To my Sis

Μου χάρισες τα πρώτα χαμόγελα, όταν μωρό ακόμα, γκρίνιαζα άνευ λόγου. «Ποιός σε πείραξε μπέμπα μου?» ρωτούσες κι εγώ έκλαιγα περισσότερο για να με πάρεις αγκαλιά.
Μου έμαθες τον μαγικό κόσμο του βιβλίου. Οταν πρωτοάρχισα να διαβάζω, μου έδειξες την βιβλιοθήκη σου και μου είπες να διαβάζω ότι θέλω και να είμαι προσεχτική με τα βιβλία. Μέχρι και σήμερα μου χαρίζεις βιβλία κι εγώ μέχρι και σήμερα τα προσέχω λες και είναι μωρά.
Με έπαιρνες στην Αθήνα για να αγοράσουμε τα σχολικά μου από το Μινιόν. Και χαιρόσουν τόσο πολύ με τις αρωματικές γομίτσες , που όταν ήσουν εσύ παιδί δεν υπήρχαν. Ξέρεις πόσες φορές καμάρωσα όταν οι συμμαθητριές μου θαύμαζαν τα καλούδια μου? «Ααα, η αδελφή μου , μου το έφερε από την Αθήνα».
Μαζί σου πήγα τις πρώτες μου διακοπές. Ημουν δεκαεπτά και ήσουν εικοσιοκτώ, δεν ξέρω πώς με άντεχες! Θα μπορούσες να είχες περάσει καλύτερα αν είχες πάει με την παρέα σου.
Καθισμένη σε μια καρέκλα, έγερνες το κεφάλι σου στα πόδια μου και κοιμόσουν, τις νύχτες που ήμουν στο νοσοκομείο. Εκλαιγες, γιατί δεν σου ανοιγόμουν.
Με στήριξες όσο κανένας, όταν χώρισα κι αποφάσισα να ξαναρχίσω από την αρχή, μόνη μου. Και το έκανες με πράξεις, όχι με λόγια παρηγοριάς.
Μας πήρε χρόνια για να έρθουμε κοντά, ίσως γιατί η διαφορά ηλικίας μας, αποτελούσε μεγάλη απόσταση στην αρχή. Αλλά από την στιγμή που επιτέλους «βρεθήκαμε», δεν υπήρχε καμία περίπτωση να «ξαναχαθούμε».
Σου τηλεφώνησα χθες, έχουμε δώσει «ραντεβού» στην Θεσσαλονίκη στο τέλος του μήνα. «Αύριο πάρε με, να σου κανονίσω τις πτήσεις»
«Εσύ θα με πάρεις αύριο, γιορτάζω!»
«Θα σε έπαιρνα, θα το θυμόμουν όμως αύριο!»
«Μην πάρεις, πλάκα κάνω. Θα είμαι όλη μέρα στο νοσοκομείο, δεν θα πιάνει. Θα σε πάρω όταν βρω κενό»
«Δεν το πιστεύω ρε μαλάκα! Σε έβαλαν εφημερία την μέρα της γιορτής σου??»
«Μα πώς μιλάς έτσι? Ναι, εφημερεύω»
«Δεν καταλαβαίνει κανένας ελληνικά, μην σκας. Γαμιόνται, να τους πεις»
«Να’το πάλι!»
Αδελφούλα, ίσως δεν σου είπα ποτέ πόσο πολύ σε αγαπάω και πόσο σε ευχαριστώ για όλα όσα κάνεις για μένα. Σήμερα γιορτάζεις και δυστυχώς, είμαι πολύ μακρυά για να σε αγκαλιάσω. Δεν ξέρω αν θα το πιστέψεις, άλλα ανυπομονώ να σε δω το άλλο σαββατοκύριακο λες κι έχω να σε δω χρόνια.
Εύχομαι να γεράσουμε , σε δυό σπιτάκια, που θα είναι το ένα δίπλα στο άλλο, κρυμμένα σε πορτοκαλιές. Να χορτάσουμε επιτέλους τους πρωινούς καφέδες που δεν ήπιαμε.
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ!