναι" παρηγοριόμουν. Πια δεν υπάρχει παρηγοριά, αυτό είναι και τελείωσε... Τελείωσε?

Η οχιά, το ξέπλυμα και ... τα νεύρα μουυυυ

Ασήμαντο μεν, με τάραξε δε....

Προχθές , υπάλληλος τραπέζης ζητάει άδεια να μιλήσει με μια εργάτρια μας. Την δίνουμε. Βρίσκονται ακριβώς έξω από το γραφείο και ακούγεται η υπάλληλος τραπέζης (σαν οχιά είναι), να ουρλιάζει λες και μιλάει στον σκύλο της, που κατούρησε μέσα στο σπίτι. Πριν προλάβουμε να επέμβουμε, η αγενέστατη υπάλληλος- οχιά, μας κοπανάει την πόρτα στα μούτρα και φεύγει, η δε Βαλεντίνα, μαζεύει τα βρεγμένα της και επιστρέφει στην δουλειά της. Εγιναν τόσο γρήγορα όλα, που ο Δημήτρης μετά από δύο λεπτά, μου είπε «πάω να σώσω την Βάλια», χωρίς να έχει προλάβει να δει ότι η υπάλληλος έφυγε.
Ενοιωσα φοβερές τύψεις για το περιστατικό, το εργοστάσιο πρέπει να είναι άσυλο για τους εργάτες, να νοιώθουν ασφαλείς εδώ, άσχετα με το τί χρωστάνε και που. Μετάνοιωσα που επέτρεψα στην τραπεζική υπάλληλο να ανέβει από την πύλη, ας της έστηνε μπλόκα, ας την έβρισκε στο σπίτι της, εδώ δεν έπρεπε να την δεχτώ. Να σημειώσω, ότι η Βαλεντίνα δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, κάθε άλλο. Με κουράζει η ατελείωτη κλάψα της, η κουτοπονηριά της και η τεμπελιά της. Αυτό όμως είναι άσχετο.
Σήμερα το πρωί ο Δημήτρης ενημερώνεται από τον φύλακα ότι ένα ζευγάρι τραπεζικοί υπάλληλοι, ψάχνουν την Βαλεντίνα. Ακριβώς επειδή του έχω μεταφέρει τις τύψεις μου και τις σκέψεις μου, λέει του φύλακα «οι κύριοι να περάσουν από το γραφείο, πριν συναντήσουν την εργάτρια». Εμφανίζονται η αγενέστατη οχιά που ήρθε προχθές, κι ένα ξέπλυμα με βαμμένο μαλλί, που επειδή φοράει κοστούμι (ριγέ, καρα-βουλγάρικο παρεμπιπτόντως), νομίζει ότι έγινε και κύριος. Κανένας από τους δύο δεν είναι πάνω από τα τριάντα. Ο Δημήτρης τους δέχεται με χαμόγελο. Ακούω το ξέπλυμα να μιλάει έντονα, αλλά επειδή δεν γνωρίζω τα Βουλγάρικα καλά, δεν καταλαβαίνω τί λέει, αντιλαμβάνομαι μόνο το ύφος. Η οχία-υπάλληλος δεν μιλάει, προφανώς έφερε τον «νταβατζή» να τρομοκρατήσει κι άλλο την Βαλεντίνα. Ο Δημήτρης με ρωτάει πως λέμε στα Βουλγάρικα την λέξη ευγένεια, του την γράφω. Τους εξηγεί, ότι τους επιτρέπει να συναντήσουν την Βαλεντίνα, εφόσον όμως της φερθούν ευγενικά γιατί εδώ είναι ο χώρος εργασίας της και υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Η οχιά δείχνει συγκαταβατική (αυτό που ακούω να λέει είναι «ασφαλώς, ασφαλώς») αλλά το ξέπλυμα εξακολουθεί να ενοχλεί τα αυτιά μου. Σηκώνομαι και πηγαίνω στο γραφείο του Δημήτρη, ο οποίος επαναλαμβάνει τα περί ευγένειας. Πλησιάζει και η υπεύθυνη προσωπικού, η Ελλη. Το ξέπλυμα με κοιτάζει και μου ανακοινώνει ότι θέλουν να κατασχέσουν τον μισθό της Βαλεντίνα. Δεν καταλαβαίνω τί μου λέει, παρά μόνο όταν ακούω την Ελλη να του απαντά, ότι για αυτό , χρειάζεται δικαστική απόφαση. Είναι προφανές, ότι δεν μπορούν να έχουν τέτοια απόφαση, για κάποιους λόγους κι απλά ελπίζουν ότι θα πέσουν σε άσχετους. Εχω όμως ήδη φορτώσει άγρια... Μιλάω. «Πρώτον βρίσκεστε σε Εταιρεία και όχι στην Τράπεζά σας, οπότε πρέπει να προσέχετε πώς μιλάτε. Δεύτερον, η κυρία πληρώνεται από εμάς, για να εργάζετε και όχι για να χάνει τον χρόνο της μιλώντας με τις τράπεζες. Τρίτον, εάν επιθυμείτε να την βρείτε, μπορείτε να πάτε σπίτι της σε μη εργάσιμη ώρα...» (εκεί η οχία αρχίζει να κουνάει το κεφάλι πάνω-κάτω, υποδηλώνοντας «όχι», προφανώς που να κάνει υπερωρίες?) και συνεχίζω «Επειδή επιλέξατε να την βρείτε εδώ, μπορείτε να την συναντήσετε, αλλά επειδή η εταιρεία δεν είναι δική σας και τους όρους συμπεριφοράς εδώ μέσα τους βάζουμε εμείς, θα σας παρακαλούσα να είστε πιο ήρεμος!» . Ολα αυτά, ευγενικά μεν, κοφτά δε, σε σπαστά (θεόσπαστα Βουλγάρικα). Το ξέπλυμα λέει συνεχώς «εντάξει» αλλά σε τόσο έντονο ύφος που είναι πασιφανές ότι δεν το εννοεί. Συνεχίζω «δεν με καταλαβαίνετε μάλλον, δεν μιλάτε σε οφειλέτη σας αυτή τη στιγμή, ΟΦΕΙΛΕΤΕ να είστε ήρεμος και ευγενής αν θέλετε να παραμείνετε εδώ». Μάλλον η φωνή μου είναι υψωμένη εκείνη την στιγμή, μου έρχεται να του χώσω ένα χαστούκι και να του ξεκολλήσω τα μισά δόντια , ίσως το αντιλαμβάνεται γιατί κοιτάζει την οχιά (η οποία εξακολουθεί να κουνάει το κεφάλι χωρίς να μιλάει), σηκώνονται και φεύγουν σαν βρεγμένες γάτες. «Σέφκα , αυτός είναι ο Μίρο, που δούλευε εδώ πριν έρθετε» μου λέει η Ελλη. «Και γιατί δεν το λες τόση ώρα ρε Ελλη???» φωνάζω... Ο Μίρο την ξέρει δηλαδή την Βαλεντίνα, υπήρξαν συνάδελφοι... Και όχι μόνον αυτό. Ο Μίρο φεύγοντας φόρεσε ένα μικρό φεσάκι στην εταιρεία για να τον θυμόμαστε. Εκατό τηλέφωνα του έκανε το λογιστήριο και λεφτά δεν είδαμε. Κι ήρθε σήμερα να μας τρομοκρατήσει! Καμιά φορά τα ξεπλύματα νομίζουν, πως επειδή φόρεσαν κοστούμι, απέκτησαν και κύρος.... στο διάολο.

Τη σημαία μου μέσα!

Κάθε Οκτώβρη τηρούμε το «έθιμο» αλλαγής της σημαίας. Στην είσοδο του στολιδιού μας (όπου στολίδι, βλέπε εργοστάσιο-φάντασμα), υπάρχουν τρεις σημαίες. Τα πρώτα χρόνια η μία ήταν της Εταιρείας, η δεύτερη η Βουλγαρική και η τρίτη η Ελληνική. Πέρσι, αποφασίσαμε ότι εν όψει της εισόδου της Βουλγαρίας στην ΕΕ, η Ελληνική θα πρέπει να αντικατασταθεί με την Ευρωπαϊκή.
Σήμερα κατέφθασαν οι καινούργιες σημαίες και ήρθε η πολυπόθητη στιγμή της αλλαγής. Το θέμα απλούστατο ε? Η δουλειά? Ακόμα πιο απλή. Το πόσο σύνθετα γίνονται όλα στην Βουλγαρία (κυρίως τα απλούστατα) θα σας το αποδείξουν οι παρακάτω ευτράπελοι διάλογοι :
- Ο συντηρητής να κρεμάσει τις σημαίες.
- Ποιός από τους δύο? Ο μηχανικός ή ο ηλεκτρολόγος?
- Σντόιιιιινγκ!

