Πόσο όμορφη είναι η αγάπη...

Υπάρχουν ακόμα παιδάκια που πιστεύουν στον Αη Βασίλη, το ξέρετε? Και όλα μαζί σήμερα, στον παιδικό σταθμό του χωριού μας, τον περίμεναν με αγωνία.

Η τσιγγανούλα η Τάνια, ντυμένη στα κόκκινα, χαμογελούσε που οι δασκάλες της την φωνάζουν "Πριντσέσκα".

Ο επίσης τσιγγανούλης Βέντσι, παρότι ο μικρότερος, είπε το πιο όμορφο ποίημα.

Ο Στογιάν, πήρε το πιο μικρό δώρο, αλλά το κρατούσε τόσο σφιχτά, ούτε που κοίταξε τα δώρα των άλλων και το προσωπάκι του έλαμψε. Αφήστε που μου χάρισε και τα πιο γλυκά χαμόγελα.

Η Σεβντά που τα καταγάλανα μάτια της και τα ανοιχτόχρωμα μαλλάκια της, έκαναν απίστευτα όμορφο το μαυριδερό μουτράκι, αγκάλιασε την κατάξανθη κουκλίτσα της με λατρεία. Οχι , δεν ήταν Μπάρμπι. Ηταν από κείνες τις φτωχοντυμένες κουκλίτσες των δικών μας παιδικών χρόνων.

Η ντυμένη στα κίτρινα Ιλιάνα, αγωνιούσε να πάρει πρώτη το δικό της δώρο, μέχρι τη στιγμή που την αγκάλιασα και περίμενε υπομονετικά τη σειρά της.

Οι νηπιαγωγοί που αγκαλιάζουν πενήντα παιδάκια (εκ των οποίων τα δεκαεπτά είναι τσιγγανάκια), δίνουν όλη τους την αγάπη και την φροντίδα, σε έναν τόπο που δεν προσφέρει πολλά. Κι είναι τόσο ζεστή και μεγάλη αυτή η αγάπη, που όλα τα παιδάκια αναφώνησαν "Πόσο όμορφη είναι η αγάπη και πόσο καλός γίνεσαι όταν σε αγαπούν!".

Παραδόξως, αποστήθισα τις φατσούλες και τα ονόματα από τα τσιγγανάκια. Ισως γιατί δεν τα είχα ξαναδεί σε σχολείο. Ξανθά, καλοντυμένα, υπάκουα παιδάκια βλέπεις παντού. Και παραδόξως, τα τσιγγανάκια είχαν πολύ πιο λαμπυρίζοντα βλέμματα και πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την γιορτή.

Στο τέλος της γιορτούλας, οι δασκάλες πήραν τα μικρότερα παιδάκια και αποχώρησαν για το μεγάλο, φωτεινό τους δωμάτιο, για να ανοίξουν τα δώρα τους. Δεν μπορούσαν να περιμένουν. Τα μεγαλύτερα καμάρωναν "πηγαίνετε κυρία, εμείς είμαστε μεγάλοι, δεν έχουμε αγωνία!". Πέντε χρονών αγγελούδια, δεν είχαν αγωνία να ανοίξουν τα φτηνά μεν, πολύχρωμα δε πακέτα τους!

Τα παιδιά εδώ δεν μοιάζουν με τα ελληνόπουλα. Οχι, γιατί δεν κάνουν απεργίες και διαδηλώσεις, όχι. Τα ελληνόπουλα, δεν θα ξεφώνιζαν από χαρά επειδή θα έπαιρναν δώρο ένα σακουλάκι με τρία μανταρίνια και δύο φτηνές σοκολάτες, ούτε επειδή είχαν το απρόσμενο έξτρα δώρο, ενός σοκολατένιου Αη Βασίλη. Κάνω λάθος?

Πόσα πράγματα, αντικαθιστά η αγάπη τελικά?

Να έχουμε γιορτές φωτεινές και γεμάτες από αγάπη, σαν τα χαμόγελα των παιδιών, που ξέρουν να βρίσκουν την ευτυχία στα λίγα και ουσιαστικά. Να είστε σίγουροι, ότι με αυτά τα παιδιά, το μέλλον του κόσμου μας δεν κινδυνεύει...

Ο Δημήτρης μου , το αφηγήθηκε πολύ καλύτερα...

Φιουυυυυυυυ

Οχι, πες μου τώρα, πόσο καλή μπορεί να είναι μια ημέρα που....

- Κάνεις τον άνετο καραγκιόζη για να μην παραδεχτείς, ότι σου γάμησαν το σόι (σαν πώληση το είδα μεγάλε και σας τον έπιασα κανονικότατα!).

- Σε αποκαλούν ούτε λίγο ούτε πολύ "γύφτο" και "μπακάλη", γιατί παζάρεψες κάτι δεκάδες χιλιάδες ευρά σε δουλειά εκατομμυρίου (έμαθαν ότι μπιπιόμαστε και πλάκωσαν κι οι γύφτοι!).

- Σου την λένε γιατί ενώ διαπραγματεύεσαι τις "υψηλές παροχές υπηρεσιών τους", ταίζεις τα σκυλιά σου με πιο ακριβή σκυλοτροφή απ'ότι αυτοί τα δικά τους (χέσου γελοίε, είμαι μια λαρτζάτη ελληνάρα! εσείς μάθατε την σκυλοτροφή, εφόσον πέθανε ο μπάι Τόσκο!)

- Αποκαλούν το αυτοκίνητό σου κουβά, σε σχέση με το δικό τους (καραγκιόζη, θες και να πουλήσεις τώρα??? Οπως σωστά είπε ο Μητσάκος μου, το τιγκράκι μου στοιχίζει εν Ελλάδι, όσο η μπέμπα σου εδώ).

- Νεοαφιχθείς συνάδελφος και φίλος, άγχεται γιατί χρωστάει σε τράπεζες έξη χιλιάρικα (τολμάς και μου το λες ρε μαζόχα??? Εγώ αν χρωστούσα μόνο τόσα, μέχρι και ταμείο ανεργίας θα έμπαινα!)

- Συνεργάτης καταφθάνει προ εγκεφαλικού, να σου ζητήσει δανεικά και παραδόξως, δεν σε πιάνει το ψυχοπονιάρικο (εμ αγόρι μου, πριν τρεις μήνες ονειρευόσουν σπίτι με πισίνα και στα λέγαμεεεεεε. Τώρα για πνίξιμο, αρκεί και το ποταμάκι δίπλα).

- Γκαρίζεις σε συνάδελφο και τολμάει να σε παρακαλέσει "να μην του ξαναφωνάξεις" (αφού μόνο με τις γκαρίκλες παίρνει μπρος και το έχει αποδείξει!)

- Παίρνεις τηλεφωνικά παραγγελία, στις επτά η ώρα το πρωί για να γεμίσει το πρώτο φορτηγό και ξανακάνεις το ίδιο, στις επτά η ώρα το βράδυ για να γεμίσει το τέταρτο (ευτυχώς που οι οδηγοί δεν βλέπουν τι-βούλα για να μάθουν από αποκλίνουσες συμπεριφορές και να μας το κάνουν καλοκαιρινό!)

- Τσακώνεσαι αισχρά με συνεργάτη-κολλητό για πενήντα γαμωλέβα, ενώ του χρωστάς πενήντα χιλιάρικα (παραδόξως, σε υπακούει και βγαίνει έξω από το γραφείο της "ξεκω-λιάρας που για πενήντα λέβα πουλάει τη μάνα της" για να συνεχίσετε τον μεταξύ σας τσακωμό).

- Ολοι ανεξαιρέτως οι πελάτες σου , θααααα πληρώσουν την επόμενη εβδομάδα! (Μαύρα Χριστούγεννα θα κάνουμε, να μου το θυμηθείς).

Επί των ταραχών που μαστίζουν την μαμά πατρίδα, δεν θα σχολιάσω, αφενός επειδή με έχει απορροφήσει τόσο η καθημερινότητά μου, ώστε να μην εκφράζω άποψη για τόσο σημαντικά θέματα (οκ, ξέρω, είμαι γρανάζι του κωλοσυστήματος), αφετέρου, επειδή είμαι ένα "νικημένο ξεφτέρι", που ποτέ δεν θα δεχτεί ότι, "με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα ο κόσμος προχωρεί", ανεξαρτήτως"των πικρών βουλών του Αλλάχ και των σκοτεινών ψυχών των ανθρώπων".

Μητσάκο μου, το ποστάκι εξαιρετικά για σένα. Πάω να πάρω τα χάπια μου....

Αθόρυβα

Είναι κάποιες κινήσεις, που γίνονται αθόρυβα.

Δεν τις καταλαβαίνεις, γιατί όλα γύρω σου κάνουν τέτοιο πάταγο, που αδυνατείς να τις υποψιαστείς.

Κι εκεί που κατσουφιάζεις , γιατί δεν μπορούν να σε καταλάβουν κι είσαι μόνη στο σκοτάδι, μια αθόρυβη κίνηση σου ανάβει ένα μικρό φως.

Και την νοιώθεις σαν αγκαλιά κι ας μην είναι.

Και χαμογελάς για να μην δακρύσεις, που σε κατάλαβαν χωρίς να το ζητήσεις.

Χαμογελάς που δεν είσαι μόνη στο σκοτάδι,

κι αυτό γύρω σου, παύει να είναι σκοτάδι,

γιατί κάποιοι οικειωθελώς το μοιράστηκαν μαζί σου.

Η τουλάχιστον προσπάθησαν.

Μερσί μνόγκο μομίτσετα :)

Τραγούδια της ζωής

Την περασμένη Κυριακή, αν περπατούσες στο Πλόβντιβ , θα έβλεπες μόνο κόκκινα γαρύφαλλα. Κάτι το τσουχτερό κρύο, κάτι το κάθισμα της αγοράς, δεν κυκλοφορούσαν τόσοι όσο συνήθως, οπότε ήταν πολύ εύκολο να χαζεύεις τα χέρια λίγο-πολύ όλων. Τα χέρια λοιπόν, κρατούσαν τρυφερά ένα κόκκινο γαρύφαλλο.
Κάποια στιγμή, έφτασε και στο δικό μου χέρι ένα κόκκινο γαρύφαλλο μαζί με μία καρτούλα. Σας μεταφράζω (όσο πιο καλά μπορώ) τί έλεγε αυτή η καρτούλα :
Διεθνές Χορωδιακό Φεστιβάλ «Τραγούδια της ζωής».
Πριν από 65 χρόνια, τον καιρό του Ολοκαυτώματος, στην Βουλγαρία , σώθηκαν οι ζωές 49000 Εβραίων της Βουλγαρίας. Το διεθνές χορωδιακό φεστιβάλ «Τραγούδια της ζωής», διοργανώνεται σε ανάμνηση αυτής της ηρωικής σωτηρίας. Μουσικοί και ερμηνευτές από το Ισραήλ, την Αμερική, τον Καναδά και την Βουλγαρία, συναντιόνται στα πλαίσια του φεστιβάλ για μια σειρά συναυλιών στην Σόφια, το Πλόβντιβ, το Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ, από την 21η Νοέμβρη μέχρι και την 1η Δεκέμβρη.
Παρακαλούμε, δεχτείτε αυτό το λουλούδι, ένα από τα 49.000 που χαρίζονται σήμερα στην Βουλγαρία, σαν σημάδι της ευγνωμοσύνης μας προς εσάς – απόγονους εκείνης της γενιάς των Βούλγαρων που αντιστάθηκαν στο κακό και επέλεξαν την ζωή.
Οι συναυλίες του φεστιβάλ , πραγματοποιήθηκαν στην Σόφια, την περασμένη Δευτέρα 24.11 και στο Πλόβντιβ, χθες, 25.11.
Επισκέφτηκα την ιστοσελίδα της οργάνωσης «Τραγούδια της ζωής» και μπορείτε να το κάνετε κι εσείς, εάν τα κόκκινα γαρύφαλλα, σας άγγιξαν λίγο.

Τώρα μην ψάξω και για τίτλο

Επεσαν κάποιες νυφάδες. Τόσο ανάλαφρες και χαζές, που αποκλείεται να το στρώσει. Οχι σήμερα, τουλάχιστον. Κι όμως το είχα ανάγκη. Ενα απόλυτο λευκό να καλύψει το γκρίζο της περιοχής και της κατάστασης.

Είχα άσχημη βραδυά χθες. Αναγκάστηκα να βρεθώ με ανθρώπους που δεν ήθελα. Για την ακρίβεια με τους μόνους ανθρώπους στη γη ολόκληρη, που δεν θα ήθελα να συναντήσω. Πάει κι αυτό, έγινε. Αλλά άφησε μια γεύση πικρή. Και μια εκ νέου κατανόηση, του τί είμαστε ως λαός. Οκ, μην βιαστείτε να βρίσετε, υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Και μου τη δίνει που κατόρθωσα να σκάσω δυό -τρία χαμόγελα, και να μιλήσω μια-δυό φορές σε τόνο φιλικό, ενώ καθόλου δεν το εννοούσα. Μου τη δίνει και που άκουσα μια "συγγνώμη" που εκείνος που την είπε, πάλι δεν την εννοούσε. Και σας τα λέω εγώ αυτά, που πολλές φορές καταπίνω πράγματα ή κάνω πως δεν κατάλαβα.

Δεν είμαι στα καλύτερά μου, εδώ και καιρό. Πολλά συμβαίνουν, πολλά γίνονται. Το κακό είναι ότι δεν μπορώ να τα δω σαν θεατής. Είτε γιατί πρέπει, είτε γιατί μου επιβάλλεται, εμπλέκομαι. Δεν χαμογελάω πια, παρά μόνο σε βραδιές ρακίας. Τις λέω έτσι, όχι γιατί πίνω΄, αλλά γιατί οι ελάχιστοι βούλγαροι φίλοι μας, τις οργανώνουν στο άψε-σβήσε για "μια ρακία και μια σαλάτα". Κι εκεί χαλαρώνω, νοιώθω αγάπη γύρω μου, χαμογελώ.