Καταφθάνουν εν τέλει και οι δύο, προφανώς ο ένας θα κρατάει τη σημαία, ο άλλος θα τον κρατάει, δεν θέλω να σκεφτώ περισσότερα. Μαζί τους και η αποθηκάριος σε κατάσταση υστερίας :
- Δεν έχουμε ελληνική σημαία!!! Χάσαμε την ελληνική σημαία?
- Γιατί Ντίντι μου, τί την θέλουμε την Ελληνική? (την καλοπιάνουμε γιατί κλαίει εύκολα).
- Μα δεν θα βάλουμε ελληνική????
- Σντόιιιιιιιγκ! (Γιατί έναν χρόνο δεν έχουμε ελληνική και γιατί τρία είναι τα κοντάρια, που να την βάλουμε την Ελληνική? Στο τέταρτο που δεν έχουμε; για να μην πω τίποτα πιο χοντρό! Και πώς θα την χάναμε, ποιός θα έκλεβε Ελληνική σημαία την τύχη μου?)

Η ομάδα σημαίας, πριν αναχωρήσει για την ιστορική αλλαγή έχει απορίες , τις οποίες και εκφράζει:
- Σε τί διάταξη να τις βάλουμε?
- Σντόιιιιινγκ! (όπως είναι οι προηγούμενες, αλλά ας το κάνουμε λιανά)
- Αριστερά της Εταιρείας, στη μέση η Βουλγαρική, δεξιά η Ευρωπαϊκή.
- Αριστερά, όπως τις βλέπουμε από μέσα ή από το δρόμο???
- Σντόοοοοοιγκκκκκκκκκ! Από μέσα! Από μέσα δεν θα τις κρεμάσετε?
- Α ναι, οκ. Καταλάβαμε.

Αναχωρούν και παίρνουμε όλοι βαθιές ανάσες. Δύο λεπτά αργότερα το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι ο φύλακας, που επιβλέπει τον Ζόρο που επιβλέπει τον Πέτιο που κρεμάει τη σημαία. Ακούω τη Χριστίνα να λέει, έτοιμη να ουρλιάξει :
- Οπως τις βλέπεις από μέσα, αριστερά της Εταιρείας, μετά η Ευρωπαϊκή και μετά η Βουλγαρική και... (γυρίζοντας προς εμένα) σέφκα, λάθος τα είπα?
- Σντόοοοοιγκ (συνοδευόμενο από σταυροκόπημα, αν μη τι άλλο, εδώ, έχω γίνει θρήσκα!)

Ο μπαμπάς μου είναι θυμωμένος γιατί δεν θέλει να δεχτεί ότι μεγάλωσα!!! (Οπως όλοι οι μπαμπάδες κοριτσιών).

Η μαμά μου είναι χαρούμενη που επιτέλους επέλεξα τον σωστό άντρα!!! (Οπως όλες οι μαμάδες κοριτσιών).

Εγώ είμαι τρελλά ερωτευμένη

και βγαίνω συνέχεια βόλτες μαζί του!

Η μαμά σεβάστηκε την επιθυμία μας και δεν φωτογράφισε τις πολύ προσωπικές μας στιγμές :Ρ

Ο γητευτής των Οβτσάρσκα

Εχουμε ξαπλώσει στις έντεκα το βράδυ και ο ύπνος, μας έχει αγκαλιάσει σε δευτερόλεπτα. Κάποια στιγμή ακούω τα σκυλιά να γαυγίζουν (σύνηθες) και μουσική (απολύτως απίθανο!). Για την ακρίβεια κλαρίνα, ήτοι παραδοσιακή Βουλγαρική μουσική. Ανοίγω μάτια, κοιτάζω ρολόι , η ώρα είναι ήδη δώδεκα! Σηκώνομαι και πλησιάζω το παράθυρο. Η μουσική όσο πάει και δυναμώνει. Εξω δεν φαίνεται τίποτε περίεργο.

Προσπαθώ να καταλάβω από που στην ευχή ακούγονται κλαρίνα, μέσα στη νύχτα. Ξαφνικά, βλέπω τα σκυλιά να κάθονται απολύτως ήρεμα, κομμένο το γαύγισμα και το τρέξιμο. Η μουσική δυναμώνει και τον βλέπω! Ο φύλακας παρκάρει μπροστά στα σκυλιά, ανοίγει την πόρτα, το ραδιόφωνό του προφανώς παίζει τα κλαρίνα στη διαπασών.

Στο μεταξύ ο Δημήτρης έχει σηκωθεί από το κρεββάτι και παραμιλώντας, έχει σταθεί δίπλα μου στο παράθυρο. Σαν χάνοι, "απολαμβάνουμε" το σκηνικό. Τσοπανόσκυλα (οβτσάρσκι στην βουλγαρική) που ηρεμούν με κλαρίνα κι ένας φύλακας που το παίζει DJ! Από το διπλανό δωμάτιο, η Μέτζυ λυσσάει που δεν είναι κι αυτή στο πάρτυ. Ο Δημήτρης μισο-ξυπνάει και ανοίγει το παράθυρο.

Δ: Τί κάνεις εκεί ρε? (στα Βουλγάρικα)

Φ: Βλέπω τα σκυλιά ! (στα Βουλγάρικα είχε μεγάλη πλάκα η έκφραση)

Δ: Τσακίσου κάτω στην πύλη! (στα Βουλγάρικα) Αει στο διάολο επιτέλους μαλάκες!!! (σε άπταιστα Ελληνικά, δυό χρόνια και δεν μάθαμε βρισιές οι άχρηστοι!)

Ο φύλακας μπαίνει στο αυτοκίνητο και εξαφανίζεται, παρότι δεν κατάλαβε τα μισά.

Εγώ : Τί του φωνάζεις ρε Δημήτρη, περιπολία έκανε ο χριστιανός?

Δ : Ποιά περιπολία ρε, με τον γητευτή των οβτσάρσκα???

Εγώ : Κι ένοιωθα ασφάλεια με τα σκυλιά, τελικά όποιος τους βάλει κλαρίνα, τα ηρεμεί!

Κάποιος από Κερατέα???

Ξέρω ότι το μπλόγκ μου το διαβάζουν ελάχιστοι, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να ζητήσω την εξής βοήθεια... Προσπαθώ να βρω συγκεκριμένο άτομο στην περιοχή της Κερατέας. Κατοικούσε εκεί μέχρι και πριν πέντε μήνες και αν ζει, εξακολουθεί να ζει εκεί (το άτομο είναι ηλικιωμένο). Εάν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο, παρακαλώ ας επικοινωνήσει μαζί μου, για να του δώσω περισσότερα στοιχεία. Ευχαριστώ !!!

Κομματάκια από ύφασμα

Μήνες τώρα σκεφτόμουν ότι όλες οι ντουλάπες με τα διάφορα δειγματολόγια υφασμάτων, θέλουν άδειασμα. Μονόχρωμα, εμπριμέ, ριγέ, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Από την άλλη τα λυπόμουν, θα μου άρεσε να τα κάνω πατσγουωρκ. Θα θέλα να τα δώσω στο προσωπικό και να το αφήσω να δημιουργήσει. Αλλά ποιός θα κάτσει να ασχοληθεί με κουρελάκια??
Σήμερα το πρωί έδωσα εντολή να αδειάσουν οι ντουλάπες, τις χρειαζόμαστε. Η Πόλια κουβάλησε τρία τεράστια τσουβάλια για να μαζέψει τα «σκουπίδια». Επεσαν όλες με τα μούτρα να την βοηθήσουν. Δεν τους έκανα παρατήρηση, Παρασκευή είναι, ας σηκωθούν και λίγο από τα γραφεία. Ηθελα τόσο να τους πω, «ό,τι σας αρέσει κρατήστε το». Κι αν τις προσβάλω;
Με πλησίασε η Ζαπρίνκα , η μικρή μας. «Σέφκα, μπορούμε να πάρουμε κάποια στο σπίτι και να μην τα πετάξουμε?». Πόσο το χάρηκα! «Ολα!!!» της είπα. Ερχονταν μία, μία, μικρές και μεγάλες με τα αποκτήματά τους. Τα ασήμαντα πολύχρωμα κομματάκια από ύφασμα.
-«Αχ, αυτό δεν θα γίνει ωραίο μαξιλαράκι?».
-«Μα με αυτό μπορώ να κάνω παντοφλίτσες!».
-«Η εγγονή μου θα τρελλαθεί να κόβει!!!»
Τους πέταξα την ιδέα! «Εγώ, αν ήξερα να ράβω, θα έφτιαχνα πατσγουωρκ παπλώμα και κουρτίνα και τραπεζομάντηλο ακόμα...».
- Αχ σέφκα,πως δεν το σκεφτήκαμε! Πόσο χρωματιστά θα είναι!!!
Σκέφτηκα τα γκρίζα σπίτια τους. Ναι, θα τους έδιναν χρώμα.
Τις άφησα να τελειώσουν. Την ώρα του σχολάσματος, έφευγαν όλες φορτωμένες με νάυλον σακούλες, γεμάτες με τους «θησαυρούς» τους. «Σέφκα, θα μας δώσεις ένα χαρτί μην νομίσει ο φύλακας ότι τα κλέψαμε?». «Θα πιστέψει βρε ο φύλακας ότι έκλεβε όλο το γραφείο ταυτόχρονα κάτω από την μύτη μου?»
Κι έτσι χρωματίστηκε η μέρα μας! Με πουά, με λουλούδια, με ρίγες. Και νοιώθω τόσο γεμάτη, που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να χαίρονται με τόσο μικρά πράγματα!