Το καινούργιο μας σπίτι, είναι ακόμα σε κατάσταση μετακόμισης. Τα μισά ρούχα στο παλιό. Κουρτίνες κρεμάσαμε χθες επιτέλους, αλλά η Στέφκα τις έραψε λες κι έραβε σημαία για απονομή Ολυμπιακών αγώνων. Αποτέλεσμα? Δεν ανοίγουν. Τόσο όμορφο ύφασμα και δείχνει τόσο άχαρο. Κλιματιστικά δεν μπήκαν ακόμα και παλεύουμε το κρύο με καλοριφέρ που καίνε όσο η παραγωγή ολόκληρη.

Απόψε μας έχει καλέσει η Ντάνυ. Ηρθε προχθές από την Ελλάδα για δυό εβδομάδες. Με συγκίνησε που με πήρε αμέσως τηλέφωνο. Σφάζουν "πρασέ" και θα το κάνει με λάχανο. Θα ήθελα από τη μια να χουχουλιάσω στον καναπέ, από την άλλη δεν μπορούσα να της το αρνηθώ. Οπότε θα πάμε.

Για αύριο ονειρεύομαι βόλτα στο Πλόβντιβ, αλλά νομίζω ότι εν τέλει πάλι δεν θα έχουμε το κουράγιο να βγούμε από το σπίτι. Τα όνειρα δεν στοιχίζουν αφενός, οι Κυριακές χάνονται αφετέρου, οπότε ό,τι και να γίνει το ίδιο μου κάνει.

Θα ήθελα να ήμουν σε χριστουγεννιάτικη διάθεση. Θα ήθελα να ήμουν λίγο πιο αισιόδοξη. Θα ήθελα να χαιρόμουν το προγραμματισμένο ταξείδι της πρωτοχρονιάς στην Σαπαρέβα Μπάνια. Ομως, δεν...

Οπότε απλά συνεχίζω να υπάρχω. Οι μέρες μου δεν διαφέρουν ιδιαίτερα. Οι ρυθμοί μου και η διάθεσή μου το ίδιο. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω κανένα κουράγιο να ψάξω σε βάθος όλη αυτή την κατάσταση. Παραίτηση? Ενδεχομένως...

Τα... νούμερα!

Η Πέτια Νο1 είναι η λογίστριά μας. Νευρική, κοντή και χοντρούλα. Παρότι πλακωνόμαστε σε ημερήσια διάταξη, την λατρεύω. Ο Ευλόγκι Νο1, είναι ο προγραμματιστής μας. Αδύνατος με μακρύ μούσι και μπλε μάτια. Σαν όσιος ένα πράγμα. Μου τα σπάει σε ημερήσια διάταξη αλλά κατά βάθος το διασκεδάζω.
Την τελευταία φορά που γέννησε η Μέτζυ μας, σε δύο από τα μωρά της, έδωσα τα ονόματα τους. Ετσι αποκτήσαμε την Πέτια Νο2 και τον Ευλόγκι Νο2. Οι νούμερα 1, παρότι απεχθάνονταν τα σκυλιά στο παρελθόν, μετά από αυτό περνάνε ώρα κολλημένοι στα τζάμια, να καμαρώνουν τους κλώνους τους.
Οπως και με όλα μας τα σκυλιά (παράδοξο αλλά συμβαίνει), τα μικρά μεγαλώνοντας, μοιάζουν όλο και πιο πολύ στους «νονούς» τους. Ετσι ο Ευλόγκι Νο2 από μπαλίτσα που ήταν μωρό, έγινε αδύνατος, ψηλός με κάτι περίεργες τρίχες στο πηγούνι (το μούσι που λέγαμε) και σπασαρχίδας. Τα μπλε μάτια τα είχε εξαρχής! Η δε Πέτια Νο 2, από καχεκτική μικρούλα έγινε μια κοντόχοντρη μπάλα και απόλυτα νευρική. Φωνάζει με το παραμικρό και έχει εκτοπίσει εντελώς τον αδελφό της.
Χθες το πρωί, ο Ευλόγκι Νο1 ήρθε να κάνει μια δουλειά της Πέτια Νο1, στο πρόγραμμα του λογιστηρίου. Για την ακρίβεια, να της οριστικοποιήσει το μήνα. Οπως κάθε φορά, της έσπασε τα νεύρα και αυτή (επίσης όπως κάθε φορά), του φώναξε τόσο, που στο τέλος βράχνιασε. Ο Ευλόγκι, προφασιζόμενος και μια διακοπή ρεύματος, πήρε το ταλαιπωρημένο βαλιτσάκι του και την έκανε με ελαφρά. Λίγα λεπτά μετά, ξέσπασε άγριος σκυλοκαυγάς. Πεταχτήκαμε στο παράθυρο και είδαμε την Πέτια Νο2 όρθια, να γαυγίζει άγρια τον Ευλόγκι Νο2. Τί τζάμια χτύπησα, τί φωνές έβαλα, αυτή εκεί! «Τί έκανε πάλι αυτός της Πέτιας μας και φωνάζει?????» ρώτησε βραχνιασμένη η Πέτια Νο1. (Βλέπετε για την "νονά", πάντα φταίει ο Αλλος!) «Προφανώς δεν μπορούσε να της κλείσει το μήνα» απάντησα...

Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ...

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ,ενος νεαρού πρίγκηπα της Ανατολής, απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,που νόμιζε πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πίκρες οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων...
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
Ήταν άδειο το κεμέρι,μουχλιασμένο το νερό.
Στη Μοσούλη στη Βασόρα,στην παλιά τη χουρμαδιά,
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική,
Αγροικά το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
Τον κοιτούν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
Κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει
πως θ' αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά.
Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη,απ' τη γη στον ουρανό,
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα, ήπιε εκείνο το πρωϊ
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες, μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά,
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο, βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
Νικημένο μου ξεφτέρι
δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί.
Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.Καληνύχτα

Brussels - Part One - 1.11.2008

Οι Βρυξέλλες ποτέ δεν με ξετρέλλαναν, για να είμαι ειλικρινής. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποτελέσουν ταξιδιωτικό προορισμό μου, γι’αυτό και κάθε φορά που βρίσκομαι εδώ, οι λόγοι είναι πάντα επαγγελματικοί.
Εφτασα το πρωί και για μια ακόμη φορά το αεροδρόμιο μου φάνηκε απόλυτα καταθλιπτικό, πείτε μου ό,τι θέλετε, αλλά εγώ κάθε φορά έτσι το βλέπω. Ο ταξιτζής ήταν ευγενικός και μιλούσε άπταιστα αγγλικά, προβληματίστηκε λίγο με την οδό του Ξενοδοχείου, παρότι ήμουν σαφής. Και την οδό του είπα και ότι είναι κοντά στο εκθεσιακό και τέλος πάντων απέναντι από το μαμημένο Χέυζελ, ρε αδελφέ.
Το βρήκαμε εύκολα εν τέλει και με ευκολία επίσης πλήρωσα τα 35.40 ευρώ για μια διαδρομή που δεν διήρκεσε πάνω από δέκα λεπτά. Αν μου φάνηκε ακριβό? Με τα βουλγαρικά δεδομένα, ή αυτά της Ιστανμπούλ (που κυκλοφορώ πολύ με ταξί), ναι, ήταν πανάκριβο. Αλλά πριν από οκτώ χρόνια, για μια παρόμοια διαδρομή στις Βρυξέλλες είχα πληρώσει δέκα χιλιάδες δραχμές, άρα λογικό ήταν.
Το ξενοδοχείο είναι φρίκη και το διαπιστώνεις από το πρώτο δευτερόλεπτο. Μπήκα στη ρεσεψιόν (με το ζόρι θα χωρούσε δεύτερος, τόσο μικρός είναι ο χώρος) και το στομάχι μου ανακατεύτηκε από την τηγανίλα που ανέδυε το εστιατόριο δίπλα. Οπως το είδα, ορκίστηκα να μην πάρω πρωινό, τις μέρες που θα μείνω εδώ, ο κόσμος να χαλάσει.
Ημουν «τυχερή» γιατί παρότι το τσεκ-ιν είναι στις δύο, ο ρεσεψιονίστ μου έδωσε το δωμάτιο από τις έντεκα. Δεν μου προκάλεσε έκλπηξη, όλη η πόλη είναι φουλ από τους εκθέτες και τους επισκέπτες, αλλά αυτό το μπ...λο, είναι σχεδόν άδειο! Να θυμηθώ να βρίσω τον Φρέντερικ που μου το σύστησε, αύριο. Μουτζώθηκα ήδη γιατί δεν φρόντισα να ψάξω ξενοδοχείο λίγο νωρίτερα, για να βρω κάτι καλύτερο.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο, έκανα το σύνηθες βόουτιν. Δεν θα πω ότι είμαι πολυταξιδεμένη, αλλά έχω ταξιδέψει αρκετά και λόγω δουλειάς και για τουρισμό κι έχω «φάει» αρκετά χρόνια, από τα τριανταέξη μου, σε ξενοδοχεία. Μέχρι σήμερα, τα χειρότερο που είχα συναντήσει ήταν ένα, που ούτε καν θυμάμαι το όνομά του, στο κέντρο του Μανχάταν. Το πλήρωνες χρυσό λόγω θέσης και πολυτελούς λόμπυ αλλά στο δωμάτιο δεν χωρούσες. Να μην πω για την χιλιοτρυπημένη κουβέρτα και την θέα σε φωταγωγό.
Ε, από σήμερα, την πρώτη θέση σε χάλι, καταλαμβάνει το Χέ(υ)ζελ Εξπο! Επαξίως! Από που να ξεκινήσω? Ναι, είναι πιο μικρό κι από εκείνο στο Μανχάταν.
Είναι παγωμένο, η θέρμανση δηλαδή άρχισε να λειτουργεί στις εννέα το βράδυ. Με θερμοκρασία τέσσερις βαθμούς κελσίου, δεν είναι λίγο αργά?
Στο μπάνιο, με την πλάτη μπαίνεις, με την πλάτη βγαίνεις. Το ντους το απολαμβάνεις, μόνο αν δεν κάνεις το σφάλμα να κοιτάξεις προς τα πάνω. Γιατί αν το κάνεις αυτό, βλέπεις την μπαταρία της ντουζιέρας! Και τί θα ‘ θελες να βλέπω, θα μου πεις. Δεν μιλάμε για μια τυχαία μπαταρία. Μιλάμε για το πιο βρώμικο και γεμάτο άλατα πράγμα που έχω συναντήσει στη ζωή μου.
Σταχτοδοχείο δεν υπάρχει, παρότι το δωμάτιο είναι για καπνίζοντες. Αποφασίζοντας να τους συναγωνιστώ στη γουρουνιά, σβήνω απολαυστικά τα τσιγάρα μου σε μία κούπα. Ετσι κι αλλιώς καφέ να πιω σε δαύτη, αποκλείεται. Ο βραστήρας συναγωνίζεται σε βρώμα την μπαταρία του μπάνιου.
Μίνι μπαρ επίσης δεν υπάρχει! Για ρούμ σέρβις ούτε κουβέντα. Γι’αυτό κι εγώ ζήτησα ένα μπουκάλι νερό, μπορεί να πνιγώ ρε παιδί μου! Και είχαν ΜΟΝΟΝ ανθρακούχο!!! Καλό για μένα, που πίνω μόνον ανθρακούχο. Αλλά δεν θα ήθελα να φανταστώ την μάνα μου εδώ!