Η υπόσχεση

Κουλουριασμένη στο πλάι.
Το παλιό παράθυρο δεν κλείνει καλά,
μπαίνει κρύος αέρας που με παγώνει.
Σφίγγω πάνω μου την σιέλ καρώ πυτζάμα.
Είναι μόνον Οκτώβρης , γιατί να κάνει τόσο κρύο?
Βγάζουν την Εφη έξω από το θάλαμο.
Μα δεν με πείραζε να μείνει,
Τόσες μέρες τώρα μοιραζόμαστε το δωμάτιο
και τις σκέψεις μας.
Βγάζουν και τις αδελφές μου.
Γιατί κι αυτές, γαμώτο?
Δύο λεπτά είπαν ότι θα πάρει,
είναι μόνο μια από τόσες εξετάσεις.
Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιός,
είπε ότι είναι η πιο επώδυνη...
Ας τελειώνουμε.
Μπαίνουν, δεν θυμάμαι πόσοι.
Και ειδικευόμενοι μαζί...
Μα καλά, πρακτική με μένα θα κάνουν?
Δεν είμαι πειραματόζωο, τελειώστε!
Ο νευρολόγος που έχει γίνει σκιά μου,
τις τελευταίες μέρες
«Δεν θα σε πονέσω κοριτσάκι μου,
στο υπόσχομαι»
Κλείνω τα μάτια.
Δεν ξέρω πόσα χέρια,
ψάχνουν την σπονδυλική μου στήλη.
«Να το, εδώ είναι!»
«Εκανες γυμναστική παλιά?»
Δεν απαντώ...
Δεν είμαι χαζή,το ξέρω ότι θα πονέσω,
μην προσπαθείτε
να μου αποσπάσετε την προσοχή!
Χαράζουν μια γραμμή με μαύρο μαρκαδόρο...
Δυό μέρες μετά την κουβαλούσα πάνω μου.
Ενα σπρέυ, αναισθητικό σκέφτομαι.
Εξακολουθώ να κρατάω τα μάτια κλειστά,
Τα δόντια σφιγμένα.
Ονειρεύομαι θάλασσες, όπως και στις μαγνητικές.
Μόνο θάλασσες.
«Φέρτε την δεύτερη σύριγγα».
Ανοίγω τα μάτια,
Ποιά δεύτερη? Πότε με τρύπησε η πρώτη?
Δεν με πόνεσε!
Βάζω τα κλάμματα...
Γιατί κράτησε την υπόσχεσή του!
Κλαίω με λυγμούς,
γι’αυτό και μόνο.
Μου φαίνεται τόσο σπουδαίο ,
κάποιος να κρατάει μια υπόσχεση,
Μια τόσο ανούσια υπόσχεση....

Η συγκεκριμένη εξέταση και η συγκεκριμένη μέρα, ήταν η πιο ανώδυνη από όλες όσες προηγήθηκαν και όσες ακολούθησαν... μόνο και μόνο γιατί κάποιος κράτησε μια υπόσχεση. Επτά χρόνια μετά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι κέρδισα το στοίχημα. Και να κρατάω αυτές τις στιγμές στο μυαλό μου, με κάθε λεπτομέρεια. Οταν λέω "χαίρομαι που πατάω στα πόδια μου", δεν το λέω μόνο μεταφορικά.

Το ρεύμα του αυτονόητου

Πολύ μου άρεσε αυτό το "ρεύμα του αυτονόητου",
που είναι "μια ανάγκη υπαρξιακή",
όπως είπε χθες ο Μπένι!!!