Η ντουλάπα είναι μια σταλιά, με το ζόρι χώρεσε τις κουστουμιές που θα απαιτηθούν για το τετραήμερο της έκθεσης. Οσο για τα παπούτσια μου, βρίσκονται κολλημένα στο κάτω μέρος του κρεββατιού, τόσο που φοβάμαι ότι τη νύχτα θα ανέβουν πάνω και θα με ποδοπατήσουν.
Η τηλεόραση δεν λειτουργεί και το ασύρματο ίντερνετ, παρότι με διαβεβαίωσαν ότι υπάρχει, εξακολουθεί να μου κρύβεται. Γι’αυτο και τα κειμενάκια μου γράφονται στο γουόρντ και θα ανέβουν όταν το ίντερνετ κουραστεί από το κρυφτό και βγει και με φτύσει.
Απέναντι ακριβώς, βρίσκεται το στάδιο του Χέυζελ και βεβαίως, σήμερα το απόγευμα, Σάββατο γαρ, είχε αγώνα. Είπα η ταλαίπωρη να κοιμηθώ μια ώρα αλλά οι ιαχές σε συνδιασμό με την τηλεόραση του διπλανού, με κράτησαν στο πόδι.
Το βραδάκι , εκτιμώντας την ευγένεια και φιλοξενεία του Βέλγου συνεργάτη μου («ξεκουράσου, θα τα πούμε αύριο, απλά έλα μια ώρα νωρίτερα!!!») , ο οποίος ποσώς αναρωτήθηκε τί σκατά θα κάνω μόνη μου, ενώ αυτός θα τα σπάει με τους Πολωνούς, βγήκα σε αναζήτηση τροφής και κουράγιου. Περπάτησα σε μία πόλη άδεια και εξίσου γκρίζα με την Σόφια και για καλή μου τύχη ξετρύπωσα μία ελληνική ταβέρνα. Να σημειώσω ότι όταν είμαι στο εξωτερικό, αποφεύγω τίς ελληνικές ταβέρνες. Και στην Βουλγαρία είναι ζήτημα να έχω πάει πέντε φορές σε ελληνικά μαγαζιά. Απόψε όμως, με είχε πιάσει τέτοια απελπισία και ανάγκη, να βρεθώ σε περιβάλλον κάπως οικείο.
Η «Ολυμπία» ανήκει σε ένα ζευγάρι ελλήνων εδώ και είκοσι χρόνια. Το μαγαζί το δουλεύει μόνη της η οικογένεια. Θες γιατί ήμουν η μόνη ελληνίδα πελάτισσα, θες γιατί με είδαν μόνη κι απελπισμένη (μπαμ έκανα, εδώ που τα λέμε), με υποδέχτηκαν με τρομερή θέρμη. Κάθε τρεις και λίγο η ιδιοκτήτρια περνούσε από το τραπέζι μου και κάναμε χρυσή κουβέντα. Εφαγα ό,τι μου πρότειναν (δεν άγγιξα βέβαια την φέτα στην χωριάτική μου), με κέρασαν απίθανο ελληνικό καφέ με χαλβά και ένα ωραίο μεταξά στο τέλος. Ασε που όταν ήρθε ο λογαριασμός και είδα γραμμένο, κάτω- κάτω, στα ελληνικά ένα «ευχαριστώ», ένοιωσα εντελώς Ξανθόπουλος, στον «σταθμό του Μονάχου».
Χαμογελώντας πλέον, έριξα το χιλιομετράκι μου και επέστρεψα στο άνευ αστέρων και γαλαξιών ξενοδοχείο μου. Μέχρι την Τετάρτη που θα φύγω, λέω να ξαναπεράσω από την «Ολυμπία» και κάτι μου λέει ότι ο Ζαν Πωλ και ο Φρέντερικ που καταφθάνουν (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!) αύριο, θα με ακολουθήσουν.
Να σημειώσω ότι όσο εγώ ζω όλο αυτό το μαρτύριο, ο Δημητράκης είναι σε ταξιδάκι αναψυχής στην Ιστανμπούλ και με καλεί για να ακούσω , την βουή της Ιστικλάλ, την κουζίνα του Μουσταφά , τους εικοσιτρείς βαθμούς Κελσίου κι ένα σωρό άλλα υπέροχα που εγώ στερούμαι, πιστή στο καθήκον και στη μαλακία μου. Ασε που στο γλυκούλι «Πέρα Ρόουζ», το ασύρματο ιντερνέτι θα παίζει κυνηγητό κι όχι κρυφτό, άρα θα τρέχει με χίλια!
Για να σας καληνυχτήσω, θα ξυπνήσω την Πολυάννα μέσα μου και θα την βάλω να σας πει την τελευταία πρόταση: «είμαι πολύ χαρούμενη που δεν ζω μόνιμα εδώ , αλλά σε ένα τσιγγανοχώρι της Βουλγαρίας!!!!»

ΠΑΠάκι πάει στην ποταμιά...

Εμ ωραία και το κάναμε, το μαμημένο ΠΑΠάκι (σημειωτέον, από το προηγούμενο έχουν παρέλθει τέσσερα χρόνια, μην μουτζώνετεεεεε καλέεεεε).

Εμ ωραία και χαρήκαμε που κόστισε μόνον 10 λέβα (περί τα 6 ευρά δηλαδή!).

Εμ ωραία και πήραμε τα αποτελέσματα.

Ελα που σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω τί λέει!!!! Αντε να βρώ τώρα, τί έπαθαν τα οιστρογόνα μου, που είναι στο χαμηλότερο των κανονικών επιπέδων (έτσι το είπα ακριβώς, στην πραγματικότητα είναι "στο κατώτατο φυσιολογικό όριο" αν δεν ξέχασα εντελώς τα ελληνικούλια μου)! Καταραμένη μετανάστευση, με τους γιατρούς εδώ, δεν πρόκειται να βγάλω ποτέ άκρη!!!!!

Το παιδικό κεφαλάκι

Είναι ένα παιδί, που δεν γνώρισε το μητρικό χάδι. Το πατρικό, βιαστικό και πονεμένο. Τί να σου πρωτοκάνουν δυό χέρια? Να χαϊδέψουν το παιδικό κεφαλάκι, να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί, ή να γιατρέψουν τον πόνο που προκαλεί η φυγή της μάνας?
Κι αρρώστησε, αυτό το παιδικό κεφαλάκι. Θες γιατί του έλειψε το χάδι, θες γιατί του έλειψε το ψωμί, θες γιατί κάποιος αποφάσισε να το απαλλάξει από την πονεμένη ζωή του.
Οι γιατροί εδώ, σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Ενας φίλος του πατέρα, ανέλαβε να καλύψει την νοσηλεία στην Γερμανία. Ελικόπτερα, αεροπλάνα, ασθενοφόρα, δεν διατέθηκαν από πουθενά. Ενα φορτηγάκι ενός άλλου φίλου βρήκε ο πατέρας. Μάζεψε επίσης από φίλους, τα λεφτά για την ασφάλεια. Και η μικρούλα ταξίδεψε, ξαπλωμένη σαν εμπόρευμα, με την γιαγιά δίπλα, μέχρι τα σύνορα της Γερμανίας. Εκεί την περίμενε το ασθενοφόρο.
Η εντεκάχρονη μικρούλα, που δεν ρώτησα ούτε το όνομά της (τί θα άλλαζε αν το ήξερα?), χειρουργήθηκε χθες το απόγευμα. Η γιαγιά που τηλεφωνεί τον πατέρα, από καρτοτηλέφωνα (για κινητά και περιαγωγές , ούτε κουβέντα φυσικά), είναι συγκρατημένη. Καυμένη γιαγιά, δεν ξέρει Γερμανικά, πρώτη φορά φεύγει από το χωριό της.

Ο πατέρας αγωνιά, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω. Σταμάτησε πια να κλαίει και προσεύχεται. «Είναι σε καλά χέρια, όλα θα πάνε καλά» του λέω κάθε φορά που μου τηλεφωνεί, για να με ενημερώσει, «χρειάζεσαι κάτι?», τον ρωτάω. «Οχι, μόνο να γίνει καλά, τίποτα δεν χρειάζομαι».

Από την περασμένη Παρασκευή, ένα κομμάτι της ψυχής μου και του μυαλού μου, είναι ακουμπισμένο σε αυτό το παιδικό κεφαλάκι. Που πρέπει να γίνει καλά, για να γεμίσει με σκέψεις όμορφες, με χρώματα και μυρωδιές. Με τις εικόνες της ζωής. Από την περασμένη Παρασκευή, σκέφτομαι ότι ώρες - ώρες, ο Θεός, το σύμπαν (όπως θέλετε πείτε το), είναι τρομερά άδικο με τους αδύναμους.... Αλλά δεν παύω να ελπίζω ότι θα διορθώσει την αδικία του, ναι?

Καλό χειμώνα

Αν για κάποιους, ήρθε ο φθινόπωρο, για εμάς ήρθε ο χειμώνας. Ετσι χθες στην Σόφια, ξεπάγιασα μιάς και το ελαφρύ πουλοβεράκι μου και η δερμάτινη καπαρντίνα, δεν έκαναν για τίποτα. Για την βροχή δεν μιλάω, μακαρίζω την προνοητικότητά μου, πρώτον γιατί φόρεσα μπότες και δεύτερον, γιατί δεν φόρεσα τις δεκάποντες. Έτσι και τις είχα φορέσει, θα είχα "μετρήσει", όλο το πλακόστρωτο του δρόμου, καθώς έτρεχα να προλάβω τον Βλάντι, ο οποίος περπατάει σαν λαγός.

Το βράδυ "γιορτάσαμε" με τα κορίτσια του γραφείου, τις δύο απανωτές "νίκες" της περασμένης εβδομάδας, με κεφτέδες και ρακίες, στου Ανγκελ.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, θα έπρεπε να είμαι στη Γερμανία, δεν τα κατάφερα. Αυτό το Σαββατοκύριακο, θα έπρεπε να είμαι στην Θεσσαλονίκη, επίσης δεν τα κατάφερα.

Οπότε δεν υπάρχουν και σχέδια, καθώς ο Δημήτρης πνίγεται στη δουλειά, σε σημείο που δεν ξέρω αν αύριο θα βρούμε τρεις ώρες ελεύθερες για να πάμε στην Στάρα Ζαγόρα και να δούμε το Μετζάκι. Το σκυλάκι μας, παραμένει στο νοσοκομείο, αφού ο χειρούργος αρνήθηκε κατηγορηματικά να μας επιτρέψει να την πάρουμε, πριν γίνει εντελώς καλά. Η αλήθεια είναι, ότι την περασμένη Κυριακή που πήγαμε και την είδαμε, διαπιστώσαμε ότι την προσέχουν πολύ κι έχει παρουσιάσει βελτίωση, κάτι που εδώ δεν θα κατάφερνε.

Ηταν μια δύσκολη εβδομάδα, ελπίζω να μην επαναληφθεί σύντομα.

Να περνάτε καλά και καλό χειμώνα!

Για τον Αντρέα!

"Γειά σου APHRODITE, έψαχνα κάτι στα μέηλ μου και βρήκα αυτό το τηλέφωνο! Δεν ξέρω εάν θα παραλάβεις το μήνυμά μου. Σας πεθυμήσαμε πολύ! Εμείς, τα νέα μας πολλά... Τα βασικότερα, σε έξη μήνες θα γίνω πατέρας!Ναι! Οπως το διάβασες!"

Με τον Αντρέα και τον κολλητό του, τον Χριστόφορο, γνωριστήκαμε πριν δεκατρία χρόνια, σε ένα ταξίδι στην Ιταλία. Φοιτητές ακόμα στην Ελλάδα, κάθε τρεις και λίγο βρισκόμασταν. Την Κύπρο την γνώρισα μαζί τους. Εκεί μου κόλλησαν και το παρατσούκλι "Aphrodite". Μετά αποφοίτησαν, γύρισαν Κύπρο, έπιασαν δουλειά, ψιλοχαθήκαμε. Δυό - τρία ταξίδια έκαναν στην Ελλάδα, μια φορά πριν τέσσερα χρόνια κατεβήκαμε εμείς Κύπρο. Πέρσι τον Οκτώβρη παντρευόταν. Παρ' όλες τις υποσχέσεις μου επί χρόνια, ότι δεν θα έχανα με τίποτα τον γάμο του, δεν τα καταφέραμε να πάμε. Οι πτήσεις από Σόφια κακές κι ανάποδες, πιο άβολες δεν γίνονταν. Του ευχήθηκα με μέηλ. Την γυναίκα του, δεν την έχω δει καν.

Είναι κάποιες φιλίες, με την ουσία της λέξης, που τον άλλο τον έχεις μέσα σου, ακόμα κι αν δεν μιλάς μαζί του κάθε μέρα. Ετσι, όταν πριν από λίγο, πήρα το sms του, με έπνιξαν τα δάκρυα για την ευτυχία του. Πριν του τηλεφωνήσω, για να του ουρλιάξω από την χαρά μου, κάθησα να γράψω αυτό το ποστ. Του το χαρίζω, γιατί του χρωστάω πολλή αγάπη! Αντρο μου, με το καλό!

Η μελαγχολία...

παραδόξως, με έπιασε με το φθινόπωρο. Ολο το καλοκαίρι , δεν λαχτάρησα ήλιο και παραλίες, κάτι που θα ήταν φυσιολογικό.
Χθες το μεσημέρι, τριγυρνώντας με το αυτοκίνητο τα στενά της Στάρα Ζαγόρα, με τον ουρανό να φοράει τα γκρίζα του, λαχτάρησα Κυριακάτικη βόλτα στην γειτονιά της αδελφής μου, στο Μαρούσι. Ο Δημήτρης έριξε λάδι στη φωτιά, όταν μπαίνοντας σε ένα ταβερνάκι μου είπε «φαντάζεσαι ένα τέτοιο στο Ναύπλιο?»... «έχουμε πολλά τέτοια στο Ναύπλιο», απάντησα.
Γυρίζοντας σπίτι, καθώς έφτιαχνα το τσαγάκι μου, σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να το πιώ βουλιαγμένη στον καναπέ μου, στο Ναύπλιο, διαβάζοντας Κυριακάτικες εφημερίδες.
Και μετά άρχισα να σκέφτομαι τους γονείς μου. Χάνω τα τελευταία χρόνια (ή μήπως μήνες?) της ζωής τους , όντας εδώ. Χάνω και τα πρώτα χρόνια του Θάνου, που με θεωρεί φίλη της μαμάς του, ούτε καν θεία μακρυνή, γιατί με βλέπει στη χάση και στη φέξη. Το σπίτι εδώ, όσο κι αν το κανακεύω και το στολίζω, δεν είναι δικό μου. Το δικό μου, άδειο και αχάιδευτο, περιμένει άλλον έναν χειμώνα.
Σήμερα η Φωτεινή με ρώτησε «πόσα χρόνια κλείνεις?»... «τα έκλεισα , τρία». «Πως περνάει ρε ο καιρός?». Εκείνη τη στιγμή το κατάλαβα. Τρία χρόνια, είναι πολύς καιρός. Πολύς καιρός, έξω από τη ζωή σου.
Προσπάθησα να τα βάλω κάτω σήμερα. Σαν ζυγαριά παλιού μπακάλικου. Από τη μιά τα δράμια με το τι χάνω, από την άλλη τα δράμια με το τι κερδίζω. Κι άρχισα να βάζω, να βάζω από την μία, ξεχάστηκα να γεμίσω την άλλη πλευρά. Οχι πως δεν υπάρχει κάτι καλό, αλλά λες και τα ξέχασα, τα έσβησα , τί να πεις. Κι ήρθε κι έγειρε η ζυγαριά, με όλα αυτά που χάνω, φορτωμένη. Εγειρε κι έσπασε, αδειάζοντάς τα.
Δεν έχω δράμια πια... ούτε αυτά που κερδίζω, ούτε αυτά που χάνω. Θέλω μια νέα ζυγαριά , άδεια και γερή, για να το αντέξω. Γιατί πρέπει πάντα, να είμαι τόσο ισχυρογνώμων, ώστε να υπερασπίζομαι επιλογές που με ματώνουν, μέχρι να με σκοτώσουν, γαμώτο?

Θα μου περάσει...

Το σχολείο μας!

Πριν δυό χρόνια η κατάσταση, ήταν ακριβώς αυτή!
Εχω λοιπόν κάθε λόγο, να νοιώθω σήμερα χαρούμενη, που το σχολείο μας είναι φρεσκοβαμμένο, έχει νέα παράθυρα και μυρίζει καθαριότητα. Τα παλιά ξύλινα πατώματα, περάστηκαν με μια ζεστή, πορτοκαλί μπογιά και το Σάββατο, θα το γεμίσουμε και με νέα έπιπλα και καδράκια. Θα στείλουμε και μια καινούργια κουζίνα για τα παιδάκια του νηπιαγωγείου.
Οι δάσκαλοι βέβαια, δεν άλλαξαν, γι’αυτό κι ο Δήμαρχος με κάλεσε σήμερα, για ενίσχυση. Καθόλου διακριτικός και χοντράνθρωπος όπως είναι, μπήκε στο ψητό αμέσως. «Πες τους Γωγώ, πες τους ότι είναι ρατσιστές!» μου είπε. Παραδόξως, κανένας τους δεν αντέδρασε. Βρήκαν δικαιολογίες βέβαια, δεν είναι αυτοί ρατσιστές, οι γονείς φταίνε. Οι γονείς δεν θέλουν τα παιδάκια τους, να είναι στην ίδια τάξη με τα παιδάκια των Ρομ! Κι αυτούς βέβαια τους βολεύει αφάνταστα, αλλά μην το κάνουμε θέμα.
Τελος πάντων, στο θέμα του ρατσισμού θα επανέλθουμε. Επί του παρόντος, ανυπομονώ να έρθει η Δευτέρα που τα παιδάκια θα μπούν και πάλι στο σχολείο τους και θα το βρουν αλλαγμένο και όμορφο. Απέκτησα και την νέα μου συμπάθεια, τον μικρούλη Τράιτσο, έναν τσιγγανάκο που οι γονείς του δουλεύουν στην Ελλάδα. Του έκανε πλάκα ο Δήμαρχος , «Τράιτσο, η κυρία είναι νέα δασκάλα από την Ελλάδα!». Κι ο Τράιτσο με την πανέξυπνη φατσούλα, φώναξε «γιεεεεεεεεεεεεεεες! Δήμαρχε , στην πρώτη τάξη να την βάλεις, να την έχω εγώ δασκάλα!». Για να πω την αλήθεια, κι εγώ θα το ήθελα!

?

Ενα τετράκιλο σκυλοτροφή, πέντε κονσέρβες, ένα νέο, άνετο μαξιλαράκι και την αγάπη μας. Αυτά πήρε η Μέτζυ μαζί της, στο νέο της ταξίδι στη Στάρα Ζαγόρα.

Χειρουργείται πάλι σήμερα και θα μείνει εκεί για μία εβδομάδα. Τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά και σίγουρα, έχουμε κι εμείς ευθύνη.

Το ξέρω ότι το μπλογκ κατάντησε σειρά κτηνιατρικών ανακοινωθέντων. Δεν είναι ότι δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω, είναι ότι δεν έχω κουράγιο για κάτι τέτοιο.

Θα μου λείψει το Μετζάκι....

Φύγαμεεεε

Είδαμε ότι οι κοινές, καλοκαιρινές διακοπές, που σχεδιάζαμε από την μέρα που έπεσε το πρώτο χιόνι, πήγαν περίπατο. Ο πρώτος που φρόντισε να μας το θυμίσει, ήταν ο Στανισλάβ που πήρε τη Στέφκα του και σάπισε μεταξύ πισίνας και παραλίας για δεκαπέντε μέρες, μην αντέχοντας να περιμένει , να συμπέσουν οι ελαστικές ημερομηνίες μας.

Ο δεύτερος της παρέας, ο Βλάντι ο δικηγόρος μας, φρόντισε να μας τακτοποιήσει όπως - όπως, πήρε προχθές τη γυναίκα του και έφυγε για τη θάλασσα κι αυτός. Οχι, που θα περίμενε εμάς!

Ετσι, χθες βράδυ, κι ενώ ο Δημήτρης σχεδίαζε πόσα φορτηγά θέλει σήμερα, για να κλείσει το τζίρο του μήνα κι ο Μπόικο υπολόγιζε πως θα του τα βρει, γύρισα προς τη Μπόμπι, που το όνειρο της θάλασσας, την τρώει μήνες. "Πάμε μόνες μας αύριο?" της είπα.

Οι άντρες δεν εξέφρασαν αντιρήσεις, ο Μπόικο βέβαια, φρόντισε να μας πει ότι στο Οζμπορ θα υπάρχει "τσιγγανία" και γιατί δεν πάμε Χαλκιδική. Εισέπραξε ένα "χέσε μας Μπόικο που θα περάσουμε τα σύνορα για να δούμε θάλασσα" και ξαναγύρισε στα φορτηγά του.

Δεν μας πτοούσε τίποτα, έτσι σε 3 ώρες, αφήνουμε σκυλιά, παιδιά και φορτηγά στους άντρες και την κάνουμε.

Καλές μας βουτιές!!!!

Μέτζυ

Είμαι ελαφρώς καλύτερα, γιατί :

Ο Δόκτωρ Κίροβ, έρχεται κάθε μέρα κι αφού με λέει "κοτοπουλάκι", μου κάνει ενέσεις.

Ο μπαμπάς , βάζει αντισηπτικό στο τραύμα μου.

Η μαμά μου μαγειρεύει καθημερινά στήθος κοτόπουλου, έξη έφαγα χθες βράδυ, μιάμμμ!

Ο Τόνυ μου αγόρασε ένα υπέροχο μενταγιόν με το όνομά μου και την ράτσα μου και η χαζό Πόλια ζηλεύει.

Τα μωρά μου είναι καλά, έχουν μείνει τρία, γιατί την Ελενα την πήρε ο δόκτωρας Κίροβ με την κορούλα του.

Θα ήμουν πολύ καλύτερα εάν:

Δεν έβλεπα πόσο απαίσιο είναι το μπουτάκι μου, ξυρισμένο.

Δεν έβλεπα τον πατέρα των μικρών μου, να βγάζει τα μάτια του με την χαζό Πόλια, ενώ εγώ είμαι άρρωστη (μα τί θράσσος!!!)

Μπορούσα να σταθώ στα πίσω μου πόδια και να ανοίξω όλες τις πόρτες που με οδηγούν στον παράδεισό μου, δηλαδή στην παραγωγή.

Η μαμά δεν με πίεζε να φάω και ξηρά τροφή, ενώ προτιμώ το κοτόπουλο!

Εβρισκα αυτόν που με χτύπησε και του έσπαγα το πόδι, για εκδίκηση!!!

Οπως και να έχει πάντως, παραμένω πάντα πανέμορφη, όπως λέει ο μπαμπάς. Για του λόγου το αληθές, να και οι τελευταίες μου πόζες!!!

Τρία χρόνια

Πριν από τρία χρόνια, τέτοια μέρα :

- Πλύναμε την Συλβί, σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων της πλάκας, δίπλα στο Πατριαρχείο και της δέσαμε μία λευκή κορδέλλα στον καθρέφτη.

- Ο Μουσταφά, που δεν μιλούσε λέξη αγγλικά, με χτένισε πίνοντας τσάι.

- Οσο ο Μουσταφά με χτένιζε, ο Δημήτρης ξέφυγε της επιτήρησής μου και έμεινε αξύριστος. Το πρόσεξα, μόλις την επομένη στις φωτογραφίες.

- Η τότε συνάδελφός μου η Βάσω, μου φόρεσε τα παπούτσια μου, για να διατηρήσει την παράδοση.

- Η Λένα μου δάνεισε ένα κολιέ της, γιατί έπρεπε να φοράω και κάτι δανεικό.

- Μαζεύτηκαν στο λόμπυ του μικρού ξενοδοχείου που μας φιλοξενούσε στο Φανάρι, ένας Τούρκος, ένας Αρμένιος, ένας Κούρδος, μια Γερμανίδα και πέντε Ελληνες και έκαναν τόση φασαρία που ξεσηκώσαμε τους πάντες.

- Η Μελίζ έτρεξε στην κουζίνα και μας έφερε ένα κιλό ρύζι πακεταρισμένο κιόλας!

- Το αγοράκι του ανθοπώλη μπερδεύτηκε και με περίμενε, ως άλλος γαμπρός με την ανθοδέσμη μου στα σκαλιά της εκκλησίας, πάνω που ήμουν σίγουρη ότι θα παντρευτώ χωρίς ανθοδέσμη.

- Οι βέρες ξεχάστηκαν στο αυτοκίνητο, που ο Τούρκος παρκαδόρος του Πατριαρχείου πήρε χωρίς να μας δώσει τα κλειδιά, κι η κουμπαρούλα μου δεν ήξερε εάν έπρεπε να αγχωθεί για τις βέρες ή για την Συλβί.

- Η Πολίτισσα γιαγιά που βρέθηκε "καλεσμένη μας" από σπόντα, με ήξερε λέει, από την τηλεόραση (!!!!).

- Ανάμεσα στον αρραβώνα και την στέψη, ο ιερέας έφυγε , προκειμένου να συνεχίσει ο μητροπολίτης και ο Δημήτρης είπε την απίστευτη ατάκα "Διάλειμμα για διαφημίσεις". Ο Τούρκος που βιντεοσκοπούσε, δεν κατάλαβε ότι έπρεπε να το κόψει μετά, διότι πολύ απλά δεν ήξερε ελληνικά.

Η βραδυά συνεχίστηκε σε μια ταράτσα με θέα τον Βόσπορο. Παρέλασαν Κεμπάμπ και Κιουνεφέ με φρέσκο τυρί της Γκαζιαντέμπ και στο τέλος ο Σερντάρ μας είπε το φλυτζάνι....

Χρόνια μας πολλά Μητσάκο μου!

Κτηνιατρικό Ανακοινωθέν

Χθες το πρωί ο Δημήτρης πήγε στην Στάρα Ζαγόρα για να πάρει την μικρούλα μας. Ενα σοκ το έπαθε, μόλις είδε το ξυρισμένο πόδι της πρησμένο και την Μέτζυ ακίνητη, αλλά ακόμα δακρύζει, όταν λέει "πόσο πανέμορφη ήταν, ξαπλωμένη στο προαύλιο του νοσοκομείου".

Ο χειρουργός είπε ότι τα οστά δεν ήταν απλά σπασμένα, αλλά θρυμματισμένα εντελώς και ότι εάν σε δύο εβδομάδες δεν καταφέρει να το πατήσει, μάλλον την έχουμε άσχημα. Γενικά δεν ήταν και πολύ αισιόδοξος.

Η μικρούλα μας μόλις ξεπέρασε το σοκ των πρώτων ωρών από την επιστροφή της, σηκώθηκε και περπατάει λίγο, στηριζόμενη στα τρία γερά ποδαράκια της. Τρώει ακατάπαυστα (μέχρι και κροκέτες, που παλιά σνόμπαρε!) και πίνει νερό με τους κουβάδες. Προφανώς μου έμοιασε, όταν έχω πυρετό τρώω τον άμπακα. Ο χειρουργός είπε ότι είναι πολύ πιθανό ο πυρετός να την ταλαιπωρήσει τις τρεις πρώτες μέρες.

Ο γιατρός Κίροβ ήρθε στις επτάμιση το πρωί για τις πρώτες ενέσεις αντιβίωσης και την βρήκε μια χαρά. Αλλαξε γνώμη στις εντεκάμιση που ξαναήρθε, γιατί πολύ απλά η μικρή τον δάγκωσε, κάνοντάς τον να υποθέσει ότι πονάει. Κατά την δική μου, αισιόδοξη άποψη, η μικρή τον δάγκωσε γιατί πολύ απλά, δεν ήμασταν εμείς εδώ και δεν γουστάρει να τρώει ενέσεις χωρίς την παρουσία του "μπαμπά" ή της "μαμάς" της. Μην τα ισοπεδώνουμε κι όλα!

Παρ' όλα αυτά, ακολουθήσαμε την συμβουλή του να της δώσουμε παυσίπονα, τα οποία καταβρόχθισε με ικανοποίηση.

Ο Δημήτρης άρχισε από χθες να με προετοιμάζει για ευθανασία, εάν δεν μπορέσει να περπατήσει, γιατί δεν θέλει, το σκυλί να χάσει την ποιότητα ζωής του. Εγώ, ως πιο εγωίστρια, του ξεκαθάρισα, ότι πολλά σκυλιά στον κόσμο, ζουν με τρία πόδια χωρίς πρόβλημα. Και σε αυτό θα επιμείνω.

Το μόνο που εύχομαι, είναι ο οργανισμός της να αντέξει το σίδερο που της τοποθέτησαν και να μην έχει άλλες επιπλοκές. Από 'κει και πέρα, όλα είναι ξεπεράσιμα.

Κατά τα άλλα, τα μωρά της είναι καλά. Τρία χαρίστηκαν ήδη και τα τέσσερα που έμειναν είναι τόσο καλά που δεν θέλω να τα δώσουμε. Είμαι σίγουρη ότι της λείπουν, δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα της όταν την Κυριακή που γύρισε εξαντλημένη, της τα φέραμε να τα δει.