Χαζό - Νοσταλγία

Εχει μια λιακάδα υπέροχη, η Εθνική Μπάσκετ νίκησε την Σλοβενία και πέρασε στον ημιτελικό, η "πατρίδα" αύριο ψηφίζει. Και πείτε με χαζή, πείτε με ηλίθια, ανεγκέφαλη, ό,τι θέλετε πείτε με, αλλά από την στιγμή που ξύπνησα, νοιώθω μια νοσταλγία για όλες τις ηλιόλουστες εκλογές της ζωής μου, τον καφέ στις πλατείες, τα πολιτικά πηγαδάκια και τα εκλογικά κέντρα που τα κοιτούσα γελώντας.

Νοιώθω νοσταλγία για όλα τα Ευρωμπάσκετ από την εποχή του Γκάλη ακόμα. Και η απορία μου είναι, εάν η Εθνική παίξει εν τέλει αύριο στον τελικό, πως θα αντέξει η Ελλάδα να ζει δυό μεγάλες αγωνίες ταυτόχρονα? Και αν νικήσει, ποιός θα βγει στους δρόμους να πανηγυρίσει για τη νίκη της?

Κι εγώ δεν θα είμαι ασφαλώς εκεί, θα έχω απλά κολλήσει στην ΕΡΤ (γιατί και που αλλού να κολλήσω?) για να ροκανίσω το κυριακάτικο βράδυ. Μα είναι δυνατόν να νοσταλγώ μόνο τόσο χαζά πράγματα από την Ελλάδα???

Στην Αυσιέν μου...

Απόψε θα προσευχηθώ για σένα όπως μου ζήτησες. Στον δικό μου και στον δικό σου Θεό. Δεν προσεύχομαι συχνά , αλλά για σένα θα μπορούσα να κάνω τα πιο απίθανα πράγματα. Θα μοιραστώ μαζί σου τον πόνο σου και θα πονέσω μόνη μου, γιατί δεν μπορώ να είμαι εκεί, μαζί σου, αυτές τις στιγμές. Είμαι όμως δίπλα σου και το νοιώθεις, έτσι δεν είναι; Θα την σφίξεις ξανά στην αγκαλιά σου, το πιστεύω ...

Μια φίλη παλιά κι αγαπημένη δοκιμάζεται, με τον πιο σκληρό τρόπο που θα μπορούσε να δοκιμαστεί μια μάνα

Μήνυμα

Το ταξίδι στην Μπούρσα (στο οποίο κάποια στιγμή θα αναφερθώ εκτενώς), μου "κληροδότησε" μια αποστολή. Πρέπει να βρω κάποιον άνθρωπο, τα ίχνη του οποίου έχει χάσει συγγενής του από το εξωτερικό εδώ και μερικούς μήνες. Μην μου πείτε να ψάξω στους καταλόγους του ΟΤΕ , το έκανα ήδη. Το ότι βρίσκομαι εκτός Ελλάδας είναι μία επιπρόσθετη δυσκολία στην αναζήτηση. Η όλη ιστορία είναι εξαιρετικά περίπλοκη και ξεκινάει πενήντα χρόνια πριν. Ενας συγγενής που ερχόμενος στην Ελλάδα χάθηκε, μετά ξαναβρέθηκε και τώρα χάνεται πάλι. Εάν κάποιος μπορεί να βοηθήσει με οποιαδήποτε ιδέα για το πώς μπορώ να ψάξω, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Γνωρίζω την περιοχή στην οποία κατοικούσε το συγκεκριμένο άτομο (και σίγουρα κατοικεί ακόμα εκεί), έχω το όνομά του, απλά δεν είναι δυνατόν για μένα αυτή τη στιγμή να βρεθώ στην Ελλάδα και να ψάξω όσο χρειάζεται. Συνεπώς, οποιαδήποτε βοήθεια - ιδέα είναι ευπρόσδεκτη...

Bursa dan

Είμαστε εδώ και είναι υπέροχα!!! Ωρα για δεκάλεπτο ύπνο πριν την βραδυνή "ρακοκατάνυξη" στα Μουδανιά!!!

Yesterday!

Διάλογος με προμηθευτή μου, τον οποίο προσπαθώ δυό χρόνια τώρα, με πολύ πόνο, να τον μάθω το νόημα της λέξης YESTERDAY!

Me : Have you received my order?
Cem : Yes, but there is no delivery date on it. When will you need the material?
Me : YESTERDAY! (δεν αναγνωρίζετε την Ελληνίδα εδώ???)
Cem : Yesterday is impossible, you know. What about next week? (εδώ αναγνωρίζεται ο "εγώ-δεν-αγχώνομαι" Τούρκος).
Me: Do it!

Ο διάλογος επαναλαμβάνεται μετά από κάθε νέα παραγγελία και ο Cem (που πλέον με αποκαλεί Mrs Yesterday), προσπαθεί να γίνει θαυματοποιός.
Ωσπου έρχεται η σημερινή μέρα...

Cem: Hello Mrs Yesterday, Cem-Cem is speaking .
Me : Hello Cem-Cem! Have you received my order?
Cem : Yes, but there is no delivery date on it. When will you need the material?
May I suppose YESTERDAY, as usual?
Me: No Cem, you may deliver after 15 days(!), no problem.
Cem : I will load ,on next week.
Me : !!!!????

‘H o Cem είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, ή εγώ πρέπει να μάθω ότι YESTERDAY και 15 DAYS, έχουν το ίδιο νόημα (=next week)!!!

Από την Πόλη μας

Σε δύο μέρες ξαναφεύγουμε για Τουρκία, για Μπούρσα αυτή τη φορά. Θα περάσουμε βέβαια μια νύχτα στην Ιστανμπούλ (σιγά μην το παραλείπαμε:Ρ). Είπα λοιπόν να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες από το περασμένο ταξίδι στην Ιστανμπούλ, πριν προκύψουν οι καινούργιες.

- Αυτό το σπιτάκι στο Anadolu Hisari, δεν είναι λες και βγήκε από παραμύθι???

- Αλλη μια φορά που ήπιαμε το ρακί μας σε φλυτζάνια του καφέ!

- Το κουρείο του Ισάκ, στο Λεβέντ δεν έχει καμία σχέση με τα παραδοσιακά. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το ρολόι στον τοίχο και το ότι ο Ισάκ (αν και Κούρδος από την Ούρφα), μόνο που δεν έκλαιγε καθώς βλέπαμε στις ειδήσεις ότι καιγόταν η Ολυμπία.

?

Δεν μπορώ να το εξηγήσω...
Κάτι συσσωρεύει λυγμούς μέσα μου.΄
Δεν είναι η πρώτη φορά,
αλλά κάθε φορά είναι σαν πρώτη.
Και κάθε φορά με πνίγει.
Μα δεν υπάρχει τίποτα,
που να σε κάνει να σκάσεις χαμόγελο?
Τίποτα να σου απλώσει το χέρι στο φώς?

"Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι..."

Μέσα σε όλα αυτά που γράφτηκαν, ειπώθηκαν, αυτές τις μέρες, νομίζω ότι το παρακάτω τα λέει όλα... Ο συγγραφέας του να με συγχωρήσει για την αντιγραφή μιας και δεν υπήρχε τρόπος να ζητήσω την άδειά του για να το φιλοξενήσω εδώ...

Θα ήθελα να ξεχάσω
όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια,
κάνοντας χειρόφρενα
και πατώντας γκάζι,
μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα,
χωρίς να μας βοηθάνε,
όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,
Θα ήθελα να ξεχάσω
τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο
όταν τους κύκλωνε η φωτιά
Θα ήθελα να ξεχάσω
αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις
και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές
που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά
και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν
Μα δεν θα ξεχάσω
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων
που τελευταία στιγμή
μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής
μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς
που μας περιτριγύρισαν
Μα δεν θα ξεχάσω
τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν
σε μια ξένη για αυτούς περιοχή
Μα δεν θα ξεχάσω
όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα,
που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν,
που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς
και κοροιδεύουν τους Εθελοντές.
Μα δεν θα ξεχάσωτο κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε,
πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ,
για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του
μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω
οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα
να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500μέτρων,
να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.
Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ
όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Και δεν θα ξεχάσω
να λέγομαι ακόμα άνθρωπος
και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη
για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.
Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε
θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;
Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη
και θα σου καίει τους πνεύμονες;
πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;
πώς περιμένω απο ενα κράτος
με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα
να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον
απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...
Λίγη στάχτη στα μαλλιά...δολοφόνοι..