Περαστικά μας, λοιπόν

Μωρά

Με λένε Ευλόγκι και όταν μεγαλώσω θα παίζω με κομπιούτερ, όπως ο νονός μου!

Προς το παρόν είμαι πολύ λυπημένος, γιατί κάποιος κακός άνθρωπος, χτύπησε τη μαμά μου και σήμερα την χειρούργησαν. Αύριο θα γυρίσει από το νοσοκομείο, αλλά δεν θα μπορεί να παίζει μαζί μας για έναν ολόκληρο μήνα!

Και σαν να μην μου έφτανε αυτό, έχω και την Ελενα και τον Μπόλι (τα αδέλφια μου) που με ζαλίζουν, επειδή είμαι ο αρχηγός και πρέπει να παίρνω αποφάσεις για όλα!

Ευτυχώς η Πέτια μας , κοιμάται συνεχώς και δεν μου φορτώνεται!

Ουυυυυυφ

Ατυχίας συνέχεια...
Την Παρασκευή το μεσημέρι, εξαφανίστηκε το Μετζάκι μας. Περάσαμε ένα απαίσιο Σαββατοκύριακο, κλαίγοντας κρυφά ο ένας από τον άλλο και μιλώντας ελάχιστα. Είναι σαν να χάνεις κάποιον από την οικογένειά σου, όπως πολύ σωστά είπε δακρυσμένος χθες το απόγευμα ο Τόνυ. Μπορεί να θεωρηθώ υπερβολική, αλλά επί δύο χρόνια την είχαμε συνεχώς μαζί μας, ήταν αδύνατο να μην μας πονέσει η φυγή της.
Χθες το βράδυ δουλεύαμε, κυρίως για να μην σκεφτόμαστε, όταν άκουσα βήματα στο γραφείο. Ο Δημήτρης ήταν τόσο σίγουρος ότι το σκυλί δεν υπάρχει πια, που ούτε γύρισε να κοιτάξει ποιός μπήκε. Σηκώθηκα από το γραφείο μου και πήγα προς την πόρτα. Επαθα σοκ, ήταν η Μέτζυ που γύρισε κουτσαίνοντας, στο κακό της χάλι. Χωρίς νερό και χωρίς τροφή για τρεις μέρες. Μόλις έτρεξα κοντά της σωριάστηκε στο πάτωμα, ήταν απίστευτα τρομαγμένη και πονούσε τόσο που δάγκωσε μέχρι και μένα, όταν προσπαθήσαμε να την μετακινήσουμε.
Ο γιατρός Κίροβ σήμερα το πρωί, επιβεβαίωσε τις υποψίες μας, κάποιος την χτύπησε άσχημα, σε σημείο να της σπάσει τον γοφό και το σκυλί τρόμαξε κι εξαφανίστηκε. Χρειαζόταν να χειρουργηθεί άμεσα στην πανεπιστημιακή κλινική της Στάρα Ζαγόρα (ω ναι, κι εγώ εντυπωσιάστηκα που υπάρχει πανεπιστιμιακή κτηνιατρική κλινική για τα σοβαρά περιστατικά).
Η μικρούλα μας είναι ήδη εκεί, ο Δημήτρης κι ο γιατρός της επιστρέφουν. Θα χειρουργηθεί αύριο το πρωί και λογικά μεθαύριο θα μπορούμε να πάμε να την πάρουμε. Δυστυχώς, η Στάρα Ζαγόρα απέχει μιάμιση ώρα από εδώ, οπότε είναι αδύνατο να την επισκεφθούμε απόψε και συν τοις άλλοις, καταχραστήκαμε τον χρόνο του γιατρού, που πρέπει να γυρίσει και σπίτι του.
Νοιώθω απλά λύπη για το κτήνος που την χτύπησε. Ανθρωπο δεν μπορώ να τον αποκαλέσω, σόρρυ. Γι'αυτό και τον λυπάμαι. Δεν ξέρω εάν θα τιμωρηθεί όταν βρεθεί, άλλωστε δεν πρόκειται να διορθωθεί τίποτα. Θα μπορούσε να τον είχε αναγνωρίσει και σήμερα η Μέτζυ, αλλά δεν θέλαμε να την επιβαρύνουμε κι άλλο, αρκετά τράβηξε. Το σίγουρο είναι ότι δεν τον έχει ξεχάσει και όταν με το καλό γυρίσει, θα μας οδηγήσει μόνη της σε αυτόν. Αν τον φτύσω άραγε, θα καταλάβει τίποτα?

Ντάντσο ιζ μπακ!

Σήμερα το πρωί, άκουσα το Δημήτρη να καλωσορίζει κάποιον με ενθουσιασμό. "Κοίτα ΠΟΙΑ γύρισε!" μου φώναξε. Γύρισα και είδα την Ντάντσο ! Αγκαλιαστήκαμε όπως την μέρα που έφευγε. Μόνο που αυτή τη φορά δεν δακρύσαμε από πόνο, αλλά από χαρά. "Ηρθα κι από αύριο πιάνω δουλειά!" , μας είπε αποφασιστικά. "Που?" αστειεύτηκε ο Δημήτρης. "Εδώ σέφε! Δεν με θέλετε?" είπε γελώντας.

Τα κατάφερε στην Ισπανία. Γύρισε και λάμπει ολόκληρη. "Το αφεντικό μου εκεί, δεν ήθελε να με αφήσει να φύγω", είπε όλο καμάρι και ξέρω πως είναι αλήθεια. Αναγκάστηκε να γυρίσει για την μικρή, που ο γολγοθάς της δεν έχει τελειωμό. "Χωρίς τα χάπια της, δεν λειτουργεί καν". Γύρισε στο γκρίζο της πατρίδας της και της ζωής της. Και μας βρήκε εδώ, όπως το ευχόταν όταν έφευγε.

"Πόσο χάρηκα που γύρισε η Ντάντσο!" είπα στον Δημήτρη.

"Καλό σημάδι, θα το δεις", απάντησε.

Ντομπρέ ντοσλί Ντάντσο...

Στην ξενιτιά

Στην ξενιτιά μονάχα ο Tούρκος νιώθει
τον Eλληνα πως έχει αδελφό
τραγούδι σαν ακούει ελληνικό,
αλλάζει τότε ο Tούρκος απ την Πόλη.
(...)Aυτή που μας ενώνει μπλε μαγεία,
μια θάλασσα ζεστή και καθαρή,
που στις ακτές της ζούνε δυο λαοί,
ζητεί χρυσό αιώνα δίχως βία.

Για τον Δημήτρη και τον Χακάν, που χθες έφεραν στο μυαλό μου, τους παραπάνω στίχους του Μπουλέντ Ετζεβίτ.Κρίμα που δεν τους φωτογράφησα.

Μπρτσκο

Τον Νοέμβρη του 2000, βρέθηκα σε μια πόλη της Βοσνίας, το Μπρτσκο, σημείο στρατηγικής σημασίας από τότε, αφού είχε "αυτονομηθεί".

Τα σημάδια του πολέμου ήταν ακόμα νωπά, στα κτίρια, στους δρόμους, στις πεσμένες γέφυρες, στις υπό αποναρκοθέτηση περιοχές. Η ζωή συνεχιζόταν, με τους παππούδες να σφάζουν χοιρινά στις αυλές τους, έχοντας συνηθίσει την ιδέα του ναρκοπεδίου δίπλα τους και τους διάτρητους από βλήματα τοίχους των φτωχικών τους.

Τα βράδυα, γυρίζοντας στο μικρό μου δωμάτιο, στο μοτέλ που έμενα, κρατούσα λεπτομερές ημερολόγιο του ταξιδιού, με τοποθεσίες, ημερομηνίες, ονόματα. Είχα τραβήξει, άπειρα φιλμ με φωτογραφίες. Το ημερολόγιο παρέμεινε στον σκληρό του υπολογιστή μου, στο γραφείο, όταν έφυγα για Βουλγαρία. Για λόγους που αδυνατώ να εξηγήσω, δεν το εκτύπωσα. Οι φωτογραφίες είχαν χαθεί από το 2002, όταν ο πρώην σύζυγός μου, βρήκε σαν μοναδικό τρόπο εκδίκησης για το διαζύγιό μας, την καταστροφή όλων των φωτογραφιών από τα επαγγελματικά μου ταξίδια.

Θέλησα να αγοράσω τον πρωτότυπο "Καιρό των τσιγγάνων" του Μπρέγκοβιτς, που τον άκουγα τα βράδυα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, πίνοντας ρακίες από αχλάδι. Στάθηκε αδύνατον. Σε όλη την πόλη, κατάφερα να βρω, μόλις το τελευταίο πρωινό, ένα μόνο μαγαζί. Μπήκα μέσα, αναζητώντας μια ανάμνηση. Το μόνο που βρήκα και αγόρασα, ήταν ένας χάρτης της Βοσνίας, στα κυριλλικά και μια κακοσχηματισμένη κεραμική κούπα με το κάστρο της πόλης, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είδα ποτέ. Είναι τα μόνα αντικείμενα που μου έμειναν από εκείνο το ταξίδι.

Γενικά δεν ξεχνάω ονόματα και γεγονότα, ακόμα κι αν περάσουν χρόνια. Οσους συνάντησα όμως, σε εκείνο το ταξίδι, τους θυμάμαι εντελώς οπτικά και ξεχωρίζοντάς τους, από κάποιο χαρακτηριστικό. Δηλαδή "ο κοντοκουρεμένος φυλακισμένος στο ναρκοπέδιο", "ο μουσουλμάνος μηχανικός στο δημαρχείο", "ο αλκοολικός διευθυντής ύδρευσης". Τα ονόματά τους, έχουν παντελώς διαγραφεί από την μνήμη μου.

Σήμερα το πρωί, το μυαλό με ξαναγύρισε εκεί. Ισως γιατί θα ήθελα να ξαναβρεθώ στο Μπρτσκο. Θα ήθελα να δω, εάν μετά από τόσα χρόνια, έγινε αυτό που οι ξένοι που το αλώνιζαν, πρέσβευαν, χαϊδεύοντας τα αυτιά των πονεμένων κατοίκων του. Ενα κομβικό σημείο, ιδανικό για ξένες επενδύσεις, πεντακάθαρο από το αίμα του πολέμου. Γκουγκλάρισα (ωραίο ρήμα), για ξενοδοχεία. Δεν θυμάμαι καν το όνομα του μοτέλ που έμεινα τότε. Αν όμως το έβρισκα θα το αναγνώριζα. Παραδόξως, δεν βρήκα κανένα. Τί να έγινε άραγε και το μεγαθήριο, στο κέντρο της πόλης, που τότε δεν λειτουργούσε, με τους τοίχους του να χάσκουν από τους βομβαρδισμούς? Είχε βρεθεί επενδυτής λίγα χρόνια μετά, θα το επισκεύαζαν έλεγαν.

Ψάχνοντας κι άλλο, έπεσα εδώ .

Μετά το πρώτο μούδιασμα, σκέφτηκα πως αυτή η πόλη, εξακολουθεί να γλύφει τις πληγές της παρ' όλα όσα της έταξαν. Και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς γιατί οι πληγές της υπάρχουν και θα υπάρχουν. Δεν ξέρω αν θα ξαναπάω ποτέ. Καλύτερα εν τέλει που ξεχνάω...

Ξεμείναμε

Σας γράφω από δανεικό λαπτόπι!

Το νέο μου επαγγελματικό λαπτόπι, ένα γλυκούλι ασουδάκι, τεσσάρων ημερών, σήμερα το πρωί, εξαιτίας μίας "φλάσκατας" χτύπησε τον "τβέρντ ντίσκ". (όπου φλάσκα το φλας, το άλλο είναι ο σκληρός εάν δεν καταλάβατε).

Θα το δεχόμουν ψύχραιμα (αν και με γέλια, όταν ο τεχνικός, μου είπε τις παραπάνω λέξεις), εάν :

- Το προηγούμενο λαπτόπι δεν τα είχε φτύσει προ μηνός, γεμάτο από "μπομπολέτσκες" (το νόρτον έβγαζε πασχαλίτσες με ιούς κι έτσι έμαθα και την χρήσιμη αυτή, νέα λέξη, από τον τεχνικό μας!),

- Το νέο μηχανηματάκι που κλήθηκε να το αντικαταστήσει, δεν είχε ελαττωματικό hardware από την κινέζα μαμά του. (Κατά τον τεχνικό μας, που συνετέλεσε τα μέγιστα στον θάνατό του, ανεβάζοντας ό,τι μαλακία του ερχόταν, "κιτάισκι ράμποτι, κακβό τσάκας?", δλδ κινέζικες δουλειές τί περιμένεις. Να σημειωθεί ότι αυτός το είχε επιλέξει και αγοράσει!).

Ετσι από σήμερα, περιφέρομαι εκ νέου σε όλα τα κομπιούτερ του γραφείου και δεν μπορώ ούτε ένα μέηλ να στείλω ή να πάρω με την ησυχία μου.

Το δανεικό λαπτόπι έχει χαλασμένη "μίσκα" (=ποντίκι, το καταλάβατε ξέρω) και μέχρι στιγμής αρνείται να συνευρεθεί με τον εκτυπωτή μου.

Ενθυμούμενη, παλιές , καλές εποχές, κάνω κατεβατά με λογαριασμούς στο χέρι και αύριο πρωί πρωί, λέω να πάω να αγοράσω κι έναν άβακα!!! Ετσι δηλαδή, να την φτύσω λίγο την τεχνολογία , αφού με έφτυσε αυτή πρώτα!!!

ΥΓ. Κατά τον τεχνικό μας, ο οποίος, αξίζει να σημειωθεί ότι είναι, αρχαίος κομμουνιστής και απόλυτα τεχνοκράτης "δεν έχω κισμέτ με τα κομπιούτερ τώρα τελευταία". Είδατε καλέ πώς χαλάει τον κόσμο, ο καπιταλισμός????

Πως αλλάζει ο άνθρωπος!

Βρε πως αλλάζει ο άνθρωπος... Τί θέλω να πω?

Κι εγώ κι ο σύζυγος έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει σε πόλεις δίπλα στην θάλασσα. Τα καλοκαίρια μας, από πιτσιρίκια, ήταν απολύτως "θαλασσινά". Πριν τρία χρόνια ήρθαμε στην Βουλγαρία και με το που μπήκε το πρώτο καλοκαίρι, μας έπιασε κατάθλιψη. Πού θα κολυμπάμε, που είναι περί τα πεντακόσια χιλιόμετρα από την περιοχή μας η παραλία?
Μία και μοναδική φορά, είχαμε το κουράγιο να οδηγήσουμε ως την Μαύρη θάλασσα και παρότι μια τέτοια παραλία, στην Ελλάδα θα την αποφεύγαμε, το χαρήκαμε σαν μικρά παιδιά. Τσαλαπατηθήκαμε με χιλιάδες κόσμο, μας μπήκε η ξαπλώστρα του πίσω, μην πω που, εμείς εκεί! Αχ θάλασσα και πάλι θάλασσα.
Τον πρώτο χρόνο λοιπόν κοροϊδεύαμε, πρώτον τους τουρίστες, που αντί να πλατσουρίζουν όλη μέρα στην Μαύρη θάλασσα, συνωστίζονταν στις πισίνες των ξενοδοχείων και δεύτερον τους ντόπιους με την λύσσα που έχουν με τα βουνά τους. Σαββατοκύριακα στα βουνά, πικνίκ στα βουνά και τα συναφή. Κατά τα άλλα, μη έχοντας επιλογές, επισκεφτήκαμε κι εμείς τις τοπικές πισίνες πέντε - έξη φορές.
Πέρσι τα καταφέραμε και το σκάσαμε στην μαμά πατρίδα για δέκα μέρες, αλλά και πάλι, τρέξε από εδώ, τρέξε από εκεί, θάλασσα δεν χαρήκαμε. Δυό μπανάκια όλα κι όλα , έτσι για το καλό.
Σήμερα το πρωί λοιπόν ξυπνήσαμε με τάσεις φυγής και ξαπλώστρας. Η Ελλάδα δεν μας βγήκε, κι άρχισε η αναζήτηση.
Γ: Πάμε Τεκιρντάγ???
Δ : Πάμε Ιστανμπούλ , τότε
Γ : Μα θέλω να κολυμπήσωωωωω. Μαύρη θάλασσα??
Δ : Πεντακόσια χιλιόμετρα για να πάω στην Μαύρη?? Πάμε Ιστανμπούλ, τότε (ω ναι, το κόλλημα, είναι κόλλημα!)
Γ : Ωραία, να ψαξω για Μπιουγιούκτσεκμετζέ ?? Ξέρεις, εκεί που είχαμε πάει με τον Ογουζάκο, εκείνο το βράδυ που ήμασταν λιώμα?
Δ : Ποιό απ΄όλα, με τον Ογουζάκο πάντα λιώμα είμαστε.
Γ: Το βράδυ που φάγαμε στο Μπακίρκιόι και μετά πήγαμε στην θάλασσα για καφέ! (για όσους ξέρουν από Ιστανμπούλ, το Μπακιρκιόι από το Μπιουγιουκτσεκμετζέ απέχουν πολύυυ, ειδικά μετά από ρακοποσία)
Δ : Ααααα, στην παραλία??
Γ : Ε, ναι!
Δ : Τώρα να στο πώ?
Γ : Και δεν το λες?
Δ : Προτιμώ πισίνα!!!!! Εγινα Βούλγαρος ή χαζοτουρίστας???
Γ : Κι εγώ πισίνα προτιμώ! Πάμε Ντέβιν να τελειώνουμε???
Ετσι, αύριο, πρωί πρωί θα ξεκινήσουμε για το Ντέβιν, μια κωμόπολη, δυό ώρες από εδώ, με μεταλλικά νερά. Θα μείνουμε σε ένα πεντάστερο, ιδιοκτησίας του ηγέτη του Τουρκικού κόμματος με τρεις πισίνες παρακαλώ. Θα φάμε και τουρκική κουζίνα (είπαμε το κόλλημα , κόλλημα!). Θα περπατήσουμε στο βουνό (σαν Βούλγαροι) και θα πλατσουρίσουμε στην πισίνα (σαν χαζοτουρίστες). Και όλα αυτά στην απίστευτη τιμή των εβδομήνα ευρώ.
Αν μου λείπει η θάλασσα??? Νοτ ένυμορ! Προτιμώ κι εγώ τα σούιμιν πούλς :ΡΡΡΡΡ

Το ευγενικό στρουμφ και το καλό του να είσαι ξένος

Πριν από ένα χρόνο, ακριβώς τέτοιες μέρες, επειδή ήμουν ξένη και γυναίκα, άρα ανεπιθύμητη και «άσχετη», δέχτηκα έναν πόλεμο άνευ προηγουμένου. Ασχετα με το πως εξελίχθηκε, βασανίστηκα αρκετά.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, με μεγάλη μου έκπληξη , είδα τα πλεονεκτήματα του να είσαι ξένος εδώ. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή, δηλαδή ας μακρυγορήσω, ως συνήθως.
Χθες το απόγευμα, είχαμε ένα μικρό ατυχηματάκι με το αυτοκίνητο. Για την ακρίβεια, ο Δημητράκος μου το πάρκαρε σε ένα σίδερο, στην είσοδο του εργοστασίου. Η ασφαλιστική εταιρεία, με την οποία επικοινωνήσαμε αμέσως, απαίτησε πρωτόκολλο της τροχαίας. Κουλό ε? Εμ και το κοπανάς μόνος σου, εμ και πρέπει να καλέσεις τροχαία για να καταγραφεί η μαλακιούλα σου και επισήμως.
Το περιπολικό, προς έκπληξη όλων μας (εμάς των δύο και των παιδιών μας στην φύλαξη, που ήταν έτοιμα να κλάψουν) ήρθε σε πέντε λεπτά. Ο Δημήτρης έχει χάσει το διπλωματάκι του, ο Τόνυ και ο Ιβάν που προθυμοποιήθηκαν να το «φορτωθούν» είχαν τρίποντα από την τροχαία, οπότε η ασφαλής λύση ήμουν εγώ.

Οχι και τόσο ασφαλής, εδώ που τα λέμε, καθότι είχα κοπανήσει τις μπυρίτσες μου στο κυριακάτικο πικ-νίκ στα βουνά. «Πιες έναν καφέ σέφκα και δεν θα γράψει τίποτα» απεφάνθη ο πάντα αισιόδοξος Ιβάν.
Οι τρεις αστυνομικοί, αφού παραπονέθηκαν :
-για τα κουνούπια που έχουμε
-για την σκυλίτσα μας την Λίγκλα που τους έκανε χαρές
-για το ελληνικό δίπλωμά μου όπου όλα είναι γραμμένα με ελληνικούς χαρακτήρες και τρέχα γύρευε
-για την ελληνική ταυτότητά μου, που παρότι έχει λατινικούς χαρακτήρες, παραμένει για τους αλλοδαπούς μυστήριο ανεξερεύνητο
-για την μαλακία «μου» να καρφώσω καινούργιο αυτοκίνητο στο παλούκι (προφανώς θα σκέφτηκαν «δεν έπλενε τα πιάτα της η κότα, τί το ήθελε το τζιπ») ,
προέβησαν στο πολυπόθητο αλκοτέστ. «Πρέπει να φυσήξετε για οκτώ δευτερόλεπτα χωρίς διακοπή, μέχρι να σφυρίξει το μηχάνημα». Ελα μου που στο τρίτο δευτερόλεπτο το έκοβα. Τί βάσανο κι αυτό, το τσιγάρο φταίει.

Τεσπά γέμισα με αέρα τα μαυρισμένα πνευμόνια μου και φύσηξα την έκτη ή έβδομη (ειχα σταματήσει το μέτρημα) φορά με δύναμη. Σφύριξε το τιμημένο και περίμενα να δω τα τερατάκια να σχηματίζονται και την ασφάλεια να μην πληρώνει μια. Εβγαλε κάτι γραμμούλες, «κάτι έπαθε» είπε το στρουμφάκι, «δεν ξαναφυσάω» ετοιμάστηκα να πω και εμφανίστηκε ξαφνικά το 0.00! Θαύμα? Χαλασμένο μηχάνημα? Εκανε ο Τόνυ μας κανένα νοηματάκι? Οπως και να ΄χε , ήμουν καθαρότατη.
Μας πήρε καμιά ώρα να ετοιμαστούν τα χαρτιά. Πώς γράφεται το όνομά μου στα Βουλγάρικα ήταν κάτι που τους απασχόλησε ιδιαιτέρως. Τί κι αν τους το έδειχνα από την άδεια παραμονής «όοοοοχι, πρέπει να είναι ίδιο με την ταυτότητα!». «Βρε χρυσά μου, η ταυτότητά μου δεν το γράφει στα Βουλγάρικα» και άλλα ευτράπελα. Στο μεταξύ ο Δημητράκος με τους φύλακες συσκέπτονταν πως θα απελευθερώσουν το ταλαίπωρο αυτοκινητάκι μας από το σίδερο.
«Αυριο πρωί θα έρθετε στην αστυνομική διεύθυνση, θα πληρώσετε το πρόστιμό σας και μετά θα πάτε στην Τροχαία να παραλάβετε το πρωτόκολλο» μου είπαν. Βουνό μου ακούστηκε, τα Βουλγαρικά μου ως γνωστόν είναι αισχρά και δεν έχω ιδέα που πέφτει η Αστυνομική Διεύθυνση και η Τροχαία, ούτε μου έχει ξανατύχει να πληρώσω πρόστιμο. Πρέπει να φαινόμουν χαμένη, με λυπήθηκαν μάλλον. Ισως σκέφτηκαν και ότι ο Δημήτρης θα με έδερνε για το τράκο.
«Θα σας περιμένω εγώ στην είσοδο μετά την βάρδιά μου» προθυμοποιήθηκε ο ένας εκ των τριών στρούμφ. «Αλλά μέχρι τις 8.30 να είστε εκεί» συμπλήρωσε.
«Να δεις που θα με βρει κι άλλο κακό σήμερα» μουρμούρισε ο Μητσάκος μου αλλά τον αγριοκοίταξα και το κατάπιε.
Τα στρουμφάκια αποχώρησαν , κατακόκκινα από τα κουνούπια, καταγδαρμένα από την Λίγκλα κι εμείς με την παρέα των τοπικών στρουμφ του χωριού (που κατέφθασαν να δώσουν τα φώτα τους κι αυτά), κόψαμε το κωλοσίδερο και απελευθερώσαμε το ταλαιπωρημένο μας αυτοκίνητο.
Σήμερα το πρωί, αγουροξυπνημένη κατέφθασα με τον οδηγό της εταιρείας στην αστυνομία. «Θα ζητήσουμε τον ινσπέκτορ Κόστοβ» του είπα. Ούτε ήξερα ποιός είναι ο ινσπέκτορ Κόστοβ, αυτόν μου είπαν να ψάξω, αυτόν έψαχνα. Ο θυρωρός όμως που ήξερε ποιός ήταν ο Κόστοβ, είχε απαίτηση να μάθει αν είχαμε ραντεβού μαζί του και ποιός τον ζητούσε. «Γκεόργκια» άκουσα μια φωνή. Γύρισα και ανακουφισμένη είδα τον αστυνομικό που κατέγραψε το συμβάν χθες. Ω ναι, με περίμενε!
Ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο, με έβαλαν να καθίσω , είπα να καπνίσω κιόλας αλλά σκέφτηκα να μην το παρατραβήξω. Και βάλθηκαν να τρέχουν. Ο αστυνομικός, ο συνάδελφός του και ένας κολλητός του οδηγού μας, που βρέθηκε τυχαία εκεί. Οι ίδιοι πήγαν στον προϊστάμενο, οι ίδιοι έγραψαν το πρόστιμο και αφού μου ζήτησαν συγγνώμη για την Βουλγαρική γραφειοκρατία, μου είπαν ότι είμαι έτοιμη για να πάω στην τροχαία.

Σκέφτηκα ότι και στην Ελλάδα έχουμε γραφειοκρατία, μόνο που εκεί δεν μας βάζουν να καθίσουμε, ούτε τρέχουν να μας εξυπηρετήσουν και πολύ περισσότερο δεν μας ζητάνε συγγνώμη. Το σκέφτηκα μεν, δεν τον είπα δε, τους αφήνω στο όνειρό τους περί της ανωτέρου γείτονος.

Ο αστυνομικός που με περίμενε, προθυμοποιήθηκε να πάμε μαζί στην τροχαία, για να μην καθυστερήσω. «Αν δεν έχετε αυτοκίνητο να πάμε με το δικό μου είπε». Είχαμε ευτυχώς (δεν αντέχω τόση καλοσύνη) και φτάσαμε στην τροχαία.

Μόλις είδα την ουρά που περίμενε να πληρώσει πρόστιμα με έπιασε ζαλάδα. Αν δεν ήταν εκατό άτομα, εκατόν ένα ήταν σίγουρα. «Πάει το οκτάωρο» βιάστηκα να σκεφτώ. Και ξαφνικά έχασα και το στρουμφάκι – συνοδό. Συμφορά μου, αυτό μου έλειπε. Να στηθώ στην ουρά, αλλά πώς? Τα χαρτιά όλα τα είχε μαζί του.