Το κείμενο το βρήκα
Εδώ

Update : Εδώ είναι το πλήρες κείμενο και το όνομα του συγγραφέα

Αλλη μια φορά....

Ενα ταξίδι που προγραμματίστηκε την τελευταία στιγμή!
Για να μην προλάβεις να το λαχταρήσεις!
Να μην ξαγρυπνήσεις, περιμένοντάς το.
Για να το ζήσεις ολόκληρο, σαν να μην είναι μίαμιση μόνο μέρα.
Ξημερώματα θα περνάς τα σύνορα...
Ο ήλιος θα σε πλησιάζει χαμογελαστός
και θα δακρύσεις.
Η γρανιτένια πύλη - TURKIYE,
γυρνάς σπίτι, ναι?
Θα μπεις από το Εντιρνέκαπού,
προτιμάς τις φτωχογειτονιές από την λαοθάλασσα του Λεβέντ.
Ενα κερί στο Πατριαρχείο, ο Κεράτιος θα απλώνεται ήρεμος,
βόλτα στην Κλειστή Αγορά,
τσάγια κεράσματα κι αγκαλιές.
Ολα τόσο ίδια κάθε φορά,
σαν να έφυγες χθες, είναι.
Και τόσο αλλιώτικα ,
που θες όλα να τα ζήσεις,
όλα να τα δεις
κι όλα να τα νοιώσεις.



Ναι προηγήθηκε κι ένα ταξίδι στο Βουκουρέστι... Ομορφο ήταν, έλεγα να ανεβάσω και φωτογραφίες. Αλλά μιας και προέκυψε Ιστανμπούλ για επόμενο, το Βουκουρέστι έχασε αίφνης όλη την αίγλη του.

Χωρίς λόγια

Την λατρεύω αυτή την φωτογραφία... Γιατί έχει κάτι που θυμίζει, τις διακοπές που δεν κάναμε... Γιατί έχει κάτι που θυμίζει το σπίτι μας... Γιατί έχει κάτι που θα κάνουμε μήνες να ξαναδούμε... Γιατί όταν την τράβηξε ο Δημήτρης, είμαι σίγουρη ότι ήδη την νοσταλγούσε...

Ναι ξέρω , λείπω έναν μήνα περίπου. Πήγαμε στα πάτρια εδάφη, επιστρέψαμε... Κι έχω ένα καινούργιο λάπτοπ. Το δώρο του Δημήτρη για την δεύτερη επέτειο του γάμου μας... Και να 'μαι τώρα να ψάχνω τα πλήκτρα. Είναι μία κούκλα , δεν συμφωνείτε?

Βρήκαμε την Βουλγαρία σε πλήρη απόγνωση από τις πλημμύρες αν κι εγώ το χάρηκα, γέμισε το ποταμάκι μας και πάλι. Την Δευτέρα φεύγουμε για το Βουκουρέστι, ταξίδι αστραπή για δουλειά. Δεν νομίζω ότι θα προλάβουμε να δούμε τίποτα, θα φτάσουμε το βράδυ και Τρίτη βράδυ επιστρέφουμε. Βεβαίως αξίζει τον κόπο το ότι το ταξίδι θα γίνει οδικώς.

Πολλές φορές όλο αυτό το διάστημα είχα την διάθεση να ανεβάσω ποστ, τελικά δεν το έκανα. Και επιστρέφοντας από την Ελλάδα, είμαι τόσο πνιγμένη που δεν προλαβαίνω καν να χαζέψω. Το σημαντικό είναι ότι είμαι πολύ καλύτερα αφότου γύρισα, όχι γιατί έκανα διακοπές (δεν έκανα), αλλά γιατί νοιώθω πολύ καλύτερα με την ζωή μας εδώ πλέον. Μου πήρε δυό χρόνια ασφαλώς αλλά μάλλον συνηθίζω μάλκο πο μάλκο.

Οι επόμενοι τρεις μήνες θα είναι ζόρικοι, ήδη η δουλειά είναι στο φόρτε της. Μας δίνει κουράγιο ένα τετραήμερο του Σεπτέμβρη (θα πάω Τουρκία ακόμα κι αν κλείσουν τα σύνορα!!!!) και ένα Σαβαβτοκύριακο τον Οκτώβρη στην Κύπρο, για τον γάμο του Αντρέα μας.

Καλό χειμώνα λοιπόν , κι όσοι πουν ότι είναι νωρίς ακόμα, ας κρατήσουν την ευχή για αργότερα :Ρ