Πάνω που ήμουν έτοιμη να βάλω τις φωνές, άκουσα πάλι μια φωνή να με φωνάζει. Ακολουθώντας την, βρέθηκα όχι μπροστά, αλλά πίσω από την ταμία! «Ο συνάδελφος θέλησε μια εξυπηρέτηση και δεν μπορώ να του την αρνηθώ» έλεγε η κυριούλα στους απ’ έξω. Περίμενα να ακούσω τα τζάμια του γκισέ να σπάνε από πέτρες, μούτζες να πέφτουν, βρισίδια να έρχονται από το εξαγριωμένο πλήθος. Να ακούσω τεσπά, το περιβόητο «να περίμενες στην ουρά μωρή κότα!». Αμ δε! Οι απέξω χαμογέλασαν, η ταμίας επίσης, παρότι της έδωσα 150 για 104. «Μην σας ανησυχεί, έχω ρέστα», μου είπε.
Βγαίνοντας, ο φύλακας-αστυνομικός μου με περίμενε, πήγε μόνος του και πήρε το πρωτόκολλο και μου το έδωσε. Μας παρακάλεσε να τον γυρίσουμε στην αστυνομία, «αν μπορούσαμε». Την ώρα που κατέβαινε από το αυτοκίνητο, αφού ζήτησε μια ακόμη φορά συγγνώμη για την ταλαιπωρία και την γραφειοκρατία, με "αποτελείωσε"... «Αν θέλετε πηγαίνετε το πρωτόκολλο στην ασφαλιστική σήμερα μέχρι τις 3, έτσι ώστε αν χρειαστείτε κάτι, να μπορώ να σας βοηθήσω. Μετά θα φύγω από την πόλη, πρέπει να πάω το παιδί μου στο νοσοκομείο στην Σόφια». Τον ευχαρίστησα και κατέβηκε.

Γύρισα στον οδηγό μας, «Ιορντάν, το ξέρεις ότι έχετε καλούς αστυνομικούς?»

Λιώμα , πτώμα και τα συναφή...

Τί φταίει???

- Το χθεσινό ξενύχτι?? Μην γελάτε, το να κοιμάμαι καθημερινές στις 2:00 είναι ξενύχτι για μένα.

- Οι χθεσινές μπύρες? Μα δύο μικρές ήπια γαμώτο. Δηλαδή παλιά που έπινα τον Βόσπορο πώς ξυπνούσα το πρωί πριν χτυπήσει ξυπνητήρι?

- Η ζέστη??? Ε Ιούνης είναι, ζέστανε. Δεν έχουμε και καύσωνα!

- Ο αριθμός των φορτηγών που περιμένουν απ'έξω σήμερα?? Μα δεν είναι η πρώτη φορά, οι τελευταίες μέρες του μήνα πάντα έτσι είναι.

- Η Ντίντι που την πήρε ο ύπνος και ξύπνησε εμένα χαράματα να κατεβώ να ανοίξω στους εργάτες?? Μα γύρισα πλευρό, ο Δημητράκος την πλήρωσε!

- Ο Σπασ-τικός (αυτό το παιδί δεν θα μπορούσε να έχει άλλο όνομα!!) που σώνει και καλά θέλει να μιλήσουμε σήμερα γιατί έχει "μεγάλο ζόρι" και δεν μπορεί να περιμένει έως αύριο? Οχι, δεν είναι θαυμαστής μου, προμηθευτής μου είναι που πολύ θα ήθελε να με σπάσει στο ξύλο, αλλά επί του παρόντος με έχει ανάγκη.

Ο,τι και να φταίει, λέω να προχωρήσω ολοταχώς στον πέμπτο φραπέ της μέρας, μήπως και ξυπνήσω και να είμαι σε φόρμα το βράδυ να δω την ομαδάρα! Αυτό δεν το χάνω ακόμα κι αν χρειαστεί να μεταφέρω την τι-βούλα στο κρεββάτι! Α, έχουμε και τουρκική κερκίδα σήμερα, ο Οζανάκος μας είναι εδώ!

Τί εισπράτεις εδώ

Οι φύλακές μας δεν είναι από τα τριγύρω χωριά. Είναι από μια κωμόπολη , τριάντα χιλιόμετρα από εδώ, που πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους, κατοικείτο από Ελληνες και στην οποία μετά, εγκαταστάθηκαν πολλοί Βούλγαροι πρόσφυγες από την περιοχή της Δράμας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι , που τους κάνει κάπως διαφορετικούς από τους ντόπιους.

Δούλευαν όλοι, στην εταιρεία φύλαξης που είχαμε πριν και πληρώνονταν με έναν μισθό πείνας. Η εταιρεία παρότι πληρωνόταν αδρά από εμάς, κάποια στιγμή δεν τους κατέβαλλε τους μισθούς τους. Οταν ένας - ένας άρχισαν να μας αποχαιρετούν γιατί θα έφευγαν από την εταιρεία, έσπασα το συμβόλαιο και προσέλαβα τους ίδιους. Με το ίδιο κόστος, γίναμε όλοι πιο ευτυχισμένοι. Τα παιδιά γιατί πλεόν είχαν έναν αξιοπρεπή μισθό και μια αξιοπρεπέστερη δουλειά κι εμείς γιατί η απρόσωπη εταιρεία φύλαξης, αντικαταστάθηκε από δικούς μας υπαλλήλους.

Δεν θα ξεχάσω την παιδιάστικη χαρά τους, όταν τους αγοράσαμε καινούργια ρούχα κι όταν τους γεμίσαμε με νέα έπιπλα το μικρό τους φυλάκιο. Χάρηκαν τόσο, που παρά τις αρχικές μας προβλέψεις, ότι σε λίγους μήνες το φυλάκιο θα ξαναγινόταν "τσαντήρι", εξακολουθούν να το καθαρίζουν δις ημερησίως!

Την περασμένη εβδομάδα, τους στείλαμε έπιπλα κήπου, να μπορούν να κάθονται έξω τα βράδυα. Και τα έφτιαξαν τόσο όμορφα που κατεβαίνουμε κι εμείς όταν τελειώνουμε και χαζολογάμε.

Χθες το απόγευμα, πήραμε μια τράπουλα και κατεβήκαμε στην είσοδο. Να πιούμε έναν καφέ με τα παιδιά μέχρι να γυρίσουμε να δούμε τον αγώνα. Είχε ωραία λιακάδα και η μυρωδιά από το φρεσκοκομμένο γρασίδι, σου γαργαλούσε τη μύτη. Τα μεγαλύτερα μωρά της Μέτζυς, επίσης δεμένα εκεί. Δεν προλάβαμε να καθήσουμε και κατάλαβα ότι ο Τόνυ ήταν στεναχωρημένος.

- Σέφκα, να αλλάξουμε τα ονόματα των σκυλιών. Μπορούμε?

- Γιατί βρε Τόνυ? Σε ενοχλεί να τα φωνάζεις με τα ονόματα τα δικά μας? αστειεύτηκα.

- Οχι Σέφκα. Αλλά περνάνε κάποιοι από τους εργάτες και τα βρίζουν, τα πειράζουν. Ε, δεν μου αρέσει!

- Βρε Τόνυ , οι εργάτες δεν σου βρίζουν τα σκυλιά. Εμάς βρίζουν.

- Ε, αυτό είναι που δεν μου αρέσει!

- Τα σκυλιά είναι ο Δημήτρης κι η Γωγώ. Αστους να βρίζουν, κάπως πρέπει κι αυτοί να εκτονωθούν.

Αλλάξαμε κουβέντα, αρχίζαμε να τους μαθαίνουμε δηλωτή, ήπιαμε τον καφέ μας και ανηφορήσαμε.

Κι απόρρησα με τον εαυτό μου. Στο παρελθόν, με πονούσε πολύ το να καταλαβαίνω πόσο με μισούν, κάποιοι από τους εργάτες μας. Πριν από ένα χρόνο, θα ρωτούσα τον Τόνυ "ποιός εργάτης το είπε?", όχι για να τον μαλώσω μετά, αλλά για να πονέσω περισσότερο. Πλέον το άκουσα, με "τσίμπησε" για δευτερόλεπτα και μετά μου πέρασε. Αυτό ήταν.

Τώρα πια, δεν με ενοχλεί το να αντιπαθούν ή και να μισούν, εμένα προσωπικά. Δεν με ενοχλεί να χρησιμοποιούν κοροϊδευτικές εκφράσεις όταν μιλούν για μένα. Αυτοί είναι και δεν μπορούν να σκεφτούν αλλιώς. Δεν έχω την απαίτηση να με αγαπήσουν.

Με πονάει όμως, το πόσο μίσος και κακία κρύβεται μέσα τους. Και δεν φταίνε μόνον αυτοί για όσα νοιώθουν. Μεγάλωσαν μέσα στην μιζέρια, την καχυποψία και τον φόβο. Μέσα στο μίσος και την καταπίεση. Δεν μπορούν να δώσουν κάτι διαφορετικό. Η περιοχή μας είναι πολύ υποβαθμισμένη, κοριτσάκια "πωλούνται" στους δρόμους και οι γονείς το γνωρίζουν και δεν αντιδρούν. Μανάδες, εγκαταλείπουν τα παιδιά τους στον αλκοολικό ή τεμπέλη σύζυγο και φεύγουν για το εξωτερικό, με την δικαιολογία "βαρέθηκα". Πως μπορώ να έχω την απαίτηση, αυτοί οι άνθρωποι, να αγαπήσουν έναν ξένο, όταν αδιαφορούν για τους δικούς τους. Οταν οι ίδιοι εισπράτουν απόρριψη και μίσος?

Το τραγικό είναι, ότι τους βλέπεις τόσο παραδομένους στην μοίρα τους , που αισθάνεσαι πως σε αυτά τα χωριά, η ζωή και οι νοοτροπίες , δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Κι όσο δεν αλλάζουν, θα εξακολουθούν να δέρνουν ή να βρίζουν το ανυπεράσπιστο σκυλί, μόνο και μόνο γιατί έχει το όνομα του "σέφε" ή της "σέφκας" τους. Δεν είναι και τόσο φοβερό αν σκεφτείς, πως το ίδιο κάνουν στο παιδί τους γιατί απλά τους το παράτησε η μάνα του.

Ηρθε κι έδεσε με το σχόλιο του Δημήτρη μου, στο "ό,τι δίνεις, εισπράτεις". Και συμφωνώ μαζί του ως προς το τί εισπράτεις εδώ. Το εισπράτεις όμως, από ανθρώπους που σε όλη τους τη ζωή δεν έχουν πάρει τίποτε περισσότερο. Γι'αυτό συνεχίζω να σκέφτομαι και να πορεύομαι έτσι. Οπως έλεγε ο παππούς Αζίζ "έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε"...Κι είμαστε εμείς, ένας ένας κι όλοι μαζί, που μπορούμε να αλλάξουμε τον δρόμο τους.

Διάλογος

Εγώ : Για έλα να δούμε τα μωρά σου.

Μετζυ : Γκκκκκρρρρρρ! Στο σπιτάκι είναι, πήγαινε να τα δεις!

Μωρά : Ουάααααααααααααααααααα

Εγώ : Βρε αναίσθητο πλάσμα, κλαίνε!

Μέτζυ : Γκρρρρρρρρρρρρρρρρ (σκάστεεεεεε επιτέλους!)

Εγώ : Εμ δεν είσαι μάνα εσύ! Αναίσθητη!

Μέτζυ : Γαβ, γάβ, γάβ, γάβ!!! (Ναι, να γίνω σαν την χαζοΠόλια, που είναι ο δικός της έξη μηνών και τον σέρνει από δίπλα!)

Εγώ : Ελα παιδί μου στα μωρά σου! Εγώ θα στα μεγαλώσω???

Μέτζυ : Μμμμμμμμμμμμμμ, γαβ! (Μμμμμ, Καλή ιδέα!)

Εγώ : Δεν κατάλαβες! Δικά σου είναι!

Μέτζυ : Ουάαααα, γαβ, γαβ, γαααααβ! (κι εγώ δικιά σου είμαι, αλλά με έχεις εξορίσει με τα σκασμένα!)

Εγώ : Οκ, δεν θα πιεις το γάλα που σου έφερε ο Τόνυ, απ'ότι φαίνεται δεν το χρειάζεσαι!

Μέτζυ : Ουάααααααααααααα, μιααααααμ, μιάααααααμ!Γαβ! Γαβ! (θέλω το γαλατάκι μου, έλααααα!Δώστο μου σου λέωωωωωω!)

Μωρά : Ουάααααααααααααααααααα!

Μέτζυ : Γκρρρρρρρρρρρρ, γαβ! (Σκάστεεεεεεεεεεεεεε είπα, έρχομαι!)

Αυτή τη στιγμή τα μωρά κοιμούνται σε ομάδες. Τα τρία άσπρα-καφέ μαζί, τα τέσσερα άσπρα-μαύρα μαζί. Η αναίσθητη μάνα λιάζεται και με κοιτάζει με νεύρα. Ηπιε και το γάλα της και τον ζωμό κότας. Ο επίσης αναίσθητος πατέρας, κάθεται έξω από το συρματόπλεγμα που τους χωρίζει, κοιτάζει μια τη Μέτζυ, μια το σπιτάκι. Που και που σηκώνει το πίσω πόδι και τραβάει ένα ξύσιμο. "Η χαζή, πάλι γέννησε και την μάντρωσαν", πρέπει να σκέφτεται. Και μην ακούσω ξανά ότι τα ζώα έχουν πιο εξελιγμένο το μητρικό ένστικτο γιατί θα φάω τις μπούκλες μου!!!

Εδώωωωω

1. Πήζω ασύστολα!!! Η Ελενα βολτάρει στα Λονδίνα κι εγώ πρέπει να γίνω χίλια κομμάτια! Πριν πάρει την άδεια της με αποκάλεσε "εργασιο-αλκοολική"!!!! Μήπως έπρεπε κι εγώ να την αποκαλέσω "αναίσθητη" που πήρε άδεια ενώ πνιγόμαστε κι ενώ είναι μόνο τρεις μήνες στην εταιρεία???
2. Εχω υπέρταση και πάλι (όχι που θα με ξέχναγε!)
3. Ξαναέγινα "γιαγιά", το Μετζάκι μας απέκτησε Παρασκευή και 13, επτά κουκλιά και έζησαν όοοολα! Ο γιατρός Κίροβ τα βρήκε "όλα οκ".
4. Εχω νεύρα, νεύρα, νεύρα.
5. Θέλω να εξαφανιστώ , να εξαφανιστώ, να εξαφανιστώ.
6. Το νέο μου κομπιούτερ έχει ένα εκνευριστικά ηχηρό πληκτρολόγιο! Το λαπτόπι μου από την άλλη, ψυχορραγεί, τίγκα στους ιούς.
7. Να περάσει η μέρα , να δω την ομαδάρα (δεν απαντώ σε ερωτήσεις τύπου "ποιά ομαδάρα??", μία είναι που γυρίζει τούμπα όλα τα ματς στο ευρώ-τέτοιο). Στο προηγούμενο παιχνίδι, ουρλιάξαμε τόσο στο 3ο γκολ, που τα σκυλιά μας σίγουρα ότι μας σφάζουν, γαύγιζαν επί ένα τέταρτο.
8. Το καλοκαίρι, ήρθε , φεύγει? Που πάει? Τεσπά του χρόνου, μπορεί και να το συναντήσουμε.
Για όσους δεν κατάλαβαν, δεν είμαι καθόλου , μα καθόλου, καλά...

Αυτό που δίνεις, εισπράτεις

Με προσκάλεσε η Μαρίνα , να σας πω μια φράση που λέω συχνά και με χαρακτηρίζει. Το πόσες μέρες μου πήρε για να απαντήσω, είναι ενδεικτικό του ότι δεν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια.

Σήμερα ξεκινώντας το ποστ, σκέφτηκα να πάρω την "βοήθεια του κοινού". Ρώτησα λοιπόν τον Δημήτρη, που με ακούει 24/7, "Ποιά φράση χρησιμοποιώ συχνά???" , αλλά οι απαντήσεις του ("Μα καλά, είσαι μ@λ@κας??" και "αντε και..."), δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν, ούτε να απασχολήσουν ολόκληρο ποστ. Αφήστε που κατά τα άλλα, παρόλα τα κατάλοιπα "μπετατζούς" και πωλήτριας σιδήρου, είμαι μια πολύ καθωσπρέπει κυρία :ΡΡ

Ετσι, μετά από αρκετή ώρα σπαζοκεφαλιάς, κατέληξα σε μια φράση που λέω συχνά (αλλά ο Δημητράκος μου προφανώς, παρότι την ακούει συνεχώς, την έχει διαγράψει από τη μνήμη του:Ρ).

"Αυτό που δίνεις, εισπράτεις", λοιπόν.

Πιστεύω ότι εάν είσαι θετικός απέναντι στους άλλους, εισπράτεις θετική ενέργεια κι από αυτούς και το αντίστροφο. Εάν αυτό που δίνεις είναι επιφυλακτικότητα και καχυποψία, έτσι θα σε δουν και οι άλλοι. Εάν γκρινιάζεις, μην περιμένεις να ακούσεις κάτι παραπάνω από γκρίνια. Εάν είσαι ανοιχτός και καλοπροαίρετος, τέτοιες συμπεριφορές θα προσελκύσεις.

Ναι, θα πείτε πως δεν είναι πάντα έτσι. Και πως υπάρχουν και εξαιρέσεις. Και δεν θα διαφωνήσω με σθένος, γιάτι παντού και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά νομίζω ότι εάν ψάξουμε λίγο τις συμπεριφορές μας και τα συναισθήματά μας, θα δούμε αυτό ακριβώς που λέω. Οτι δηλαδή, αυτό που εισπράξαμε, κάποια στιγμή, το έχουμε ήδη δώσει εμείς.

Θεωρώ ότι αυτή η φράση, με έχει βοηθήσει πολύ, να κατανοήσω τις δικές μου ανεπάρκειες, ευαίσθητα σημεία και λανθασμένες συμπεριφορές. Και δεν την έλεγα πάντα, είναι κάτι που "βγήκε" τον πρώτο καιρό που ήμουν εδώ. Βλέπετε, λόγω των εξαιρετικά δύσκολων και διαφορετικών συνθηκών, η μόνη άμυνά μου ήταν να σκαλίζω το "μέσα μου". Δεν σημαίνει ότι πιά είμαι αλάνθαστη, αλλά βασισμένη σε αυτό, ανακαλύπτω τα λάθη μου σε σχέση με τους άλλους και προσπαθώ να τα διορθώσω. Δεν το κατορθώνω πάντα, αλλά νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο.

Λοιπόν, αφού σας έδωσα μια φράση, πρέπει να ακούσω και τις δικές σας! Ποιός θα συνεχίσει???

Να το πάρει το ποτάμι!!!

Η Μαρίνα και η Lianne με εξέπληξαν! Αν και νομίζω ότι το Μαρινάκι μου έκανε πλάκα με την επιλογή της αλήθειας, έπεσε μέσα.

Πριν από μερικά χρόνια, δούλευα σε εταιρεία που εμπορευόταν εξοπλισμό για τεχνικά έργα. Κάποια στιγμή, είχα την ιδέα να προσθέσω στην γκάμα μας, μεταλλότυπους για σκυρόδεμα. Οσοι γνωρίζουν από τεχνικά έργα, ξέρουν ότι τα προϊόντα που τα αφορούν, είναι αδύνατον να τα πουλήσεις εάν δεν ξέρεις, τί δυνατότητες και χαρακτηριστικά έχουν και πως χρησιμοποιούνται. Ειδικά όταν είσαι γυναίκα (συνεπώς αμφισβητείσαι πιο εύκολα σε ανδροκρατούμενο χώρο), θα πρέπει να ξέρεις λεπτομέρειες που ένας άντρας θα μπορούσε και να αποφύγει.

Αφού λοιπόν με τα πολλά, διαπίστωσα ότι ο "αποστάτης" και το "μουρέλο" ήταν ένα και το αυτό, κατάλαβα ότι το να βλέπω τα εμπορεύματα συναρμολογημένα στην έκθεσή μας, δεν ήταν αρκετό για να τα «μάθω». Ετσι αποφάσισα για μια ακόμα φορά, να βγω στο εργοτάξιο.
Για κακή μου τύχη, ήταν καλοκαίρι και το έργο γινόταν δίπλα στην θάλασσα. Στα διαλείμματά μου, κατέβαινα από την σκαλωσιά και πλακωνόμουν στο αντιηλιακό (δεν χρειάζεται να σας πω ότι τα χέρια μου έγιναν κατακόκκινα ούτε ότι γελούσε ο καφετζής δίπλα, όταν πήγαινα να πάρω καφέ μέσα στη βρώμα και τη μαυρίλα!). Οχι, ούτε μια βουτιά δεν έκανα!

Το καλό ήταν ότι λόγω γυναικείας παρουσίας στο εργοτάξιο, εμφανίστηκαν και κάτι ξεχασμένοι εργάτες που είχαν πάρει άδεια από την σημαία, οπότε η δουλειά προχώρησε πιο γρήγορα.

Δυστυχώς δεν έχω εδώ τις φωτογραφίες από το «έργο μου», για να δείτε τί καλή δουλειά έκανα! Και το πιο τρελλό είναι, ότι δεν με πειράζει να την ξανακάνω αν κάποτε χρειαστεί!

Αρχίζει το ματς!

Ουδεμία διάθεση είχαμε να δούμε τον σημερινό αγώνα της Ελλάδας στο EURO. Γενικά είμαστε τόσο ξεθεωμένοι, που ούτε καν το είχαμε σκεφτεί. Σκέφτονται όμως άλλοι για μας, πριν από εμάς. Οι Βούλγαροι φίλοι μας, που έχουν ήδη κάνει κερκίδα σε καφετέρια γειτονικής κωμόπολης κι έχουν σπάσει τα τηλέφωνα, για να μας ενημερώσουν ότι ο αγώνας αρχίζει στις δέκα παρά τέταρτο. Ούτε η δικαιολογία μας ότι θέλουμε "να κάνουμε παιδί απόψε" , δεν τους πτόησε.

Μήπως να υποστηρίξω την αντίπαλη ομάδα, για να μην το ξανακάνουν???

υ.γ1 . Θα επανέλθω συντόμως με το παιχνίδι που χρωστάω στην Μαρίνα μου και την αλήθεια μου, από το προηγούμενο.

υ.γ2 . Πλάκα - πλάκα, με συγκίνησαν σήμερα που σκέφτηκαν για τον αγώνα!

Τρία ψέματα και μία αλήθεια...

Δεν φτάνει που η Adomiel εξαφανίζεται κατά περιόδους και την ψάχνουμε εναγωνίως, επιστρέφει και με προσκλήσεις που απαιτούν κόπο!!!

Και κάθομαι εγώ και γράφω, τα τρία ψέματα και την μία αλήθεια μου. Και τα σβήνω και τα ξαναγράφω, γιατί διάολε, όλα ψέματα μοιάζουν! Οχι τίποτε άλλο, πρέπει να σας βάλω και στον κόπο να αναγνωρίσετε το αληθές.

Ξεκινάμε λοιπόν, ευχηθείτε να το ολοκληρώσω, γιατί κοντεύει να λιώσει το πλήκτρο του backspace :P

1. Σε μια από τις προηγούμενες δουλειές μου, ήμουν μπετατζού. Καλούπωνα δηλαδή σε οικοδομές. Παρ'όλη την υψοφοβία μου, σας διαβεβαιώ ότι ουδέποτε τρόμαξα, όντας σκαρφαλωμένη σε σκαλωσιά. Γιατρέ μου, τί λέτε για αυτό?

2. Εχω δυσανεξία στην λακτόζη. Εξαιτίας αυτού πίνω το καφεδάκι μου χωρίς γαλατάκι και ασφαλώς τρέμω την οστεοπόρωση.

3. Πιστή στην μόδα της περμανάντ (αν και ντεμοντέ κατά καιρούς) έχω κάψει τα τσουλούφια μου από τα συνεχή κατσαρώματα. Είναι τέτοιο το χάλι μου, που ο κομμωτής μου κάθε φορά με απειλεί ότι δεν γλυτώνω το κούρεμα με την ψιλή, προκειμένου να σώσω το κεφάλι μου.

4. Εκτός από υψοφοβία, υποφέρω και από κλειστοφοβία. Και τα έχω βρει σκούρα στην Βουλγαρία, που στις παλιές πολυκατοικίες, πρέπει να ανέβεις επτά ή και δέκα ορόφους με τα πόδια. Δεν πειράζει, έτσι αποφεύγω και τα τρισάθλια ασανσέρ, κάνω και την γυμναστικούλα μου.

Ουφ!!! Καλέ δεν έσβησα! Εύγε μου! Το τελείωσα! Οποιος θέλει να αποδείξει, πόσο ψεύτης είναι, μπορεί να συνεχίσει.

Adomiel μου, ευχαριστώ για την πρόσκληση!!! Και φρόντισε να μην χάνεσαι, μας λείπεις εε???

Ιδιογράφως κι εγώ...

Ανταποκρίθηκα (έστω και καθυστερημένα!) στην πρόσκληση της Palirroia, για το http://autographcollectors.blogspot.com

Οποιος δεν το έχει ήδη κάνει , ας πάρει χαρτί και μολύβι και ας σπεύσει!!!

Οι μέρες που πονάνε.

Οι μέρες είναι στρυφνές , δείχνουν τα δόντια τους. Τις ξεπερνάμε αλλάζοντας θέμα και προσπαθώντας όσο το δυνατόν να μένουμε λιγότερη ώρα μόνοι μας. Γιατί όταν είμαστε μόνοι μας, η επαναφορά στα θέματα είναι αναπόφευκτη.

Εξακολουθώ να αντιστέκομαι χρησιμοποιώντας την πασίγνωστη μέθοδο της αυθυποβολής. Οταν δεν πιάνει πονάω περισσότερο και όταν πονάω περισσότερο με πλημμυρίζει θυμός.

Θυμός για την "αυθυποβολή" που δεν έπιασε, για τα τσιγάρα που τέλειωσαν, για το λάθος της μικρής στο τιμολόγιο, για το τί μου έκανε ποιός μου έκανε προ αμνημονεύτων ετών.

Θυμός γιατί τα βουλγαρικά μου είναι τόσο σκατά που δεν μπορούσα να καταλάβω τί έλεγε ο γιατρός την Παρασκευή, θυμός που ο έλληνας γιατρός μου πριν χρόνια, παρότι μιλούσαμε τη ίδια γλώσσα, δεν μου είπε ότι το πρόβλημα θα εμφανιστεί κάποια στιγμή εντονότερο.

Είναι απίθανο το πόσο θυμό προκαλεί ο πόνος. ΄

Μέρα με τη μέρα νοιώθω ότι κλειδώνομαι περισσότερο, δεν μιλάω, ίσως γιατί κατά βάθος προσπαθώ να αποφύγω και την συνομιλία με τον εαυτό μου.

Περιμένουμε και βλέπουμε...